Taylor Knibb en Kristian Blummenfelt zijn de wereldkampioenen Ironman 70.3; Lotte Wilms ijzersterk 12e, Diede 18e hun reacties; IM 70.3 Tangier – WTJ 2650

MAANDAG – Met enige afstand is door ondergetekende de afgelopen dagen het WK St. George gevolgd. Ik was kennelijk niet de enige bij wie na een lang seizoen enige verzadiging was opgetreden. Het aantal volgers op livestreams lag vele malen lager dan bij Hawaii, al gaat zo’n vergelijking natuurlijk mank. Ook de kijkcijfers bij Eurosport voor de Super League Triathlon finale bleven achter bij de vorige vier races. Verder werden de liveblogs op tri-websites matigjes gevolgd. Bij ons net zo goed. Het doet niets af aan de wedstrijden en de topprestaties, die alle triatleten onder zware (vooral koude) condities hebben gerealiseerd, het is wel een constatering dat WK’s zo laat in het seizoen op. Toch is het goed dat we de winter in duiken, waarin de frequentie van berichten automatisch afneemt.

Het WK dan. Twee grootse winnaars: Taylor Knibb en Kristian Blummenfelt. Feitelijk twee exponenten uit de korte afstanden. Knibb met 3 wereldtitels, eerst als juniore in Cozumel en in zeiknat Rotterdam en daarna als belofte aan de Gold Coast. Over Blummenfelt hoeven we de aanloop eigenlijk al niet eens meer te vermelden. Alles gewonnen wat er te winnen valt en vanaf volgend seizoen op jacht naar nog een Olympische titel in Parijs 2024. Een jaar later hoopt hij ook in Parijs te kunnen fietsen, maar dan op de Champs Elysees met het voltooien van de Tour de France. Het tekent de veelzijdigheid van de Noor.

Vroeg present in steenkoud St. George

Het vroeg aanwezig moeten zijn in Sand Hollow State Park en de lage temperaturen maakten het er voor veel triatleten niet eenvoudiger op. Het was wellicht het zwaarste WK ooit. De watertemperatuur mocht dan nog op de 18 graden uitkomen, eenmaal uit het water raakten nogal wat deelnemers bevangen door de kou. In de vrouwenwedstrijd vervulde Lotte Wilms een prominente rol. Eerst al door snel aansluiting te vinden bij de snelste zwemster Lucy Charles-Barclay (amper paar weken na Hawaii toch weer vierde geworden). Taylor Knibb lag toen ook al in het kopgroepje van drie. Voor Diede Diederiks duurde het zwemonderdeel zes minuten langer dan de 23.50, die LCB en Lotte over deden, daarmee lag de Rotterdamse op dat moment 37e.

Vorig jaar moest Taylor Knibb vol in de achtervolging op Lucy Charles-Barclay zonder echt dichterbij te komen, nu was ze de Britse vrij snel voorbij en begon de Amerikaanse (zilver op de Spelen bij de Mixed Relay Tokyo) aan een indrukwekkende solo. Ze liet het al vaker zien in onder meer Oceanside, maar dit keer liet ze geen spaan heel van de tegenstandsters. Halfkoers drie minuten op een groepje van vijf, waarbij niet langer Lotte Wilms, die er ook verstandig aan deed haar eigen tempo te blijven fietsen. Ze verloor tijd op Knibb, maar dat deed iedereen. Vanaf de tweede wissel mocht Knibb met bijna 7 minuten voorsprong op Findlay en Duffy aan de halve marathon beginnen. Lotte had zich herpakt en was als zesde op het loopparcours met 11 minuten goed te maken op een ontketende Amerikaanse, die toen al haast zeker wist dat ze haar bronzen plak van vorig jaar mocht inruilen voor een gouden. Haar voorsprong groeide immers op het pittige loopparcours.

Lotte Wilms nu al nummer 12 van de wereld

De triatletes achter haar streden vooral tegen zichzelf: Duffy moest lossen, Charles ook. Het was Paul Findlay, die de mouwen opstroopte en als een van de weinigen tijd goedmaakte op de zekere wereldkampioene Taylro Knibb, met haar 24 lentes de jongste wereldkampioene Ironman 70.3 ooit en na Julie Dibens ook pas de tweede Amerikaanse met deze wereldtitel. Paula Findlay was weer eens in de vorm, waarin ze twee keer Daytona wist te winnen. Voor het eerst stond de rossige Canadese op het WK podium. Emma Pallant zette eveneens een geslaagde achtervolging in, passeerde daarbij nog favorietes Charles-Barclay en Duffy en mocht na afloop het brons in ontvangst nemen. Vijf jaar na de vice-wereldtitel dus nu brons voor Emma. Daarna volgde de ontroonde wereldkampioene Lucy Charles-Barclay, maar die kon daar best mee leven. Tweede en vierde in een paar weken tijd op de WK’s Ironman, het is niet niks. Alleen Kristian Blummenfelt deed bij de mannen (3e en 1e) beter. Flora Duffy debuteerde op het WK met een vijfde plaats. De Olympisch kampioene reikt op de halve afstand nog niet tot de absolute wereldtop, maar daar heeft ze nog alle tijd voor. Voormalig wereldkampioene Holly Lawrence werd zesde, waarna Jacky Hering haar goede vorm bevestigde met een zevende plaats. Nikki Bartlett was op de achtste plaats de derde Britse. Verrassend was de negende positie voor de Canadese Tamara Jewett en ook de Duitse Anne Reischmann deed het met een tiende plaats goed. Daarna volgde India Lee als GB nummer vier en toen was het tijd voor Lotte.

De twee Nederlandse triatletes hielden de vaderlandse eer oprecht hoog. Lotte Wilms finishte in haar eerste WK op een twaalfde plaats. Alleen Yvonne van Vlerken deed het ooit beter op dit WK: vijfde in 2006. En ook de prestatie van Diede Diederiks mocht er wezen: achttiende, na als 37e uit het water te zijn gekomen. Achterstand van onze triatletes op Taylor Knibb was respectievelijk 16.54 en 26.07 minuten.

We spraken Lotte, die terugkeek op een bijzonder WK:

,,Bijzonder was het inderdaad. Mooi eerste WK. Goeie sfeer. Gekke koude temperaturen: het water heeft nog nooit zo lekker warm gevoeld onder koude weersomstandigheden. 5 min opwarmen in t water was beter dan op de kant niks doen voor de start. Het plan was met t zwemmen om mijzelf in een z’n goed mogelijke positie te krijgen zodat ik tijd zou hebben in transition.. om mij warm aan te kleden. Om als eerste in T1 aan te komen gaf wel kippenvel (wat natuurlijk onhandig was want t was al zo koud) met al t publiek dat zo luid aanmoedigen! ondanks alle goede voorbereidingen had ik t nog behoorlijk koud de eerste 45 min op de fiets. Zodra de zon doorbrak, brak ik ook door hahah. Ik warmde lekker op en kon een goede tweede helft op de fiets draaien. Ik brak mijn groepje van vier op snowy mountain en wist dat ik als eerste bovenaan moest komen om vervolgens als eerste van de groep in t2 te komen. Mijn lichaam voelde super alleen mijn longen waren niet zo blij met de droge lucht en altitude. Mijn hardlopen was dan ook niet zo goed deze race. T was een risico om zo laat mogelijk aan te komen in st George en nu weet ik dat ik gevoelig ben voor altitude met droge lucht. Weer iets geleerd. The support was gaaf in st George. Uitkomen voor je land voelt altijd geweldig! Mijn coach en partner waren aanwezig en we vormden een super team. Nu terug naar de Sunshine Coast: 70.3 Busselton en Ironman Busselton zijn de laatste races voor dit seizoen voordat ik een aantal weken vakantie opneem om plannen te maken voor t nieuwe seizoen!”

Diede was dit keer wat korter van stof. ,,Achttiende van de wereld is misschien best mooi, maar ik had er meer van verwacht. Helaas onderkoeld geraakt op de fiets. Kon niks meer. Drie keer gedacht aan uitstappen. Helaas is dit dus niet wat ik kan dus echt zonde. Maar volgende keer beter.”

Mannenrace: alle titels nu in Noorse handen

Kristian Blummenfelt zette het missertje van vorig jaar recht. Toen werd ie 27e in dit WK op hetzelfde parcours. Nu triomfeerde Big Blu. Daarmee hebben de Noren alle goud in handen, ook al viel titelverdediger Gustav Iden dan uit. Ga maar na: wereldtitel IM en IM 70.3 St. George ging allebei naar Blummenfelt, wereldtitel IM Hawaii naar Iden, die dus ook al de voorgaande twee wereldtitels IM 70.3 greep. Bovendien is Gustav winnaar van The Championship in Samorin. Wat wil een Noor nog meer?

Het WK-bal werd geopend door Aaron Royle, rap uit het haast dampende water (als je dat ten opzichte van de buitentemperatuur bekijkt). Niet ver daarna volgden al Kanute, Stratmann en de beide Noren. Voor Youri Keulen begon de dag vlekkeloos, als 23e aan de kant op een royale minuut van Royle. Niks aan het handje. Hij kreeg de in T1 ploeterende Magnus Ditlev (gedoe met z’n helm) even mee in zijn kielzog op de fiets. Vrij vlot nam Big Blu de leiding over van de Ozzie, maar Kanute, Royle en ook Frederic Funk gaven niet af. Mikki Taagholt en tempobeul Magnus Ditlev sloten aan, Royle loste, waarna een kopgroep van vijf overbleef. Een halve minuut daarachter had Iden moeite zijn ritme te vinden. In de grote groep daar weer achter zat Youri Keulen, een peletonnetje dat werd overvleugeld door Sam Long vanuit de achterhoede. Klaarblijkelijk was zijn inhaalmanoeuvre niet zoals de officials dat graag zien, want hij kreeg een onverwachte penalty van vijf minuten aan de broek. Daar was de Yankee behoorlijk pissed om.

Ditlev, de hardfietser

Vooraan hadden ze daar allemaal geen erg in. De hoofdrol op de fiets was voor Ditlev, die als eerste wisselde met Blummenfelt in zijn kielzog, Funk en Kanute bleven ook nog binnen een minuut, Stratmann en Taagholt waren verder achter. Gustav Iden had onderweg Miki Noodt al moeten laten gaan en peddelde op 5,5 minuut achterstand de wissel binnen. Youri Keulen schoof wel op in het klassement, want na het fietsen lag hij 17e, weliswaar op 10 minuten van de Deen met wie hij aan de 90 km. begonnen was.

Zonder maatje Iden moest Blummenfelt de harde halve marathon in. Hij demarreerde onmiddellijk in de hoop dat niemand meer terug zou keren. Dat was echter buiten Ben Kanute gerekend. Mister Escape From Alcatraz (Ben won deze iconische race liefst vier keer) keerde terug vooraan en nam zelf afstand van de Olympisch kampioen. Ditlev in zijn karakteristieke stijl volgde op korte afstand. Pas 5 kilometer voor het einde kon krachtmens Blummenfelt nog eens aanzetten en dat was er te veel aan voor de Amerikaan, die het thuispubliek achter zich kreeg met zijn aanvallende stijl. Het verschil liep daarna snel op, waarna Kristian zijn eerste WK IM 70.3-titel kon ophalen, de enige nog ontbrekende op zijn indrukwekkende palmares. 49 tellen later haalde Ben Kanute zilver, exact vijf jaar na zijn vorige zilveren plak (toen achter Javier Gomez), brons ging naar de immer strijdlustige Magnus Ditlev. Loon naar werken voor de Deen, die voor het eerst op een WK podium stond. Zijn achterstand was 2.40 minuten, een minuut later verraste ‘youngstar’ Mika Noodt met een vierde plaats voor zijn landgenoot Frederic Funk. Mikki Taagholt zag zijn inspanningen beloond met een zesde plaats, tweede Deen daarmee, de derde zou volgen op een achtste plaats: Thor Bendix Madsen, waarmee dus opnieuw vier Scandinaviers in de top tien. Geen tweede Noor, want Gustav Iden stapte huilend uit nadat bij het lopen het gat op de kop niet kleiner werd. Zo lijkt het plezier van een Hawaii-titel maar van korte duur.

Youri Keulen: enkelkwetsuur speelt weer op

Tussen de Denen in was Canadees Jackson Laundry zevende geworden. Topzwemmer Aaron Royle handhaafde zich in de top tien op plaats negen en Clement Mignon was op de tiende plek eerste Fransman. Een minuut later was voormalige Klazienaveen-winnaar Jan Stratmann elfde geworden. Behalve Gustav Iden vielen ook Sam Long en helaas ook Youri Keulen uit. De in Girona woonachtige Limburger kreeg het in de tweede wedstrijdhelft zwaar na een goede start met zwemmen en ook het eerste gedeelte fietsen. Bij het lopen merkte hij vrij snel dat zijn enkel niet meewerkte. Het overkwam hem al eens eerder en uitgerekend in de belangrijkste wedstrijd van het jaar speelt die enkel opnieuw op. Het lopen werd dribbelen, werd wandelen en na 5 kilometer moest ook Youri noodgedwongen uitstappen. Het doet overigens niets af aan een prachtig seizoen op de internationale halve afstanden. Ook een WK is een leerproces, we zien hem ongetwijfeld terug volgend jaar in het Finse Lahti. Daar dan in gezelschap van Menno Koolhaas, Milan Brons en hopelijk ook Niek Heldoorn en – wie weet- Evert Scheltinga. Evert blijft beste Nederlander ooit op dit WK IM 70.3. Hij was in Zell am See 2015 goed voor een dertiende plaats.

USA verzamelt meeste prijzen

Als we alles bij elkaar zetten, blijken de Amerikanen het succesvolst in eigen land op dit WK met 10 keer goud. Zoals bij Ironmans gebruikelijk bestaat een podium uit de top vijf, dus daar houden we in deze medaillespiegel ook rekening mee. We zien de Belgen op een 13e plaats terug met zilver voor EDO-Sports triatlete Astrid van Cauwelaert (mooi succes toch voor de Nederlandse formatie!). wij Nederlanders eindigen op een 15e plaats met brons voor Alexandra Dronkers en een vierde plaats (geen chocolade medaille dus, dat kennen ze bij Ironman niet en klinkt ook oubollig) voor Sione Jongstra.

Medaillespiegel WK Ironman 70.3:

1. USA 10-8-12-6-9
2. GB 5-3-1-5-4
3. Frankrijk 4-3-1-2-3
4. Duitsland 2-3-1-2-3
5. Zwitserland 2-1-1-0-1
6. Canada 1-4-1-3-2
7. Brazilie 1-2-1-1-0
8. Italie 1-1-0-0-1
9. Australie 1-0-1-2-0
10. Noorwegen 1-0-0-0-0
Slovenie 1-0-0-0-0
Tsjechie 1-0-0-0-0
13. Belgie 0-1-0-0-0
Mexico 0-1-0-0-0
15. Nederland 0-0-1-1-0
16. Spanje 0-0-1-0-1
17. Denemarken 0-0-1-0-0
Kazachstan 0-0-1-0-0
Luxemburg 0-0-1-0-0
Peru 0-0-1-0-0
Zuid-Afrika 0-0-1-0-0
22. Polen 0-0-0-2-0
23. Chili 0-0-0-1-0
24. Bermuda 0-0-0-0-1

Ironman-circus draait gewoon door; zondag in Tangier, Marokko

Daags na het WK ging de Ironman 70.3-cyclus weer gewoon door met een volgende wedstrijd. Decor van de 170e (!) IM-race van 2022 was het Marokkaanse Tangier. Vorige week nog de World Triathlon Africa Cup race over de sprint afstand inclusief de pechvolle Stijn Jansen, nu op een wat uitgebreider parcours in dezelfde kustplaats aan de Straat van Gibraltar de gloednieuwe Ironman 70.3. Natuurlijk geen grote namen en al helemaal geen pro’s. Zou raar zijn in hetzelfde weekend als St. George. De winst ging naar de Spanjaard Francisco de la Paz Fernandez in 4.09.44 uur. (ter vergelijking Blummenfelt was klaar in 3.37.12). Acht minuten na de Spanjaard volgde tot grote vreugde van het publiek de Marokkaan Mohamed Nemsi, die vorige week ook al mee deed in de Africa Cup (en toen 32e werd). Brons ging naar de Fransman Thibault Lecomte in 4.21 uur.

Snelste vrouw was opnieuw de Duitse Lea Lienshoeft. Precies een maand eerder was ze ook al de snelste in de Ironman 70.3 in Salalah, Oman. Exotische oorden liggen deze Oosterbuurse dus wel. Haar eindtijd was 5.09.43 uur, daarmee een kwartier een rapper dan de Francaise Virginie Popeuil. Marion Gaucherand, eveneens uit Frankrijk werd in 5.26 uur derde. In totaal wisten 560 triatleten uit de hele wereld de weg daar deze nieuwe Afrikaanse IM 70.3 te vinden. Onder hen vijf Nederlanders, waarvan TV Breda-atleet Olaf Vlak het ’t beste deed: 65e totaal en achtste M45. We zetten ze (zoals we dat altijd doen met alle heles en halves waar ook ter wereld!) op een rijtje, zoals we zo dadelijk ook doen met de Nederlanders in St. George, maar dat staat dus in een volgende WTJ.