NK Leiderdorp: Rachel heeft eindelijk weer een rood-wit-blauwe trui in haar kast; Robin en Sonja staan te popelen – WTJ 1977

ZONDAG – In 2016 toen Marit Bouwmeester Olympisch zeilkampioene werd, deed ze een paar weken later mee aan de Tri-Ambla. Ze was van het ene in het andere feestje gerold en wilde vooral doen waar ze zin in had. Haar ouders deden altijd al mee aan de crosstriathlon van Ameland, dus waarom zelf ook niet een keer geprobeerd. Ze vond het geweldig en ’s avonds op de after-party en het kampvuur op het strand was ze nog tot in de late uurtjes van de partij. ,,Dit is wat een topsporter na gedane arbeid (de Spelen) nodig heeft”, zei ze me.

Ik moest eraan denken toen we vandaag het Nederlands kampioenschap sprint in Leiderdorp beleefden. Zonder Marco van der Stel, die zich eerder deze week ziek afmeldde, maar met Rachel Klamer en Jorik van Egdom als grootste blikvangers. Ze grepen de titel. Misschien eenvoudig, omdat ze gedurende het uurtje wedstrijd met een smile van oor tot oor de afstanden aflegden. Maar het was vooral het genieten waar deze topatleten mee bezig waren. Even geen gereis naar verre oorden, geen jetlags, geen internationale wedstrijdspanning, geen druk om er altijd maar te staan omringd met dezelfde triatleten (die evengoed zulke stress kennen).

Dit was het meest relaxte Nederlands kampioenschap ooit. De tegenstandsters van Rachel hadden maar 1 doel: zo dicht mogelijk bij ’s lands beste triatlete aller tijden te eindigen. En Rachel? Die keek zaterdag in haar kast en ontdekte dat er nog verrekte weinig rood-wit-blauwe truien in lagen. Tijd om daar verandering in te brengen.

De Baanderij Triathlon in Leiderdorp ging door. Dat was een zegen voor alle atleten, want andere races dit weekend (Ouderkerk, Anna Paulowna en Deil) moesten alsnog de handdoek in de ring werpen helaas. Het was ook een zegen voor Rachel, die het WK toch al zou laten schieten om thuis tot rust te komen en alle indrukken van de twee vierde plaatsen in Tokyo eens op een rijtje te zetten. Na afloop vond ze het ook geweldig hoe de ‘jonkies’ klaar staan om aan haar stoelpoten te zagen. ,,Ook daarom vind ik het belangrijk om me vaker bij Nederlandse wedstrijden te laten zien, helaas laat de internationale kalender dat niet altijd toe.”

Die jonkies gingen mee in de slipstream in het zwemwater De Zijl tussen Leiderdorp en Leiden. Rachel stapte als eerste op het blauwe tapijt en trof nog vijf collega’s achter haar aan te weten Maaike Vooren, Silke de Wolde, Anna Witteveen, Robin Dreyling en…Sonja de Koning. Snel de lange wisselzone aan de Zijldijk in om de tweede zwemgroep niet dichterbij te laten komen. Onder aanvoering van Rachel werd tempo gemaakt en – hoewel de livestream beelden dat niet mogelijk maakten – vernamen we wel dat de samenwerking goed verliep. Daar namen Rachel en Maaike als ‘oudsten’ de verantwoordelijkheid voor.  Na de eerste ronde was de voorsprong 40 seconden, na de tweede op het keerpunt bij Rijpwetering groeide het naar een minuut en in de tweede wisselzone had het sextet een comfortabele marge van 1.10 opgebouwd.

Dat de teamgeest niet verder reikte dan die transitie was logisch. Lopend kun je niet op elkaar wachten (hoewel Abdi Nageeye daar misschien anders over denkt). Rachel zette eventjes aan en zag dat vooral de jeugd niet van opgeven wilde weten. Sonja de Koning volgde na de eerste ronde nog altijd op slechts 6 seconden. Daarachter volgde Anna Witteveen met Robin Dreyling en niet veel later Silke de Wolde. Alleen voor Maaike Vooren was de inspanning er net te veel aan. De Alkmaarse wist dat het slotonderdeel verbetering behoeft, maar zo ver staat ze nog niet. De Kijani-atlete werd naar een 17e plaats terug geworpen.

Vooraan werd vooral de strijd om de tweede plaats spannend, want Robin maakt de jump naar voren en passeerde in de voorlaatste ronde Sonja. Het was tevens de strijd om de nationale juniorentitel, die daar losbarstte. Dat de juniores erin vlogen heeft ook wel een reden: hun WK op Bermuda volgt nog en we zou daar nu niet naar toe willen. Afgezet tegen de hoosbui waarin de triatletes begonnen en ook nog fietsten zeker. Aan de finish was Robin – die een geweldig seizoen draait – in haar laatste jaar als juniore uiteindelijk Sonja 25 seconden de baas. Dat we met de zusjes De Koning eveneens twee supertalenten in huis hebben, is evident. Sonja is pas 15!

Vervolgens daverde Anna Witteveen onder de finishboog: vierde totaal, maar wel de nieuwe beloftekampioene. Ze moest wel hard blijven lopen, want U23-concurrente Silke de Wolde zat haar op de hielen. Zilver voor de tweede Almeerse in de einduitslag. Eva Cornelisse liep van de tweede groep het hardst en finishte zesde. Kiara Lenaertz telde als zevende voor het NK niet mee. Daarna volgde Marit van den Berg, die een sterk seizoen met brons bij de beloftes aanvulde. Kim van ’t Verlaat en Aniek Mars maakten de top tien van dit elfde NK sprint compleet. Aniek was daarmee tevens derde juniore. In dat juniorenklassement waren vervolgens Luna de Bruin, Merel en Tamar Veltman de nummers vier tot en met vijf. Dat de jonge garde klaar staat, werd beslist duidelijk in dit kampioenschap.

Dat Rachel – ondanks de beperkingen – wel degelijk extra toeschouwers naar Leiderdorp trok was buiten het finishterrein goed te zien. Mooi ook het applaus dat klnok voor aanvang. En uiteraard ook bij haar glorieuze finish en de huldigingen erna. Rachel bleef nog lang in Leiderdorp, ging met iedereen op de foto en deelde aan jonge fans handtekeningen uit. Ze was het al, maar eens te meer bewijst de topatlete een ware ambassadrice voor onze sport te zijn. Ook voor de interviews met media nam ze ruimschoots de tijd.

Pure triathlonpromotie, ook al kon dat dus niet door iedereen van dichtbij worden gevolgd en was het met de last minute livestream zeker niet optimaal. Maar dat doet niets af aan de mooie strijd, die zestig sportvrouwen met elkaar aangingen.

We sluiten af met een foto uit de collectie van Christie Brouwer, waar woorden verder overbodig zijn.