Marlene de Boer na haar eerste PRO zege in IM 70.3 Cork.

Natuurlijk gaat het allereerst over het overlijden van twee deelnemers in Cork.
“Het is verschrikkelijk wat er daar gebeurt is, ik hoorde het pas lang na de finish en publiekshuldiging, toen ik op weg was naar de wisselzone. Als Pro-atleet krijg je daar tijdens de wedstrijd niets van mee, we starten als een van de eersten. Ik lees nu dat er een onderzoek gestart is en de Ironmangroep zal daar conclusies aan moeten verbinden. Wellicht moeten de zwemonderdelen in categorieën worden ingedeeld, zodat atleten vooraf kunnen bepalen hoe zwaar het zwemonderdeel in de diverse races is. Zwemmen in een zee is natuurlijk veel zwaarder als bijvoorbeeld in een kanaal. Natuurlijk heeft het overlijden van deze twee atleten een enorme domper bij het evenement en mij achtergelaten”.

Dan naar haar race:
Het was sowieso al een hele bewogen race. Op zaterdag werd de 70.3 wedstrijd uitgesteld vanwege het weer. We stonden al een uur klaar voor de start toen dat duidelijk werd. Dus terug naar ons onderkomen en zaken bespreken, hoe om te gaan met de voeding de rest van de dag, focussen op de start morgen etc etc. Op zondag opnieuw  uitstel van de start, een uur voordat we zouden starten! De reden nu was dat door het samenvoegen van de hele en de 70.3 wedstrijd het op weg naar de start dat het zo druk werd , dat er files ontstonden en atleten in de file stonden. Daarna weigerde de timingmat dienst.

Het zwemmen was zwaar naar de eerste boei, door de golven heen, maar op de weg terug de golven mee. Ik kwam als derde  uit het water, de twee vrouwen voor me heb ik tijdens het zwemmen helemaal niet gezien. Vooral met het fietsonderdeel ben ik heel blij. Ik heb dit seizoen nogal lopen zoeken, onlangs nog enkele aanpassingen doorgevoerd in mijn fietspositie. Het fietsparcours was fantastisch, zo veel mensen langs het parcours. In  ieder dorp massa’s volk, vlaggen, borden en quotes. Aan het einde van het fietsparcours is Windmill Hill, daar stonden zoveel mensen die zo hard aanmoedigden dat het echt zeer deed aan mijn oren.

Ik kon met een ruime voorsprong van de fiets stappen. Het moment dat ik begon aan het lopen zag ik dat de tweede dame T2 binnen kwam. Ik heb niet de halve marathon gelopen die ik wilde, na 16 kilometer was het echt op. Een lege tank leek het wel. Gelukkig kon ik nog wel blijven doorlopen en was mijn voorsprong groot genoeg, ook na die laatste moeilijke kilometers (ruim 3 minuten). Mijn eerste PRO-zege! Hier heb ik heel hard voor gewerkt samen met mijn coach Yvonne van Vlerken.

Ik ben vooral trots op mezelf hoe ik ben omgegaan met alle omstandigheden, uitstel van de race met een dag en alles wat daar bij kwam. Dat geeft vertrouwen, iets wat ik zeker goed kan gebruiken. Als nieuwe PRO moet je je toch aanpassen, het zijn echt andere races dat een agegroeprace. Het geeft voor jezelf ook een andere spanning, je wilt als PRO toch ook voldoen aan de verwachtingen; van jezelf, van je sponsoren etc. Het was voor mij zeker geen gemakkelijke overstap naar de PRO’s. En dan is een eerste winst als PRO een enorme opsteker. Terloops heb ik me ook nog gekwalificeerd voor het WK 70.3 in Taupo volgend jaar december.

Vanaf nu is het allemaal richting Almere, nu even een paar dagen vrij voor het herstel en dan zaken weer oppakken. Ik heb er zin in om voor thuispubliek te racen, tegen o.a. Els, Dieuwertje en Janien, Ik hoop dat we dit jaar weer eens een vol Nederlands podium hebben op de lange afstand. Wat de wedstrijd betreft, hoop ik persoonlijk dat het een race wordt, waar alle drie de onderdelen op hun plaats vallen.