Marloes Vos, adaptive triatlete (46): Challenge Roth is magisch!!!!!!

Magisch….

Een jaar naar toe gewerkt en dan is het op 7 juli 2024 zover: Challenge Roth. Vanuit de organisatie is de aanloop naar deze race fantastisch. De social media worden vol gegooid met sfeerbeelden van de afgelopen jaren waardoor de spanning stijgt. In de dagen voor de race begin ik er zin in te krijgen, maar worden de zenuwen ook steeds groter. Het filmpje van Solar Hill roept al kippenvel op.

Op dinsdag reizen we af om zo een paar dagen rustig mentaal en fysiek voor te kunnen bereiden op de race. Ik reis samen met buddy Erik, met onderweg een lunch-stop om zijn vrouw Jolanda aan te moedigen die in 6 dagen 700km fietsend aflegt om in Roth te komen aanmoedigen. We komen einde van de middag aan in een superleuk appartement op 10km van Roth. Het feest kan beginnen. Op woensdag verkennen we met de auto het parcours en leggen we ook stukken op de fiets af. We besluiten de Greding-lus en Solar Hill-lus te fietsen. Voor mij is het superfijn om met Erik de moeilijke stukken door te nemen; in de auto al rijdend over het parcours visualiseer ik dat ik hier mag en kan fietsen. Ondanks de tegenslagen voel ik mij sterker dan ooit, maar tijdens het verkennen slaat de twijfel toe. Het is een pittig parcours, hoe ga ik dit flikken?

Donderdag is het tijd om alle spullen op te halen. Echt een dikke pluim voor de organisatie; alles is goed geregeld voor mij en mijn guides en ze weten zelfs ook nog last minute een oplossing te bedenken voor het parkeren. Ik heb mij als adaptive athlete nog nooit zo welkom gevoeld. Gelukkig is er qua organisatie dus geen stress. Einde van de middag komt ook buddy Karin aan. Het voelt vertrouwd, ik merk wel dat de controlefreak in mijzelf naar boven komt, maar ik weet ook dat ik mijn guides moet vertrouwen en zaken los moet laten. Op vrijdag verwelkomen we Jolanda die na haar barre tocht van 6 dagen door weer en wind aankomt in Roth. Daarnaast is het vooral relaxen, nog een uurtje de beentjes losdraaien en een stukje zwemmen met Guus om af te stemmen wat de race strategie wordt. Begin van de avond gaan we naar de expo en de pastaparty. Als je op het terrein loopt, het stadion ziet en alle vrijwilligers ontmoet die rondlopen, dan weet je echt: dit wordt groots.

Zaterdag is het de logistieke dag inclusief de race-briefing waarbij de kriebels echt omhoog komen en ik door de spanning ontplof. Emoties nemen de overhand, maar na een goed gesprek met de guides en het bespreken van het ‘plan de campagne’ kom ik tot rust. We besluiten nog even bij Triathlon Inside en Alex de Boer langs te gaan waarna ik ook nog uitgenodigd word in de podcast. Superleuk en tof dat ze komen supporten! Echt, het is zo fijn om herinneringen te kunnen delen, want wat in Roth gebeurt, is met geen pen te beschrijven. Na een korte swim is het tijd om de fiets naar T1 te brengen. De organisatie heeft alles goed voorbereid voor de ID, Para en adaptive athleten. Aan alles wordt gedacht en de vrijwilligers en organisatie zijn super behulpzaam. Ik merk dat het mij enorm raakt en het ook overweldigend voelt. Over een paar uur ga ik aan een intens bijzondere en magische race beginnen. Ik heb er een jaar hard voor gewerkt, een jaar waarin het lijkt alsof ik altijd alleen maar gas geef, maar achter de schermen weten mensen ook dat ik heel veel aan het verwerken ben geweest. Een jaar waarin ik met coach Jeroen van Geelen verder heb mogen bouwen en hoe vaak ik ook twijfel, “trust the process” are his words! Op de terugweg richting het appartement belt Jeroen mij en bespreken we het raceplan nog eens. Hij blijft volhouden dat ik hier weer voor een PR ga racen en ik hier echt 30+ km/u kan fietsen. Ik twijfel… mijn insteek voor deze race is: tijd loslaten, genieten en wel zien wat er in zit.

Na een onrustige nacht gaat de wekker vroeg. Karin brengt Erik en mij naar T1 waar Guus ook op ons wacht. Guus zal met mij gaan zwemmen, Erik fietsen en Karin lopen. Met alle special needs atleten staan we samen, de pro’s maken zich klaar. Man, wat is dit een spektakel. We lopen alles nog even met elkaar door en gaan er voor! Ruim op tijd begin ik mijzelf in het wetsuit te wurmen en als ik hem aan heb, mogen we naar het startvak. We starten in het 3^e startvak achter de pro’s; om 6.50 uur zal het startschot gaan. Ik krijg kippenvel en de spanning stijgt. Dan gaat het kanon af en mogen we los. Guus is mijn loods in het water, ondanks dat het een rechttoe rechtaan parcours is, heb ik hem hard nodig om op koers te blijven. Diverse keren worden we overzwommen, maar ik blijf stug doorzwemmen. De paniek moet ik echt wegdrukken, terwijl ik Guus probeer te blijven volgen. Een aantal keren moet hij mij bij mijn nek grijpen om weer de juiste richting op te zwemmen en uit het gedrang te blijven. Na 1 uur en 27 minuten heb ik het zwemmen erop zitten, toch weer 1,5 minuut sneller. Erik staat klaar om mij door transitie 1 te gidsen. Een snelle en efficiënte wissel volgt waarna het fietsavontuur begint.

We rijden weg en wat een ‘wow’-gevoel om al die mensen op de brug te zien… Na een paar honderd meter hoor ik keihard “KAK” en nog wat ander gevloek achter mij. Erik blijkt schakelproblemen te hebben, zijn DI2 werkt niet meer waardoor hij niet naar het grote blad kan schakelen. Ik voel even paniek… maar ik denk: “Loslaten, ik moet rijden!”. Onderweg is er contact met Karin en Jolanda en achter de schermen wordt aan een back-up plan gewerkt. Ik heb hier niets van gemerkt en het back-up plan is niet nodig geweest, Erik heeft het met alleen het binnenblad kunnen doen. Gelukkig is hij een supergoede fietser en heeft hij toch het voordeel dat hij bij mij mag stayeren. Het fietsparcours was intens. Daarbij begon het na 30 minuten te regenen, dus naar beneden van de Greding was het spannend. En ja, onderweg toch een hoop gedoe met de jury: ondanks dat er op het startnummer van guide Erik G66 stond, was dit blijkbaar niet goed gebriefd naar de jury. Ik denk dat Erik wel 20 blauwe kaarten aan zijn broek heeft gekregen. Het gaf mij enorm veel stress, op key-momenten moest hij even in discussie met de jury, waarna er elke keer toch een duim kwam. Ook voor deelnemers blijkt het toch lastig te zijn. Lesson learned, de guide bordjes gaan standaard weer mee.

En dan kom je na 70 km bij Solar Hill. De beelden geven al kippenvel, maar er zelf doorheen rijden… Het was fantastisch, doodeng, intens. Ik heb gehuild, gelachen, en mij intens gefocust Dichterbij het gevoel van de Tour de France kom je als atleet niet. Na Solar Hill moest ik echt even bijkomen. Om dit te voelen en te begrijpen, moet je erbij zijn. Echt niet normaal.

Ronde 1 zit erop, snelle refill en door. Ik merk wel dat de regen mijn brein leeg heeft getrokken en ik minder gas kan geven, maar ik laat het los. Genieten van het parcours en goed focussen op de cues van Erik. Ik ben gewoon met 48 km/u Greding afgedaald, ik haalde zelfs mensen in. In het ligstuur liggen met meer dan 50km/u; als ik een guide heb die mij door de bochten loodst, kan ik echt bizar goed fietsen. De ronde zit erop en we slaan af naar Roth. Nog even vals plat omhoog, afdalen en dan de wisselzone in. Ik heb geen idee wat ik qua tijd heb gereden en besluit toch even te kijken… en ik schrik. Ik rijd gewoon 30+ km/u op dit parcours. Hoe dan? Van tevoren heb ik hier zo over getwijfeld.

De wisselzone komt er aan, en ja… jullie raden het al: mijn spasme schiet erin. Ik zie de vrijwilligers kijken als Erik mij een paar flinke klappen op mijn bil verkoopt (grappig feit: dit beeld is uit mijn persoonlijke after-race-movie gehaald, lang leve de AI tools hahaha). Wat een bijzonder gevoel: je geeft je fiets af en kunt meteen de tent in rennen. Karin vangt me op, een vrijwilliger helpt mee en na een paar minuten beginnen we aan de marathon! Plan van Jeroen: pacen, niet te hard, de marathon is lang met een pittig stuk aan het eind. Op naar het kanaal met een korte dixie stop onderweg. Ik hoor en zie iedereen, ik voel me sterk en ja, ik ga te hard weg. Dit is het moment dat Karin aan de bak moet, zij moet mij pacen en zorgen dat ik goed door de aidstations kom. Eerst een lus naar rechts langs het kanaal, bij het keerpunt kom ik dus echt pal langs het kanaal te lopen. Dit doet wat met mijn brein, die is continu in alert modus, maar het lukt. De opdracht was 6.30-6.40 per kilometer, maar al snel voel ik dat ik soms ga pushen en 6.20 loop. Weer de rem erop en door, na 11 km gaan we de tweede lus in de andere kant op, deze lus is 13/14 km. Er komt geen einde aan, de zon breekt door de wolken en mijn darmen beginnen te borrelen. Tijd voor dixie stop 2. De twijfel slaat weer toe, maar ik herpak mijzelf. Op het keerpunt begint het aftellen, elke stap ben ik dichterbij het einde van het gravel. Daarna is het nog 5 km rennen naar Roth en als je eenmaal weer in Roth bent, lonkt de finish. Langzaam tikken de kilometers weg, de steile klim net voor Roth moet ik wandelen. Dan zie ik het 30 km bord, hier staan Jolanda en Erik te supporten (optioneel zou hier van guide gewisseld worden, maar Karin voelt zich goed genoeg). Als we door het centrum van Roth lopen, krijg ik kippenvel. Breintechnisch is het pittig met de kinderkopjes, maar ik kom er goed doorheen en dan hoor ik keihard “MARLY!!!”. Omar, Danaid en Wesley staan daar: ik krijg een knufffel en een high 5.

Op naar nog 10 km. Jeroen heeft mij gewaarschuwd, Buchenbach is killing. Wetende dat ik een kleine blessure heb gehad in de weken voorafgaand aan de race, moet ik mijzelf in acht nemen. Het wordt run-walk omhoog en omlaag gaan we vliegen. Ik kijk op de klok, zie dat ik 11 uur aan het racen ben en ik voel me nu al trots. Niemand kan mij meer wat maken, ik ga dit flikken. Wat de eindtijd ook wordt, ik ben intens gelukkig. De kilometers naar Buchenbach zijn zwaar, maar het kan de pret niet drukken. Ik ga dit flikken. Van Buchenbach terug is het meeste downhill en ik gooi de gashendel weer open. Na een paar minuten komt er een elektrische step naast mij rijden. Het is Felix, de organisator… Karin en ik gaan het gesprek aan en het kwartje valt bij Felix:ik ben één van de challenged athletes aan de start. Hij herinnert zich mijn verhaal en laat zijn trots blijken. Hij roept: “see you at the finish” en hij gaat weer verder. Echt bijzonder hoe hij deze race omarmt en iedere atleet zich een individu laat voelen.

In de verte hoor ik het publiek in het stadion en in de laatste kilometers komen de tranen, tranen van geluk. In Roth zelf staat opnieuw de Triathlon Inside crew! Ik voel me zo sterk. We slaan de laatste kilometer in en ik weet: “I will rock this!”. Guides Erik en Guus sluiten aan en Erik roept dat de klok op 12.15 staat, maar ik geloof hem niet. Zodra ik de groene loper betreed en het stadion binnenkom, voelt het zo magisch. Felix staat daar ook met tranen in zijn ogen, ik krijg een high five en ga op naar de finish. Nog even een klein sprintje en dan komt het besef. De laatste meter wandel ik over de finish en de klok staat op 12.16.16! Hoe dan? Dit parcours is echt zwaar, maar er is een magie en een energie die vleugels geeft. 7500 vrijwilligers en 250.000 toeschouwers, het is echt ‘the home of triathlon’!

Ik finish, ik vlieg de buddies om de nek en kan alleen maar huilen! Dankbaar voor wat ik mag doen, dankbaar voor de buddies die met mij samen dit fantastische resultaat weten te behalen. Dankbaar voor alle support die ik live en online mag ontvangen in de triathlon wereld. Dankbaar voor de coaching van Jeroen van Geelen vanuit TRIPRO en het begeleidingsteam van experts erom heen. En het meest dankbaar ben ik naar mijzelf! Roth is magisch!

De spasmen komen onder de douche. De dag erna voelt alsof ik op een roze wolk leef met stijve poten. Nu, een aantal dagen later, daalt het besef in. Ondanks mijn beperkingen ben ik gewoon een atleet. Samen met de guides kan ik racen!

Wat nu? Wie weet volgend jaar opnieuw Roth, of wordt het de Triple Dutch, of gaan we de droom van Kona waarmaken? Roth heeft mijn hart gestolen! Maar nu eerst herstellen en over 9 weken knallen in Almere, waar opnieuw de magie van triathlon los mag barsten!