Organisaties Challenge/TriHard en NTB: werken onder hoogspanning; terwijl organiseren juist ook genieten van jouw evenementen hoort te zijn
DINSDAG – Nog steeds is de triathlon van Almere een van de best georganiseerde wedstrijden in ons land, daarover geen misverstand. We mogen Jort Vlam, Richard Belderok en Jefry Visser op onze blote knieën danken dat ze in 2012 het stokje overnamen. Honderd procent zeker dat als zij er niet ingesprongen waren, Europa’s oudste triathlon een zachte dood was gestorven. En laten we wel wezen: triathlon zonder Almere, is geen triathlon.
Het jonge driemanschap leerde het vak van organiseren van onderuit. Jort als man vanuit de culturele sector en de financiën, Richard voor de contacten met (inter-)nationale sportbonden en de veiligheidsplannen en Jefry, die de links legt met andere Challenge-organisaties en vooral op de uitvoering gericht is.
Zolderkamertje
Begonnen op een zolderkamertje groeide het Nederlandse Challenge-imperium snel. Het hoofdkantoor van de Challenge Family werd overgeheveld naar Almere. De mannen kregen zeggenschap over de Challenge races wereldwijd. Momenteel gaat het dan over 33 wedstrijden in 27 landen, waar op jaarbasis zo’n 75.000 atleten bij betrokken zijn. Enorme aantallen, enorme verantwoordelijkheid ook. Maar dat doen ze goed, ze geven een boost aan de nieuwe evenementen, zorgen dat er genoeg topatleten naar de wedstrijden komen voor een leuke strijd. Het geeft een mooi tegenwicht aan de hegemonie, die er jarenlang was van Ironman. Roth was de eerste die zich losweekte van het grote IM-rijk en daarna volgden er meer, waaronder in 2012 dus Almere.
Op hun grootste evenement in Almere valt weinig aan te merken. Goed, er ontbraken dit jaar startnummers en soms is een stukje fietsparcours niet heel breed, maar over het algemeen: hulde voor deze klassieker. Ze staat als een huis. Eerder gaf ik al aan dat wat ons betreft het koppelen van een EK aan Almere geen echt toegevoegde waarde heeft. Het triathlonfeest komt toch wel in gang met of zonder die titelstrijd. Een lange afstands triatleet moet nu eenmaal keuzes maken in het toch al overvolle seizoen.
Naast de Challenge Family vennootschap heeft het trio een holding onder eigen naam en bestaat ook de oude Stichting Holland Triathlon nog steeds. Daarin is ook ondergebracht Holland Triathlon BV. Via AGO Sports en Challenge Denmark zijn ze gelieerd aan de Challenge races van Kaiserwinkel en Herning. Verder bestaat er nog een Triple Performance Sports Holding, die op haar beurt Start2Finish inhuurt om wedstrijden te organiseren. Voor de mediazaken wordt Tim Moria ingehuurd, die met zijn bedrijf 3athlon.nl VOF vennoot is van Triple Performance Sports. Bij de meeste Challenge races regelt Tim de mediazaken en neemt de interviews af. Afgelopen weekend was dat bijvoorbeeld het geval in San Remo. Daar was ook CEO-Challenge Jort Vlam aanwezig.
Tri Hard Series
Onder Triple Performance Sports tenslotte valt TriHard BV, het bedrijf dat gekoppeld is aan de Tri Hard Series. De Tri Hard Series bestond voor dit jaar uit zes wedstrijden, waarvan Lelystad vanwege een te gering aantal inschrijvingen is afgevallen. De andere races in diverse formats waren in Almere, Rotterdam, Huizen, Amsterdam en Nijmegen. TriHard zet event-managers in om de evenementen op poten te zetten. Betaalde krachten, die naarmate een evenement dichterbij komt vele, vele werkuren maken om alles rond te krijgen. Dat zijn werkzaamheden op locatie, maar ook vanaf het hoofdkantoor in Almere.
Het lijkt een leuke baan, maar het is echt flink aanpoten. In de afgelopen jaren heeft TriHard al best wat event-managers zien komen en gaan. Enkelen kwamen met gezondheidsklachten thuis te zitten, anderen hielden het na 1 of 2 races voor gezien. Oud-medewerkers kijken terug op stressvolle werkomstandigheden onder onduidelijke arbeidsvoorwaarden. Zo zou de pensioenopbouw niet zijn opgenomen in de arbeidscontracten en was het opnemen van vrije dagen onbespreekbaar. Kort voor een evenement kunnen we ons daar overigens wel iets bij voorstellen: dan moeten de puntjes op de i gezet worden en zijn alle verloven ingetrokken. ,,Maar genieten van een evenement was er eigenlijk nooit bij”, aldus een oud-medewerker, ,,Het is werken onder hoogspanning. De gezichten stonden altijd op strak. Bij noodweer op een wedstrijddag stond ik ooit op het punt een wedstrijd af te gelasten, maar dat vond de Challenge-leiding onacceptabel. Dat zou te veel geld kosten.” Uiteraard was de coronatijd, waarin evenementen nauwelijks doorgang vonden, ook debet aan de gespannen verhoudingen op de werkvloer. De voormalig event-manager legt uit dat in die twee jaar alle mogelijke steunpakketten zijn aangevraagd teneinde een doorstart te kunnen maken.
Groot verloop
Het grote verloop van event-managers zal ongetwijfeld van invloed zijn op de kwaliteit van de Tri Hard Series met als dieptepunt de race in Nijmegen afgelopen zondag. Inwoners uit de oude Waalstad en dan met name het eiland Lent bij de Spiegelwaal stonden jaren terug al niet te popelen om de triathlon te ontvangen. Uit protest plaatsten ze ooit zelfs een zeecontainer op het parcours, zodat de atleten niet meer door konden. Sportvibes wist wel het stadsbestuur te overtuigen van een NK, maar dat is er nooit gekomen. Sportvibes verkocht de organisatierechten door aan Lars Vreugdenhil, die vervolgens nog een jaar samenwerkte met TriHard BV. Na een jaar gingen beide partijen weer uiteen en werden een aantal races verdeeld. Zo zijn er nu de vier Dutch Triathlon Series van Lars te weten Haarlemmermeer, Ouderkerk, Zandvoort en Bosbaan en de reeds genoemde Tri Hard Series.
Het zijn evenementen in vooral stedelijke gebieden en dat brengt in de veiligheidsplannen aanmerkelijk hogere kosten met zich mee dan een dorpstriathlonnetje. En waar professionele mensen aan het hoofd van een organisatie staan trekt die lijn zich ook door in de uitvoerende taken. Het zijn evenementen die van buitenaf ontstaan zijn in plaats van van binnenuit. Dus meer inhuur. Van verkeersregelaars bijvoorbeeld, van medische diensten (de plaatselijke EHBO volstaat niet) enzovoorts. Materialen moeten naar de locatie toegebracht worden en of de lokale middenstander bereid is om er veel geld in te stoppen, is maar de vraag. Gelukkig hebben een aantal grote (sport-)bedrijven zich gecommitteerd aan de commerciële organisaties, maar ook dan geldt: een evenement heeft een x-aantal deelnemers nodig om rendabel te zijn. Lelystad bijvoorbeeld schoot met amper 300 deelnemers te kort.
Dringen met zo veel deelnemers
Massa is kassa. Alleen is het de vraag of je er goed aan doet om zo veel triatleten een parcours op te jagen. We kennen allemaal de beelden van het filerijden op Hawaii en onlangs ook weer in Emilia-Romagna. Zo’n 5000 deelnemers moesten daar op dezelfde dag een hele of halve Ironman zien te volbrengen. Waar een triatleet op een Extreme triathlon vaak urenlang geen tegenstander ziet, kom je in deze massale evenementen niet weg uit het grote peloton.
Nijmegen had geen 5000 deelnemers, maar het is ook dringen met 300 op een parcours van 3,3 kilometer. Waren er mogelijkheden geweest om het programma op te rekken met meer series dan had het wellicht nog gekund, nu was het vanaf de open serie meteen veel te druk. Een kind kon zien dat op zo’n parcours de mogelijkheden zeer beperkt waren en toch zijn de open serie en daarna de 1e Divisie gewoon van start gegaan. De rest is geschiedenis.
NTB en Challenge/Tri Hard
De relatie tussen de Challenge-groep en de NTB is ambivalent. De bond kan aan de Almeerse groep veel kampioenschappen kwijt en vrijwel alle divisies uit de teamcompetitie vinden onderdak bij de TriHard Series. Ook daarin geldt: hoe meer, hoe liever. Anderzijds laat Challenge zich zelden lovend uit over de triathlon collega’s op dat andere kantoor in Papendal. In zijn podcasts en berichtgeving op 3athlon.nl spaart Tim Moria de bond zeker niet. Het onderzoek naar de misstanden in de bond is door hem aan het rollen gebracht. Veel milder zijn z’n mediakanalen over de ‘eigen’ Challenge-races en TriHard Series, maar dat is uit bovenstaande ook wel verklaarbaar. En onafhankelijk zijn in een familiesport als triathlon is ook weer niet zo eenvoudig.
Het is in elk geval duidelijk dat de NTB en Challenge/TriHard elkaar nodig hebben. Zonder de laatste wordt het invullen van de grote wedstrijden op de kalender een lastig verhaal, temeer daar diverse organisaties (w.o. Lars Vreugdenhil en Erik Peeman) inmiddels uit de NTB zijn gestapt. Challenge kan op haar beurt geen (inter-)nationale titelstrijd in huis halen zonder de sportbonden World Triathlon, Europe Triathlon en NTB.
Waar zowel bond als organisatie momenteel in te kort schieten is directe communicatie naar de atleten toe. Het parool ‘we zijn er voor de atleten’ gaat lang niet meer altijd op. Ook dat is inherent aan de grote groei van sportbonden en bedrijfsorganisaties. Het wordt zakelijker en daarmee onpersoonlijker. En da’s eigenlijk niet wat je van een zich Challenge Family noemende organisatie zou verwachten….
Wim van den Broek
