Diede Diederiks: na mindere tijden is er weer de lach .

Met Diede Diederiks kijken we terug op een zwaar 2024 en blikken vooruit op 2025. “Hoogtepunt van 2024 was een podiumplek op IRONMAN Zuid Afrika, daarna raakte ik vrij weinig meer”.

Ik heb afgesproken in haar geliefde Limburg waar ze voor de liefde (en de omgeving) naar toe verhuisde. Voor het eerst sinds haar Pro bestaan kende ze tegenslagen, had ze een moeizaam jaar en verloor ze bijna de liefde voor haar sport.


Maar ze straalt, ik zie die o zo bekende twinkeling in haar ogen weer, zoals ik die al jaren van haar gewend was. Ze hervond het plezier in haar sport terug na een behoorlijk dal afgelopen jaar, door bewust een stapje terug te doen, zich te herpakken, te laten begeleiden door haar partner Robert de Korte en opnieuw te beginnen. Met mooie doelen voor 2025.
In het restaurant van de camping waar ik mijn camper heb neergezet spreek ik met Diede Diederiks, een alleskunner in de duursport; Nederlandse en Europese titels op diverse onderdelen zoals duathlon, cross en triathlon. Maar bovenal een liefhebster van duursport op allerlei vlak en gewoon een hele spontane, lieve en vooral bescheiden atlete.
Over haar jaar 2024 en de toekomst spreken we ruim 2 uur, waarbij boven alles blijkt dat Diede het liefst andere duursporters wil inspireren en helpen, naast het feit dat ze zelf weer tot mooie prestaties, behorend bij haar niveau wil komen.

Geboren en getogen in Spijkenisse, startte ze als kind al met atletiek en begon ze in haar tienerjaren al kort bij de plaatselijke triathlon vereniging, TVS’90. Dat duurde maar kort, omdat er gestudeerd moest worden waardoor Diede naar een andere stad verhuisde.

Tien jaar later, in 2019 begon ze echt serieus met triathlon. Ze kwam uit voor EDO Sports in de divisies, won dat jaar de wedstrijd Brouwersdam en de halve van Didam. In 2021 startte ze als eerste jaars Pro met winst in 70.3 Warschau, Gerardsbergen en de Europese titel Xterra. 2023 bracht haar de Europese titel halve triathlon in Menen. 2024 trat ze toe tot het Pro Team van Triathlon Inside (waarover later meer), kwalificeerde ze zich in Zuid Afrika voor het WK in Nice en daarna volgde een periode van minder presteren, met als persoonlijk dieptepunt het uitstappen tijdens het WK in Nice.

Foto T100/James Mitchell

“Mijn focus lag in het begin van het seizoen 2024 op IM Zuid Afrika voor kwalificatie WK Nice. Ik heb met 3 a 4 maanden daar volledig op gestort. Het resultaat mocht er zijn, ik werd tweede in 9:17:52 (op een heuvelachtig en zwaar parcours) en had mijn slot voor het WK in Nice. In die race ben ik heel diep gegaan in de marathon en wat veel mensen niet weten, belande na de finish in de medische tent. Het herstel duurde veel langer dan dat ik ooit had gedacht, zowel fysiek maar ook mentaal. Ik wist niet dat het zo werkte. En dat dit de meeste tijd van de rest van het seizoen bleef bepalen.
Achteraf bleek dat een combinatie van te weinig  “vlieguren”, mijn eigenschap van altijd willen doorgaan en de dynamiek daardoor met mijn toenmalige trainer, niet de optimale combinatie was. Ook al ben ik moe of ziek, ik ga altijd door. Dat is een grote valkuil voor me.
De eerste keer dat mij een gevoel bekroop van “dit voelt niet goed” was na mijn race in mei in Kraigchau, waar ik 4e werd. Maar toen hebben we dat aan te weinig hersteltijd geweten.
In de aanloop naar het WK Nice deed ik IM 70.3 in Poznan, zo’n race waar het vanaf het begin niet goed voelde. Sterker nog tijdens het lopen heb ik 3 minuten verslagen voor me uitstarend op een bankje gezeten, het gevoel van plezier in de sport was volledig weg. Ik heb mezelf een schop onder mijn kont gegeven en besloten dat ik de afstand uit zou lopen als een training. Iets wat je absoluut niet wil als Pro, maar uitstappen was helemaal geen optie voor mij, je wilt toch het beste uit jezelf halen. Ik werd tenslotte 7e in Poznan. Wellicht had dit gevoel bij mij de alarmbellen moeten doen rinkelen achteraf. Plichtsgetrouw ben ik de voorbereiding richting het WK Nice ingegaan, mijn trainingsuren volgens schema gedraaid, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik; er ontbreekt iets.
En toen kwam het WK waar ik ben uitgestapt; helemaal leeg fysiek en mentaal en niets meer te geven. Het zwemmen in een ruige zee ging voor mijn doen goed, 57:42. Daarna volgen normaal gesproken mijn twee betere onderdelen en start mijn inhaaltocht. Echter niets van dat alles bleek mogelijk. Op een gegeven moment reed ik op een vlak stuk op het fietsparcours slechts150 Watt. En dan weet je genoeg. Je komt dan ook in een negatieve spiraal, die niet meer te doorbeken leek. Ik ben nog wel gaan lopen, maar zowel fysiek als mentaal was de tank volledig leeg. Een hele grote teleurstelling.

 

Foto T100/James Mitchell

 

Ik zat er echt door na Nice, had geen plezier meer in de sport, bekeek alles door een zwarte bril, ik kwam mezelf zo hard tegen en heb 4 weken lang niets gedaan. Ik was volledig van slag en ben tijdens die weken ook nergens op bezoek geweest en weerde bezoek thuis af. Voor het eerst in mijn sportieve loopbaan was ik het vertrouwen in mijn lichaam verloren, het liet me dit seizoen een paar maal in de steek.

Gelukkig is Robert aan mijn zijde, hij wist me uit dit gevoel te halen, nam mijn coaching weer op zich en samen met hem ben ik weer heel voorzichtig terug begonnen aan trainingen, zonder veel belasting; vooral leuke trainingen, geen intensiviteit, lekker bewegen. Vanuit daar weer even terug naar mijn “oude liefdes”; mountainbiken en trails lopen en ik ontdekte weer het plezier in het sporten. De testen wezen uit dat deze aanpak ook fysiek zeer positieve resultaten en ik had weer plezier in sporten. Alle negatieve gedachten waren geleidelijk aan verdwenen.

Dolblij was ik dan ook met de uitnodiging voor de T100 race in Dubai. Natuurlijk wist ik dat ik daar geen potten kon breken in die strijd met de wereldtop, maar ik heb geen moment spijt gehad van mijn volmondig ja op hun uitnodiging. Die deelname aldaar heeft heel veel waarde voor mij gehad. De bevestiging dat het gevoel er weer was en ik er ook mentaal weer helemaal klaar voor was. Ik was me tevens bewust dat het naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste optreden in de T100 series zou zijn, immers in 2025 komen er tal van hele sterke dames over vanuit de Olympische afstand. Ik kwam als laatste  uit het water, kreeg een penalty (vergat voor de start een bidon die ik in de voorbereiding gebuikt had in de box te zetten), finishte als 18e. Maar ik had weer plezier! En het gaf me het zelfvertrouwen toe te werken naar een mooi 2025”

Foto T100/James Mitchell

 

__fast forward naar Januari 2025

We spreken Diede nog kort:

“De eerste week van het jaar begint helaas met teleurstellend nieuws. Het Triathlon Inside Pro team, waar ik bij zat, stopt in de huidige vorm. Er is alles aan gedaan om het team te redden, maar het mocht niet baten. Het afgelopen jaar hebben we een mooi trainingskamp gehad, teamkleding, materiaal en structurele ondersteuning gekregen. Ik ben dan ook dankbaar en trots op wat er wel voor elkaar is gebokst en hoeveel we aan ondersteuning hebben gekregen vanuit Triathlon Inside. Onze partners Triathlonworld, van der Valk Ridderkerk, Lion Capital sports en sponsoren De Boer wetsuits en AGU kleding, hebben hun uiterste best gedaan omdat zij in dit initiatief geloofden.

Het idee om mensen in Nederland te enthousiasmeren voor onze sport, is niet verdwenen. De droom om een triathlon community te vormen bestaat nog steeds. We hopen op een doorstart zonder pro team, maar wel met de visie die we altijd voor ogen hadden. Kijken wat het nieuwe jaar verder brengt!”
__

Persoonlijk wil ik me in 2025 naast het actief sporten, inzetten om andere mensen te inspireren en helpen met de door mij opgedane ervaringen, hen enthousiast te maken voor de sport, middels start-to-tri trajecten en begeleiding van atleten van nul tot een achtte of kwart triathlon samen met Capital Sports.

Daarnaast ga ik door met mijn eigen onderneming naast de vele trainingsuren, waar ik op projectbasis werkzaam ben in het onderwijs op het gebied van coachen van docenten.

Sportief gezien de vraag: lukt het me om opnieuw dat allerhoogste niveau op de halve triathlon te behalen in 2025 of moet ik definitief de bakens verzetten naar de hele afstand, Voorlopig is het plan om me te richten op de Ironman Pro Series. Maar bovenal mijn plezier te behouden voor de sport waarvan ik hou.

Ruud de Haan

Ruim dertig jaar geleden aangestoken met het triathlonvirus. Als super-recreant races gedaan en door toedoen van Mels de Kievit aan de micro beland en die nooit meer los gelaten. Samen met maatje Wim van den Broek zo veel meer dan 1000 wedstrijden als speaker gedaan. Zo af en toe actief voor Eurosport als commentator bij triathlons.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

nl_NL_formalDutch