Marloes Vos, adaptive triathlete (12): Geen wedstrijden, dan ga ik op avontuur!

Marloes Vos, adaptive triathlete, 29 jaar, 10 jaar lang ging zij door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Nu is ze op weg naar haar 1^ste full distance triathlon in 2021. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich ook in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog volgt Trikipedia.nl Marloes tot haar ultieme doel; De Gelreman 2021!

De maand maart, en wat zeggen ze altijd “Maart roert zijn staart’. Een maand vol diverse weertypes, van vrieskou tot aan voorjaars weer. Van fietsen in korte broek tot hardlopen met muts en wanten, alles komt voorbij deze maand. Leren fietsen tegen de wind in, mijn baantjes trekkend in het zwembad en een plan de campagne maken voor het open water zwemmen. Hardlopen op diverse plekken in Nederland en genieten van hoe mooi ons eigen land toch eigenlijk is. Ook deze maand weer aandacht voor inclusie in de sport.

De maand maart voor mij is de maand dat ik mijn hardloopkilometers opbouw en het buiten fietsen weer op pak. De dagen tellen af op weg naar augustus, perspectief op wedstrijden die ik in de voorbereiding kan doen verdwijnen steeds meer. De hoop blijft, maar alternatieven worden bedacht. Ieder maand blijf ik minimaal 1 keer de halve marathon of meer rennen en ga ik op avontuur in Nederland om met diverse mensen 90+ km tochten te fietsen. En ja, wie weet duiken we het open water ook snel weer in, al geniet ik volop van het zwembad in Bennekom. Waarom heb ik nooit eerder bedacht een 50m bad op te zoeken. Wat een genot is dat, minder breinprikkels en meer relaxed zwemmen als resultaat. Ook zo fijn is de koffie na afloop en in een buiten omkleedhokje rustig weer je warme kleding aan doen in plaats van open en bloot in de wind.

Het samen op pad gaan met andere atleten helpt mij enorm. En mocht je je afvragen waarom. Nou door mijn spieraandoening doet mijn brein het niet altijd optimaal. Er moeten zoveel signalen naar de spieren om ze te laten doen wat ze moeten doen, dat ik andere prikkels niet meer kan verwerken. Nu is bijvoorbeeld voor mij fietsen en tegelijkertijd de route bepalen best een ding. Inmiddels heb ik mijn vaste trainingsrondjes gevonden en is het Gelreman Parcours een routine geworden, maar toch. Als ik verder wil fietsen, wil ik ook wel dat er meer te genieten is. Met het Trispiration Tri Team zijn we dan ook de jaarchallenge aangegaan om in een jaar tijd ieder geval in alle provincies sportend een uitdaging aan te gaan. En dat doe ik een halve marathon (of meer) hardlopend, fietsend moet ik een tocht maken van minimaal 90+km en zodra het zwemmen het toelaat 3km tochtjes of baantjes trekkend. Superleuk, alleen mijn brein vindt er wat van. En dan is het samen sporten superfijn en zijn mijn buddies een enorme aanwinst. Mijn buddy’s zijn mijn externe brein. Ze nemen taken van mij over zoals het bijhouden van de tijd, wanneer ik moet eten en drinken, want dit blijkt essentieel. Wanneer ik niet op tijd bij eet, stoppen mijn hersenen sowieso met nadenken en aansturen (maar daarover andere keer meer). Een andere belangrijke taak is het navigeren, zij bepalen de route en daardoor heb ik voldoende aandacht bij mijn lijf om te blijven bewegen. Inmiddels heb ik geleerd op navigatie te lopen of rennen, alleen dan merk ik toch dat het een extra prikkel is, waardoor ik nog meer energie verlies in training en focus. Het is zo fijn dat ik nu mijn vaste buddies heb, maar daarnaast inmiddels ook met andere triatleten op pad kan, die mij uitnodigen om samen op avontuur te gaan. Echt, buddies en deze groep triatleten die klaar staan voor een ander zijn fantastisch. En samen maken we het avontuur op weg naar de Gelreman zoveel mooier. Geen wedstrijden, dan ga ik op avontuur en ontdek ik nog zoveel meer van Nederland.

Een mooi voorbeeld is dan ook het verhaal familie Hoyt. Vader Dick en zijn zoon Rick die samen genoten van het beleven van triatlon. Zij hebben aan begin gestaan van inclusie in de sport en hebben de lans gebroken voor het “anders sporten” en het meedoen van adaptive athletes in de triatlonsport. Echt mooi om te zien, hoe zij samen als vader en zoon de passie deelden. Als je meedoet aan triatlon, al is het met aanpassingen, dan voelt dat als vrijheid. Je doet iets wat vele anderen niet durven doen en wat is het mooi om te mogen “buitenspelen” als volwassenen.

Daar tegenover staat dan weer het verhaal dat onlangs bekend werd van Team Angel Wolf, vader Nick en zoon Rio Watson die kort voor de start in Dubai te horen krijgen niet te mogen starten. Dit team neemt waarschijnlijk het stokje over van Team Hoyt, hoe mooi is dat. Het is zo zuur te vernemen dat Ironman pas op laatste moment ingrijpt en het team verbiedt te starten. Als adaptive athlete weet je dat als je inschrijft, of überhaupt voordat je je inschrijft je uitgebreid contact hebt gehad met de organisatie.  Je stuurt zoveel mogelijk details door aan de organisatie, dus hoe kan het dan dat je op zo’n kort termijn de deelname wordt geweigerd. Deze keer werd het op de leeftijdseis gegooid. Maar toch vraag ik mij dan af, is er niet meer aan de hand?

Er is nog flink werk aan de winkel. Het meedoen met een aanpassing, het meedoen als adaptive athlete is altijd nog een strijd. Helemaal wanneer je beperking niet zichtbaar is, zoals bij mij. Men kijkt je toch raar aan als er iemand in je wiel hangt tijdens de race. Hoe vaak de jury niet tegen mijn buddie heeft gezegd dat ze niet mag stayeren. Hier zouden we toch ook is wat voor moeten regelen, zodat buddies zichtbaar worden in de sport en duidelijk is dat zij de sport bedrijven in dienst van iemand anders. Ik ga echt geen voordeel hebben aan de buddie. Het enige wat buddies voor mij doen, is zorgen dat ik veilig over de finish kom. Wij doen niet mee aan de top van triathlon sport, wij zijn die personen die obstakels overwinnen en genieten van de sport. Zullen we samen werken aan inclusie in de sport? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat er minder obstakels zijn om mee te mogen doen in de triathlonsport? En het voorbeeld zijn dat in deze “Anything is possible”-sport, alles mogelijk is en iedereen welkom is, mits je maar aan een vorm van zwemmen, fietsen en hardlopen (of wheelen/rollen) doet? Dat buddies een geaccepteerde aanpassing wordt, die het voor vele sporters het mogelijk maakt de stap te maken om mee te doen aan evenementen. Denk aan iemand met diabetes, epilepsie, NAH en spieraandoeningen. Velen van dit soort sporters missen een stukje vertrouwen. De veiligheid van de buddy maakt het sporten zoveel fijner en zorgt dat zij net dat stapje verder durven te zetten.