Tom Oosterdijk en z’n eerste hele als pro; Klazienaveen aangepast; 043 Maastricht gaat door! – WTJ 1875

DINSDAG – Niet tevreden, wel tevreden. We konden het vanaf hier niet zo goed overzien hoe Tom Oosterdijk terugkijkt op zijn eerste hele als professional. Bovendien zat de Hagenaar nog tegen het feit aan te hikken dat zijn chip hem niet registreerde. Dat is gelukkig vanavond recht gezet. Daar staat ie als zeventiende in een eindtijd van 9.19.34 uur.

Ups and downs

Snelle tijden had niemand. Daar was met name het fietsparcours te pittig voor en de weersomstandigheden ongunstig. Te warm op de marathon (28-32 graden) terwijl het in de dagen ervoor koud en nat was. ,,Daar hadden we dus niet meer op gerekend”, zegt Tom vanaf zijn Spaanse appartement nog bijkomend van de inspanningen.

De race was net als het seizoen tot dusverre: met ups and downs. ,,Ik had gedurende negen uur het gevoel dat ik er maar niet lekker inzat. Het was ook mijn zwaarste hele ooit. Dat begon al bij het zwemmen. Een start met 120 man zijn de pro’s niet meer gewend, maar het was ook Spaans kampioenschap was de grote groep verklaarde.”

Tom ging weg op een zwemtijd van zo’n 55 minuten. ,,Dat was realistisch gezien de zwembadtrainingen. Ik lag voor mijn gevoel in de goede groep aan de benen van een atleet met wetsuit in roze kleuren, waarvan ik meende dat het Cameron Wurf was. Met hem uit het water komen is nooit verkeerd, dacht ik nog. Tot de klok op het strand 59 minuten aangaf en bleek dat het een of andere Spanjaard was met wie ik had gezwommen. Even knapte er iets. Maar veel tijd om daarover na te denken heb je niet.”

Mokerhard tempo

Een wisselzone richting parkeergarage van zo’n 500 meter en bij een uur wedstrijdtijd kon ook Tom het fietsparcours op. ,,Ik had het verkend, wist van de 2500 hoogtemeters en direct de klim van zo’n zeven kilometer, waar ik op een wattage van 300 omhoog ging. Even later komen de meest vreemde Spanjaarden me voorbij, in mokerhard tempo. Ik besloot mijn eigen tempo aan te houden en dat was goed, want in de afdaling haalde ik ze al weer bij.”

Dan volgt een lang glooiend traject. Op de klimmetjes trapte Tom 340 watt. ,,Daar ging het te zwaar en daarbij kwam dat de aid stations echt verkeerd gesitueerd waren. Onderaan een klim bijvoorbeeld waar je met 60 in het uur naar beneden komt en niks aan kunt pakken. Het waren korte tenten van amper twee meter, dus je moest in een reflex reageren. Later kwamen er nog enkele stations, maar die stonden dan weer bij drempels en daar sloegen de halfgevulde bidons meteen van je fiets af. Bij de meeste triatleten overigens. Dan volgde er weer dik 30 kilometer geen enkele drankpost.”

Van wedstrijd naar wedstrijd

Toch was het niet alleen het gebrek aan drinken, wat Tom parten speelde. ,,Eerder een combinatie van factoren. Ik zat eerst drie weken in Dubai, daarna Texas en Florida. Girona was een last-minute beslissing nadat de hele van Texas niet door ging. Het is taperen, een wedstrijd, taperen en weer een wedstrijd. Niet allemaal even ideaal. Hoe dan ook, op 140 kilometer kwam ik in een lage cadans te rijden en begint mijn onderrug enorm op te spelen. Mijn benen trapten nog wel rond, maar de fietshouding ging knellen. Steeds vaker rechtop zitten en hopen dat de pijn verdrijft. De laatste 30 kilometer mocht ik blij zijn met een wattage van 90. Dan twijfel je serieus of je die marathon sowieso wel kunt lopen. Na 5.14 uur oftewel 34.2 km/u gemiddeld bereikte ik eindelijk T2.”

Niet zo maar stoppen

Massage moest uitkomst bieden en droeg ook bij aan een lichte revival. ,,Rennen Tom en verder zien we wel, zo opende ik mijn marathon. Stoppen op een hele doe je pas als je in elkaar klapt, zo weet ik uit ervaring. Wonder boven wonder kwam ik redelijk op gang en na de halve marathon zat ik zelfs in mijn ritme, haalde mensen in en zag ik een sub 3 uur aankomen. Als 34e kwam ik van de fiets, als 17e over de finish. Al was dat dus niet meteen op de livetracking app te zien. Na mijn goede marathon kon ik toch weer genieten van deze race. Het blijft leren, want ja….hoe lang ben ik nu eenmaal bezig. Drie jaar, wat mag je dan al verwachten. Fysiek leer je snel zo’n hele aan te pakken, mentaal is een ander verhaal.”

Over de Spaanse organisatie van deze allereerste TradeInn 140.6 Triathlon van Playa d’Ato/Girona was Tom verder best te spreken. ,,Voor het gebrek aan aid stations hebben ze excuses aangeboden en mijn uitslag staat inmiddels op de herziene lijst. Verder is het wel een wedstrijd met potentie, ze zijn leergierig en willen groeien. Het parcours was goed afgezet, vrijwilligers waren supertof, ontvangst en ambiance waren goed. En Girona is een sportgekke streek, waar veel wielrenners en triatleten neerstrijken. Zeker een wedstrijd om in de toekomst terug te keren.”

Versoepelingen: Klazienaveen op andere locatie

De vaccinatietrein is in volle gang, de besmettingen nemen af. Zaterdag komen er weer wat versoepelingen bij en kunnen we zowaar binnen aan de bar een drankje bestellen. Theaters, bioscopen en teamsporten, het mag allemaal weer.

Dat betekent niet dat triathlonorganisaties hier en daar nog moeten improviseren en zaken aanpassen. Mooi voorbeeld van een wedstrijd, die in elk geval door kan gaan zij het op een andere locatie en in aangepaste vorm, is de triathlon van Klazienaveen. Zij brachten deze week het volgende persbericht naar buiten:

Beste deelnemers, vrijwilliger, sponsoren en andere lezers,