Zwaar, zwaarder, zwaarst de Pirene Xtreme met Karin Sloove; Nederlanders in Girona – WTJ 1874
MAANDAG – Dat Karin Sloove geen uitdaging uit de weg gaat, wisten we al langer. De Pirene XTreme Triathlon in Noord-Spanje, waar ze zaterdag aan meedeed was niet haar eerste loodzware triathlon. Eigenlijk kennen we Karin (en partner Onno de Boer) vooral van dit soort wedstrijden. Daar is een markt voor en een selecte groep triatleten wereldwijd doet niets liever dan triathlons, die gemiddeld zo’n 15 uur in beslag nemen. Dat ze dan ook nog een flinke valpartij en noodweer moet doorstaan tekent het karakter van deze doorzetter uit het Limburgse Heel.
Als we contact zoeken met Karin ligt ze nog in een Spaans ziekenhuis ter observatie. ,,De score is trouwens 3 gebroken ribben waarvan 2 dislocated, en die hebben de long licht beschadigd daarom nu ter observatie in t ziekenhuis. Vanochtend controle gehad en als de scan morgen goed is mag ik naar huis. Of ik niet heel veel pijn had gehad vroeg de dokter…..Eh ja, maar pijn deed t toch al en wandelend had ik in ieder geval wat afleiding.”
Dan steekt ze van wal over die bijzondere, maar ook bizarre race. Kenmerk van de meeste Extreme Triathlons overigens. ,,Het werd niet break a leg, maar wel wat anders. Zwemmen en fietsen redelijk volgens plan ondanks dat ik in de zon toch wéér weer oververhit raakte in de derde klim en daardoor best wat tijd verloor op de slotklim. Tijdens t lopen ging ik als de brandweer, ook in de lange technische afdaling waar ik zo hard op geoefend had. Tot het moeilijke deel voorbij was en ik heel even de focus verloor bij 15 km. Daar gleed ik in de inmiddels ontstane stortregen weg op een stuk klei en viel met mijn zij BAM op een uitstekende boomwortel. KRAK zeiden de ribbetjes. Toen ik weer lucht binnen kreeg en geen sterretjes meer zag was het eerste wat ik zei tegen Nico die dat stuk met me mee liep als support: ‘Shit, race over’. Maar naar een plek waar ik opgepikt kon worden, moest ik toch zelf wandelen en met één arm tegen mijn zij aan geklemd ging dat eigenlijk best goed. Bij de auto het bloed wat van knieën en elleboog gespoeld en een drukverband ter ondersteuning over mijn ribben aangebracht.”
,,Mijn voorsprong op de tweede dame was op dat moment zo groot (meer dam anderhalf uur) en van de overige kilometers moest een aanzienlijk deel sowieso gewandeld worden (althans dan doen de meeste mensen daar, maar ik had echt goede benen en had hele stukken ervan nog willen en kunnen rennen. Ik besloot wandelend verder te gaan, want rennen of dribbelen was echt geen optie meer. Zo een paar kilometer door gehobbeld tot het point of no return waar je moet beslissen of je van 26 km tot de finish bij 40 km de berg over gaat of niet. Vanaf daar is afhaken of je support team tegen komen namelijk niet meer mogelijk. Ik voelde me daar niet slechter dan bij 15 kilometer waar ik gevallen was en op dat moment waren de omstandigheden prima, dus in overleg met Onno besloten door te gaan en dat hij zou meelopen.
,,Onno heeft overigens voor we de berg op gingen nog wel mijn mentale staat getest en ook bloeddruk en pupilreactie als check of ik geen interne bloedingen had én ruim meer spullen meegenomen dan de verplichte uitrusting toen we door gingen. Dus we zijn er wel serieus mee omgegaan, maar achteraf gezien ben ik niet een voorbeeld om klakkeloos te volgen zonder kennis van zaken.”
,,Het weer was de hele middag al instabiel en op de berg werden we overvallen door een verschrikkelijk onweer van heel dichtbij, nog meer stortbuien, opstekende wind en een temperatuurdrop. Buiten het verplichte windjackje hadden we gelukkig ook hardshells en een extra kledinglaag mee, maar alles werd echt zeiknat en ik moest ondanks de extra kleren in mijn korte broek en zonder handschoenen zo hard mogelijk doorstappen om niet onderkoeld te raken. Ondertussen werd het ook donker en elke verkeerde stap op de losse stenen deed mega pijn. In de laatste 4.5 kilometer afdalen ging ik echt kapot door de extra belasting van het dalen op ongelijk terrein, maar ja daar ging ik ook echt niet meer opgeven natuurlijk. Bovendien zaten we daar op een skipiste die we moesten afdalen om bij de finish te komen en was het niet alsof ik even relaxed kon gaan zitten tot ik opgehaald werd. Dus tanden op elkaar en door, maar wat heb ik daar afgezien zeg.”
,,Na de finish door de medics helemaal uitgekleed en in droge kleren gestoken en toen ik wat opgewarmd was naar het hotel gegaan en in bad gelegen om verder bij te komen. Om middernacht na sluitingstijd nog een entrecôte kunnen regelen in het restaurant dankzij Joan van mijn support crew, die daar mensen kende. Verder een pijnstiller kunnen opduikelen en naar bed. Elke vezel in mijn lijf wilde slapen, maar ik kon bijna niet ademhalen als ik lag en mijn hele rechterkant stond in brand ondanks de pijnstiller. Straks op weg naar huis moet ik van de medics langs het ziekenhuis. Ik weet niet zo goed of ik nou trots moet zijn op mijn finish of een dom rund ben geweest om door te zetten, maar mijn redenatie was een beetje the damage is already done, en ik kan met de auto naar het hotel en daar pijn zitten hebben en balen of in elk geval finishen en onderweg net zo goed pijn hebben maar wel de voldoening van de finish. Rest mij nog veel dank uit te spreken aan mijn begeleidersteam: Nicolas Toribio met zijn zoontje Mateo (die mijn bidons opraapte), Joan Esteve en Onno.”
TradeInn Triathlon 140.6 Girona: de Nederlanders
We hadden ze al wel vermeld, maar nu nog even de zeven deelnemende Nederlanders op een rij. Jammer dat Milan Brons vanwege de botsing met de auto moest uitstappen en dat Tessa Kortekaas, die goed in de race lag (tijdje als vijfde) uiteindelijk toch uitviel. De andere vijf haalden de streep wel, waarbij de aantekening dat Tom Oosterdijk niet door de live-tracking app werd geregistreerd.
17. Tom Oosterdijk 9.17.05
65. Jim Doornbosch 10.25.23 (1e M18)
99. Maarten van Kooij 10.44.41 (9e M40)
148. Jan-Willem van de Velde 11.07.33 (24e M40)
DNF Milan Brons
V:
DNF Tessa Kortekaas
Vermelden we ook Per van Vlerken nog, die vijftiende werd in 9.14.47.
