In gesprek met de mannen van nummer 4 van de Spelen: Marco van der Stel en Jorik van Egdom

Marco van der Stel:
“Een resultaat boven verwachtingen, niet normaal de hoeveelheid reacties, overweldigend” , dat zijn de eerste woorden die ik hoor van Marco van der Stel. Hij heeft al eerder gebeld, maar op dat moment had ik een andere rol als speaker tijdens IRONMAN Maastricht-Limburg. Zijn eerste overwinning in Spijkenisse herinner ik me nog: zijn vader naast me, die me vertelde dat Marco op de Spelen zou uitkomen. Hij heeft gelijk gehad en geheel terecht werd er zaterdagnacht een fles champagne ontkurkt in Capelle aan de IJssel.
“Het was mijn beste wedstrijd ooit, hier heb ik 12 jaar voor gewerkt. Het eerste rondje fietsen ging heel hard , alles geven om er bij te komen en daar te blijven. Het tweede rondje ben ik me gespaard om alles te kunnen geven tijdens het lopen. Met het lopen echt alles gegeven om Rachel goed af te zetten.
Na mijn finish feliciteerde ik Jonathan Brownlee met hun aanstaande overwinning en maakte ik mijn excuses voor mijn niet meewerken op de fiets in de tweede ronde. Hij  reageerde : natuurlijk snap ik dat, jullie moeten de wedstrijd hier niet maken.
Blij , voldaan, tevreden en trots kan ik terugkijken op het Olympische avontuur. De focus lag volledig op de Relay de laatste maanden en die missie is geslaagd.
Op Schiphol werden we opgewacht door Adrie Berk en Rembert Groenman namens de NTB, vrienden en familie; heel bijzonder.
Nu eerst even een week rust en genieten van het succes, maar ik heb toch al weer een beetje getraind. Daarna ga ik verder kijken wat er nog gaat komen dit seizoen”.

Jorik van Egdom.
Analytisch en nuchter als altijd: een mooi gesprek met Jorik.
“Na mijn finish voelde ik me echt goed,  de dag na de race voelde ik het wel serieus  en dat dat contrast groot is met hoe je je 3 minuten na de finish voelt . Zo hard loop je nooit!. We hebben perfect gepresteerd als team, dit was het maximale haalbare of zelfs boven ons niveau. Echt tevreden dus.
Heel veel berichten, bloemen, kadootjes van mensen die hebben meegeleefd: uit de sport, vrienden, bekenden en familie,  maar ook mensen die ik helemaal niet ken. Een aantal berichten van mensen die ook van Egdom heten, maar absoluut geen familie zijn bijvoorbeeld. Heel bijzonder dat zo veel mensen meeleven.
Terug thuis ben ik ook nog even gaan uitzwemmen bij mijn triathlonvereniging (VZC) en werkelijk door iedereen werd ik aangesproken. Ik hoop dat we door onze prestatie een boost hebben kunnen geven aan onze geweldige sport.
Ik ga na deze Spelen absoluut door met triathlon, maar in welke vorm weet ik op dit moment nog niet. Ik doe deze sport voor mezelf en steek daar vreselijk veel werk in, belangrijk is dan ook dat ik er plezier uit haal.  Ik heb   ‘de laatste jaren’ geen plezier  gehaald uit WTS races. (Dat is daar voor namelijk wel degelijk zo geweest). Ik win liever een European Cup wedstrijd, dan dat ik 20e wordt in een WTS-race. Natuurlijk weet ik de oorzaak, dat is met name het mentale gedeelte tijdens het zwemmen. In de Olympische race kan ik bijblijven bij een kopgroep, maar in een race met 60 man kom ik vaak in een groep aan bij een boei en rond die dan als een van de laatsten. Als je dat 1 x gebeurt a la, maar het gebeurt me 99 van de 100 keer en dat brengt me in een negatieve spiraal. Die zal doorbroken moeten worden. Ik weet echt wel wat ik kan en ik zal me de komende tijd beraden hoe dat mentale gedeelte aangepakt kan worden en ik individueel ook voorin mee kan strijden in WTS races.
Voorlopig even geen WTS races voor mij, maar me richten op andere races, dichterbij huis. Even een tijdje minder reizen en meer genieten van thuis zijn. In de loop van volgend jaar , aan het begin van de selectieperiode voor de Spelen van Parijs zal ik waarschijnlijk wel de come back maken. Ik heb nog een aantal doelen in de triathlonsport tenslotte. Voorlopig zijn dat de meer lokale wedstrijden, “rund um Hause”, het zijn veel wedstrijden, a.s. zondag bijvoorbeeld in de Bundesliga.