Speakerscorner: Een marathon-triathlonweek als nooit tevoren

Helemaal gesloopt. Dat was het gevoel na de vorige week, maar zo uniek!

De kans krijgen om voor Eurosport de drie Olympische triathlons van commentaar te voorzien, met geweldige kijkcijfers.
De GEWELDIGE prestaties van Rachel, Maya, Marco en Jorik, individueel en als team.
4, 11 en 4!
En vervolgens IRONMAN Maastricht-Limburg op zaterdag en zondag: genieten!
Laat ik jullie eens meenemen in mijn  week.

Zij, die mij kennen, weten dat ik dit soort zaken heel serieus neem, dus vele uren van voorbereiden gaan vooraf. Zij, die mij nog wat beter kennen, weten dat ik , zelfs met 35 jaar ervaring als triathlonspeaker, me behoorlijk  zenuwachtig kan maken voor dit soort klussen. In de 25 jaren dat ik Almere deed als speaker , was er in de laatste week al bijna geen sprake van echte nachtrust. In de overtreffende trap was het deze week, in voorbereiding op de Spelen en IRONMAN Maastricht.

Ervaring in de sport heb ik voldoende, bedenk ik me, als Eurosport zich meldt met het verzoek om de Olympische triathlonwedstrijden  live van commentaar te voorzien. Het zal wel een co-commentaar worden, zo schat ik in. Dat was eerder ook het geval zijn tenslotte tijdens de pre-Olympische race in Tokyo 2019 en andere uitzendingen bij Eurosport.  Echter de ingezonden planning geeft aan dat ik alleen de klus zal moeten klaren, daar had ik even geen rekening mee gehouden. Oef, dat is een ander scenario , waar ik vooraf geen rekening mee gehouden had! Maar ik ga het “gewoon” doen, besluit ik. De huiskamer veranderde geleidelijk in een soort opslagplaats van triathlonfeiten.

In een veel eerder stadium had ik al JA gezegd (natuurlijk) op de vraag van IRONMAN Nederland om als speaker aanwezig te zijn bij hun 70.3  evenement in Maastricht, samen met Paul Kaye en Ralf op ’t Broek. Ook dat vind ik iedere keer een eer om aanwezig te mogen zijn. De planning liep wel enigszins in elkaar over, dus dan maar een nachtje overslaan was de gedachte. Het onbekende bij Eurosport en hun planning bracht me vervolgensop een verkeerd spoor; in de Eurosportplanning ging men van de Tokyo datum uit, terwijl ik de nationale data in mijn agenda opgenomen had. Er zat een dag verschil tussen, iets waarop collega Guido Gosselink me gelukkig opmerkzaam  op maakte 🙂 .
Het werd dus een marathon-triathlonweek, die een dag eerder begon als mijn planning. Op zondag uitslapen was het plan en dus heel vroeg klaar wakker. Gedurende de dag nog even de laatste zaken doornemen en de zenuwen namen hand over hand toe. Een dagje niet te genieten volgde; sorry Jes! Bij Eurosport is de afspraak twee uur voor de uitzending aanwezig zijn, ik was er 4 uur van te voren. Alles in me opnemen in de hagelnieuwe studio en een beetje sfeer proeven. De commentaarbooth inrichten en overleggen met de aanwezige technici. Waar blijft dat gevoel van rust en vertrouwen, het kwam maar niet en maakte me onrustig. Hulplijnen (Wim, Richard en Marco) waren ingeschakeld via de app, zij zouden me wijzen op onvolkomenheden in mijn commentaar.

Een lastige mannenrace voor een commentator, die pas ontvlamde tijdens het looponderdeel, dat was ook het moment dat er enige rust in mij  kwam. Een mooi slotakkoord, het looponderdeel. Geen Nederlandse belangen, maar een prachtige finale.  Na de uitzending helemaal leeg, ruim twee uur is best lang om alleen vol te moeten praten en dan ook steeds nog zinnige zaken te moeten melden. Na afloop uitgewrongen, maar ik moet nog naar een andere studio om de samenvatting in te spreken. Vervolgens ruim anderhalf uur naar huis rijden, alles nog eens de revue laten passeren en mezelf van alles afvragen: heb ik geen blunders gemaakt, was de info voldoende voor de kijkers, hoe vind men bij Eurosport mijn commentaar en de mening van de kijkers. Mijn telefoon ontplofte tijdens de rit naar huis met allerlei berichten, veelal met complimenten en soms kritisch.

De volgende dag/nacht is het tijd voor de vrouwenrace, met Maya  en Rachel. Plots was de rust daar, geen zenuwen, vol vertrouwen. De oorzaak, geen idee, maar het was er. Genoten van de race, mijn ding kunnen doen, al is het volkomen anders dan als speaker bij een wedstrijd aanwezig te zijn. In de aanloop naar de race waren de Nederlandse meiden open in mijn telefoongesprekken met hen, hetgeen mij sterkte. Hun vertrouwen in mij als commentator was wellicht  daar mede oorzaak van, samen met de feedback van mijn vertrouwelingen en al die positieve apps. Het werd een historische race, met een fantastische race van Rachel met een vierde plaats en een geweldig debuut van Maya op een 11e plaats. Ik weet zeker dat zij die mij goed kennen de emotie in mijn stem hebben herkent tijdens de finish van Rachel en Maya. Kippenvel en een brok in mijn keel. Uitgewoond en euforisch terug naar huis.

Even een dag rust, voor ik de definitieve voorbereiding begin voor de Mixed Relay race en de voorbereiding op IRONMAN Maastricht. Wim stuurt me de kijkcijfers. Pff,Ik ga het onkruid tussen de tegels maar weghalen, even niet denken aan die overweldigende cijfers. Af en toe een appje beantwoorden, nog een keer bellen met Japan met het team Nederland, maar alles in de relax-modus. Terug kijken naar de eerste twee races kan en wil ik niet, te eng en vreemd.
Met gezonde spanning de wedstrijd in, voorlopig de laatste Eurosportklus dit weekend. Vanaf de start op het puntje van mijn stoel; wat doen ze het alle vier fantastisch en wat een spektakel is zo’n Relay race. Nog even naar een andere studio om de samenvatting in te spreken en dan in de auto richting Maastricht.

Van slaap is geen sprake onderweg, waarschijnlijk is de prestatie van het Nederlandse Team daar debet aan. 05:15 inchecken in het hotel bij een verbaasde nachtportier. Als ik hem uitleg waarom ik zo laat ben, verteld hij mij dat hij gekeken heeft en genoten . Ik besluit niet te gaan slapen, aangezien ik met Ralf afgesproken heb om 7:30 op de Griend bij de start. Dus douchen, omkleden, kopje koffie en aan de wandel. Ralf praat me bij en we (Paul, Ralf en ik) gaan beginnen. Een soort reünie, al die atleten begroeten, een waar feest. Mijn rol is in en rond de wisselzone, hetgeen ik absoluut niet erg vind. De mogelijkheid om wat te kletsen met atleten, voor en na de race. De persconferentie bijgewoond met het geweldige nieuws van de terugkeer van de hele in Maastricht 2022. Vervolgens nog even met Yvonne over de expo en dan is het echt op. Terug naar het hotel, douchen en op zoek naar wat eten. Naast de ingang van het hotel een terrasje, ver genoeg, dus daar plof ik neer; bestel wat te eten en een biertje. Dat laatste hakt er dusdanig in dat het er ook bij maar één blijft. Eten op, wiebelig op de benen naar de kamer; einde dag!

De zondag staat voor IRONMAN 70.3, wat een enorm aantal atleten aan de start, dat beloofd heel veel voor 2022 als er op zaterdag de 70.3 is en op zondag de IRONMAN. Heerlijk sfeertje bij de start, samen met Ralf en Paul een feestje kunnen maken, al is het beperkt met deze Coronamaatregelen. Later door naar de finish, waar geen publiek is toegestaan op het Gouvernement, maar wat een volk langs het parcours. Vreemd om zo een wedstrijd vocaal te begeleiden, maar ik geniet van ieder seconde.

Dank Eurosport voor het vertrouwen, dank atleten, dank organisatie IRONMAN Maastricht en dank Ralf en Paul voor iedere minuut van dit magische weekend. 21:30 thuis, even babbelen met de thuisblijvers en dan ……….. oogjes dicht.