Lotte Wilms, de nummer 8 van de wereld: Ik was helemaal niet van plan het WK te starten.

We spreken met Lotte Wilms op maandagavond, daags na de wedstrijd en vlak na de prijsuitreiking. Uiterst tevreden, spraakzaam, zoals we haar kennen en met een bijzonder verhaal over de voorbereiding, de wedstrijd, een alternatieve planning, haar partner, de toekomst en nog veel meer.

Zell am See
Vier weken geleden kwamen we naar Europa met als doel IM Zell am See te doen ivm de Ironman Series ranking, iets waar ik dit seizoen voor ga.  Twee dagen voor we vertrokken werd ik ziek, maar mocht wel vliegen, dus besloten we toch maar te vertrekken en in Europa te herstellen. Echter tijdens de vlucht werd ik alleen maar zieker. Vervolgens heb ik de eerste 10 dagen niets kunnen doen, behalve dan artsen bezoeken. Het was een behoorlijke griep en dus ook pijnstillers voorgeschreven gekregen. De voorbereiding voor Zell am See was dus alles behalve optimaal, echter mijn hoofdsponsor PEWAG zetelt daar, dus ik wilde zo graag! Op de zondagochtend van de race toch besloten niet van start te gaan, aangezien ik verre van optimaal was en een slechte wedstrijd of uitstappen zou absoluut geen eer doen aan mijn sponsor.

Hoogtevrees
Vanwege de Ironman  Series ranking en het missen van de punten van Zell am See besloten we tot een emergency plan; WK Ironman Nice toch starten en daar zo veel mogelijk punten proberen te halen voor de ranking. In plaats van 2 maanden voorbereiden op een zo grote wedstrijd werd het slechts 2,5 week. Eigenlijk is het fietsparcours in Nice absoluut niet geschikt voor mij en IK HEB HOOGTEVREES. Het werden dus 2,5 week iedere dag oefenen en verkennen op het fietsparcours. Mijn partner Brad in de auto, ik op de fiets, stteds oefenen op de afdalingen. Zelfs mijn coach kwam nog 3 dagen over en haalde alle trucjes uit de kast om mij mijn hoogtevrees te laten overwinnen (wat echter niet gelukt is). Wel is het zo dat hoe vaker je iets doet hoe beter je erin word, dat gold voor mij ook wat betreft het afdalen, maar het bleef bizar. Brad 2,5 week in de auto, ik op de fiets en maar herhalen. Ik kan tientallen namen opnoemen uit de startlijst die veel beter dalen dan ik, dus het doel werd een redelijk fietsonderdeel neerzetten en dan kijken waar ik uit kom in de wedstrijd. Ik zie het nog voor me ; mega afdalingen, mega hoog, alleen een hekje als afrastering, maar ik heb tenslotte niet met angst gefietst. Dat hebben al die “oefen-uren” op de fiets tenslotte wel opgeleverd. Die arme Brad, al die uren in de auto, mij vergezellend, uur na uur, dag na dag. Had ik die technische problemen maar niet gehad tijdens Ironman Lake Placid waardoor ik de strijd moest staken en ik geen punten scoorde, dat parcours lag mij vele malen beter. Maar goed ; als telt niet en de keuze is gemaakt om alsnog te racen in Nice. Dus we gaan er voor!

Raceday
Zwemmen
Na 300 meter was ik al mijn zwembril kwijt, Laura Brandon sloeg deze van mijn hoofd, niet opzettelijk overigens. Mijn eerste gedachte was, terwijl ik de aansluiting met de kopgroep verloor, mijn race is voorbij. Gelukkig heb ik sinds Lake Placid geleerd rustig te blijven, het is nog een lange dag. Na 1500 meter kon ik terug aansluiten bij de kopgroep, daar was ik enorm trots op. Aan de andere kant ben ik er van overtuigd dat ik zonder dit voorval mede had kunnen zorgen dat de kloof tot de achtervolgers groter had kunnen zijn. Andere taktiek, minder voorsprog, aanpassen dus.
In T1 heb ik de verkeerde tas gepakt en moest terug om de tas te wisselen met mijn eigen tas. Wat een beginnersfout! Ik bedacht me dat mijn team langs de kant zou staan met hun handen in het haar. Is het dan toch de extra druk van een WK die me meer zenuwen geven en resulteren in deze fout?

Fietsen
Ik had vooraf het plan mijn eigen race te rijden en dat paln zat goed in mijn hoofd, ik kon heel veel aan. Echter de afdalingen waren er natuurlijk nog steeds, al had ik geen last van de hoogtevrees, waarschijnlijk door de adrenaline en het vele oefenen. Ik voelde me fris, kon goed mijn tempo’s doorrijden en eigenlijk was ik echt heel blij met het fietsen. Natuurlijk zijn er tijdens 180 kilometer fietsen lastige momenten, die ik dan benoem als leermomenten.

Marathon
Een marathon deel ik over het algemeen in in 4 delen; de eerst 10 kilometer rest, 2e 10 kilometer het ritme pakken, 3e 10 kilometer ritme blijven oppakken, de 4e 10 kilometer genieten. En lopen van aidstation naar aidstation. Ik weet dat ik niet de sterkste hardloopster ben. Eigenlijk weet ik nog steeds niet hoe diep ik kan gaan tijdens een marathon. Ik train echt heel hard op het lopen en in Nice kon ik toch mijn PR op de marathon weer 3 minuten scherper stellen, al begon ik redelijk “gammel” aan de marathon. Ik hoop op een sub 3 marathon en een 2:45 zal voor mij next level zijn.
Mijn moeilijkste moment lag in de 3e ronde, je ziet Laura Phillip dan finishen (terwijl je zelf op plaats 8 loopt) en je bedenkt je dan even ; wat ben ik toch een prutser. Gelukkig heb ik , vanuit mijn ervaringen in het ITU veld, daar lering uit getrokken en kan mezelf dat zetten tot de gedachte; ik wil de beste prestatie voor mezelf neerzetten. Ook de mensen om me heen inspireerden me door me te melden dat het er allemaal heel goed uit zag. Ik ken mezelf, vanaf 30 kilometer gaat het gevoelsmatig dan snel, mentaal ga k niet meer knakken en qua voeding is er ook geen probleem te verwachten. Ik werk al jaren met de diëtist van het Australisch Olympische team, een perfecte samenwerking en ondanks het feit dat ik een “extreme zweeter” ben is alles perfect ingeregeld.

Finish
Bij de finish was daar de ontlading, iets wat ik niet snel heb. Natuurlijk moet je ontladen na zo’n race, maar deze was wel speciaal en kwamen er tranen. Nummer 8 van de wereld na 2,5 week voorbereiding. Je bouwt zo’n 4 tot 5 dagen voor de race toch de spanning op, de druk van een WK, het tomeloze vertrouwen en inspanningen van je partner, het team dat altijd achter je staat. Alles komt dan naar boven. Daar waar Laura Phillip zich een jaar lang focust op deze race, deed in het met mijn alternatieve plan in 2,5 week. En ik gun het haar en al die anderen zo zeer. Maar bijvoorbeeld hoe sneu voor Anne Haug, ze is net zo oud als mij en de leeftijd gaat meespelen, we worden beiden ouder, hebben meer rust nodig en zo heel veel jaren in de top hebben we niet meer.

Toekomst
In 2025 ligt de focus op Kona en de Ironman Series. Het zou wellicht mijn laatste jaar kunen zijn. Of niet? Ik ben dan 41 jaar. De drive is er, de levensstijl als topsporter ook, ben eigen baas, zit in een lekker ritme, heb heel veel vrijheid en eigenlijk wil ik die wedstrijdspanning ook niet missen. En ja, ik wil ook nog eens een wedstrijd doen in Nederland. T100 is een prachtige serie en als ik een uitnodiging krijg, zal ik dat zeker overwegen, maar mijn focus zal in 2025 bij Ironman 70.3 en lange afstand liggen.
Met PEWAG , mijn sponsor en inmiddels 10 jaar in triathlon als fabrikant van sneeuwkettingen, heb ik voor 2025 een nieuw contract en bekijken we jaar voor jaar of ik wil verlengen. Mijn partner Brad steunt mij volledig en wat hem betreft ga ik ook nog jaren door.
En ik heb er plezier in, geniet van het topsporter zijn en het leven wat er bij hoort. Daarnaast zie ik mezelf inmiddels als een soort mentor van de jonge atleten en wil hen graag helpen beter te maken.

Na triathlon
Dan gaan we beiden met pensioen en gaan door met genieten van het leven en elkaar. Brad is al gepensioneerd en samen hebben we een boerderij met koeien en investeren we in verschillende bouwprojecten. Daar waar we nu vaak in een soort 3 op 1 modus leven (ik twee weken intensief trainen ergens op deze aardbol en de laatste week komt Brad dan over) zullen we dan samen van het leven en elkaar gaan genieten. Maar ik kan me ook voorstellen dat ik een rol krijg binnen PEWAG, als coach jonge atleten zal gaan begeleiden of een adviserende rol  binnen de triathlonsport zal gaan doen.
Of we gaan een geweldig café aan het strand openen.