De column van Angela (6) : Clubgevoel
Ik neem me eigenlijk telkens voor om in mijn column niet teveel over Covid-19 te schrijven. Maar dit is begonnen in de coronatijden en na weer een #perscon van onze #minpres en minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport ontkom ik er bijna niet meer aan. Want ik baal. Laat ik een kleine aantekening vooraf maken. Ik, of wij, hebben eigenlijk best geluk. Dat besef ik echt! Mijn werk loopt gewoon door. Alhoewel ik wel alleen nog maar thuiswerk maar dit vind ik persoonlijk niet erg. We hebben een huis wat we nog kunnen betalen want we hebben geen café of andere kleine onderneming welke failliet gaat. En om ons heen is alles en iedereen over het algemeen gezond. Ik ben een groot voorstander van relativeren maar misschien nog wel een groter voorvechter dat alles soms ook gewoon stom mag zijn. Het leven, of geluk, is nu eenmaal niet maakbaar. Al willen we dat graag geloven.
Ik baal dus even. Ik baal dat ik geen training kan geven. Ik baal dat we niet met zijn allen kunnen rennen en dat de zwembaden al maanden dicht zijn. Ik baal dat we niet met de zondagochtendgroep kunnen gaan fietsen. Ik baal dat we onderweg niet lekker een appeltaart op een terras kunnen eten. Want dat hoort nu eenmaal bij een lange fietsrit. Dat is één van de regels. Ik baal dat er nu alweer wedstrijden (terecht) worden verplaatst. Ik baal van wederom die onzekerheid in de richting van de nog wel geplande wedstrijden.
Maar! Ik zou mezelf niet zijn om mijn niet-relativeren toch een beetje te relativeren ?
De buitenzwembaden gaan gelukkig één voor één al open. Een paar weken geleden zijn we in Gouda al begonnen met een wekelijks rondje door het water maar ik hoef inmiddels niet meer verder te rijden dan een kwartier. Ik was met een vriendin bij het eerste uur van de opening van het buitenbad in Pernis (bij ons in de buurt). Er was een klein officieel moment waar één van de vaste zwemmers/vrijwilligers het eerste baantje trok. En ondanks dat het echt supermegakoud was, was het heerlijk om samen met een paar clubgenoten door het water te glijden. Als kadootje kregen we bij het verlaten van de accommodatie een bakkie koffie inclusief een zelfgebakken stukje lekkers. Het was gewoon een feestje!
Met de vereniging hebben we op maandagavond een zoom-workout. We gymen onder leiding van één van onze trainers. En zoals een goed triatleet betaamt: Laten we die core-oefeningen meestal nogal links liggen. Maar omdat we elkaar graag even willen zien, al is het dan online, zal je een flink aantal leden van TVS’90 deze zomer zien rondgaan met een strakke(re) romp. Na afloop praten we even bij. En dat even loopt dan vaak best uit. En sommige leden moeten letterlijk de virtuele kantine uitgeschopt worden. Dat zijn overigens dezelfde die ook altijd de werkelijke kantine geschopt moeten worden. En daar ben ik er zelf één van. Ik hou van de club en alles en iedereen daaromheen.
Tot zover het relativeren. We missen elkaar. En dat is natuurlijk niet alleen bij onze vereniging zo. Triathlon is dan wel een individuele sport maar je merkt dat de afgelopen jaren het instituut ‘vereniging’ hierin steeds belangrijker is geworden. Het verenigd. Je doet iets samen. En bij onze individuele sport heb je door de club tóch elkaar. Je traint samen. Wisselt tips uit. Steunt elkaar fysiek maar vaak ook mentaal. Support langs de kant. Racen met de teamcompetities. Waarin ik bij de dames altijd al een één-voor-allen-gevoel heb. Dat moeten we ook alweer een jaar missen. Ik mis het! Ik mis het teamgevoel. Ik mis het echte clubgevoel.
Laten we alsjeblieft met zijn allen duimen dat er inderdaad na 30 maart meer perspectief is. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik ben er wel aan toe om verslagen te schrijven van wedstrijden die we wél hebben gedaan!
