Bijzonder Oranje-gezelschap in Dubai: Ramon Siljade en Rogier van Duyn; Tom via Dubai naar Texas; Challenge Miami en Lotte over Mooloolaba – WTJ 1777

ZONDAG – We kijken met genoegen terug op een lang triathlonweekend met volop activiteit. Lang, omdat het vrijdagochtend al begon met de befaamde woestijnrace aan de Perzische Golf. De Ironman 70.3 Dubai leverde maar liefst tien Nederlandse top 10-klasseringen op. En dat, beste lezers, komt maar zelden voor. De podiumplaatsen waren voor Olaf van den Bergh uit Den Bosch (zilver M25), waar we gisteren uitgebreid mee spraken en voor Jisk Hoogervorst uit Noordwijkerhout, die derde werd in dezelfde agegroup. Dan waren er twee vijfde plaatsen. Voor Amsterdammer Ramon Siljade  bij de M35 en voor stadsgenoot Rogier van Duyn bij de M45.

Overigens zijn ook dat twee atleten met een bijzondere achtergrond c.q. verhaal. Daarover later meer in deze WTJ. Eerst het rijtje compleet maken. Zesde was Auke Geurts de Leng uit Amsterdam bij de M45. Auke was de zevende Nederlander in de top honderd van deze wedstrijd. Zeven minuten voor Auke arriveerde ING-topman Alain van der Putten uit Amsterdam als achtste M35. En dan was er natuurlijk nog het drietal Leanne Fanoy, Diede Diederiks (bliksemdebuut en mooie featureplaat van haar fietsend in Dubai) en Tessa Kortekaas op de plaatsen 6, 7 en 8. De tiende top tien-klassering kwam op naam van Mirjam Westerveld, woonachtig in de Verenigde Arabische Emiraten en eerder dit jaar van daaruit meegedaan aan Maarten van der Weijdens Thuistriathlon. Nu werd ze op de halve zevende F40.

Danish Dynamite Daniel

Winnaar Daniel Baekkegard is trouwens wel een mannetje om rekening mee te houden in de toekomst. Hij won in 2019 de Ironman 70.3 in het Finse Lahti, een jaar later de Ironman 70.3 in Tallinn Estland en nu dus zijn derde halve uit het IM-label in Dubai. Daniela Ryf behoeft nauwelijks nog nadere introductie. Ze is vijfvoudig wereldkampioene op de Ironman 70.3 (en drievoudig op de Ironman), plus tal van andere grote overwinningen. Het was in elk geval het weekend waarin Frodo en Angry Bird weer eens aantoonden dat zij tot de absolute top behoren.

Een mooie groep Nederlanders dus al met al daar in Dubai. De meeste zijn al weer terug in eigen land, zo niet Tom Oosterdijk. De oplettende volger zag hem wel op foto’s of trainingen in Dubai voorbij komen. Waarop iedereen zich afvroeg waarom Tom niet in de wedstrijd te zien was. Wij vroegen het hem uiteraard ook. ,,Ik wil in de Verenigde Staten wedstrijden gaan doen, maar na drie maanden had ik nog steeds mijn Foreigner Identification Nummer (NIE) niet binnen.” Waar Jan Frodeno in ijltempo om een uitzondering vroeg, zodat hij alsnog naar Miami kon, koos Tom voor een andere weg. ,,Ik besloot de alternatieve optie namelijk twee weken buiten Europa bivakkeren en dan mag ik wel de USA in. Helaas mocht ik in Dubai niet meer meedoen.” Na twee weken UAE gaat het naar USA. Meer specifiek de Ironman The Woodlands in Texas, waar Tom zich op wil richten. Die wedstrijd staat op 24 april op de rol.

Basketballer stapt over op triathlon: Ramon Siljade

Dan Ramon Siljade. Net als Olaf van den Bergh heeft ook Ramon een best bijzondere sportachtergrond met dien verstande dat wij niet zo gek veel oud-basketballers kennen, die triatleet geworden zijn. Ramon dus wel. Hij speelde bijna twee decennia lang de zaalsport op hoog niveau. Zeven jaar Dutch Pro League en twee keer met Apollo Pro Basketball de nationael titel. Hij was ’s lands beste driepunter en voorzitter van de Amsterdamse club. Toen Ramon stopte zocht hij nieuwe fysieke uitdagingen en vond die in marathons. In zijn stad liep hij 3.16 en daarna 3.03 uur. Samen met broer Jordy ontdekte hij tijdens een vakantie op Lanzarote vervolgens de Ironman. Ze zagen de wedstrijd, moedigden de atleten aan en Jordy zei tegen Ramon: ,,Volgend jaar doe ik er ook een Ironman.” Dat werd Mallorca in 11.24. Vervolgens maakten ze de afspraak samen de Ironman Zurich te doen. Intussen groeide het enthousiasme bij meer basketballers van de Apollo-club dusdanig dat er zelfs een triathlon-tak aan de Apollo club is toegevoegd. Naast Ramon deden Hugo, Vincent, Remus en Lucas ook allemaal een Ironman namens Apollo. Ramon Siljade boekt nog steeds progressie. Hij liep onder de 3 uur Rotterdam 2019, ging onder de 10 uur in Zurich en de stijgende lijn zette hij door in Tallinn vorig jaar met 9.25.11 uur. Zijn volgende doel is – net als bij Olaf – kwalificatie voor Kona, maar dan in 2023.

Rogier van Duyn van alle markten thuis, maar passie is triathlon

Het verhaal van Rogier van Duyn is minstens zo bijzonder. Hij maakte naam in de digitale wereld door onder meer de fotodeel-app Mobypicture op te richten. Vervolgens was hij app-bouwer van Sharewire, een van de eerste bedrijven die apps maakten. Ze kregen grote klanten als Pathé en ING (Alain!) en zijn kostje leek gekocht. Vervolgens kwam Rogier in de tv-wereld terecht bij SBS6. Ook daar stak hij in op internet met wederom een nieuw bedrijf 5 Oceans Media dat aan internetbedrijven als Vakantieveiligen.nl liet zien wat de impact is van tv- en radioreclames. Toch werd het nooit wat hij ervan verwachtte of zijn plezier/interesse verdween na een paar jaar. Rogiers passie was en is sport. Eerst als fanatieke tennisser en hockeyer en daarna ontdekte hij triathlon. In 2014 deed ie al eens de loodzware AxTri in Noorwegen, daarna Ironman Nice en vorig jaar 9.55 in Tallinn. ,,Ik dacht: als ik hier eigenlijk het liefst de hele dag mee bezig wil zijn, waarom zou ik dat dan niet als basis nemen?”

Eerst wilde Rogier iets doen met sportgadgets en -kleding, maar uiteindelijk werd het Rocycle fitness-studio’s waar het spinning-fietsen centraal staat voor de full body workout. Ambitie binnen tien jaar vijftig vestigingen in meerdere Europese steden. Aandeelhouders investeerden miljoenen in de projecten van Rogier, hetgeen vertrouwen wekt in zijn toekomstige activiteiten. Geld is overigens absoluut de drijfveer van de Amsterdammer niet. Sport wel, dat is passie en die uitlaatklep heeft Rogier al jaren terug gevonden in onze sport. Mooi toch? Ook hem zie ik nog wel eens in Hawaii aan de start staan, zo zegt mijn gevoel.

Tel daarbij op de deelname van voormalig golfprofessional Jascha de Goede (wereldrecordhouder non-stop golfspelen) en Lars Vreugdenhil (destijds als Bachelor ook in Dubai…) en we hadden best een opmerkelijk gezelschap agegroupers bijeen daar in de Emiraten.

 

Triathlon op de Speedway-circuits

Van Dubai in de ochtenduren schakelden we vrijdagavond Nederlandse tijd over op de gloednieuwe Challenge Miami. Na Daytona de tweede grote race op een autocircuit in dit geval het Homestead-Miami Speedway. Het ovaal heeft er een lengte van 2,4 kilometer, hetgeen toch heel wat rondjes fietsen en lopen teweeg brengt. Afgezien van wat kritiek op het links inhalen (waardoor Lucy Charles en Andreas Dreitz onder anderen tegen een straftijd van 2 minuten aanliepen) zijn de circuit-triathlons toch wel flitsend en als er weer meer publiek bij mag ook uiterst ‘spectator-friendly’. We geloven er zelfs in dat de toekomst wel eens kan liggen in de afgesloten wedstrijdterreinen dus zijn deze Speedway-circuit uitermate geschikt. Over de aantrekkelijkheid als kijksport voor de televisie werd nog een leuke boom opgezet door onze lezers. Zoals in menig discussie ligt de waarheid ook hier in het midden. Zelf geniet ik wel van alle wedstrijdbeelden ongeacht het wedstrijdparcours als er maar spanning in een race zit. Als extra dimensie zit er voor mij wel waarde in als dan ook Nederlanders mee doen om de hoogste eer. Nu waren in Miami 70 van de beste pro’s ter wereld bijeen afkomstig uit genoeg verschillende landen, echter ons landje ontbrak. Als daar weer snel verandering in komt dan zit ik binnenkort helemaal op het puntje van mijn stoel.

Winst voor Pablo-Tim-Jort in Pro-Am Relay

Dat werd nog wel een beetje goed gemaakt met de Pro-Am relay wedstrijd. Daarin worden pro’s gekoppeld aan ‘amateurs’, een mooie formule, die we in ons land helaas nog niet zo kennen. Het verkleint de afstand tussen de grote jongens en zij die hen bewonderen. De sprint-estafette werd gewonnen door Team Dapena en dat stond in dit geval voor de zwemmende Pablo Gonzalez Dapena, de fietsende 3athlon.nl-collega Tim Moria en Challenge-CEO Jort Vlam. Een knappe prestatie want daarmee liet de Hollands-Spaanse armada het team Rudy von Berg en het team Lionel Sanders achter zich.

Ook hier nog even de winnaars relateren aan wat ze eerder op halve triathlons presteerden. Natuurlijk is Jan Frodeno vooral bekend van zijn drie zeges op Hawaii en zijn Olympische titel in Beijing 2008. Maar hij was ook twee keer ’s werelds beste op de Ironman 70.3, won drie keer Oceanside, 1 keer Auckland, 2 keer Barcelona, 2 keer Kraichgau, 1 keer Dubai, 1 keer Gdynia, 1 keer St. George (dit jaar WK) voor wat betreft IM-label. Op Challenge-gebied was hij op de halve twee keer de snelste in Taitung. Je kunt dus stellen dat Miami zijn zestiende grote overwinning op de halve afstand was. In dat opzicht is Jodie Stimpson nog een groentje op het langere werk. Miami was haar eerste grote winst, na eerder tweede geworden te zijn in Bahrain eind 2019.  Maar de Britse maakte natuurlijk wel faam met haar zege op de Commonwealth Games in Glasgow 2014 en haar vier World Triathlon Series-overwinningen. Haar laatste grote zege dateerde van Mooloolaba en dat is een mooi sprongetjes naar straks te laatste alinea.

Na de pro’s was het in het weekend de beurt aan de agegroupers en de eerder genoemde relay. De halve afstand werd gewonnen door de Argentijn Ibrahim Alucin, paar jaar terug nog deelnemer aan de World Cup te Antwerpen. Tweede en derde waren de Amerikanen Alexander Mundt en Eric Engel. De legendarische Kurt Madden deed ook mee. Hij won het M65-klassement. Voor de oudere lezers: Madden werd in 1983 bij de allereerste Holland Triathlon op Flevolands grondgebied derde achter Axel Koenders en Gregor Stam.

Jolinda Bokhorst in Challenge

Bij de vrouwen bestond de top drie uit Minori Minagawa, Meghan Fillnow en Liis Rametta. De winnares geboren in Japan, woonachtig in USA waar ze toevallig ook eerst middenafstandsatlete was, was klaar in 4.15.48. Eigenlijk was Holly Smith nog sneller, maar zij kreeg een tijdstraf van 12 minuten aan de koersbroek en zakte terug naar de vierde plaats. Direct daarachter: oud-Almere winnares Tamara Kozulina uit de Oekraine. Jolinda Bokhorst van Curacao deed ook mee. Ze finishte op een 67e plaats in 5.56 uur en elfde in F30. Susan Haag (met Nederlandse roots) sloot de rij als 104e in 8.15 uur. De duathlonzeges gingen naar Spanjaard Felix Martinez en Camila Roca.

Vierduizend deelnemers in Mooloolaba

We gaan nog even terug naar Mooloolaba, want terwijl we het wedstrijdverslag maakten, rustte Lotte Wilms lekker uit. De volgende ochtend spraken we haar alsnog. Opgewekt als altijd. ,,Ja het was mooi om na anderhalf jaar weer eens de Olympische afstand te mogen racen. Uiteraard nog wat schoonheidsfoutjes hier en daar, maar over het algemeen zeer tevreden.” Dat de omstandigheden daar in Queensland net even anders zijn dan in maart in Nederland moge duidelijk zijn. Lotte vertelt: ,,De luchtvochtigheid was hier aan de Sunshine Coast overigens 99 procent. Dat is wel even zweten en afzien de laatste 3, 4 kilometer.” Hoewel het ‘gewone leven’ in haar tweede vaderland al wel een beetje meer is terug gekeerd dan bij ons, was Lotte toch wel verbaasd toen ze in Mooloolaba arriveerde en zag dat er 4000 deelnemers mee deden aan het meerdaags Triathlon Festival. ,,Vierduizend, Wim! Dat is ook voor mij gek om zoveel mensen weer bijeen te zien. En ook zo het tegenovergestelde van de hoe de rest van de wereld er bij staat. We zijn uiteraard dankbaar dat dit nu kan.”

Dat geloof ik graag Lotte. Het blijft inderdaad vreemd hoe de pandemie de wereld enerzijds beheerst, maar ook wonderlijk hoe verschillend we er allemaal weer uit trachten te komen….