Terug naar de Pieterpadders: Addie gaat het halen en binnen de 80 uur; Terugblikken met Irene Kinnegim op het Pieterpad – WTJ 1857

17/05/202117/05/2021 Wim van den Broek 0 reacties

MAANDAG – Grappig hoe een onderneming als de Pieterpad-recordpoging zich als een olievlek over de media verspreid. Vorige week toen Irene Kinnegim begon was het nog rustig aan het front met enkel berichtjes onder de vakpers. Maar inmiddels hebben we in regionale en landelijke dagbladen (Volkskrant, Telegraaf, AD) al verhalen kunnen lezen van Irene, Teun en Addie. De laatste is inmiddels voorbij Valkenburg, nadert dus Maastricht en gaat naar alle waarschijnlijkheid het kersverse record van Teun Geurts al weer breken. Triatleet Addie van der Vleuten is nu zo’n 77 uur onderweg. Het record staat op 83 uur en 56 minuten. Enige aantekening die je kunt plaatsen is dat Teun volledig self supported de 498 km. aflegde en dat Addie een serieuze begeleidingsgroep heeft. Evengoed moet hij het met zijn eigen twee benen, zijn eigen sterke lichaam doen. Het is daarnaast een mooi eerbetoon aan zijn overleden vader, bij leven ook een echte Pieterpad-liefhebber.

We gaan in deze WTJ even terug naar de poging van Irene Kinnegim. De ultraloopster ging er – eenmaal thuis – eens voor zitten om het afgebroken avontuur ‘op papier te zetten’. Een mooi relaas van wat je zoal meemaakt onderweg en wellicht een inspiratiebron voor meerdere ultralopers om het ooit te proberen. Mits goed voorbereid natuurlijk. En dat was Irene beslist wel.

Hier komt haar verhaal:

Maar ik was nog lang niet moe!! En toch besloten op 219k mijn FKT poging voor het Pieterpad te staken. Stoppen doe ik niet snel. Maar ik ken inmiddels dondersgoed het verschil tussen een ‘pijntje’ dat erbij hoort op een ultra avontuur en een PIJNtje dat alles op rood zet.

Het begon zo heerlijk op maandag om 0900 in Pieterburen. Redelijk droog, keiharde wind tegen en best warm. Maar de benen gingen prima. Veel asfaltwegen tot voorbij Groningen. Kan je dus ook lekker de km’s wegtikken. Ik liep ontspannen, iets te hard misschien maar het voelde goed. Ik start wel vaker snel en weet prima hoe daarna een onvermijdelijke dip op te vangen en weer door te gaan.

Omdat ik geen verzorgingsposten had geregeld moest ik alles zelf regelen. Dus vantevoren openingstijden van supermarkten, snackbars etc opzoeken. Dat waren eigenlijk mijn enige deadlines. Mijn aanpak verschilde ook met de anderen dat ik het in 4 etappes had willen doen. Zo in de nacht wat rust pakken en dan overdag dus wat harder lopen. Dit omdat ik nog nooit verder dan 232k had gelopen en liever wat behouden start dan meteen hele nachten doorgaan. En om eerlijk te zijn zag ik dag in m’n eentje zonder support ook niet echt zitten. In een echte race voelt dat toch anders.

Voor de eerst dag had ik 134km op de planning. Tot Coevorden leek me ver genoeg. Hier was ik ook mooi net voor het echt donker werd.

Wat het lastig maakt met eigen verzorging in coronatijd is bv een supermarkt in rennen, mondkapje op en dan geen muntje voor een karretje meehebben . En dan naar buiten gestuurd worden omdat je geen karretje hebt.. Ach ja, dan de volgende maar proberen en daar waren ze wat soepeler.

Het eerste deel tot Groningen is dus vlak. Heel vlak. Wel mooie weidse uitzichten maar wind tegen is hier ook echt wind tegen. Groningen zelf was even schakelen, drukte in zo’n stad en bordjes die niet altijd even goed te zien waren. Daarom ook de route in m’n horloge zodat het spoorzoeken beperkt bleef. Hier ook even een lekkere hoosbui en daarna een tijdje wat regen. Best fijn eigenlijk want het was daarvoor vies warm geweest.

Na Groningen volgt een mooi stuk langs het water en daarna bij Haren eindelijk de bossen in! Leuke paadjes, lekker modderig en afwisselend. Erik fiets met me op en vertelt over de omgeving en al zijn plannen. Mooi!

Zo slingert de route verder door natuurgebieden zoals het Gasterse duinen, Balloerveld , langs Hunebedden etc. Mike Tesser staat in Zuidlaren ineens op de route! Wat gaaf!! Terwijl hij net zelf 24uur heeft gerend.

De deadline van de AH in Sleen had ik mooi op tijd gehaald met een kwartiertje over. Daarna even met het thuisfront gebeld want het was bijna bedtijd voor de kids en die wilden wel mama nog even spreken .

Eenmaal in Coevorden lekker even binnen zijn. De benen voelden prima, niet alsof ze 134k in ca 13uur hadden gelopen. Warm bad, magnesium, fitcreme en liggen. Slapen lukt me niet na zo’n lange inspanning maar even van de voetjes af is fijn.

Plan voor dag 2 was ca 0430 vertrekken en 138k naar Braamt te lopen. Tempo kon wat lager liggen dan de eerste dag. Maar om 0430 zeikte het van de regen…nou is in de regen lopen niet erg maar om er ‘s morgens mee te moeten starten terwijl het een half uurtje later droog wordt…tja ff wachten dus.

De beentjes voelden hier nog erg goed. Niet alsof er al 134 op de teller stond. Nergens pijntjes, klein beetje stijf maar mocht geen naam hebben. De eerste kilometers in het donker gingen goed en makkelijk. Niet eens opstartproblemen zoals bij de Duinhopper in januari. Man wat had ik toen stijve poten…

Het eerste deel na Coevorden is onverhard langs een sloot. Modder en beetje glibberig. Daarna weer langs een kanaal verharde stukken. Was een stuk koeler dan maandag en het was fijn lopen. Langzaam wordt het ook licht en das het voordeel van zo vroeg starten dat de wereld nog zo rustig en stil is. Pas in Hardenberg kom ik mensen tegen die net wakker zijn en naar het werk gaan. Ze kijken me wat vreemd aan met van een blik ‘wat is die aan het doen zo vroeg?’. Ha ze moesten eens weten.

En ergens na Hardenberg of Rheeze gebeurt het…ik loop over een onverharde, opgebroken fietspad/bospad en er komt een vaag pijntje op in mijn linker quadriceps. In eerste instantie schrik ik er niet van. Het is logisch dat je af en toe iets voelt bij dit soort bizar verre loopjes. Meestal, bijna altijd eigenlijk, gaat het vanzelf weg. Soms is een pijnstiller nodig maar verder niet. Ik krijg het niet weggemasseerd dus uiteindelijk een pijnstiller. Maar een half uur later voel ik het nog onverminderd pijn doen. Kak. Even wandelen dan maar. Beetje rekken, dat soort dingen. Helpt ook niet.

Tot Ommen op 40km (172k) loopt het nog redelijk, elke stap doet wel pijn maar ik probeer gewoon te blijven lopen. Na de stop bij het benzinestation in Ommen voor drinken kom ik lastig op gang. Balen. Ik hoop nog dat het wegtrekt als ik weer onverhard ga lopen richting de Lemelerberg en de Sallandse heuvelrug. Peter De Vriese komt me hier weer tegemoet. Hij ziet me lopen en snapt meteen dat het niet helemaal goed zit. In m’n hoofd alles ok, ik heb er nog zin in en geniet ondanks de pijn. We lopen zo de kilometers al kletsend weg. Anne staat hier ook om even mee te lopen. Ik besluit toch nog maar een pijnstiller te nemen. Iets te snel maar goed, wie weet helpt het dan wel. Omdat ik pijn heb ga ik anders lopen en krijg ook pijn in m’n lies en zijkant van m’n bovenbeen. Dan maar weer wandelen. Omdat we nog volop denken in mogelijkheden stop ik in Hellendoorn bij een drogist voor een cooling gel en evt compressietube. En ondertussen ook advies van m’n sportmasseur thuis via de app. Maar wat ik ook probeer, niks helpt. Ook op de Sallandse heuvelrug komen ze me aanmoedigen. Arenda , nog stijf van de 24uur geweldige prestatie, Bertus, Christiaan, die me normaal ietsje harder voorbij ziet komen. In plaats van rennen is het nu alleen nog maar wandelen. De heuvels af doen ook pijn. Druk met rekensommen over wandelsnelheid en alternatieve plannen ga ik verder. Alle ‘what ifs’ passeren en opgeven doe ik liever nog niet. Ook bij Holten komen ze me weer aanmoedigen, zo lief! Een langdurige stop voor drinken in de supermarkt, ging zo langzaam bij de kassa.. daarna kom ik echt amper nog op gang. Meer dan 200km op de teller.

Het is pas begin van de middag en de dag is nog lang. Elke stap vooruit is er eentje dichterbij de Pietersberg. . Ik ga verder wandelen al doet ook dat steeds meer pijn. Ik krijg zelfs nog een slaapplek aangeboden in Zelhem, omdat ik mijn eigen b&b niet meer ga halen voor sluitingstijd.

Maar toch, een stukje verderop, langs de prachtige Schipbeek, waar ik met moeite nog het omhoog lopende pad op kan komen breekt er iets.

Dit keer figuurlijk. Ik ben nog helemaal niet moe! Op mijn been na voel ik me verder top. Maar het besef dat het gewoon niet slim is door te gaan. Ook al zit er al 219k op de teller, de resterende 280k gaan wandelen met pijn is gewoon dom en het niet waard. Ook al is een fkt poging op zo’n afstand altijd een aanslag op je lijf, er is een verschil met doorlopen met een blessure.

Alle alternatieve plannen gaan overboord en het is zoeken naar het dichtstbijzijnde station. Maar als je ergens tussen Holten en Laren loopt zijn die iets minder aanwezig dan in de Randstad. De dichtstbijzijnde is Vorden, nog 18km wandelen. Dat moet dan maar. Kom ik wel op m’n grootste afstand ooit . Maar dan ineens, staat er op een boerenlandweggetje een auto geparkeerd . Ik dacht nog van een boer ofzo. Maar er stond een bordje naast met ‘never give up’ of zoiets. En een man ernaast die ik niet kende. Hij had ook nog nooit van mij gehoord tot de dag ervoor. Uit pure nieuwsgierigheid was hij toch maar even gaan kijken. Voor mij was het een geschenk uit de hemel toen hij me zag en het aanbod deed me naar een station te willen brengen. Al had ik vroeger geleerd nooit bij vreemden in de auto te stappen, dit keer twijfelde ik geen moment . Wat ontzettend gaaf dat hij bereid was dit te doen! Onderweg nog mooie verhalen uitgewisseld en voor ik het wist stond ik op station Deventer. Ineens weer in de bewoonde wereld op weg naar huis. Helaas niet de uitkomst die ik had gehoopt maar het was zonder twijfel de juiste beslissing. Ondanks de pijn heb ik een machtig mooie ervaring opgedaan. Nog meer respect voor de fantastische prestaties van Wouter Huitzing en Gerben Oevermans die dit Pieterpad al gelopen hebben! Helden zijn jullie. En nu stipjes volgen van Teun Geurts die super strak bezig is en morgen Addie van der Vleuten die dit ook gaat fiksen!!

Wat ik ook als heel erg gaaf heb ervaren was de support van iedereen onderweg, live langs de route of via digitale weg. Wat is het loopwereldje toch een mooi clubje mensen! Zo’n Pieterpad is echt een geweldige manier om Nederland te zien hoor! Maximaal genieten!

De spier blijkt gelukkig niet gescheurd maar flink verrekt. Pure pech. Goed herstellen nu en dan eens een potlood en een agenda gaan zoeken