De column van Angela (7) ; De speaker
“Nog 250 plekken!” kopt de facebookpagina van IRONMAN Nederland. Ik stuur dit bericht naar mijn (wannabee) man. Die eigenlijk niet reageert. Heeft ie het gewoon druk? Of is ie niet zo enthousiast als ik?
Ik twijfel al een tijdje over deze wedstrijd. De regels lijken langzamerhand wat soepeler te worden. Organisaties zijn steeds enthousiaster over de doorgang van hun evenement. Ik ben volle bak aan het trainen voor Challenge Almere. En een halve afstand past dan wel mooi in het programma. Wedstrijden passen sowieso goed in mijn voorbereiding. Maar die ontbreken nogal een beetje het afgelopen jaar.
Ik ben een langzame diesel. Ik loop liever een marathon dan een 5 kilometer want ik hou écht niet van hard rennen. Mijn kachel gaat volgens mij zelfs pas aan na 5 kilometer. Maar dan ben ik over het algemeen ook niet meer te stoppen. Maar ik dóe ze dus wel. Die kort maar krachtige afstanden. En vorig jaar ben ik erachter gekomen dat ik eigenlijk altijd een seizoen ingroei. Beter wordt van het doen van die korte wedstrijden. Ik kan mezelf altijd maar een paar keer volle bak geven en mezelf pijn doen lukt me niet zo vaak. Maar als ik het een paar keer oefen, door een wedstrijd te doen, lukt het me in de loop van het jaar steeds beter. En mijn trainingen doe ik dan, lekker rustâgh, ook met veel plezier. Het voegt wat goeds toe aan mijn duurprogramma. En maakt de dieselmotor nog eens wat sneller ook. Nog steeds twijfel.
Een paar daar later app ik Ruud: ‘Sta jij aan de microfoon daar?’. ‘Wel de bedoeling’ stuurt hij terug. Nu heb ik met Ruud en Wim wel een betere band dan met de gemiddelde speaker. Maar toch vind ik het bijzonder. Want na zijn positieve antwoord jat ik de Creditcard van Sebas en schrijf ik me gelijk in. Dit is trouwens ook mijn creditcard (vind ik) want we zijn dan nog wel niet getrouwd maar die gemeenschap van goederen bestaat inmiddels al lang (vind ik). Sebas schrijft zich ook in. Toch wél enthousiast dus!
In een korte race in Weert hoorde ik ooit Wim roepen dat “Angela Krijgsman de groep de bocht doortrok!”. In een stayerwedstrijd. Ik kreeg vleugels. Want ik ben niet alleen bang in scherpe bochten, maar fietsen in een groep is ook niet mijn lievelings. Maar die dag ging het fantastisch, dat werd benoemd door Wim, en dat gaf me de moed om door te knallen. In Maastricht verliet ik het water tijdens de zgn. Australian Exit samen met Frederik van Lierde. Wim riep mijn naam in één zin met deze wereldtopper. Wat natuurlijk geweldig klonk, ware het niet dat ik 20 minuten eerder was gestart. Toch wel leuk.
“YOU ARE AN IRONMAN” door Ruud in Maastricht toen de halve nog een hele was. Dat is zo een moment waar zo een beetje elke langeafstand atleet van droomt. Van het halen van de finish. Maar zeker ook van die magische woorden! Ik vergat mijn 26 blaren en vloog over het tapijt naar de finishboog toe. Zijn high five voor de finish van mijn eerste hele in Almere, waar die speciaal voor uit zijn pauze toch nog even de microfoon pakte (opeiste). De knuffel tijdens de laatste full distance. Zomaar wat bijzondere momenten waar deze mannen een hele belangrijk bijrol in spelen.
De speaker geeft je een heldenstatus. En blijkbaar motiveren ze ook om in te schrijven voor een wedstrijd. Ze zijn belangrijker dan ze wellicht denken. In ieder geval voor mij. Het wordt het eerste grote evenement zonder mijn grootste fan, mijn vader. En niemand kan zijn afwezigheid vervangen. Maar er lopen wel een paar mannen rond die het gemis een beetje verzachten. Mijn broer is daar één van. Mijn rots is daar één van. Maar Ruud mag zeker niet in dat lijstje ontbreken.
‘Ik heb er teringveel zin in’ app ik Ruud. ‘Hier nog 1’ appt hij terug.
