Eindtijden zeggen niets in triathlon; Appels en peren; Trumer Tri voor Lange; XTerra met Tibor Gijssen en Zoe van Dijk; Beaver Creek; Kapelle o/d Bos – WTJ 1948
DINSDAG – Vier dagen achtereen waren in Oostenrijk zo’n 2000 triatleten bijeen voor de jaarlijkse Trumer Triathlon, een groots triathlonfestival vernoemd naar het beroemde Oostenrijkse bier van de brouwerij uit Obertrum. Patrick Lange – qua sponsor verbonden aan een ander bier: Erdinger – won de race. Hij legde de halve afstanden af in een parcoursrecord: 3.55.04. Ook de nummer twee de plaatselijk favoriet Georg Enzenberger dook verrassend onder die vier uur en maakte het de Duitse tweevoudig Hawaii-winnaar tot aan het lopen danig lastig.
Appels en peren bij eindtijden
Omdat sinds het ontstaan van de race in 2010 hetzelfde parcours wordt afgelegd, heeft vergelijken met eindtijden enige zin. Maar in zijn algemeenheid heb je er niet veel aan. Niemand onthoudt eigenlijk de tijden op sprint, Olympische of halve afstanden ook al omdat de parcoursen zo wisselend zijn, de omstandigheden zo verschillend en de afstanden nooit exact de kilometers halen. Wij vermelden ze wel bij de heles (leuk om onder de 10 of 12 uur te duiken toch?) en halves, maar slechts zelden noemen we het bij een kwart triathlon. Nog te vaak zien we iemand van de lokale omroep de vraag stellen: ,,Zo Jorik. 1.50.38 uur. Wat vind je van je eindtijd? Had je verwacht zo’n tijd te kunnen neerzetten vandaag?” Meestal geeft Jorik wel beleefd antwoord, maar je ziet aan zijn blik altijd al wel: wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen?
Eenzelfde discussie is losgebarst over de Tri Battle Royale en dan met name over de fietstijden van Jan Frodeno en – in mindere mate – Lionel Sanders. Tegen een gemiddelde snelheid van bijna 46 kilometer per uur de 180 kilometer afleggen in de wetenschap dat je benen nog een marathon voor de boeg hebben…. Het kan, niets is onmogelijk. Profwielrenners fietsen regelmatig boven de 50 in het uur, maar meestal hebben zij geen tijdritten over 180 kilometer. De derde etappe in de Tour was supervlak, peleton lange tijd bij elkaar en 183 kilometer. Winnaar Tim Merlier was klaar na 4.01.28 uur.
Twijfels aan uitzonderlijke topsportprestaties zijn van alle tijden. Bij elke verbetering van een record worden vraagtekens gezet. Iets met appels en peren…. Zijn er verboden middelen in het spel? Is er mechanisch iets aan de fiets gedaan? Zijn de schoenen wel goedgekeurd? Of is de afstand juist. Die twijfel was er al toen Axel Koenders in 1988 het wereldrecord in Roth op 8.13.11 uur zette. Inmiddels zit Jan Frodeno daar drie kwartier (!) onder en opnieuw wordt hij haast onderworpen aan een kruisverhoor. Het vreemde is altijd dat eerst een prestatie in de sportkranten alom bejubeld wordt en zodra de euforie is bezonken komen de twijfels. Mijn opa zou zeggen: ,,Wimke, het is de kift.” En zo is het exact.
Nederlanders van TriOss in Trumer Triathlon
Patrick Lange was m.i. geenszins uit op een uithaal richting zijn landgenoot en diens toptijd. Hij deed gewoon zijn eigen – goed verlopen en met winst afgesloten – race en die was toevallig in Obetrum. Na George Enzenberger was het Marc Eggeling uit Duitsland op een derde plaats. Bij de vrouwen een compleet Oostenrijks podium: Simone Kumhofer, Gabriele Obmann en Lemuela Wurz. Gezien de onderlinge verschillen aan de finish (Gabriele op 12, Lemuela op 27 minuten) was de spanning ver te zoeken in de Trumer vrouwenrace. Twee Nederlanders stonden op de halve aan de start, nadat ze eerder die week al de sprint afstand hadden gedaan. Edwin van Geenen van TriOss eindigde als 303e in 6.03.25 uur met teamgenoot Jeroen Ulijn in dezelfde tijd als 304e. Totaal waren er 404 deelnemers. TriOss was ook op de andere korte afstanden nog met een paar actieve leden vertegenwoordigd. Toen Jeroen op maandag terug was in Brabant, moest hij meteen van de wethouder van Oss vernemen dat zijn organisatie komende zaterdag geen De Maasdijk Triathlon mag houden. Een domper na het ongetwijfeld mooie Oostenrijks uitstapje. Bij De Maasdijk speelden de Covid-19 maatregelen een rol, de waterstand van de nabijgelegen Maas niet dus.
En dinsdag konden we al melden dat ook de Ironman 70.3 Maastricht gelukkig door beide factoren niet volledige wordt lamgelegd. Knap staaltje organiseren en regelen dus van organisatie Extra Leisure, want zo snel na de watersnoodramp al weer een halve triathlon kunnen houden en bovendien nog geld inzamelen voor het eigen getroffen gebied…dat verdient alle respect en lof! Hulde dus aan Rob Frambach en zijn mensen.
Xterra Italia voor Maxim Chane en Sandra Mairhofer
Nog even een rondje XTerra-races doen, want die waren er twee afgelopen weekend. In het Italiaanse Abruzzo bijvoorbeeld, waar in Lake Scanno gezwommen werd en in het bergachtige gebied eromheen de ATB en de bergloopschoenen van pas kwamen. De achtste exitie van de Italiaanse XTerra speelde zich op een regenachtige 18e julidag af. De Franse crosstriatleten domineren het hele seizoen al. Is het niet Arthur Serrieres of Arthur Forissier dan komt Maxim Chane wel om de hoek kijken. Zonder de beide Arthurs was dat in Italia inderdaad het geval. Als relatief nieuwkomer won Chane toch al zijn derde XTerra van dit seizoen. Chane had zijn overwinning vooral te danken aan sterk zwemmen. Toen was zijn voorsprong op de Italiaan Filippo Barazzuol bijna 2,5 minuut. Dankzij de sterkste fiets- en looptijd kwam Barazzuol nog gevaarlijk dichtbij. Hij strandde op een minuutje van de winnaar. Brons ging naar de Deen Jens Emil Sloth Nielsen. Op 38 minuten van Chane bolde de eerste Nederlander over de streep. Hoewel ze in de uitslagen allemaal de ‘Italiaanse nationaliteit’ hebben, is Tibor Gijssen wel degelijk Nederlander. Soms zie je Tibornator maanden niet en dan ineens duikt hij weer op in een wedstrijd. In Abruzzo in dit geval. Het leverde hem de 21e plaats op en de derde bij de M35. Even later volgde Ralph van Dijk als 53e oftewel achtste M45.
Waar Ralph is, is dochter Zoe. Ze deed mee aan de vrouwenrace en werd zeer sterk achtste, tevens tweede F20. Zoe mag nog altijd bij voorkeur graag XTerra-races doen ook al heeft ze misschien wel het talent om ook op de weg door te breken. De vrouwenrace werd wel gewonnen door een Italiaanse, sterker nog de top drie bestond alle drie uit ‘Donna Italiano’ Sandra Mairhofer maakte haar favorietenrol waar. Ze won met landgenotes Eleonora Peroncini en Marta Menditto op de plaatsen twee en drie. De achterstand van Zoe op Sandra bedroeg 1.40 uur. Tijdverschillen, die in XTerra heel normaal zijn overigens. De Italiaanse wedstrijd staat bekend als een van de zwaarste in het circuit en de regen voor en tijdens de race maakte de uitdaging alleen maar zwaarder en harder.
Dubbele Kiwi-winst in Beaver Creek
Een tweede XTerra was de klassieker in Beaver Creek, doorgaans ook het Noordamerikaans kampioenschap. Zo ver van huis geen Nederlanders, maar wel een spannende strijd tussen twee ‘Sammen’ waarvan Sam Osborne uit Nieuw-Zeeland aan het langste eind trok. Sam Long was de nummer twee. En dan denken jullie wellicht: Sam Long, de Ironman Coeur d’Alene-winnaar, wat doet die in godsnaam in een XTerra? Maar de Amerikaan zette al in 2016 zijn eerste schreden op het triathlonpad, maar wel in de offroad-variant. Beaver Creek staat te boek als zijn favoriete crosstriathlon, waar hij voor de derde keer op het podium stond maar nog steeds niet op het hoogste treetje. Sam is ook onze Feature-plaat trouwens: uithijgend op de tweede plaats. Zevenvoudig (!) winnaar Josiah Middaugh eindigde ‘op zijn oude dag’ nog als derde. Een dubbele Kiwi-winst trouwens want behalve Osborne komt ook winnares Samantha Kingford uit Nieuw-Zeeland. Titelverdedigster (uit 2019) Suzie Snyder had het nakijken. De Amerikaanse bleef op haar beurt landgenote Amanda Felder voor.
Kapelle op den Bos voor Pieter Heemeryck en Alexandra Tondeur
Tenslotte de actualiteit van deze dag: 21 juli. Bij onze zuiderburen een Nationale Feestdag (waar wij Brabanders maar wat graag op af komen). Traditioneel op deze vrije dag voor alle Belgen is de triathlon van Kapelle op den Bos, althans de laatste tien jaar is dat het geval. De overwinning blijft in de familie, want Pieter Heemeryck lost zijn broer Sander (winnaar 2019) af. Pieter mag dan internationaal momenteel in een moeilijke fase zitten, nationaal kan hem nog weinig gebeuren. De zege was dik verdiend. Evengoed genoot Pieter meer dan ooit van zijn overwinning na een lange solo. Het duurde op deze kwart afstand bijna vijf minuten voor snelle zwemmer, maar ook meer en meer compleet triatleet Rob Carmans over de streep kwam. Dat de familie Heemeryck na afloop een tafel dekte voor de hele bups had te maken met het brons voor Pieters jongere broer Sander, die met veel plezier het overwinningstokje van 2019 aan z’n broer overdroeg.
Wie zich in eigen land ook in vorm sport is Alexandra Tondeur. Ook voor haar liep het voorseizoen nog niet helemaal op rolletjes, maar met zeges in Aarschot en nu vandaag in Kapelle op den Bos zal Alexandra ongetwijfeld eerdaags supergemotiveerd een internationale race gaan doen. Astrid de Clercq volgde op liefst twaalf minuten en superveterane Francoise Theate klokte nog geen tien seconden later de derde tijd. Dat ze bij de F50 won, wekt geen verbazing. Nederlanders waren er niet, hadden ook geen vrij op deze woensdag. Dat was 25 jaar geleden trouwens wel anders. In 1996 was het podium: Dennis Looze, Ralpf Zeetsen en Eric van der Linden. En weet je wie er vierde werd? Ene Luc van Lierde…later in dat jaar zou hij nog leuke dingen doen….
Maya was in gedachten nog bij watersnood in haar provincie en daarbuiten
Tot slot. Nog voor ze maandag vertrok, waren ook de gedachten van Maya Kingma bij de vreselijke watersnood in haar provincie en de mensen, die het trof. Ze schreef er het volgende over:
