Time to run as one; Marlene de Boer en Yvonne van Vlerken over hun marathon Rotterdam

Een bijzonder stel met bijzondere prestaties, de atlete en de trainster, de voormalig toptriatlete en het aanstormende talent. Slechts 5 weken geleden werd het plan geopperd om samen de marathon van Rotterdam te gaan lopen. De één aan het einde van een geweldig succesvol seizoen, de ander kampend met opspelende hormonen, en meer. Wij spraken  met Marlene de Boer en Yvonne van Vlerken, die samen zondag aan de Rotterdam marathon meededen. Marlene finishte in de top 10, derde Nederlandse vrouw; 2:50:11, Yvonne in 2:53:59, 4e Nederlandse en 13e overall. Pupil en coach en wat hebben ze genoten; hun verhaal!

 Marlene de Boer: 2:50 hield ik niet voor mogelijk.
Ik kan het nog steeds niet geloven, het was een bijzondere dag met een gouden randje. Het was (pas) mijn derde marathon (red. Rotterdam 2017 3:19:17 en de marathon in IM Finland 3:19:03) en dan uitkomen op zo’n tijd. Het besef is er nog even niet.
Natuurlijk hadden we een raceplan, zoals immer, sinds ik bij Yvonne train. Kilometers lopen in 4:10, maar de eerste kilometer ging in 3:50, de tweede in 3:40, de rest volgde in tijden tussen de 3:58 en 4:05. Het voelde heel goed en het was zo leuk om samen met Yvonne te lopen. Bizar ook hoe veel mensen Yvonne herkennen trouwens. We hadden samen afgesproken dat we gingen kijken tot hoe ver Yvonne mee kom, immers zij had maar 5 weken voorbereidingstijd voor deze spontane actie. We kwamen na 29 kilometer opnieuw over de Erasmusbrug, waar een groot deel van van ons team stond, wat een feest was dat. Na 30 kilometer keken we eens naar elkaar en gaf Yvonne mij het knikje, we hebben nog even gezwaaid en ben ik alleen doorgegaan. Ik kon nog versnellen en voelde me sterk. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat 2:50 laag tot de mogelijkheden ging behoren. Ik heb tijdens de wedstrijd geen idee gehad op welke positie ik me bevond in de wedstrijd. Natuurlijk kreeg ik op een gegeven moment wel in de gaten dat ik ergens voor in het veld liep, gezien de aanmoedigingen, maar op welke positie? Mijn horloge klopte ook niet helemaal, het gaf steeds iets eerder de gelopen kilometers aan dan dat ik ze passeerde. Ik had die 11 seconden anders wellicht net even harder kunnen lopen.

Het was genieten van het begin tot het eind, volgens mij heb ik ook alleen maar lopen glimlachen. Zo’n marathon geeft vertrouwen voor de toekomst, al is een marathon in een hele triathlon absoluut iets anders dan een marathon, zoals Rotterdam.
En hoeveel atleten kunnen zeggen dat ze gehaast worden door hun trainer, op dit niveau, met dit resultaat! Het wedstrijdplan van Yvonne gaf aan 2:55 en wellicht op een goede dag 2:52, maar dat 2:50:11 mogelijk zou zijn. Nee, dat hield ik niet voor mogelijk.
En het was zo mooi Yvonne te zien stralen bij haar finish en het fantastische seizoen samen met Yvonne zo af te sluiten.

Yvonne van Vlerken: de onzeker factor was ik.
Wat een feest, ik heb zo genoten , het was zo bijzonder. 5 weken gelden ontstond het idee, ik heb sinds Almere 2019 geen wedstrijd meer gedaan en eigenlijk fysiek alleen maar problemen gekend. Toch was Marlene haar idee om de marathon van Rotterdam te gaan lopen, voor mij de trigger om te zeggen; ja, ik loop mee. Mijn persoonlijke doel dit afgelopen jaar lag in april om onder de 2:43 lopen, een nieuw P.R. , maar dat is door de omstandigheden helemaal in het water gevallen. Marlene haar idee was onder de drie uur te lopen. We hebben afgesproken dat ik tempo zou lopen, tot het moment dat het bij mij niet verder zou gaan en dan zou zij verder gaan en de klus afmaken. Dat kan ik als trainster dan wel zeggen, maar zij moet het vervolgens wel doen. Typerend voor Marlene, dat ze het dan ook gewoon doet! Daar herken ik mezelf in, ik bleef in wedstrijden ook altijd bij mijn raceplan en voerde dat uit. Weet je nog: 20 minuten achterstand op Sarissa in Almere?

Persoonlijk was het zo gaaf, zo mooi, ik heb zo genoten. Op dertig kilometer was het punt dat we elkaar aankeken , knikten en zwaaiden en ik mijn pupil zag weglopen. We hadden alle scenario’s van te voren door gesproken, daar waar ik de rol zou moeten lossen en hoe dan verder. Met mijn gebrekkige voorbereiding 4e Nederlandse en  2:53! Ik heb geen idee waar ik het vandaan heb gehaald, met deze minimale voorbereiding. Wel heel bijzonder dat we dit als trainer en trainee samen konden doen.
Het was zo mooi, zo bijzonder, zo vol van herkennen van mensen en al die herinneringen. Bijvoorbeeld in het Kralingse bos, waar ik zo vaak gelopen heb, al die mensen van PAC, waar ik vroeger liep. Lee Towers en dus kippenvel.  En dan al mijn andere atleten die op verschillende  afstanden allemaal een P.R. liepen. De dag was één groot feest.