Marloes Vos, adaptive triathlete (21): Mijn legohuisje is even ingestort, het emmertje is overgelopen ….
Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.
Het emmertje is overgelopen…. En hoe vaak ik dan niet te horen krijg dat het vast komt door die hele triatlon en dat vele trainen. Maar niks is minder waar. De hele triatlon is juist het gene wat mij letterlijk en figuurlijk op de been heeft gehouden. De focus, het doel, de weg ernaartoe met vallen en opstaan. Met als kers op de taart het halen van de finish. Men heeft het over het zwarte gat na het finishen van een hele. Zit ik daar nu in, ik zou zeggen van niet. Ik geniet nog intens van het buitenspelen, al gaat het niet altijd even makkelijk. De sport maakt mij nog blij en houdt mij op de been, maar alles eromheen heeft zijn tol geëist.
Ik realiseer mij dat ik al 5 jaar of zelfs al wel veel langer aan het knokken ben. Het gevecht om te kunnen zijn wie ik ben, om te mogen zijn wie ik wil zijn, de fysieke en mentale strijd. Van jongs af aan heb ik vele obstakels moeten overwinnen op mentaal en fysiek vlak. Mijn schooltijd was echt niet tof, als je als klein meisje iets overkomt wat je niet hoort te overkomen en daarna anders reageert dan anders en daarbij ook nog beetje vreemd beweegt, dan weet je wel genoeg. En daarna in de puberteit worstelt iedereen wel met zichzelf en de plek die je in de klas, omgeving en maatschappij wilt innemen. Hoe moeilijk was het dan ook om te ervaren dat mijn lijf mij in de steek liet. Maar ik ging ervoor, ik wilde het VWO halen en gaan studeren, ongeacht mijn hulpmiddelen. Altijd maar wéér creatieve oplossingen verzinnen om mee te kunnen en mogen doen.
Het bedenken van creatieve oplossingen en die vechtlust zit in mijn DNA. De bewijsdrang om te laten zien dat ik ertoe doe en erbij hoor. Volgens mij is dit iets wat bij velen aanwezig is. Afgelopen maand dacht ik veel na over hoe ik het de afgelopen 5 jaar of misschien zelfs wel 30 jaar allemaal heb weten te bolwerken. De drive om de rolstoel achter mij te laten, een fulltimebaan uit te voeren, mijn eigen boontjes te doppen. Ik realiseer mij des te meer dat het een wankel evenwicht is. Het team dat ik om mij heen heb verzameld van diverse experts en professionals helpt mij dit evenwicht te bewaren. Elke maand investeer ik financieel, maar ook lijfelijk intens veel om mijzelf fysiek en mentaal in balans te houden. Ik heb gelukkig de kans gehad om zelf mijn revalidatie te kunnen bekostigen. De standaard trajecten hebben mij niet kunnen brengen tot waar ik nu ben. Ik pas niet in een hokje… Gelukkig heb ik de mogelijkheid gehad om te investeren in mijzelf en het team om mij heen. Samen met hen kom ik er zeker weer bovenop. Gelukkig gaat het fysiek nog oké. Deze tijd van het jaar helpt niet. De kou, het vocht en de donkere dagen zijn nou niet de beste ingredienten voor mijn herstel. Maar we maken er het beste van.
Als ik nu terugkijk wat dit jaar op weg naar de Gelreman mij heeft gebracht, is het dat ik zoveel sterker ben dan dat ik voor mogelijk had gehouden. Ik denk ook dat ik de maanden richting de Gelreman enorm zelfbewust heb geleefd. Sommige mensen zullen het misschien wel egoistisch noemen, maar dat vind ik een woord met een negatieve lading. Wat ik bedoel met zelfbewust is echt keuzes maken die voor mij goed zijn en daarbij neem ik zeker wel in acht dat ik er anderen geen schade mee berokken. Maar wel dat het keuzes zijn voor mij die positief werken. Keuzes die ik heb gemaakt destijds was om veel vaker vrij nemen om te trainen, ik heb het sociale leven naast triatlon op laag pitje gezet. Maar ook de keuze om mensen om hulp te vragen, mensen te vragen om mee te gaan met trainingen. Ook het mentale aspect van triatlon, van de man met de hamer tegen komen en tig keer doodgaan en weer op staan. Dat blijkt iets wat ik in mijn DNA heb. Dit is iets wat ik al jaren doe, is dit dan misschien ook waarom ik de hele wedstrijd gedacht hebt, die finish komt er. Ik zal niet opgeven, er is altijd een manier om de finish te halen.
Daarnaast is ook een andere gedachte die bij mij wel is speelt. In het begin schaamde ik mij om in een trisuit te lopen. Ik ben niet de meest atletische gebouwde atleet, of je kan wel zeggen een atleet met een maatje meer. Al hoewel, als ik mijn vetpercentage bekijk zit ik toch onder het gemiddelde van de Nederlandse vrouw in Nederland . Daarin denk ik dat mensen vast wel eens denken, hoe ga jij een hele doen? Nou, ik kan zeker een hele doen. Alleen niet onder de 12 uur. Ik had er dit jaar nog iets meer dan 15 uur voor nodig. Maar als je dan nagaat ik 5,5 jaar terug nog niet eens 5 minuten kon lopen is er veel winst behaald. Maar soms voel ik wel eens wat gene als ik weer in mijn badpak aan de rand van het zwembad sta. Het enige wat ik tegen mijzelf zeg, ik doe het maar wel. Je mag zijn wie je bent, met je talent en passie kom je er wel. Ik race tegen mijzelf en de doelen zijn een stip op de horizon. Ook nu het even mentaal minder gaat, is dit wel mijn houvast. Het doel de hele van Almere is voor mij weer een drive om te zorgen dat ik mentaal en fysiek in de juiste balans kom en blijf.
Dus ja voor nu, mijn legohuisje is even ingestort. Maar het leuke van lego is, je kan het weer opbouwen, een nieuw huis opbouwen, dit keer met een steviger fundament en een iets ander design. Want de ervaring van 30 jaar maakt ook dat ik nieuwe inzichten hebt en dat ik ook steeds meer weet wie ik bent en wat bij mij past. Ik krijg deze kans nu en die grijp ik met twee handen. Ik ben benieuwd wat dit mij op weg naar mijn tweede hele gaat brengen.
