Column Bert Flier: Triatleet van de dag (1)

MAANSAG  – Eind 2021 ging in een deel van de triathlonselectie op trainingskamp op Cyprus. Het was niet de eerste keer dat Nederlandse triatleten zich op het eiland voorbereidden op het nieuwe seizoen. Bert Flier maakte het bijvoorbeeld ook al eens mee. Zijn volgende column(s) gaan er over.

Triatleet van de dag (1)

‘Dat gaan we dus niet meer doen, Miquel’. We staan in de lobby van het hotel op Cyprus waar we twee weken met de selectie van de Nederlandse Triathlon Bond op trainingskamp zijn. Bij aankomst vertelt teammanager Gerrino Mulder dat het Cypriotisch kraanwater niet te vertrouwen is, waarop ik en Miquel (van Tongeren) besluiten direct water in te slaan. Dat blijkt moeilijker dan gedacht. Na lang zoeken vinden we in een dorpje een supermarkt die vijfliterflessen verkoopt. Om niet de volgende dag weer deze expeditie te moeten maken, kopen we per persoon twintig liter. Met in elke hand twee vijfliter-jerrycans wordt de terugweg een drie kilometer lange farmer’s walk, waarvan het laatste stuk ook nog eens gemeen steil omhoog loopt. Bij elke stap snijden de smalle plastic handvatten gemeen in onze handpalmen, onze schouders staan strak van de spanning.

Miquel is het hartgrondig met me eens dat we ons op een andere manier moeten bevoorraden. Later die dag zien we Gerrino Mulder en zwemtrainer Piet Meurs in een huurauto de parkeerplaats van het hotel oprijden. Dat brengt me op een idee. ‘Als we daar de sleutels van kunnen bemachtigen…’. Miquel begrijpt meteen wat ik bedoel. We beseffen maar al te goed dat de leiding niet happig zal zijn om selectieleden met de auto boodschappen te laten doen. We trekken de stoute schoenen aan en vragen op ons aller beleefdst aan Gerrino of we de auto even mogen lenen. Hij is daar niet enthousiast over, maar wij pareren al zijn argumenten. Op zijn tegenwerping over kans op schade rijden zeggen we dat ‘wij dat zelf zullen betalen’, op zijn vrees voor precedentwerking dat ‘we zorgen dat niemand ons ziet’ en over onze onervarenheid met links rijden dat ‘we tijdens de stage in Zuid-Afrika eerder dit jaar vier weken lang links hebben gereden’.

Auto

Gerrino zwicht en overhandigt ons de autosleutels. Om te voorkomen dat hij van gedachten veranderd stappen we direct in de auto, rijden naar de supermarkt en laden het Pieter Post-achtige vehikel vol met waterflessen. Op de terugweg naar het hotel zien we een groot deel van de selectie voor ons uit lopen dat, op ons advies, ook de gang naar de supermarkt heeft gemaakt. Men sjouwt zich een breuk. Indachtig onze belofte geen ruchtbaarheid te geven aan het gebruik van de huurauto blijven we een stukje achter ze rijden. Tot we onze zelfbeheersing verliezen en onder luid getoeter de groep inhalen, op het steilste stuk van de klim. Na ons heeft geen van de selectieleden meer mogen rijden in de auto.

In die tijd (2002) gingen alle selecties nog samen op stage. Op het bijschrift van de foto die Marijke Zeekant me heeft gestuurd staan alle namen. Aan talent en titels geen gebrek. Eric van der Linden is erbij. Hij verovert in 2000 en 2001 de bronzen medaille op het EK. Wieke Hoogzaad en Ingrid van Lubek zijn er, die in 1998 goud en zilver wonnen op de Europees kampioenschappen. Ook aanwezig zijn Yvonne Tinga, Raymond Lotz, meervoudig Almere-winnares Cora Vlot, André Laven, Stephanie Kortekaas, Bianca van Dijk, Jochen Cals, Huib Rost, Casper van den Burgh, Vincent Bruins, Jochem Kuzee en Guido Gosselink. Marcel Swart is de bondscoach en Kornelis Bijlsma zorgt voor de paramedische ondersteuning. 

Ter waarborging van de rust is de selectie ondergebracht in een aparte vleugel van het hotel. Tot onze grote vreugde zijn Miquel en ik elkaars kamergenoten. Onze kamer ligt pal naast die van Gerrino en bondscoach Marcel Swart, die verordineren dat tussen 17.30 en 18.30 dient te worden gerust, alvorens met zijn allen aan tafel gaan. Marcel geeft daarbij het goede voorbeeld, want hij gebruikt dat uur om daadwerkelijk op bed te gaan liggen en te slapen.

Hazes

Miquel en ik komen daarachter als we via de speakers van onze draagbare CD-speler André Hazes ten gehore brengen. De ene na de andere klassieker van het onvolprezen album ‘Al vijftien jaar gewoon André’ schalt door de vleugel waar de fine fleur van de Nederlandse triathlonbond zich te rusten heeft gelegd. Al gauw gaat de deur van de kamer van Casper van den Burgh open, die de teksten blijkt te kunnen meezingen. Steeds meer selectieleden verlaten hun kamer om zich te mengen in de feestvreugde op de gang.

Op het moment dat Hazes het lied ‘Voor mij geen slingers aan de wand’ ten gehore brengt, gaat de deur van de bondscoach met een ruk open. Of wij onmiddellijk willen stoppen met het verstoren van de rust. Of in ieder geval onze deur dicht willen doen en het volume willen terugdraaien tot het niveau dat het niet zijn slaap verstoort. 

De begeleiding heeft haar eigen ideeën om de selectie te motiveren en introduceert de eretitel ‘Triatleet van de dag’. De winnaar hiervan wordt bekend gemaakt tijdens de dagelijkse briefing die wordt gehouden in de hal voor de eetzaal, direct na het diner. 

Soep

Guido Gosselink is één van eersten die deze eer te beurt valt. Hij is in voorbereiding op de Ironman van Australië en heeft die dag een koppeltraining van acht uur afgewerkt. Eerst zes uur op de fiets en daarna nog een duurloop van twee uur. Tijdens het diner zit ik tegenover Guido. Hij is al een tijdje doende met een kom soep, waarvan het niveau maar niet zakt. Ik vraag me af waarom en kijk nog eens goed naar hoe hij eet. Hij schept netjes met zijn lepel in de soep en brengt die omhoog. Ter hoogte van zijn mond draait hij mechanisch zijn pols, waarop de lepel kantelt en de soep terugvalt in de kom. Ik adviseer hem zijn lepel eerst in zijn mond te steken voordat hij deze omdraait. 

Het zou een scene kunnen zijn uit Kamp van Koningsbrugge. Iedereen is het ermee eens dat Guido de terechte Triatleet van de dag wordt. Bescheiden neemt hij zijn uitverkiezing in ontvangst. Andere uitverkorenen schamen zich een beetje als ze, om soms triviale redenen, worden verheven tot deze status.

Precies hierom spreken Miquel en ik af dat één van ons, koste wat het kost, voor het eind van de stage Triatleet van de dag gaat zijn. Als nieuwkomers in de selectie zullen we daarvoor Iets Heel Speciaals moeten doen, helemaal na de actie met huurauto en het incident met André Hazes. 

(Wordt vervolgd)

Bert Flier – www.3in1Sports.com