Marloes Vos, adaptive triathlete (25): Wie worden mijn nieuwe buddie’s/buddie-crew?

Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1^ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.  

En nu back in Holland. Inmiddels ben ik ruim drie weken terug in het platte Nederland. Het weer valt tot nu toe mee, oke de sneeuw op 1 april was wel een verrassing. Het voorjaar is goed begonnen, dat maakt het weer terug aarden in Nederland iets gemakkelijker. Al moet ik eerlijk bekennen dat het landen op Lanzarote mij makkelijker afgaat dan het weer terug in Nederland komen.

Het leven kan met één dag veranderen, dat is wel wat we de afgelopen jaren hebben gezien. Corona, blessures en politieke situaties kunnen levens ineens op zijn kop zetten. Net zoals mijn raceplannen… het hoofddoel blijft nog steeds hetzelfde, nieuwe dromen zijn geboren. Maar de weg ernaar toe is onder verandering onderhevig.

Door diverse omstandigheden, moet ik nu op zoek naar een nieuwe buddy of buddycrew. Ik heb alle begrip voor de  veranderende omstandigheden van mijn vaste buddies. Voor iedereen is het belangrijk de balans in hun eigen leven te waarborgen en ook voor aantal andere buddy’s die door blessures eerst focussen op hun eigen herstel. Dat maakt het er niet minder lastig op dat ik nu dus op weg naar Almere een soort van “buddyloos” ben. En naarstig op zoek naar nieuwe buddy of eventueel een buddycrew. Denk jij na het lezen van mijn avonturen ik wil graag kijken wat het buddyschap inhoudt en ga jij met mij mee op avontuur op weg naar Almere? Wat zoek ik:

• Een fitte man/vrouw/crew met passie voor triatlon.
• Een vlotte babbel en wat humor kan helpen.
• Beschikbaar op 10 september beschikbaar en/of 19 juni ook.
• Die 14-15 uur kan bewegen/sporten of iemand die 1 van de onderdelen op zich kan nemen in een buddiecrew, 4 km kan zwemmen of 180 km kan fietsen of marathon kan rennen (optioneel splitsen in 2 halve marathons).
• Goed kan navigeren en makkelijk snelheid kan aanpassen in het zwemmen en dat 3,8 km volhoudt.
• Graag in het wiel wil fietsen, goed kan klokkijken en me waarschuwt voor bochten en achterliggend en tegemoetkomend verkeer en dat 180 km lang op een tempo van 25-30km/u.
• Langzaam kan blijven hardlopen: tussen de 5 en 6 uur op de benen kan blijven dribbelen en daarbij opnieuw goed kan klokkijken en extra paar ogen is op het parcours. En oh ja, mensen waarschuwt dat ik niet kan uitwijken en me in het donker door de donkere paadjes loodst. (optioneel op te splitsen in twee halve marathons).

Dus ik zeg, lijkt je dit een leuke uitdaging of denk je op één van de onderdelen van dienst te kunnen zijn op een halve en hele triathlon. Stuur mij via de socials een bericht of neem contact op met Trikipedia.

Maar dan wat doet dit nieuws met mij en het avontuur op Lanzarote. Het zet mij enorm aan het denken. En ik stel mij dan ook de vraag waarom race ik met buddies. Welke kernwaarden liggen daarachter. Na wat gesprekken weet ik het, het draait om veiligheid en vertrouwen. Mijn grootste uitdaging is het vertrouwen in mijn lijf. Ik heb nog heel veel twijfel en angst om wat ik kan. 25 jaar lang heeft mijn lijf mij in de steek gelaten en ondanks dat ik nu een hele triathlon heb gefinished blijf ik twijfelen. De signalen van mijn lijf vind ik moeilijk te lezen. Wanneer push ik mij zelf te ver, wanneer heb ik nog marge. Alleen, in mijn eentje, durf ik die grens nog niet op te zoeken, bang voor de kortsluiting in mijn lijf. Wat een buddy mij dus biedt, is veiligheid en vertrouwen.

In mijn hoofd is er ook het stemmetje dat fluistert dat ik steeds meer op eigen benen wil gaan staan. Lanzarote was daar een goed begin voor. De ombuiging van de angst en twijfel naar vertrouwen gaat stap voor stap. Langzaamaan krijg ik er steeds meer vertrouwen in om – wie weet – ook in de toekomst vaker zonder buddie(s) te racen en – wie weet – ook op de langere afstanden. Terugkijkend op wat ik al heb bereikt, helpt me te vertrouwen en ik kan alleen maar oprecht trots zijn op wat ik zelf, gedragen door het vertrouwen van anderen, heb weten te bereiken.

De kunst wordt nu om steeds meer te gaan vertrouwen op mijn eigen kunnen en minder te leunen op het vertrouwen van de ander. De schok dat ik nu op zoek moet naar nieuwe oplossingen om in 2022 mijn doel te behalen, maakt heel wat los. Het voelt toch alsof de grond onder mijn voeten wegvalt. Eerst het paniek gevoel, wat nu… daarna het gevoel van: ‘…ik moet een oplossing hebben en het liefst vandaag nog’. Naar het gevoel nu ‘dit biedt ook kansen en een nieuw perspectief’.

Ik realiseer mij ook dat ik niet in één keer volledig op eigen benen moet of wil racen. Het mag ook stapsgewijs. Ik zie het net als leren zwemmen voor je ABC-diploma. Je begint met zwembandjes en kurkjes in het ondiepe, daarna ga je naar het diepe en stap voor stap laat je één van de bandjes en kurkjes los, totdat je zelf je baantjes kan trekken zonder kopje onder te gaan. Ik ben mij ervan bewust van dat ik dit nu stap voor stap mag gaan doen. Bewust keuzes gaan maken wanneer ik nog wil leunen op het vertrouwen van de ander en wat ik al wel zelf kan en dit dan ook zelf aan durven gaan.

Ik hoop dan ook dat de wedstrijdorganisaties mij willen ondersteunen in deze weg. Sowieso is het voor één buddy alleen op de langere afstanden al een uitdaging. Het finishen van een halve of hele is voor iederéén pittig en prestatie op zich. Laat staan wanneer je dan ook iemand helpt haar race te voltooien en daarbij onder je eigen tempo moet lopen, fietsen en zwemmen. Ik ben dan ook erg blij geweest dat het bij de Gelreman mogelijk was om met mijn buddycrew te starten. Voor mij vanwege de veiligheid, want ik heb altijd iemand bij mij die scherp en fit is. Voor de buddies om de belasting voor hen ook binnen de grenzen te houden. Het met buddy(s) racen is voorlopig nog niet ingeburgerd. Daar heb ik alle begrip voor, maar maak het niet moeilijker dan het is.

Voor nu ga ik op weg naar Almere, waarbij ik de Brouwersdam90 race ga gebruiken om voor het eerst een spreekwoordelijk kurkje los te laten. Ik ken het parcours, er zijn vele mensen aanwezig die mij kennen, dus ik durf het aan hier solo te gaan racen. De halve in Amsterdam en Challenge Almere-Amsterdam zijn voor dit jaar zeker nog een stap te ver om solo te gaan. Misschien kan ik één van de onderdelen alleen afleggen, maar dat gaan we stap voor stap bekijken. De dromen voor de toekomst en ideeën voor 2023 zijn er zeker al. Lanzarote heeft mijn hart opnieuw gestolen, het doen van hele triathlons is iets wat mijn vlammetje laat branden en ook fysiek ben ik nu zoveel sterker. Het gaat nu ook nog steeds met vallen en op staan. Ik heb nog steeds een lijf wat sputtert en waar ik goed voor moet zorgen. Maar ik mag het inmiddels wel iets meer credits geven dan ik tot nu toe heb gedaan. Body en Mind samen verder laten groeien, dat is wat ik ga doen.