Marloes Vos, adaptive triathlete (34): 2023 – Steeds meer mensen mogen motiveren en inspireren

“Onze Marloes” in haar inmiddels 34e blog. Ze heeft enorme stappen gemaakt, vanuit haar rolstoel naar hele triathlons, haar verhaal is inmiddels meer dan bekend. Marloes kijkt in deze blog terug naar 2022 en vooruit naar haar nieuwe uitdaging voor 2023! Een vrouw met een verhaal, wat wij al een paar jaar graag met de lezers delen en zullen blijven doen  in 2023.

Het jaar 2022 loopt op zijn eind, een jaar waar mooie mijlpalen zijn bereikt. Het begon met zes weken overwinteren op de Canarische eilanden waar ik de Vulcano Triathlon meepakte, mijn eerste buitenlandse race en dan ook nog eens solo. Er volgden mooie events van Tijdrit Almere tot de Wim van de Broek serie in Holten. En het ultieme doel Challenge Almere-Amsterdam, waar ik mijn full distance afstand met bijna 2 uur wist te verbeteren. 2022 was ook het jaar waarin ik keuzes moest maken, nieuwe paden ging bewandelen en daarmee bleek het tijd voor nieuwe avonturen.

Verandering gaat gepaard met ups en downs. De afgelopen tijd heb ik echt mezelf weer even moeten terugvinden. Beginnen met een nieuwe coach is ook een tijd van weer op zoek gaan naar de balans. Mijn vertrouwde fysio’s en krachttrainer Tjen blijven betrokken bij het proces, wat ik erg fijn vind. Ik merk dat de verandering van coach en de daarmee gepaarde nieuwe inzichten hen ook weer triggert om stappen te maken. Ik heb het idee dat alles wat meer op elkaar afgestemd raakt.

Twaalf weken na Almere en tien weken onderweg met coach Jeroen van Geelen mocht ik eindelijk weer eens los. Al verschillende malen had ik leuke ideeën om aan evenementen mee te doen geopperd. Ik stuurde een berichtje naar Jeroen en steevast was het antwoord: ”Nee, focus! Training is nu even key”. En daarbij kreeg ik dan geregeld de vraag terug: “Wat is je doel? “Bij de derde keer dat ik de vraag stelde kon ik het antwoord al dromen. Hoe stom ik dit soms ook vind, inmiddels begrijp ik het en heeft het ook zijn vruchten afgeworpen. Bij de Zeven Heuvelenloop stond ik nog te aan te moedigen, een dag later ontving ik  het heugelijke bericht dat ik begin december ergens een testloop mag gaan doen. Ik dook de hardloopkalender in en ineens begon er een belletje te rinkelen. Oud teamie Selma vertelde over de Twiskeloop, een loopwedstrijd met diverse afstanden. Op 4 december is er weer eentje en ik besloot mij voor de 10 mijl in te schrijven.

De week voor de Twiskeloop, liep alles een beetje anders, ik had erg veel last van mijn lijf en ook de stress liep erg op. Na wat over en weer appen met de fysio’s en Jeroen besluiten we gewoon voor de 10 mijl te gaan. Ik vraag aan Jeroen wat het plan is. Welke hartslag of tempo’s moet ik gaan lopen. Het antwoord is: “Tot gaatje gaan… maar oké als je een plan wilt, dan de eerste 3 km met de rem er op, 10 km tempo opvoeren en dan de laatste 3 km tandje erbij.”

En dan is het zondag 4 december, een ijzig koude dag. Samen met Karin loop ik lekker warm, en dan is het zover. Het startschot gaat, iedereen schiet als een malle weg, maar ik besluit mezelf bij mijn plan te houden. Na 2 á 3 km begin ik langzaamaan steeds meer mensen in te halen, op 4 km tref ik een man die een lekker tempo heeft en besluit met hem op te lopen. Ik zie de kilometertijden op mijn horloge langs komen en ik schrik, ik loop gewoon onder de 6 min/km. Ik blijf het volhouden! Na 8 km wordt het zwaarder, maar ondanks dat kan ik nog steeds blijven pushen en ik besluit het door te trekken. Op het 10 km punt zie ik dat ik nog steeds onder het uur loop. Wauw, dit heb ik nog nooit eerder gedaan. Tegelijkertijd komen er ook allerlei gedachtes in mijn hoofd; ben ik niet te hard van stapel gegaan, het is nog 6 km te gaan. Ik blijf mezelf goed verzorgen en gas geven en dan komt de atletiekbaan alweer inzicht! Ik besluit nog een sprintje te trekken en voel dat ik echt diep ben gegaan. Maar met wát voor een resultaat, een dik PR op de 10 mijl! En mijn snelste tijden op de 5 en 10 km ook nog eens.

Tijdens een zakenreis naar Parijs de week erna pak ik daar ook nog een uurtje hardlopen langs de Seine mee. Op zondag knal ik op mijn test polderrondje ook weer een mijlpaal. Het blijkt dat ik ook daar bijna 400 m verder kan rennen in dezelfde training. Diverse mensen om mij heen vragen me waar deze progressie vandaan komt. Het verschil zit hem erin dat we nu méér testen, maar vooral in variantie. In een week werk ik veel verschillende type trainingen af, van snelle blokken tot langzame duurlopen en dan afwisselend ook met heuveltraining e.d. Het gaat om consistentie én variatie in duur en intensiteit. De afstemming van de fysio’s en krachtrainer dragen zeker ook bij. Als ik bijvoorbeeld een issue heb, fysiek of mentaal schakelen we snel en dat zorgt dat de trainingen die ik doe ook écht raak zijn. Ik vervloek geregeld de langzame duurlopen en ga stuk op de heuveltraining. Maar als het resultaat is dat ik nu de magische grens van 10km/uur kan halen …. Dat belooft wat voor de toekomst.

Zoals ik al in de vorige blog heb aangaf zijn er zaadjes geplant en zijn ze aan het groeien. De samenwerking met TRIPRO groeit ook uit tot voor mij iets moois. Ik word intens gelukkig van de triatlonsport en het mogen motiveren en inspireren van mensen. Afgelopen weken voerde ik diverse gesprekken en had ik toffe brainstormsessies. Ik heb besloten mij verder te willen inzetten in de sport en mijzelf erin te ontwikkelen. Inmiddels heb ik de leefstijl coaching opleiding afgerond en ga ik verdere opleidingen volgen. Stap voor stap maak ik mijn dromen waar. Ik blijf mijzelf sportief ontwikkelen en wil anderen daarin ook graag supporten. Er zijn nu twee toffe initiatieven op mijn pad gekomen.  Over één van die initiatieven ga je later in het jaar meer horen als het meer vorm heeft gekregen, maar het zal ieder geval te maken hebben met toegankelijke en inclusieve sport.

Het andere initiatief mag ik vanaf nu van de daken schreeuwen. De afgelopen weken hebben er veel gesprekken plaats gevonden in Hilversum, met als uitkomst …. Het TRIPRO Triathlon Team is back! In 2019 plaatste Jeroen een oproep en ontstond er een tof team. We hadden nog geen idee wat ons een paar maanden later te wachten stond. Covid gooide roet in het eten.  Een aantal keren zijn er nieuwe startpogingen gedaan, die telkens door de maatregelen ook weer gestaakt moesten worden. Uiteindelijk werd besloten het pas weer op te pakken als Covid ‘over’ zou zijn.  Dat is nu gelukkig het geval.

Dan is natuurlijk de vraag, wat ga ik daarin betekenen? Jeroen en Jorin hebben mij gevraag of ik de rol van team manager op mij wil nemen. Hoe tof is het dat ik een bijdrage kan leveren een het bij elkaar brengen van sporters met dezelfde passie. Starters, Pro-atleten en ook de adaptive/para  atleten zijn welkom. In de rol als teammanager draag ik het teamgevoel uit en ben ik aangesteld om alles rondom het team in goede banen te leiden en te organiseren. Ik zal het aanspreekpunt zijn voor team gerelateerde activiteiten en zaken. Langzaam aan ga ik meer toffe taken op mij nemen en mag ik groeien in een mooie nieuwe stap in mijn carrière, voorlopig doe ik dit naast mijn huidige baan en wie weet wat er over vijf jaar mogelijk is geworden. Ik blijf mij inzetten voor toegankelijke sport en ik blijf zelf naar mooie doelen toe trainen en mijn dromen waarmaken. Maar steeds meer mensen mogen motiveren en inspireren. Dat vind ik supertof en is voor mij een enorm cadeau.