Hoe is het nu met : Steff Overmars

Gaan voor het bestaan als Pro triatleet, vervolgens geconfronteerd het COVID-jaar 2020, begin december een sleutelbeenbreuk en nu uitkijkend op een vreselijke onzeker triathlonseizoen 2021. Hoe is het nu met Steff Overmars.

In eerdere “hoe is het nu met-artikelen” gingen we steeds terug naar ex-atleten, vandaag maar eens met een atleet die nog actief is, plannen heeft voor de toekomst maar door de omstandigheden niet aan racen toe komt.

Pro-atleet in Coronatijd, hoe blijf je gemotiveerd, als er geen wedstrijden zijn en de toekomst ook nog niet heel positief lijkt.
Tja, ik heb helemaal geen moeite om te blijven sporten. Ik doe iets wat ik ontzettend leuk vind om te doen. Wel had ik in 2020 moeite toen ik voor de 3e x een specifieke voorbereiding voor niks had gedaan. Vooral de laatste 10 weken voor een hele komt er best wel wat vermoeiend, specifiek werk bij kijken. De wedstrijden zijn je motivatie, dus als dat niet doorgaat is dat een enorme teleurstelling. Momenteel probeer ik in een ruimere periode een goede basis te onderhouden. Mocht er dan zicht komen op races ben ik snel waar ik moet zijn. Elke dag de deur uitgaan om te sporten is voor mij geen probleem en bovendien ben ik geen gezellige jongen als ik thuis op de bank blijf zitten.

Met welke persoonlijke doelen/resultaatverwachtingen ben jij Pro geworden.
Dat was nooit een bewuste keuze. In 2016 deed ik Ironman Klagenfurt bij de agegroupers. Het was een vreemde dag waarbij de tijden (ook bij de pro’s) een stuk langzamer waren dan normaal. Ik had redelijk vooraan gezwommen en was goed bezig op de fiets. Fietsen is sowieso waar ik het van moest hebben om genoeg voorsprong te hebben om de lichtere lopers die niet zo goed kunnen fietsen. In de laatste 20km werd ik ingehaald door een peloton van wel 80 man (ik overdrijf echt niet), uiteindelijk werd ik nog 4e in mijn categorie maar na de finish dacht ik dit doe ik nooit meer bij Ironman.
Datzelfde jaar was het NK voor het eerst geen open NK meer, maar alleen in de serie voor de pro’s, maar enkele atleten, waaronder ik, kregen een licentie om die race in dezelfde serie te starten. Ik werd geloof ik 11e in die race, maar ik vond de manier van racen veel eerlijker en leuker en ben het jaar daarop ermee verder gegaan. Zonder een echt doel. Vooral kijken wat er in zit. Overigens was ’t niveau verschil pro/agegroupers veel groter dan dat het nu is. Ik won in 2015 mijn age-group in Kalmar met een hele ruime voorsprong en was ook 2e agegrouper van de dag en ook sneller dan een aantal pro atleten. Tegenwoordig is het niveau bij de age-group wel enorm gestegen, maar sommige agegroupers leven tegenwoordig ook meer als pro dan sommige pro atleten 🙂
Ik had het jaar daarna best een goed jaar. In 2017-2018 had ik ook een aantal mooie top 10 klasseringen in halve ironman’s en Challenge Almere en Venetie dus ik wilde er wel mee door gaan. Mijn motivatie is verder nooit geld of een titel geweest. Ik doe wat ik leuk vind en door sponsoren ben ik redelijk uit de kosten met reizen en materiaal. Dat is genoeg voor mij.
Mijn grote doel is altijd mijn best mogelijke race werkelijkheid te laten worden. Dat klinkt heel vaag, maar ik weet en voel dat die er nog niet geweest is, maar er wel in zit.

Een Pro-atleet leeft van sponsor- en startgelden, hoe gaat dat in een periode zonder races.
In die zin ben ik geen echte pro atleet. Toen in met triathlon begon was ik 26 en toen ik mijn 1e pro race deed 29. Je moet dan wel heel naïef zijn als je denkt dat je daar je geld mee gaat verdienen. Zeker in een sport als deze, waar je niet heel veel races kunt doen en de bedragen die je kunt winnen ook niet erg hoog zijn , als je dat vergelijkt met andere sporten. Vervolgens moet je veel reizen wat ook veel geld kost. En er is ook een leven na je carrière.
Ik denk dat dat bijna voor alle Nederlandse atleten geldt aangezien de sport gewoon niet groot genoeg is of was beter gezegd. De laatste jaren wordt er wel veel gedaan om het aantrekkelijker te maken. Dat vind ik alleen maar mooi, maar voor mij maakt dat niet zoveel uit. In Nederland is de sport en de sponsoring eromheen gewoon een stuk kleiner dan bijvoorbeeld Duitsland, waar ze volgens mij elke week een blik snelle fietsers open trekken. Ik weet van een aantal jongens van vergelijkbaar niveau dat die daar al veel beter worden ondersteund, maar de concurrentie is daar ook groot.
Overigens heb ik wel veel bewondering voor onze dames en heren die het wel proberen. Zeker als je ook uitzicht had op een goede maatschappelijke carriere. Pro sporter is zeker niet de makkelijkste weg en afgelopen jaar laat wel zien waarom.
Ik heb altijd full-time gewerkt naast mijn sporten. Daarnaast is geld voor mij nooit een drijfveer geweest om dingen te doen. Niet met sport of werk. Dat lijkt mij ook geen goede motivatie. Het moet vooral ook leuk zijn als je iets elke dag gaat doen. Bovendien had ik tijdens races altijd extra motivatie om zoveel mogelijk atleten zonder baan te verslaan 😉 . Ik werk full time als personal trainer in een privé studio, maar geef ook clinics voor bedrijven en coach atleten met schema’s, in het bad en op de baan. Zonder werk zou ik vooral meer kunnen rusten en wellicht dan nog wat beter presteren, maar niet op t niveau om ervan te leven. Dat wil niet zeggen dat ik er nu minder voor doe. Ik kan qua training alles wel doen wat ik zonder baan ook zou doen. Als pro atleet moet je vooral ook goed zijn in niks doen. Rusten. Daar ben ik iets minder goed in.
Helaas ligt een groot deel van mijn werk nu wel stil, aangezien binnensport locaties gesloten zijn.

Wat was je oorspronkelijke wedstrijdplan voor 2020 en nog veel belangrijker voor 2021. 
In 2020 was het absolute hoofddoel het WK LD in Almere. Verder wilde ik goed zijn in 2 een aantal halves waaronder het NK. Wij kunnen vrij laat inschrijven dus een precieze planning had ik verder niet meer gemaakt want het zag er vrij snel al uit dat het een vreemd jaar zou worden.
In 2021 is het WK doorgeschoven dus die blijft staan. Ook stond ik voor Challenge Roth op de lijst. 2 super mooie races maar ik zal nu toch een keus tussen 1 van de 2 moeten maken aangezien Roth is verplaatst (de wedstrijd dan). Beide ga ik niet doen. 1 omdat ik het veel te belastend vind. 2 als ik in de 1e race een plan B heb een week later kan dat tegen je werken met als resultaat dat je er 2 verpest.

Wat zou je ultieme resultaat als Pro-atleet voor jou zijn in je carrière
Tja, ik ben niet zo van de klasseringen of titels (om als doel te stellen). Je bent zo sterk als het veld waarin je start en de omstandigheden van die dag. Ik kan dan wel een hele onrealistische doelstelling bedenken maar het ultieme is de dag waarop alles gaat, zoals je het had gepland. Geloof me op een hele is dat echt heel lastig.

Hoe kijk je naar het seizoen 2021
Om eerlijk te zijn verwacht ik er heel weinig van. Er zal vast wel ergens een wedstrijd doorgaan, maar het moet ook allemaal passen en als het heel veel gedoe is , dan pas ik er liever voor. Ik geniet de laatste tijd ook heel veel van fietsen op de mountainbike:  afgelopen zomer had ik nog wel een cross triathlon kunnen doen dat liep helaas niet helemaal goed af (wespenincident),  maar ik vond het wel heel mooi om te doen, dus wellicht dat ik wat kleinere (cross) wedstrijden op ga zoeken als het grote geheel allemaal niet gaat lukken. In de (verre) toekomst wil ik ook wat wedstrijden doen die ik mooi vind om te doen ,maar die mij wat minder liggen omdat ik een tikkie zwaarder ben dan de meeste triathleten, zoals Embrun ofzo en wellicht wat Xterra. Nu is prestatie voor mij nog erg belangrijk, dan wellicht iets minder en kan ik dat soort races ook doen.