Marloes Vos, adaptive triathlete (14): De weg naar de Gelreman is zoveel mooier met dit team om mij heen!

Marloes Vos, adaptive triathlete, 29 jaar, 10 jaar lang ging zij door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Nu is ze op weg naar haar 1^ste full distance triathlon in 2021. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog volgt Trikipedia.nl Marloes tot haar ultieme doel; De Gelreman 2021!

En  de maand mei ging voorbij, vol vrije dagen om lekker buiten te spelen. Ook al viel er behoorlijk wat water naar beneden , ik heb  het over het algemeen droog weten te houden tijdens de vele uren trainen. En ook in  mei werden er weer vele kilometers gemaakt , angst overwonnen zoals ik al eerder beschreef en kreeg ik steeds meer vertrouwen in de progressie die ik maak en dat ik mezelf écht aan het klaarstomen ben voor de Gelreman.

De maand mei is afgetrapt en afgesloten met een triathlon. De maand mei betekende opnieuw een stap maken, weer grenzen verleggen. Leren te trainen door de pijn heen en ook vooral mijn hersenen uitdagen. Vooral dat laatste blijkt de grootste uitdaging, samen met het omgaan van de mind fuck tijdens de lange trainingen. De aansturing van mijn lijf stokt nog al eens en wat ga je daarmee doen?  In de hele triathlon, waar ik toch 14  a 15 uur áán moet staan, zal ik dit zeker mee maken. Jij als toeschouwer of deelnemer zal in eerste instantie niet zoveel anders aan mij merken… Maar later gaat het er toch wel maf uitzien.

Het eerste wat ik merk, is dat ik eerst geen controle heb over wat mijn lijf moet doen. Door het vele trainen zijn er nu gelukkig wat automatismen ingesleten, maar je voet twee seconden vertraagd voelen landen blijft een rare gewaarwording. Ook komt het voor dat ik tijdens het zwemmen een zwabberarm krijg en dan rondjes ga zwemmen in plaats van rechtdoor. Bij het fietsen heb ik heel vaak periodes dat maar één been het doet, ik de pedalen draai met één meewerkend been. Maar wat merken de omstanders op moment dat ik te veel prikkels krijg? Stel je voor in de drukke stad. Klinkerpaden, veel bochten achter elkaar of mensen die niet uitwijken en er ontstaat echt kortsluiting, ik lijk wel dronken. Mijn blikveld vernauwt zich tot een koker en ik kan alleen nog rechtdoor kijken en bewegen.  . Op plotselinge acties kan ik dan niet anticiperen en daarin bieden de buddies mij echt heel veel. Ze waarschuwen mij op tijd voor gevaar en roepen naar de andere verkeersdeelnemers of ze even aan de kant willen.  Als ik dan echt een zwabber maak, kunnen ze mij nog altijd opvangen of van de grond oprapen. Dat laatste gebeurt tot nu toe nog maar heel weinig en dat wil ik ook graag zo houden!

Op 2 mei heb ik samen met coach en buddie Josta Bolhuis van Trispiration het Gelremanparcours verkend. Toch wel handig als diegene die met mij meegaat ook weet wat haar te wachten staat. Ik ken het parcours op mijn duimpje maar mijn buddies niet. Begin mei was het water nog aardig koud, dus we hebben het bij 750 m zwemmen gehouden en zijn daarna het rondje Gelreman met extra lus gaan fietsen om zo 70km in de benen te hebben. Om daarna nog een rondje Gelreman te lopen. Dat betekende 7 km op de teller ineen tempo wat er al lang niet meer in zat, dus de power komt er aan.. Wat is het weer fijn om alle disciplines op één dag te doen. De wissels hebben we maar voor lief genomen en in alle rust omgekleed.

Het weer werkte af en toe wat tegen, maar gelukkig, doordat ik nu ook aan rustdagen doe, kan ik wat schuiven met trainingen en wat hebben we een mazzel gehad met het Hemelvaart weekend. Die week draaide ik mijn eerste 20+ uur week aan trainingen met 3 dagen duurtrainingen. Dag 1: 100km op 27 km per uur lekker knallen op het Gelreman parcours. Op dag 2 ontdekte ik samen met Triple Dutcher Marije Dirkx de Flevopolder, ruim 130 km gemaakt en mijn verste rit ooit tot nu toe.  De dag erna nog een 25 km trailrun in Drenthe op het Dwingelderveld. Echt zo genieten…

De week erna ging het wel anders, niet helemaal fit, beetje issues met de maandelijkse perikelen die er aan zaten te komen en daarna kwam het weekend dat ik antistoffen mocht gaan kweken. Mijn lijf heeft ieder geval goed zijn best gedaan en ik heb 4 dagen niet getraind. Niks voor mij, een van mijn grootste angsten, want in verleden betekende niet trainen heel veel problemen met het functioneren van mijn lijf. Maar warempel, mijn lijf kan dit nu ook handelen. Natuurlijk merkte ik de gemiste trainingsdagen wel, maar na 2 dagen trainen konden mijn lijf en mijn hersenen elkaar weer vinden. Een week voor dat ik weer een halve triathlon mag starten met de Trispiration Triteam dames is dit niet de gewenste voorbereiding.

En dan is het 29 mei… sport mag weer in onderling verband en dus mocht de Trispiration The Island 2.0 triathlon van start gaan. Iedereen kon haar eigen race samenstellen, 1,2 of 3 km zwemmen, 20 tot 80 km fietsen en 5 km tot de halve marathon hardlopen. Hoe tof dat zo iedereen in elke discipline haar eigen race kon samen stellen. Normaal fiets je 90 km maar omdat we dit als alternatief ingezet hebben voor de Brouwersdam 90 hebben we er 80 km. van gemaakt.  De voorpret met de meiden is al tof, de nervositeit die iedereen ervaart, de vragen van diegene die 1^ste keer gaan starten zijn allemaal zo herkenbaar. Het is geweldig om dit zo laagdrempelig en met plezier te mogen ervaren.

Voor mij echt een test… waar sta ik… wat kan ik presteren… hoe ga ik om met het onderweg doodgaan en weer opstaan. Laten we beginnen voorafgaand aan de start. Ik ben vroeg naar Amsterdam vertrokken vanuit het huisje in Uitdam. Even focus, niet te veel mensen om mij heen. In alle rust mijn eigen spullen klaarzetten voordat alle meiden er aankomen. Ik ben er dan ieder geval klaar voor en kan mijn rust pakken voor de start. Zo tof om alle dames langzaam te zien binnenkomen,  toekijken hoe ieder haar spullen klaar zet. De lol en spanning is van de koppies af te lezen. Vlak voor de start voel ik in eens de tranen opkomen. Ik mag en ga dit gewoon weer doen… Ook de angst van over 3 maanden moet het dubbele eruit komen… Lieve Selma ziet het, pakt me even vast… En dan hoppa het water in. Echt ik voel me daar zo in thuis, het was in mijn ogen al helemaal niet koud meer… al dachten aantal teamleden daar anders over. De eerste 500m ging super maar daarna kwam er kortsluiting en kregen we golven van het echte open water bij de wel genoemde “BH Brug” van Amsterdam. We keren en hebben wind tegen, het is werken tot we weer in beschutting liggen, en dan mogen we nog een keer. Mijn linker kant was niet aan te sturen en heb ik maar voor lief genomen. Op 1 km punt hebben we even geoefend met eten tijdens het zwemonderdeel. De gels zijn goedgekeurd, nu nog het materiaal om het te vervoeren… Maar in  ieder geval een geslaagde test. Na 2 km kom ik het water uit en zie ik dat ik qua zwemtijd gelijk ben gebleven aan een jaar geleden. Dus al die gemiste zwemtrainingen hebben niet veel aangericht.. Er moet wel nog even aan gewerkt worden. Een rustige wissel om te zorgen dat ik met focus de fiets op kon springen.

Het fietsen was zó leuk. Omdat er een heen en terug stuk in zat zagen we geregeld teamgenoten en omdat iedereen andere afstanden reed, had ik ook wat om op te racen want ik kon mensen inhalen. Genietend richting Muiden fietsen, keren en via het welbekende Schapenpad weer terug. Gelukkig had ik al met Marije de Amsterdamse schapen leren kennen en nee, ze gaan niet aan de kant voor je. Vier rondes knallen en binnen 3 uur was ik weer in de wisselzone, fietsmissie voltooid.. Omgerekend naar de 90 km heb ik dus dik 20 minuten van mijn tijd gehaald en dat is inclusief stoplichten.  In een verkeersvrij of luw parcours zou dat nog wel eens meer kunnen zijn. En tenslotte gaan we weer wisselen naar het lopen. Ik moest zo nodig plassen op de fiets, maar helaas lukt dat  nog niet qua aansturing en sta je voor het laatste stoplicht, waar je het bijna laat lopen. Dus snel de fiets in rek geplaatst en even op het gras alles laten lopen. Een aantal meiden waren al gefinisht en die lagen in een deuk, maar het moet toch een keer gebeuren. En rustig weer mezelf verzorgd en op naar het lopen.

Een halve marathon die beter moet dan vorig jaar. Blijven rennen, blijven eten en niet miepen was het motto! Anders zou Josta die mij vergezelde als buddie en coach… Ik liep weg zonder zware benen.. Wauw dat voelt lekker. We beginnen op lekker tempo en de eerste 5 km gaat in 35 minuten. Daarna voel ik wel dat het nog lang is en we hebben 2 keer punten en besluit daar te eten en klein stukje te wandelen. En daar merk ik dat de aansturing weg is. De volgende 5 km gaat in 40 minuten en is het idee, dit blijven volhouden en zo veel mogelijk rennen. Ik ga gegarandeerd een paar keer dood en sta weer op. Josta pusht mij door te zetten en tempo omhoog te gooien. Samen zoeken we wat mijn hersenen nog wel kunnen qua communicatie. Elke keer bij het keerpunt na de rondjes van 5km staan de topvrouwen van het team. Echt een familie gevoel, de Trispiration Triteamspirit. We zijn er voor elkaar , we maken plezier en genieten van elkaars prestaties.. Echt mooi dat er nog aantal vrouwen tot het allerlaatst blijven en dat diegenen die naar huis gaan mij al toeterend passeren.. Het laatste rondje bleek een pittige uitdaging voor de hersenen, drukte op Zeeburg en niet meer kunnen uitwijken zorgde voor een grote kortsluiting. Josta geeft aan dat we even wandelen en dán gaan we voor de laatste 3 km. “You can do this.. zo doorgaan dan haal je een mooie tijd”. Zelf heb ik geen besef van tijd als ik ren. Focus op hartslag en alle andere prikkels haal ik weg, het horloge is er alleen om te zorgen ik niet in rood loop. Na nog één keer wandelen dan zien we de finish… Om de 21.1 km rond te maken nog even 500 m heen en weer.  De meiden gingen ook deze keer weer de laatste meters met mij mee.. Echt wat ben ik dol op deze groep vrouwen, ze zijn echt een cadeautje… De weg naar de Gelreman is zoveel mooier met dit team om mij heen!

En hoppa, daar is dan de FINISH!! Tot mijn grote verbazing heb ik, omgerekend naar de halve triathlon afstand met 90 km fietsen 40 minuten van mijn tijd af gesnoept en loop ik een PR op de halve marathon! Yes I can do this …. Op naar nog 3 maanden bouwen en dan gaan we voor het dubbele!!