Josien Vergroesen; een triatlete die de wereld rond fietst – haar bijzondere verhaal!

Ze is triatlete en doet mee aan een race in Praag. Raakt na de wedstrijd in gesprek met een Braziliaanse triatleet. Ze besluiten vervolgens samen een wereldreis van een jaar te gaan maken op de fiets. Ze verkochten alles en gingen op pad. Dat is in een notendop het verhaal Josien Vergroesen. Ik spreek haar terwijl ze op weg naar Uzbekistan een tussenstop hebben in Dubai. Hieronder een uitgebreid en bijzonder verhaal met Josien over triathlon , de reis en de toekomst.

 

Stel je even voor?

Ik ben Josien, opgegroeid in Zeeland en moest als kind altijd keihard tegen de wind in trappen. Had daardoor niet echt een positief beeld over fietsen. Maar toen ik vijf jaar geleden voor het eerst op een racefiets stapte was ik verkocht.
Mijn triathlon verslaving begon toen ik aan het kijken was naar mijn broer bij Ironman Copenhagen. Ik was zwaar onder de indruk, vooral van de meiden die ook meededen. Toen leek dit voor mij nog een onmogelijke opgave. Een maand later heb ik me samen met mijn broer ingeschreven voor mijn eerste 70.3. Dit na flink wat biertjes in Amsterdam.
Echt leren zwemmen, beginnen met hardlopen en beginnen met fietsen. Zes maanden de tijd om triatleet-fit te worden. Ik ben echt verliefd geworden op (hard) fietsen. Binnen 3 jaar heb ik een heel aantal olympische, 6 halve en 1 hele Ironman gedaan. En 1 estafette, met twee Duitse vriendinnen in Praag.

Welke wedstrijden prijken op je Palmares?

•  Helsingore (2017)
•  Vichy (2017)
•  Kraichgau (Yvonne de winnares natuurlijk!!) (2018)
•  Estafette Praag (2018)
•  Zell am See (2018)
•  Rapperswill (2019)
•  Nice World Championships (2019)
•  Zurich (2019)
• Marathon Valencia (2018)
• Serengeti Safari Marathon (2020)
• Sprints van Trihard (mijn eerste race was bosbaan inclusief schoolslag zwemmen)
• Olympische in Nederland en veel in Duitsland
• Virtual 70.3 Championship van Ironman vorig jaar – 2e overall van mijn age group & 70.3 gewonnen) 

 

Je doet aan triathlon, raakt aan de finish in Praag  in gesprek met een Braziliaanse triatleet en dan komen de zaken in een stroomversnelling …..

Met twee vriendinnen naar Praag voor een gezellig meiden weekend en om daar lekker 90km knallen op de fiets. Voor mij de combinatie voor een geslaagd uitje. Het was 36 graden en ik wilde zo graag onder de 2.5 uur fietsen, wat weer net niet was gelukt. Na het fietsen hebben we bij de halve marathon onze vriendin aangemoedigd en zagen we steeds een Braziliaan voorbijkomen met de naam Cruijff, dat vonden we komisch dus we hebben hem heel hard aangemoedigd!

Toen we uitgeblust in de rij zaten voor de massage met ons lauwwarme biertje, kwam er een Braziliaanse jongen naar ons toe en vroeg of we een foto van hem en z’n vrienden konden maken. Een van die vrienden was ook onze Cruijff. Zo raakte ik aan de praat met een knappe Braziliaanse jongen met een Duits accent. Hij bleek maar 4 uur van mij vandaan te wonen in Zwitserland. Ik woonde in Heidelberg in Duitsland. En we hadden exact dezelfde tijd op de fiets 2:36 (Hij is er nog steeds van overtuigd dat hij een paar seconden sneller was…).

Naast elkaar op de massage tafel vroeg ik: “Party tonight?” Die avond hebben we in de kroeg besloten om samen op vakantie te gaan naar Brazilië. Ik moest er heen voor werk en hij wilde familie bezoeken. Dit is ook daadwerkelijk gebeurd 2 maanden later, de beste vakantie van ons leven in de Nordeste van Brazilië.

Het weekend na de race in Praag ben ik naar Zwitserland gereden en hebben Franklin en ik samen met Cruijff een Air BnB gehuurd in Dornbirn. Franklin vertelde toen dat Yvonne van Vlerken daar ook woonde en trainde. Wauw dat is toch een droom, om ooit misschien een rondje samen te fietsen met Yvonne!

Dat weekend gingen er weer wat shotjes in en hebben we ons half aangeschoten ingeschreven voor 140.6 in Zurich. Mocht het niks worden tussen ons dan had ik in ieder geval iets anders om zenuwachtig voor te zijn de ochtend van de race dan het zwemmen… Maar in juli het jaar erop stonden we samen aan de start van onze eerste long distance.

 

Waarschijnlijk heb je de beste herinneringen aan de race in Praag?

De race in Praag was super, maar de beste herinneringen heb ik aan Ironman Zurich, waar we samen aan de start stonden en Franklin me op stond te wachten aan de finishline. En een Ironman finishen terwijl ik 3 jaar ervoor nog geen 5 km kon hardlopen, dat gaf een heerlijk gevoel!

Besluiten om te stoppen met werken, alles te verkopen en een jaar lang de wereld rond te fietsen. Hoe komt een mens op dat idee?

Dit idee is ontstaan op het strand in Brazilië. Onwijs verliefd en in deze prachtige omgeving hadden we echt de tijd van ons leven. En toen dachten we eigenlijk: «Hoezo maar twee weken, waarom niet één jaar?»

Ik was zeer gefocust op werk en vond het moeilijk om echt de stap te wagen het gesprek aan te gaan met mijn manager en de kansen die op tafel lagen op de lange termijn te schuiven. Maar de gedachte «If not now, then when?» overheerste. Eind 2019 had ik eindelijk de ballen om op werk te vragen of zoiets überhaupt mogelijk zou zijn. Onze beide werkgevers reageerden enthousiast en wilden ons deze kans niet ontnemen. We mochten allebei een jaar onbetaald op pad en daarna mogen we allebei weer aan de slag.

Franklin kwam met het idee om een deel van onze reis te fietsen. Ik vond dat eigenlijk maar niks. De gedachte van een fiets met fietstassen deed me onwijs denken aan mijn moeder op haar fiets om boodschappen te doen. Niet echt sexy en ook niet echt snel. En ik wil alleen maar hard gaan! Franklin heeft mij toen geïndoctrineerd met YouTube filmpjes van hele leuke mensen die de wereld over fietsen en de mooiste dingen beleven. Maar ook zware momenten hebben. Vergelijkbaar met de zware momenten van een Ironman. Je wilt eigenlijk stoppen als je met een lekke band op een verlaten weg staat in Afrika met de 45-graden brandende zon op je hoofd en een weg die meer uit mul zand bestaat dan gravel, maar je moet door. Ik was overtuigd van het idee, alleen dan wel met sportieve bike-packing tassen, niet met die fietstassen aan de zijkant voor en achter.

Tussen het plan en de uitvoering van de reis zit waarschijnlijk een heel verhaal?

Ik hou niet van plannen. En dat was dan ook echt het enige geluk van Corona. We konden niks plannen. We zouden in maart 2020 vertrekken, verplaatst naar juli, en dat werd uiteindelijk pas oktober.

We wilden de reis opdelen in 4 blokken:
Marokk0 – Gambia: op de fiets
Nieuw Zeeland: 70.3 WC & daarna Fiji etc.
Nepal, India en Pakistan
Brazilië

Omdat ik me zo graag wilde kwalificeren voor het WK Nieuw Zeeland ben ik gaan trainen met Yvonne. Wat echt een enorm goeie beslissing was. Niet alleen ben ik veel sneller geworden op alle fronten, maar we hebben ook zo en onwijs leuk team! Dat zou ik echt voor geen goud willen missen. Mijn ouders wonen in Nieuw-Zeeland en het was echt heel belangrijk voor me om daar te kunnen racen in Taupo. De sfeer op de wereldkampioenschappen in Nice was fantastisch en ik had het zo gaaf gevonden als mijn ouders dat konden ervaren samen met ons.

Van ons originele plan is uiteindelijk niks terecht gekomen. Ik kwalificeerde me voor Nieuw-Zeeland, maar natuurlijk ging die hele race niet door. Marokko was potdicht en zo ook Nepal en India.

Het idee was toen om gewoon op pad te gaan en elke keer korte termijn te beslissen wat er mogelijk was. En om zoveel mogelijk sport en reizen te combineren. Zo ontstond het idee voor onze website www.tritotravel.com “Proberen om te reizen” & “van triatlon naar travel”. We proberen leuke filmpjes en verslagen te maken van onze reis, om onze familie en vrienden op de hoogte te houden, maar ook om anderen te inspireren.

Dit idee hebben we voorgelegd aan het Oostenrijkse kledingmerk Skinfit en zij vonden het leuk om ons hierin te steunen. Waar we heel blij mee zijn want de kleding is er licht en kan klein opgefrommeld worden. Echt ideaal voor bikepacking.

We hebben uiteindelijk eind September besloten om begin oktober naar Tanzania te vliegen. Geen idee of fietsen daar een goed idee was, maar we gingen met de gedachte van “we zien het wel”. We zijn toen eerst een rondje om de Kilimanjaro gefietst (dat was echt fantastisch!) en daarna hebben we de Kilimanjaro beklommen. Toen we online lazen dat er een marathon zou zijn in Serengeti hebben we ons natuurlijk meteen ingeschreven. Franklin is heel de tijd bij me gebleven en heeft me met zijn hulp naar een 3e plaats geloodst in de bloedhitte. Het geluk was dat er maar twee meiden uit Kenia meededen anders had ik natuurlijk geen schijn van kans gehad. Het was een onwijs toffe ervaring. Als voorbereiding hadden we in 1.5 maand tijd 3x hardgelopen, maar gelukkig was ik nog fit genoeg dankzij een jaar training met Yvonne.

 

Inmiddels al hele bijzondere landen en plaatsen gezien met even zo vele bijzondere verhalen waarschijnlijk. Welke landen hebben jullie inmiddels bezocht en hoe ziet het reisschema er verder uit.

We zijn sinds oktober in Tanzania, Brazilie, Paraguay, Nepal, UAE en Armenie geweest. En nu zijn we op weg naar Uzbekistan. Omdat we elke keer op het laatste moment pas weten of een land echt open blijft voor toeristen hebben we nog geen concrete planning. Waarschijnlijk gaan we na Uzbekistan naar Tajikistan en Kyrgystan om (een deel van de) Pamir Highway te fietsen. Maar het zou ook zomaar kunnen dat we naar Georgia of Griekenland gaan.

Statistieken tot nu toe:

• 7000km
• 90000 hoogte meters
• 377 uur gefietst
• Langste rit: 216km (Tanzania)
• Highest altitude reached: 5416m (Nepal)
• Warmste rit: 43 graden (Brazlie)

Welke herinnering uit de reis tot dusver is het meest bijzondere?

Wauw, dat is heel erg moeilijk om te zeggen. Het land wat mij het meest heeft verrast in Armenië. We hebben ons nog nooit ergens zo welkom gevoeld. Auto’s stopten spontaan om ons eten te geven, in benzinestations werd drinken voor ons betaald, we kregen koffie van taxichauffeurs, ijsjes van voorbijgangers, we zijn bij het langsfietsen uitgenodigd voor koffie en thee, bbq’s zijn voor ons georganiseerd bij aankomst in een stadje en we zijn bij mensen thuis uitgenodigd om te blijven slapen. Dit alles zonder hier ook maar iets voor terug te vragen en dat terwijl veel mensen in Armenië geen gemakkelijk leven hebben. Ook zijn de wegen perfect om te fietsen en er worden zelfs enorm gave triatlons, ultra runs & zwemwedstrijden georganiseerd op 2000m hoogte! (www.savageofsevan.com) Het is echt een paradijs.

Qua landschap was Nepal erg bijzonder. We hebben totaal onvoorbereid besloten om de Annapurna Circuit te fietsen. Dit is eigenlijk een hiking track en gaat over een pas op 5416m hoogte. Het uitzicht en de uitdaging was echt meer dan fantastisch. Dat er verder geen toeristen waren, op deze normaal geproken erg drukke route, maakte het nog specialer. Daarna zijn we naar Upper Mustang gegaan. Dit gebied was tot 1995 niet toegankelijk voor toeristen. Upper Mustang grenst aan Tibet en de inwoners leven nog zoals de Boeddhisten in Tibet leefden. Er wordt nu een asfalt weg gebouwd van Nepal naar China, dwars door Upper Mustang, dus dit gebied zal veel veranderen de komende jaren. Wij hebben nu nog de kans gehad het hele gebied te bewonderen vanaf de gravel wegen.

De zwaarste en meest bijzondere rit was in Tanzania. Ik had het geniale idee om een 110km lange gravel weg te fietsen naar Lake Natron. Franklin was niet helemaal overtuigd van het idee maar besloot om ervoor te gaan. De eerste 50 kilometer gingen vrij soepel, het was erg bumpy maar fietsen was mogelijk. De laatste 60 kilometer waren zwaar. Zo zwaar dat we het er allebei over eens waren dat dit zwaarder was dan de Ironman. Het was super heet (45 graden), de weg bestond afwisselend uit heel slecht gravel of mul zand. Het was dus lopen, fietsen, lopen fietsen. Het ging zoveel langzamer dan we hadden ingeschat en we hadden bijna geen water meer. Het was ons geluk dat er een auto voorbijkwam en ons 3 liter ijskoud water gaf. Vlak daarna zagen we zebra’s en giraffes. Dit was echt ongelofelijk mooi! De dag na deze lange rit hebben we 22km door het gebied rondom Lake Natron gelopen, samen met onze Maasai gids. Ik heb toen spontaan besloten om die nacht samen met een groep Oostenrijkers de vulkaan Ol Doinyo Lengai te beklimmen. Ik dacht dat na de Kilimanjaro alles makkelijk zou zijn. We vertrokken middernacht met keiharde wind. Eerst stapten we bijna op een zeer giftige (dodelijke) slang en daarna schoot er een schorpioen over m’n voeten. Het pad ging kaarsrecht omhoog en ik had geen idee hoe ik ooit weer beneden zou komen zonder te pletter te vallen. Met tranen achter m’n ogen heb ik toen toegegeven dat ik echt bang was en gevraagd of de anderen deze klim normaal vonden. Bleken het bergreddingswerkers uit Oostenrijk te zijn. Ze hebben me daarna zo lief geholpen en boven op de vulkaan, bij zonsopgang, was het uitzicht zo adembenemend dat ik alle angst weer was vergeten. Wat een onvergetelijke klim!

Ah nu schieten alle bijzondere momenten me weer te binnen. Een andere was:

Tijdens een rit van over 200km in Tanzania (we hebben toen 700km in 5 dagen gefietst – alles met keiharde tegenwind), begon het tegen het einde van de dag opeens enorm te onweren. De regendruppels waren zo hard dat het pijn deed en we besloten onze regenjassen aan te trekken. Op het moment dat ik een filmpje probeerde te maken van de regen en van Franklin zag ik in het beeld van m’n telefoon een man in de greppel liggen. Een Maasai. Z’n slippers naast z’n voeten en z’n kleding op half 7. Ik heb een auto gestopt en om hulp gevraagd, maar ze hadden vrij weinig interesse om nat te worden en zeiden dat hij vast dronken was. Ondertussen onweerde het als een gek. We hebben besloten door te fietsen en hulp te halen. In het dorp vlakbij heb ik de aandacht getrokken van andere Maasai (ze spraken geen Engels) en de foto laten zien. Het bleek inderdaad iemand van het dorp te zijn. In plaats van dat ze er heen snelden, wilde het hele dorp de foto zien. Zo stonden we daar met 30 man om ons heen die allemaal ooh en aaah zeiden. Maar niemand kwam echt snel in actie, de telefoon was veel interessanter…

Wat zijn de plannen na de reis?

Na de reis gaan we terug naar Zwitserland, terug naar de harde realiteit. En terug naar triathlon training met een beetje meer structuur. Als alles meezit doen we 24 oktober mee met de 70.3 in Sicilië. En voor volgend jaar hebben we Challenge Roth op het menu, samen met een grote groep van team Sirius Europe, dus daar kijken we naar uit.
Zelf heb ik de smaak van het lange afstand fietsen goed te pakken en ik wil graag meerdaagse fietswedstrijden gaan doen, het liefst met veel hoogte meters en gravel. Ik ga alleen niet zo goed zonder genoeg slaap, dus dat moet ik nog gaan oefenen !
En we willen graag een triatlon doen in Armenië in 2022, dus wie mee wil – stuur ons maar een berichtje! Instagram/tri.to.travel

Via Instagram is de gehele reis ook te volgen: Josien & Franklin (@tri.to.travel) • Instagram photos and videos