Marloes Vos, adaptive triathlete (15): Nog 8 weken intens genieten…

Marloes Vos, adaptive triathlete, 29 jaar, 10 jaar lang ging zij door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triathlon avontuur. Nu is ze op weg naar haar 1^ste full distance triathlon in 2021. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog volgt Trikipedia.nl Marloes tot haar ultieme doel; De Gelreman 2021!

Nog 8 weken en dan is het de dag van mijn eerste full distance triathlon. Ik merk dat mijn flipperkastbrein op volle toeren draait. Het ene moment geloof ik er in en het andere moment denk ik: “Waar begin ik aan?!” Alle onzekerheden van de afgelopen maanden over het wel of niet doorgaan, en wat mag er wel en wat mag er niet. Ik heb besloten het los te laten en erop te vertrouwen dat het goed komt. Je zou kunnen zeggen dat de maand juni in het teken van vertrouwen en hardheid kweken stond .

Ik begon de maand met een week herstellen van mijn halve triathlon, even voelen wat het lijf ervan vindt. En warempel mijn lijf herstelde zich goed. Het eerste weekend van juni ging ik op avontuur in Amstelveen, lekker fietsen lang de Amstel en met een flinke tegenwind via Kudelstaart, Ouderkerk aan de Amstel terug naar een toffe techniek fiets-clinic. Ik kan goed rechtdoor fietsen, en mijn pedaaltechniek is stukken verbeterd sinds ik met de Rotor ovale bladen fiets, maar oh wee als ik bochten moet fietsen. Dan knijp ik in de remmen en verlies ik mijn vertrouwen. En hoe leuk is dan om te sleutelen aan je techniek met de vrouwen van het team. Van elkaar mogen leren en zien hoe we allemaal stappen maken. Ik kan daar intens van genieten, net zoals de euforie als we daarna onze fietsen gaan schoonmaken en lesje fietsonderhoud krijgen. Hoe blij kan iemand zijn die voor het eerst haar achterwiel uit fietst krijgt, en vooral het wiel daarna ook nog weer terug 😉. Het zijn de kleine dingen waar ik mij in het verleden druk om heb gemaakt, de angst om misschien wel lek te rijden. . Mijn fijne motoriek laat me nog wel eens in de steek, hoe krijg ik die band er in. En nu denk ik: “’ We zien wel… Vertrouw op wat je geleerd hebt, vertrouw op al die maanden hard werken.”

Omdat ik al een aantal maanden klaagde over last van mijn kuit bij het fietsen, ben ik toch even naar Jeroen van Geelen van Tripro gegaan. Ik verkramp zo met mijn voeten en bleh, het voelt niet lekker. Met het vooruitzicht dat ik het weekend 430 km. zou gaan fietsen, was ik zo blij dat de plaatjes weer goed werden afgesteld en dat er wat aanpassingen werden gedaan aan de zooltjes. Soms denk ik dat ik meer naar Jeroen ga om mijn brein rustig te krijgen en om te weten alles weer oké is. Maar dit keer kon hij echt wat voor mij betekenen. Ik ben nog steeds dankbaar hij het aangedurfd heeft mij op de TT-bike te zetten. Want wauw, ik wil niet meer anders… of nou ja… als ik nu op een gewone racefiets stap, voel ik me zo oncomfortabel. We sleutelen nu elke keer wat verder aan de houdingen en ik vermoed dat we volgend jaar weer een stapje naar meer aerodynamica kunnen maken.

Een lang weekend fietsen in het tweede weekend van juni stond bij mij al maanden in de agenda. Samen met mijn coach Josta, de Zuiderzeeroute fietsen. Toen we in januari/februari weer volop in lockdown zaten en ik lekker aan het hardlopen was, bespraken we de opties van het fietsen en kwam Josta met dit plan. Een weekend lang fietsen…. En zo was het Zuiderzee weekend geboren. Vrijdagochtend in alle vroegte vertrokken vanuit Amsterdam via Volendam naar Hoorn. Met een vroege lunchstop in Enkhuizen en heerlijk meewerkende wind stonden we iets na het middag uur te wachten op de bus bij Den Oever om de afsluitdijk te kunnen nemen. Met daarna nog flink stukje tegen wind daalden we af naar Workum. Dag 1 was genieten, ik trapte heerlijk en voelde me ijzersterk en maakte mij vooral druk om dag 3. We sliepen in een trekkershutje en zaterdagochtend vroeg zaten we alweer op onze fiets. Maar oef, dat was een tegenvaller. Alles deed zeer, de wind was straf en we waren allebei moe. Nu komt het erop aan om mentale en fysieke hardheid te kweken. Op een gegeven moment praten we over vertrouwen en valt het kwartje. Ik doe iets waarvan ik dacht dat ik het niet kon. Ik kan nog steeds een aardig tempo draaien, en navigeren met fietsroutes in de computer en met de fantastische route bordjes lukt ook. Ik realiseer me dat ik hartstikke fiets fit ben en de eerste 90 km in de triathlon nu echt goed te doen zijn op bekend terrein. Het geeft mij stof tot nadenken. Na de koffiestop in Lemmer gaan we weer onderweg en komen we in Flevoland aan. Hmmm,  de wind wordt sterker en we moeten nog 50 km, omdat we beiden moe zijn besluiten we een stukje van route af te wijken om niet pal tegen de wind in te hoeven fietsen. Zitten op het zadel wordt moeilijker, van lig- naar zithouding gaat ook steeds lastiger… Oh ja, dag 2 is misschien toch het zwaarste. Vlak voor Elburg stappen we nog even snel van de fiets af en eten we een mars op, omdat het kan en we nog kleine 10 km. te gaan hebben.. Op naar het appartementje in ’t Harde. Heerlijk verblijven bij de Vrienden op de Fietslocaties.. Echt een aanrader. Na een heerlijke maaltijd en een betere nachtrust is het zondag. Nog ruim 100 km te gaan…. Dit moet lukken. Beide beurs en moe, maar we gaan er voor. Via Elburg naar Nunspeet, op naar Harderwijk. Het is overal nog zo stil en rustig, echt genieten. We praten over de hele triathlon en besluiten dat we een goed plan moeten maken, ook voor de buddies. Iedereen moet straks wel heel blijven op de Gelreman. Ik ben superfit en daar kan ik op vertrouwen.

We fietsen ook stukken heerlijk in stilte, je hoort alleen maar het draaien van de ketting en de vogeltjes die fluiten. En ik realiseer me des te meer, 5 jaar geleden kon ik naar mijn auto en terug lopen, de rest moest met rolstoel en nu kan ik gewoon 430 km fietsen.  Ik ga voor een hele triathlon. Is dit een droom, of is dit echt…. Het is echt! Al vliegjes vangende in Harderwijk zijn we te vroeg voor de pont en besluiten we via een iets andere route naar Spakenburg te fietsen. We zijn te vroeg in Spakenburg dus is er nog geen koffie, maar de oplossing fietst ons tegemoet in de vorm van teamgenootje Djoke met de gevulde thermoskan. In Eemnes, zittend op bankje genieten we hier intens van. Nu nog een ruime 35 km en dan zijn we terug in Amsterdam. Dat moet lukken… Dwars door het bos fietsen en dan stuiterend door Naarden besluiten we dat we gewoon op asfalt willen fietsen.  Ik kan je zeggen dat we de kerk en het haventje in elk dorp hebben gezien en na 400 kilometer aan stuiterende klinkerpaden is het voor ons echt klaar. We fietsen Muiden door en komen op bekend terrein, op naar Zeeburg. Op naar de frisse douche en naar even niet fietsen! Echt wat een tocht, wat een mooi weekend, zoveel geleerd en het vertrouwen groeit.

Het weekend erna stond in het teken van zwemmen… 3 dagen techniek en openwaterzwemmen met een toffe groep vrouwen. Al 2 jaar zwem ik met de Total Immersion methode, maar ik merkte dat het weinig kunnen zwemmen in het zwembad wel wat teweeg had gebracht. Dus een weekend vol zwemplezier zou me goed doen. Het hele weekend bestond uit oefeningen als glijden, de superman, de skate, pingpongen met je elleboog, denken aan de boekenkast. Oh ja en nog een leuke zwemoefening met een handpeddel voor je hoofd zwemmen en ademhalen, ik zeg probeer het eens uit. Op zondag rende ik ook nog een toffe 10km met teamgenootje Karin voor de Midsummerrun. Met zonsopgang eventjes rennen omdat het kan. De ultieme uitdaging van het weekend stond gepland om zondagmiddag. Verder zwemmen dan ooit in open water, de techniek in de praktijk brengen. Samen met Petra heb ik  3km gezwommen en wat heb ik intens genoten. Na een heel weekend werken aan je techniek ervaren dat dit helpt is super fijn. Oké, aan het eind begon ik weer te krabbelen, maar de basis is gelegd.

Ik heb de smaak te pakken en besluit de vrijdag erop mee te gaan om nog een keer ruim 3 km te gaan zwemmen in Amsterdam. Het rondje steigereiland staat op het programma. De technieklessen werpen duidelijk zijn vruchten af, 10 seconde op de 100m sneller op deze lange afstand.

De dag erna rijd ik nogmaals naar Amsterdam voor een interessante clinic met Oryx Movement Solutions and Running Solutions. Ik luister graag naar hun podcast waarin ik een paar weken terug werd uitgedaagd wat oefeningen op video te zetten. Met als resultaat dat ik samen met hen aan mijn looptechniek mocht werken. Supermooie inzichten kwamen er naar voren en hoe bizar is het als je wat krachttraining doet en daarna het lopen ineens als vanzelf kan voelen. Ik heb altijd gedacht dat mijn rechterkant mijn zwakke kant was, maar nu blijkt dat links rechts belemmert. Blijkbaar bouw ik te weinig stijfheid op, zak teveel in waardoor rechts geen ruimte krijgt. Na 2 uur analyseren, oefeningen doen en dan te ervaren wat resultaat is. Wauw, ik kan nog zeker groeien. Het kwam mooi uit dat ik zondag 15 km op programma had, een interval training die ik gelijk maar op het parcours van Gelreman heb gelopen.  Wat geweldig om te ervaren dat je een negatieve split kan lopen wanneer je bewust bezig bent met je techniek. De route naar de Gelreman is zo mooi en waardevol. Nog 8 weken intens genieten… en wat denk je na die 8 weken is het zeker niet voorbij…