Ironman Bolton met fundraiser Tjapko Scholten; 70.3 IM Lahti met Cindy Brussé; Stone Brixia Man Extreme Tri; Saerbeck sprint – WTJ 1927

MAANDAG – Geen massale startvelden bij de herstart van Ironmans. Lanzarote liep terug naar onder de 700, Ironman Bolton had er een kleine 1100 tegen normaal ruim 2000. En grotendeels Britten vanwege de restricties dus. Van Nederlandse zijde haakten vrijwel alle deelnemers af op eentje na: Tjapko Scholten, maar die woont en werkt dan ook in UK, in Sevenoaks om precies te zijn. Tjapko studeerde aan de Erasmus Universiteit. Voor zijn werk ging hij met zijn gezin in Engeland wonen.

Bucketlist van Tjapko: Ironman Bolton

De Ironman Bolton stond al lange tijd op zijn bucketlist. Alleen werk en familie maakten trainingstijd schaars en dus werd het idee op de lange baan geschoven. Uitgerekend in de pandemie kon hij meer tijd vrij maken om wel te trainen en dus ook in te schrijven voor Engelands grootste Ironman-triathlon. ,,Maar de Covid-crisis bood niet alleen kansen. De grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog heeft 700.000 Britten in armoede gedreven, waaronder 120.000 kinderen. Ik wilde de Ironman niet alleen voor mezelf doen, maar ook iets terug geven aan het land waar ik met zoveel plezier woon.” Tjapko besloot geld in te zamelen voor FareShare, zeg maar de Britse variant voor de Voedselbank. Mooi doel wat hem al 1650 pond opleverde en daar zal na het voltooien van deze Ironman vast nog wat bij komen. Hij was 12.25 uur onderweg en finishte als 188e bij zijn debuut. 3,5 uur na winnaar Joe Skipper dus. Maar met een voldaan gevoel, zoals dat hoort bij elke Ironman-finisher.

Prachtig kenmerk van de Engelse Ironman zijn altijd de als superhelden verklede supporters langs de weg: Superman, Spiderman, Batman enzovoorts. Ze staan er ieder jaar met hun hilarische borden, het geeft een kleurrijk gezicht en het hoort bij deze wedstrijd, zoals de polderband in the middle of nowhere bij de Frysman hoort.

De enige Nederlander dus van Ironman Bolton:

188.Tjapko Scholten 12.25.54 (30e M40)

Fins voorproefje op WK 2023: 70.3 IM Lahti

Dan hebben we als laatste van dat circuit nog de race in het Finse Lahti. Dit jaar nog een doodgewone race waar zelfs de pro’s niet welkom waren, dus agegroup only. Maar over twee jaar staat de hele wereld in het Finse stadje om mee te doen aan de wereldkampioenschappen Ironman 70.3. Ongetwijfeld zal de wedstrijd volgend jaar worden opgewaardeerd. Nu halveerde het deelnemersveld ook hier tot 866 atleten totaal, waarvan 97 procent Finnen. De podia waren ook allemaal voor het Land met de Duizend Meren. Bij de mannen won Juuso Manninen in 4.10 voor Vesa Koskinen en Santeri Hanninen. De beste vrouw bleek Laura Jalasto in 4.35 met niet ver daarna Mirka Vahtera en Anni Antikainen als ‘achtervolgers’ op het finishtapijt van Ironman. Twee Nederlandse deelnemers die allebei vierde werden in hun agegroup. Guido Janssen woont al in het Finse Espoo, dus voor hem geen verre sportreis. Hij werd 36e totaal. Een veertigste plaats was weg gelegd voor Cindy Brussé. De bekende Aaltense triatlete vloog er wel voor naar Finland. In haar agegroup F45 was haar tijd goed voor een vierde plaats.

Warmste dag in Finland en al dat klimmen!

Ze doet hier haar verhaal. ,,Op de warmste dag in Finland starten we om kwart over drie ’s middags bij 29 graden! Voor dik 5 uren sporten zou het wel eens heel zwaar kunnen worden en dat werd het zeker! Het zwemmen ging prima. Maar toen het fietsen. Mijn god wat een geklim en meteen al na de wissel begon dat. Had gehoopt dat het een beetje flauwtjes op en af zou gaan, maar er waren slechts een paar vlakke segmenten. De eerste 60km gingen best goed met een gemiddelde van 31.9 km/u. Met dit vol te houden was een mooie tijd van 2.49.00 mogelijk. Helaas ging het na 70km ging t niet zo soepel meer. Het geklim en geinterval en de warmte begon zijn tol te eisen. En toen bij een pittige klim rond 83 km kreeg ik kramp midden op de klim. Dus van de fiets af, rekken wat niet hielp en wandelend met de fiets naar boven. De fiets finish gehaald, maar kostbare tijd verloren in de laatste 10 km. In totaal 5 bidons leeg gedronken.”

Dan over het lopen: ,,Eerst een bijna krampgevoel, maar het ging net goed. Gelukkig liep ik het eruit. En wat was het heet! Geen flesjes bij de waterpost zoals op Mallorca, maar bekertjes die je zelf van de tafel moest pakken en waar steeds de helft uit lazert als je niet gaat wandelen om het op te drinken. Soms bekertje maar als douche gebruikt. Na 4 km een zere voetzool rechts. Dat bleef zo tot de finish. Daar kwam 600 meter voor de finish opnieuw kramp bij. Dus wandelen, huppelen en weer het eerdere tempo opgepakt. Na 5u 24min over de finish. Mijn doel was onder de 5.15. Maar meer als mijn best en vooral doorgaan heb ik niet kunnen doen.”

Er waren twee slots voor de groep van Cindy en 25 extra voor de hele vrouwengroep. Op zich kwam ze ervoor in aanmerking, maar ze twijfelt of het inreisverbod voor toeristen voor de USA in september wel opgeheven zal zijn. Maar uit de reacties van andere triatleten maakt ze inmiddels op dat het ook ‘a once in a lifetime-experience’ kan zijn. Dus we wachten af of Cindy Brussé het WK gaat doen. Over twee jaar komt ze alvast beslagen ten ijs als het WK in Lahti wordt gehouden.

36.Guido Janssen 4.41.36 (4e M18)
40.Cindy Brusse 5.24.09 (4e F45)

Extreme Triathlon Stone Brixia Man: Jos Willems wordt 30e

Veel klimmen dus in Finland, maar weer niet te vergelijken met de cols in Extreme triathlons. Zoals de Stone Brixia Man aan het Lago d’Iseo, hoog in het noordelijke Italiaanse skigebied in de provincie Brescia. Sinds 2016 wordt hier deze hele gehouden in fris water, over Alpenreuzen en bergpaadjes. De grenzen te buiten in het donkere Iseomeer, de majestueze Passo Paradiso op 2600 meter boven de zeespiegel. Totaal aantal hoogtemeter: 6000. Per boot gaan de atleten naar de overkant van het meer, dat ze in het donker in rechte lijn oversteken geleid door de lichtstraal van de vuurtoren. 2 uur mag er gezwommen worden, elf uur gefietst en zeven uur is uitgetrokken om de stevige bergpas tot ‘aan de poorten van het Paradijs’ te beklimmen…..

Evengoed is het een wedstrijd, die 80 deelnemers trekt uit heel Europa. De winnaar was zaterdag de Fransman Tom Pagani, die na 13.21.58 uur de drie afstanden had afgelegd. Alessio Cappa volgde 42 minuten later als tweede. Dergelijke tijdverschillen zijn in Extreme triathlons doodnormaal. Matteo Giorgi was de nummer drie. Bij de vrouwen won Sara Tanghetti, de nummer twee van twee jaar geleden. De Italiaanse was beduidend sneller dan toen: de 18.32 van 2019 werd een 16.18.39 uur van nu. De Vlaamse Natalie Franken eindigde 17 minuten later op een tweede plaats. De Finse Janita Kallioinen koos niet voor Lahti, maar voor de Stone Brixia Man en finishte na 19.11 uur als nummer drie. Voor het eerst in vijf edities deden er geen twee, maar vier vrouwen mee.

Was in het verleden oud-NTB voorzitter Eric Severins een paar keer van de partij in deze uitdaging, nu deed Jos Willems mee. Hij leverde een verdienstelijke prestatie af door als dertigste aan te kopen op de top na 17.27.10 uur. De Stone Brixia is opgenomen in het ‘andere’ XTreme-circuit buiten de Norseman om. Organisaties beweren namelijk een nog zwaardere race voor te schotelen. We zijn daarbij de Winterman, de Knysna Extreme, de Pyrene Extreme en de Austria Xtreme.

Sprint Saerbeck met Erik Lentfert

Van heel zwaar en heel lang, gaan we tenslotte nog naar een eenvoudig sprintje. In het Duitse Saerbeck, deelstaat Nordrhein-Westfalen mocht voor het eerst weer een Volksdistanz, sprintafstand worden gehouden. Het veld was volgens Erik Lentfert, die er al vaker meedeed aanmerkelijk sterker dan normaal. ,,Iedereen uit de top vijf van toen was nu beduidend lager geklasseerd. De nummer vijf zelfs 74e.” Zelf werd Erik 46e en vierde M50 in 1.05 oftewel negen minuten achter winnaar Marius Libndemann. Gerard van de Bovenkamp eindigde als 168e, maar wel tweede bij de M65 op deze Saerbeck Classic. Winnares was Hannah Artom in 1.00.34 uur. Zwaarder was het wel door het weer. Erik: ,,Het plensweer sloeg ook Saerbeck niet over en daardoor moest op het fietsparcours iets vaker de rem ingeknepen worden.”