De column van Angela (8) ; IRONMAN 70.3 Maastricht – Het was ondanks alles.. een heel #fijndaggie
Ik heb even getwijfeld of ik dit op deze manier wilde opschrijven. Maar de afgelopen 24 uur kan ik eigenlijk alleen maar onder woorden brengen wat ik aan mijn vader wilde vertellen. Het is een onderdeel van mij. Van Angela als triatleet die een van de belangrijkste fundamenten uit haar leven is verloren. En omdat ik alles behalve de enige ben besluit ik dit toch op deze manier te delen. Geen zorgen hoor: Het gaat best heel goed met mij. Ik ben fitter dan ooit. De rest van mijn leven loopt fijn en voorspoedig. Maar het heeft wel een randje. Die van het verlies van mijn liefste en grootste fan: Mijn vader.
Hey pap,
Gisteren was IRONMAN 70.3 Maastricht. Het eerste echte grote evenement zonder dat jij daarbij bent. Fysiek dan. Want ik heb je aanwezigheid tijdens de race meer dan eens gevoeld. Bij inschrijving heb ik de hele avond zitten huilen. Na het aftikken van de race-fee besefte ik ineens dat ik een hotel of accommodatie zonder jou moest uitzoeken. En dat deed pijn pap, echt pijn. Maar naar aanloop naar het evenement groeide het plezier. Na bijna 2 jaar weer eens een groot triathlon-event. Met wisseltassen en coole speakers. Fietsstickers en startnummertattoos. Helaas nog zonder pastaparty en publiek bij de finish. Maar na al de ellende qua corona en de watersnood in Limburg krijgt de organisatie het toch voor elkaar een tof evenement neer te zetten. Ik heb er enorm zin in!
Zaterdag ging ik samen met Sebas en Peter richting een B&B in Maastricht. Ongeveer een kilometer van de start. En zoals vanouds liepen we na aankomst een (éénrichtings)rondje via het evenemententerrein, bijna niks gekocht, naar de inschrijftent. De envelop wordt in de rugzak gestopt en we gaan met energie richting de accommodatie terug om stickers te plakken en racetassen te vullen. Om 17:00 krijgen we het bericht dat de swim officieel niet doorgaat. Maar het kan me eigenlijk niet deren. Tuurlijk vind ik het jammer, maar ik heb superveel zin in de dag en niets kan dat verpesten. Herkenbaar karaktertrekje?
Ik ga kapot om het aftelmuziekje van de eerste run. Het is namelijk het geluidje van de start van Mariokart. En als (vroeger) game-nerd heb ik dit spel gespeeld tot ik blaren op mijn duimen had. Op een gekke manier geeft dat me nog meer energie. Ik vind dit echt teringgrappig en zie mezelf al bananen gooien naar mijn ‘concurrenten’. Wat niet eens aan de orde is, maar het idee is gewoon leuk.
Na de start komt Ron (mijn neef), 9 seconden na mij gestart, naast me lopen. En samen lopen we een enorm ontspannen eerste 5 kilometer. Onderweg kwamen we UITERAARD weer de trouwe TVS-supporters tegen. Die de moeite hebben genomen om supervroeg op te staan en naar Limburg af te reizen.
Na de wissel gaan we onze eigen weg. Maar onderweg racen we toch behoorlijk om elkaar heen. Tijdens het fietsen besef ik me dat ik niet kan stoppen met lachen. Ik doe echt m’n best lekker door te trappen en dat gaat verbazingwekkend goed. De grijns verdwijnt amper van mijn gezicht. Kon je dit maar zien. Op kilometer 50 staan Dennis (mijn broer) en Eliese (mijn liefste schoonzus) met een spandoek: “Fam1ly”. Ik schreeuw iets wat ik ben vergeten, maar ook ‘family first!’. Ik ben zo blij dat ze er zijn pap.
Ik kom aan bij de wisselzone en besef me dat ik in m’n blij-ei-modus mijn fietsschoenen in het laatste stuk ben vergeten uit te trekken. Deze race heeft me geleerd dat ik dat dus binnen een meter of 2 kan. De afsprong lukte me niet meer, maar m’n schoenen hingen in ieder geval nog aan m’n fiets. Ik moet een beetje om mezelf lachen, sukkel.
Lopend naar m’n hardloopspullen realiseer ik me dat ik wel enorm zware benen heb. Heb ik te snel gefietst? Dat gevoel heb ik niet. Wellicht is het toch die eerste run die me toch wel wat in de benen is gezakt. Ik waggel voor mijn gevoel het loopparcours op maar het tempo lijkt ok. Alleen doen mijn benen wel echt zeer en dat ben ik niet van mezelf gewend. Ik bedenk me dat dit een lange halve marathon gaat worden. Ik breng m’n gedachten terug naar jou en beloof ons dat ik het kilometer voor kilometer aankijk en zo ver mogelijk door blijft rennen.
Het is heel benauwd en ik heb er last van. Ik zeg in mijn hoofd: ‘Een verfrissend buitje zou niet gek zijn, pa’. Dat hebben we geweten want zoveel regen heb ik denk ik nog nooit op mijn kop gehad tijdens een wedstrijd. Sorry lieve supporters. Regen had een bijzonder betekenis voor ons. We geloofden allebei dat dit boze geesten wegspoelde. En waar mijn medeatleten er blijkbaar best last van leken te hebben, gaf het mij vleugels. Doei boze geesten in mijn benen! Ik was in staat te versnellen en ging de laatste 6/7 kilometer de ene na de andere loper voorbij. En met een windvlaag (gaat het nu ook nog stormen??) langs mijn wangen mompel ik zachtjes:
“Zoek me om je heen, als je voelt dat je me mist
Ik weet gerust wat mijn vertrek heeft aangericht
Ik kom wanneer je wilt, denk maar ‘mijn vader is de wind’
Ik ben zo licht nu, ik vind altijd je gezicht”
Ren Ansie Ren
Ik ren met een brok in mijn keel naar de wat stille finish maar gelukkig spot ik Ruud. Ik kijk naar de hemel en maak het 1-1 gebaar. Ruud roept door de microfoon: “Hij is trots op je meid”. En net als hij weet ik dat ook zeker pap. Het was echt een fantastische dag. Op elke foto en elk filmpje kom ik lachend voorbij. De lol was niet te meten. Maar, sorry voor mijn woorden: VERDOMME! Kon je hier nog maar gewoon bij zijn.
Dag 583.
Het was ondanks alles.. Een heel #fijndaggie
