Marlene de Boer – laatbloeier en volgend jaar PRO?

Ze is 32 jaar, komt uit een bijzonder sportief gezin, heeft als triatlete nog maar 7 wedstrijden gedaan, maar wel 6 x winst (en 1 x DNF), waarvan 3 x top 10 overall in een PROveld. Een laatbloeier en een talent. Droomt van de overstap naar de PRO’s. Toch ook wel een klein beetje van ons; Marlene de Boer.

 

Vader was een zeer verdienstelijke mountainbiker, zuslief Sophie kennen  we van het veldrijden. Marlene deed aan wedstrijdzwemmen vanaf haar 12e jaar bij de A-selectie van EZC in Enschede. Zelf zegt ze dat ze nooit heel goed op het korte werk was, maar de lange afstand meer haar ding was. Op haar 18e stopte ze met wedstrijdzwemmen en ging andere leuke dingen doen, maar bleef wel sporten; hardlopen en naar de sportschool. Op haar 25e vond ze het tijd om een fiets te kopen, wekelijks werden kilometers gefietst, zonder enig wedstrijdelement.

In 2017 liep Marlene de marathon van Rotterdam in 3:19:17 en kwam sprintend over de finish met “nog heel veel over”. De conclusie toen ; niet helemaal goed ingedeeld. Na de marathon van Rotterdam volgde een periode van helemaal niets. Tot ze in 2018 langs de kant stond bij TriAmsterdam.

“Ik stond te kijken bij TriAmsterdam in 2018 en bedacht me dat ik dat leuk vond om te doen. Ik heb me vervolgens ingeschreven voor de triathlon van Ouderkerk en tot mijn verbazing won ik die wedstrijd. Ik had geen wetsuit , geen enkele ervaring, dus zat rustig op de grond in T2 om me voor te bereiden op het lopen. Er bestaan daar nog foto’s van. Ik vond het bijzonder leuk, maar nam triathlon nog niet serieus.

In februari 2019 zat ik niet zo lekker in mijn vel, een beëindigde relatie, dus ik bedacht me dat ik iets voor mezelf moest zoeken waar ik blij van zou worden en waar ik goed in was. Mijn keuze werd triathlon en ik schreef me in voor de  70.3 wedstrijd in Zell am See . Ter voorbereiding liep ik de halve marathon in Enschede met een eindtijd van 1:22. Ik had me ook ingeschreven voor de Olympische wedstrijd in Amsterdam en ging meer gestructureerd trainen. Op een gegeven moment heb ik die wedstrijd omgezet naar deelname naar de halve, omdat ik dacht dat ik dat wel aan kon. Met hulp van mijn familie heb ik toen een echte triathlonfiets gekocht, die ik een week voor de wedstrijd in bezit had. Ik won de race in Amsterdam (4 :40:31, 14 overall). Met mijn familie was de tegenprestatie voor de fiets dat ik deel moest nemen aan de 1/3e triathlon van Enschede, ook daar was ik de eerste vrouw.

Vervolgens de wedstrijd in Zell am See; ik won de race bij de agegroepvrouwen D30. Het kon niet meer op. Vanaf dat moment groeide het besef dat ik talent had voor de triathlonsport en dat ik met goede begeleiding en trainingsschema’s wellicht nog verder kon komen. Ik kwam in contact met Eric van der Linden, die mij veel geleerd heeft. In 2020 twee trainingskampen gedaan; Lanzarote en Mallorca met als doel om goed te zijn in IM70.3 Liuzhou, een 70.3 race in China met slots voor Hawaii, maar Corona gooide roet in het eten. Ook IM Hamburg werd aanvankelijk verplaatst en ging tenslotte niet door en hetzelfde lot was er voor IM Finland.

In plaats van wedstrijden werd het dus opbouwen naar het seizoen 2021. Per mail kwam ik in contact met Yvonne van Vlerken. De klik was er meteen en zij is als trainer ook sterk in “vrouwenzaken”. Begin 2021 ben ik gaan trainen onder begeleiding van haar en dat bevalt enorm goed. Het talent heb ik wel, de ervaring mis ik en die vind ik bij Yvonne en de resultaten zijn geweldig. De liefde en persoonlijke aandacht die zij heeft voor haar atleten is echt heel erg bijzonder. Haar enorme ervaring en het feit ze zich heel goed in een atleet kan verplaatsen maakt dat ik haar volledig vertrouw. Gran Canaria en St. Polten won ik opnieuw mijn agegroep en finishte overall in de top 10. Daarnaast kwamen nieuwe sponsoren op mijn pad, zoals Kú Cycle (een hele snelle en mooie fiets), Deboer wetsuit  (snelste wetsuit ter wereld), Hoka One One (snelste schoenen ter wereld) en NutrId (de beste sportvoeding ter wereld). Ik ben onwijs dankbaar dat deze bedrijven mij steunen. Maar ook met jullie positieve inbreng voor de sport en mij persoonlijk  ben ik heel blij. Ik heb tenslotte nog maar 6 triathlons gedaan in mijn carrière (red. 6 x winst; Ouderkerk OD, TriAmsterdam MD, Enschede 1/3, Zell am See MD, Gran Canaria MD, St. Polten MD) . Ik wilde dat ik 5 jaar geleden er achter was gekomen dat triathlon zo leuk is. Ik haal er nu uit wat er in zit en geniet heel bewust van dit proces. Ik ervaar de triathlonwereld vanaf het als een warm bad. Natuurlijk race je tegen elkaar, maar  ervaring wordt ook gedeeld en samen trainen is heel gewoon. 

Volgens jaar is het tijd voor een volgende stap, een heel spannende, ik hoop te gaan racen als PRO! Door drie maal in een sterk veld in de top 10 te finishen, fantastisch materiaal hebben en een geweldige trainer is het vertrouwen gegroeid om toe te streden in het Pro veld en te strijden met de allersterkste vrouwen.

Om meer race-ervaring op te doen ga ik dit jaar ook nog debuteren op een hele : IRONMAN Finland over iets meer dan een week. Ik ben afgelopen weekend ook gestart tijdens IRONMAN Maastricht op de 4184 afstand,  omdat ik gewoon onderdeel wilde zijn van dat prachtige evenement. Eigenlijk is de afstand veel te kort voor mij, maar ik wilde er gewoon bij zijn. De 70.3 race zat te kort voor de hele in Finland, maar ook de korte race levert een mooie wedstrijdprikkel op, zo was de gedachte. Door een lekke band kon ik helaas niet finishen.

Mijn debuut op de hele in Finland heeft meerdere redenen; het is het EK IRONMAN voor vrouwen, Finland stond vorig jaar ook al op mijn verlanglijstje en er zijn ook Kona-slots te verdienen. Of ik daarvoor in aanmerking kom, ik weet het niet. Het is mijn eerste hele, een hele lange dag en er kan van alles gebeuren, maar ik heb wel al een heel jaar lang getraind om die hele te gaan doen. Lukt het om een slot voor Kona te halen, ga ik daar zeker als agegroepatlete starten, Lukt het niet om me te kwalificeren voor Hawaii is er zeker geen man overboord. Mooi ook om met de Europese top PRO vrouwen aan de start te staan in Finland, al zal ik niet tegelijkertijd met hen starten, maar kan ik me virtueel weer met hen meten op een voor mij nieuwe afstand. Voor mij is de ingezette progressie in mijn prestaties van het grootste belang, met het oog op 2022.

Zoals gezegd, ik heb me vol in het triathlon avontuur gestort en geniet van alles in en rondom die sport. En ben ontzettend dankbaar voor de steun die ik daarbij krijg. Ik hoop met mijn prestaties vrouwen te inspireren in onze sport en nog veel mooie “herinneringen”   te mogen gaan maken in de komend jaren. Mijn mooiste herinneringen op dit mijn moment zijn de finish in Zell am See, waar ik huilend over de finish kwam en de race op Gran Canaria, waar Yvonne langs het parcours aanwezig was en ik mijn halve marathontijd kon verbeteren van 1:35 naar 1:25. Laat de nieuwe herinneringen maar komen!