Sarissa de Vries over haar verkeerde afslag tijdens de Championship Samorin en meer.

Ze heeft er 14 uur op de terugweg van Samorin naar Maastricht over kunnen nadenken. De verkeerde afslag, de gevolgen , maar ook de positieve punten van de race. We spreken Sarissa de Vries dinsdagmiddag over The Championship in Samorin.

We konden het parcours niet verkennen vooraf, aangezien het een snelweg is, die alleen op de wedstrijddagen afgezet is. In de briefing werd wel gemeld dat het parcours voor zichzelf sprak en dat we rechts van de weg moesten aanhouden. We reden met een groepje met o.a. Langridge en Norden en een motor met een medic er voor. Richting een viaduct met pilonnen op de midden-as. In het zicht zagen we hekken om de weg af te zetten, in een bocht naar links, het leek op een doodlopende weg. We naderen een afslag, we reden aan de linkerkant van de weg. Ik volgde op 100 meter Norden en Langridge. Zij verklaarden later dat de motor hen aanwijzingen had gegeven om op die manier het parcours te volgen, ik heb dat zelf niet kunnen zien. We draaiden de eerste oprit op, achteraf bleek dit de exit in plaats van de entry. Je moet je voorstellen dat je in een wedstrijdflow zit met een snelheid van 40 kilometer per  uur en ik volgde simpelweg mijn voorgangers. Wel had ik in een flits; vreemd , we gaan tegengesteld, maar wellicht is er last minute besloten door de organisatie tegengesteld te fietsen. Er was op die plaats geen bordje of een verkeersregelaar aanwezig. De motor en mijn tegenstanders gaan die kant op, daar moet ik bij blijven, flitste door mijn hoofd.

Dus vol gas achter die meiden aan, het is tenslotte een wedstrijd ! Maar wel bekroop mij het gevoel; ik hoop dat dit goed gaat, ik vond het vreemd. Maar focus op de race en door. Na 5 kilometer zagen we een auto met zwaailicht en sirene en toen wisten we dat we fout zaten! Dus stoppen en omkeren, maar dan doet het mentaal heel wat met je. Ik kon gelukkig snel mijn mindset ombuigen, iets wat ik een paar jaar geleden absoluut niet had gekund, dat is positief richting Almere. Ook daar zullen moeilijke momenten komen, die ik zal moeten en dus kunnen ombuigen in een positieve vibe . Ik wist dat het klassement er niet meer toe deed , we hadden exact 10 kilometer te veel gefietst, dus een kwartier verloren. Ik heb toen geschakeld en er een goede training richting het WK Almere van gemaakt. Het bracht me tenslotte naar een zevende plaats en een derde looptijd.

Hoe veel dat waard is? Norden en Longridge hadden wellicht harder kunnen lopen als ze nog in de wedstrijd hadden kunnen meestrijden en hadden misschien hoger kunnen finishen. Voor mezelf is deze race toch wel een bevestiging van de goede vorm, richting het WK in Almere. Ik heb een aantal zaken uitgeprobeerd qua voeding, ik kan moeilijke momenten ombuigen in positieve gedachten en dat is absolute winst.
Met deze zevende plaats mis ik prijzengeld, Challenge punten en PTO-punten voor de ranking. Het zou zo maar $40.000 kunnen zijn wat ik mis loop aan het einde van het seizoen.

Maar ook dat is triathlon, er kan altijd van alles gebeuren in een race: een lekke band, een valpartij, blijven haken in een touw tijdens het zwemmen. Natuurlijk doet het pijn, het verloop van deze race en mijn zevende plaats. Maar ik ben ook realist genoeg om vast te stellen dat alle mannelijke deelnemers wel goed gereden zijn. Anderzijds is de vriend van Lucy Hall na ons verkeerd rijden op het betreffende punt gaan staan om alle andere atleten achter ons de juiste weg de wijzen. Bijna overal stonden verkeersregelaars, er had op dit punt ook één kunnen staan en had er een andere race kunnen komen. Ik heb er met Richard Belderok als race-director over gesproken. 

Positief is mijn vorm richting Almere, mijn mogelijkheid om negatieve momenten aan te kunnen en om te buigen in positieve momenten, dat wat een paar jaar geleden absoluut niet mogelijk zou zijn en dat is winst ten opzichte van andere jaren. Ik ben in staat tijdens een race mijn focus te behouden en doelen bij te stellen .