Herinneringen aan een fantastisch mens en groot sportman Mink Zeilstra: ‘het is maar hobby’

DINSDAG – Een groot sportman. Prachtig mens. Geweldige man. Mijn voorbeeld en inspirator. Een ontzettend lieve man. Getalenteerd triatleet met altijd grapjes. En zo kunnen we hier nog wel even doorgaan. Het moge duidelijk zijn, Mink Zeilstra was een van de meest aimabele mensen hier op aarde. De reacties, nadat we maandagochtend het trieste bericht plaatsten over het overlijden van Mink, spreken boekdelen. En dat kunnen wij alleen maar beamen. Een zeldzaam goed man heeft afgelopen weekend het leven los moeten laten. Maar wat was het een rijk leven ook al hadden we Mink er nog zo graag veel langer bij gehad.

In de jaren negentig was Mink Zeilstra in zijn woonplaats Huizen begonnen met atletiek bij AV Zuidwal. Echtgenote Lies weet nog precies hoe dat kwam. ,,Mink was jarenlang scheidsrechter geweest in het amateurvoetbal. Om de zoveel tijd werd ere rapport uitgebracht over ieders kwaliteiten als arbiter. Rond zijn veertigste oordeelde de commissie dat hij Mink weliswaar nog correct floot, maar dat hij wel aan zijn conditie moest werken. Dat was tegen het zere been van Mink, die meteen ging hardlopen.”

Eerste triathlon: schoolslag en lang omkleden

En daar al snel in uitblonk. Triatleten zagen hem bij Zuidwal aan de gang. Het was onder andere Jim Koster, die hem overhaalde ook eens mee te doen aan de triathlon van Huizen. ,,Zelf was ik toen al enigszins op mijn retour. Echt grote wedstrijden hebben we daarom nooit samen gedaan. Mijn knieën wilden niet meer zo erg. Overigens is Mink veel beter geworden dan ik ooit was. We waren toen al vrienden en samen met onze vrouwen gingen we regelmatig op vakantie. Waar we veel fietsten, maar vooral ongelofelijk veel konden lachen met z’n allen. De droge humor van Mink is niet te evenaren.”

Zijn debuut op de kwart triathlon van Huizen was nog geen groot succes. Nog net geen master was het in het water worstelen om boven te blijven. En lang omkleden in het kleedhokje. Lies: ,,De schoolslag had ie voor zijn zwemdiploma’s wel geleerd. Maar borstcrawl deed je nooit. Als leergierige laatbloeier sloot hij snel aan bij ZV IJsselmeer, waar hij het zwemmen toch snel onder de knie kreeg. Fietsen en lopen gingen ook steeds sneller, dus naarmate Mink in de mastercategorie hoger kwam ging hij almaar sneller. Bij zijn tegenstanders ontstond het omgekeerde effect. Natuurlijk moest mijn man er ook hard voor blijven trainen, maar aanleg voor de drie sporten had hij zeker.”

Hoe meer aanloop, hoe liever

Het viel Jim bij de looptrainingen altijd op dat Mink bij zelfs de zwaarste trainingen amper transpireerde. ,,Dan dreef ik bijna weg van het zweet en zag je op de hoge rug van Mink slechts een klein nat plekje. Hij had gewoon de kwaliteiten en de juiste lichaamsbouw om een uitstekend triatleet te worden. Hij was ook niet kapot te krijgen in wedstrijden of trainingen. Dat zo’n sterk lichaam in betrekkelijk korte tijd toch gesloopt kan worden, dat kan er bij mij maar moeilijk in. Veertig jaar deelden we lief en leed en zelfs in zijn meest slechte dagen wilde hij nog mensen om zich heen om herinneringen op te halen of grapjes uit te halen.” Lies beaamt dat. ,,Hoe meer aanloop in huis, hoe meer hij het naar zijn zin had. Dat bleef tot het allerlaatst zo.”

Een mensenmens, dat was Mink Zeilstra zeker. Geboren op 13 november 1947 in het Friese Sneek, zijn achternaam verraadt het al. Op jonge leeftijd naar het Gooi verhuist, eerst in Naarden, daarna triathlonbolwerkje Huizen. Hij leerde Lies kennen omdat ze bij elkaar in de buurt woonden. Ze kregen twee dochter Anouk en Renee. Trotse opa van vier kleinkinderen, die nu 15, 14, 13 en 12 jaar zijn. ,,Ieder jaar een kleinkind erbij”, zegt Lies.

Zijn arbeidzame jaren was hij werkzaam bij de Rabobank Zeist, afdeling verzekeringen. ,,Als training reed hij meestal vanuit Huizen op de fiets naar Zeist. Dan was hij ’s morgens vroeg al gaan zwemmen. Het lopen onderhield hij in de avonduren of in de weekends”, aldus Lies.

Mink en Lies waren altijd samen

Ze deden alles samen. Voor de buitenwacht leek het wellicht of Mink het hele jaar door triathlonwedstrijden deed, maar hij pakte ook altijd een wat langere periode zonder races. Dan gingen ze samen een cruise maken naar Dubai of lange fietstochten maken. Mink en Lies trokken heel Europa door op de fiets. Van Huizen naar Spanje bijvoorbeeld. Zelfs in Nieuw-Zeeland maakten ze nog een mooie, lange fietsvakantie. Om vervolgens aan het eind van de zomer rustig weer Almere of Hawaii mee te pakken. Zijn erelijst is gigantisch. We gaan ze op een rijtje zetten in Trikipedia’s Hall of Fame. Daarin verdient Mink een ereplaats. Zevenvoudig wereldkampioen, zes nationale titels in Almere, vier keer winnaar Ironman Lanzarote en als klap op de vuurpijl de wereldtitel in Kona, Hawaii in 2012. Het is slechts het topje van de ijsberg.

Mis na WK

Na zijn derde plaats op het WK Ironman 70.3 in Nice in september 2019 ging het mis. Terug naar het hotel op zijn fiets met een tweede fiets in de hand kwam hij ten val. Hij kwam met z’n borst op het stuur van die fiets en kneusde zijn ribben. In plaats van de prijsuitreiking ’s avonds moest hij naar het ziekenhuis. Tegen Lies vertelde hij dat het ook niet zo’n lekkere wedstrijd was geweest. ,,Op de beklimmingen had ie willen afstappen. Hij voelde druk op zijn hoofd. In de weken daarna thuis gedroeg hij zich anders dan anders. Hij sprak warrig en het lopen ging moeizaam. Eind oktober dwong ik hem naar de dokter te gaan. Die verwees hem door naar de neuroloog. In het ziekenhuis werd een tumor in zijn rechter hersenhelft ontdekt. Meteen moest hij naar het VU Amsterdam, waar Mink op 1 november is geopereerd.”

Na de operatie veerde Mink direct op uit bed en kon hij de hele wereld weer aan. De resultaten van de hersenscan enkele dagen later zorgden zetten hem weer met beide benen op de grond. Niet alles hadden ze weg kunnen halen, bovendien was de tumor kwaadaardig. Een lange weg van chemokuren volgde. Toen dat achter de rug was, pakte Mink geleidelijk de draad weer op met hardlopen bij Zuidwal. Lies: ,,Toen het WK Almere in 2020 nog niet gecanceld was, dacht hij er aan mee te doen aan die wedstrijd. Maar er volgden nog een aantal chemokuren, dus dat was echt geen optie.”

Mink bleef positief gestemd. In mei dit jaar volgde een nieuwe operatie. Daarna ging het bergafwaarts met de grote sportkampioen. Hij verlangde nog altijd naar mensen om zich heen, kreeg goede zorg van zijn Lies en slaagde er toch nog in om vanuit de rolstoel getuige te zijn van het wereldkampioenschap in Almere. Voor veel triatleten was het emotioneel zwaar om de altijd zo rijzige gestalte van Mink nu in de rolstoel langs de kant te zien…..

Tegenstanders blij als Mink eens niet van start ging

Waar Mink aan de start stond, raakten zijn tegenstanders gedemoraliseerd. Lies: ,,Vier keer zijn we samen naar Hawaii geweest. Toen Mink zich voor de vijfde keer kwalificeerde vond hij het welletjes. Hij kon er niets mooiers meer aan toevoegen. Een Poolse leeftijdsgenoot was zo blij dat hij eindelijk een kans maakte om te winnen, dat hij Mink bedankte voor zijn afwezigheid. Als ze wel samen streden won Mink altijd met groot verschil.”

Een gevleugelde uitspraak van Mink was ‘Ach, het is maar hobby.’ Of: ‘Het moet wel leuk blijven’. Een relativering, die we heden ten dage broodnodig missen in de sport, alles is zakelijker en harder geworden. Niet dat Mink niet wilde winnen. Zijn vrouw zegt dat hij altijd wel het beste in zich naar boven wilde halen. ,,Voordat hij atletiek deed was hij ook al eens regionaal tafeltenniskampioen en later ook dam- en schaakkampioen. De drive om te winnen was er steeds. Maar alles met een brede glimlach en als het eens niet lukte, dan was hij dat ook zo weer vergeten. Bovendien was zijn belangstelling voor andermans prestaties altijd veel groter dan die van hemzelf.”

Herinneringen van collega-triatleten

Triatleet Joop Majoor zag Mink als zijn grote voorbeeld en inspirator. ,,Toen Mink supporter was bij mijn eerste hele triathlon in Almere riep hij: nu weet je wat ik altijd meemaak. Hij was altijd enthousiast als een ander goed gepresteerd had. Over zijn eigen wereldtitels pochte hij nooit.” Ook toptriatleet Steff Overmars had enorme bewondering voor Mink. ,,Ik ken geen mens die zo geliefd was als Mink of het moeten zijn eeuwige tegenstanders in zijn agegroup zijn. Maar ook dat was niet zo. Mink had eigenlijk helemaal geen tegenstand. Zo goed was hij. Vaak kwamen ze voor de race al vragen of Mink wel of niet het Slot Hawaii ging nemen.”

Jan Mijwaart was vooral verbaasd over hoe ontspannen Mink urenlang hard kon lopen. ,,Mink was natuurlijk een heel bijzonder mens, altijd vrolijk en optimistisch. Het is nu zo’n 30 jaar geleden dat ik Mink leerde kennen op de atletiekclub en wat me vooral verbaasde was, dat hij met zeer ontspannen houding enorm lang en snel kon lopen. We hebben met de groep uit Huizen vele trainingskampen en wedstrijden over de landsgrenzen gemaakt en altijd heel veel plezier gehad. Afgelopen donderdag was ik nog bij hem op bezoek in het hospice. En ondanks dat hij erg vermoeid was, hebben we nog heel wat herinneringen op kunnen halen en daar dan ook nog kostelijk om kunnen lachen. Mink wist natuurlijk dat hij ernstig ziek was, maar hij weigerde dat te accepteren. Hij was een bijzondere kerel. R.I.P. Mink.”

Triathlonpionier Kees Vaneman had voor maandagmiddag nog een bezoekafspraak gemaakt. ,,Regelmatig met Mink getraind en wedstrijden gedaan. Hij lag al in het hospice. Heel triest en jammer dat we elkaar niet meer gesproken hebben.”

Fitste bejaarde ter wereld

Mark de Boer noemt Mink ‘de fitste bejaarde van de wereld’. ,,Helaas kon je deze wedstrijd niet winnen. In mijn gedachten blijft Mink de man, die altijd lachte, die sporten wel serieus nam, maar ook zei ‘het blijft wel hobby he.’ Hij kende werkelijk iedereen, zelfs sinterklaas. Eigenlijk hadden we nog een laatste keer naar Egmond willen fietsen en voor Almere had zelfs ik nog een keer de hele willen doen, de race die hij zelf negen keer deed. Mink bleef lachen en genieten van al het gezelschap ook toen hij steeds zieker werd. Ik ben blij hem nog even gezien te hebben. Ik ga onze ere-Harderwijkerzandman enorm missen!”

Steff maakte voor het eerst met Mink kennis bij ZV IJsselmeer. ,,Maar ik heb hem pas echt goed leren kennen op Mallorca. Altijd vrolijk, en altijd voor je klaar staan. We moesten altijd enorm lachen als ik hem een privé berichtje stuurde. Hij antwoorde altijd per ongeluk op mijn tijdlijn; dat ging nooit goed. Van app- of messenger-berichten had ie geen verstand.” Zoals veel mensen kan ook Steff het maar moeilijk bevatten: ,,Dat zo een ontzettend fitte man die zo gezond leefde (zijn enige guilty pleasure was het derde toetje) zo moet gaan, is hartverscheurend. Mink… iedereen gaat je ontzettend missen maar nooit vergeten.”

Daar sluiten wij ons van harte bij aan. Een legendarisch atleet en sportheld, die zijn hand niet omdraaide voor een hele triathlon meer of minder, is niet langer onder ons. En dat voelt loodzwaar. Rust zacht Mink Zeilsta, de aarde is een goedhartig mens armer… Heel veel sterkte voor Lies (dank voor het fijne gesprek maandag), kinderen, kleinkinderen en iedereen, die begaan was met Mink. De uitvaart is dinsdag 2 november.