Marloes Vos, adaptive triathlete (20): Alles weer op weg naar mijn 2de full distance!

Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.

En dan is het oktober, de herfst is daar. Een periode waarin vele onder ons het gas terugnemen of juist nog even gaan knallen, voor de marathon bijvoorbeeld. Het is ook de periode waarin we nadenken over het nieuwe seizoen. Voor mij is de herfst altijd een moeilijke periode, de dagen worden korter, het weer wordt natter en daar vindt mijn lijf wat van. Het is een periode waar ik altijd fysiek en mentaal met mijzelf geconfronteerd raak. Het is niet zozeer het mentale zwarte gat, waarin ik dreig te verdwijnen, maar echt het lichaam dat tegensputtert en dat doet wat mij. En niks helpt beter dan mijzelf, ondanks alle pijn, een schop onder de kont te geven en me er actief voor in te spannen weer een nieuwe balans te vinden.

De inschrijving voor Almere is een feit, maar dan begint voor mij vaak het geregel en de strijd om als adaptive triathlete aan de start te staan. Me onbevangen kunnen inschrijven op een race zit er niet in en daar baal ik soms van. Het racen met een buddy is nog lang niet vanzelfsprekend en daarnaast blijft het lastig dat ik ook niet in het hokje paratriatleet pas, ook voor mijzelf trouwens. Ik ben gewoon een triatleet met aanpassingen, ik pas het best in een door mijzelf benoemde nieuwe categorie, een ‘adaptive triathlete’. Het lijkt erop dat het goed gaat komen met Challenge Almere-Amsterdam, al zal ik nog steeds tot twee maanden voor de race moeten wachten op een officieel go qua aanpassingen. De onzekerheid of er begrip is voor mijn manier van racen is één van de redenen waarom ik twijfel om aan grootschalige evenementen te doen. Het is elke keer wéér een geregel om het te organiseren dat ik met buddy’s kan starten. Is het niet vooraf, dan is het wel tijdens de race. Zo bleek in 2019 tijdens Ironman 5150 Maastricht mijn fiets in de wisselzone verplaatst te zijn. Van tevoren had ik alles te voor en te na besproken met de organisatie, bij het inchecken van de fiets had ik een aangepaste plek toegewezen gekregen in de wisselzone. En dan nóg blijkt er iemand te zijn geweest die, nadat alles is ingecheckt de fiets terugplaatst naar de plek van je startnummer. Of het feit dat er op startnummer van je buddy met koeienletters ‘Buddy’ staat en je buddy tijdens het fietsen toch nog meerdere keren gewaarschuwd wordt voor stayeren. Ach ja, je kan ze het ook niet kwalijk nemen.

Het kan ook anders, zoals in Brouwersdam. Daar kreeg mijn buddy een eigen envelop met daarin hetzelfde startnummer als ik. In de wisselzone werden ter plekke een nieuwe plaats ingeruimd voor onze twee fietsen met mijn startnummer, want op een gangbare plek in het rek passen er nou eenmaal geen twee. En na de finish was er ook een medaille voor de buddy. Echt heerlijk, een evenement waar toch 600 atleten op startlijst stonden en dan kan het ook gewoon goed gaan. Net zoals bij de Gelreman, waarbij mijn drie buddy’s elkaar afwisselden. En ja, ik heb er begrip voor dat het een uitzondering is en het spannend is als iemand die net even wat anders racet aan de start verschijnt.

 

Hoe mooi is het dan om een foto toegestuurd te krijgen van mijn teamgenootje Djoke van Marum, die tijdens een toffe Arkervaartloop de 10 km. met haar wheeler tussen alle andere lopers mag starten. I love it! Een voorbeeld van gaan voor inclusiviteit i.p.v. exclusiviteit . Ik vind het zo geweldig dat zij nu óók gaat voor de halve triatlon. En ik hoop voor haar dat er mooie wedstrijden in Nederland zijn die open staan voor haar deelname! Want echt, deze paralympische zitvolleybalster laat zien dat je steeds weer een nieuw avontuur in de sport kan aangaan en daarvan veel kan leren. Zij gaat altijd zelf het parcours verkennen en als het met wheeler niet past zoekt ze zelf naar passende oplossing. Zo hoort het ook naar mijn mening, je moet als ‘adaptive athlete’ zelf proactief zijn in de oplossingen. De organisatie hoeft echt niet alles voor je te regelen, we denken en helpen zelf graag een handje mee.

Ik heb zelf de afgelopen weken ook weer de stoute schoenen aangetrokken. Ik heb een aantal halve marathons op het programma staan en voor de prikkelverwerking is het heel fijn als er dan ook buddy’s mee kunnen. Nu zijn het bij deze wedstrijden niet de grootste bedragen die je af moet dragen voor deelname, maar zonder startnummer komen de buddy’s niet in de startvakken terecht. Voor de halve marathon van Egmond en de halve marathon van de Stevensloop heb ik de organisatie gemaild en de situatie uitgelegd en het is fijn dat ze mij beiden een ticket voor mijn buddy hebben aangeboden. Weet je, de buddy’s hoeven niet eens per se een medaille. Ze doen het voor mij en omdat ze het tof vinden, maar verzekeringstechnisch weet ik dat het handig is als ze wel op de deelnemerslijst staan. Of zoals ze het bij andere evenementen in het obstacle running ook wel regelen, ze op de vrijwilligerslijst worden gezet. Het is fijn te weten dat ik straks in twee halve marathons tot het uiterste kan gaan omdat ik weet ik veilig kan racen met de buddy’s aan mijn zijde. Het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld te zijn.

 

Daarnaast nog even als sidenote, hoe zag de maand eruit voor mij. Een maand van het tegensputterende lijf, maar ook de maand van het ‘kijken waar ik nu sta’. Nu ik hersteld ben van de Gelreman en Brouwersdam konden we gaan kijken waar ik sta, wat betreft het zwemmen, fietsen en lopen. Dat resulteerde in een coopertest van 12 minuten waarna ik kotsend langs de kant van de weg stond. Oh ja, zó voelde het om tot het gaatje te gaan. De FTP test met de nieuwe powermeter uitvoeren, en daarbij zien dat ik in 1.5 jaar tijd een enorme progressie gemaakt hebt van 202 Watt naar 239 Watt (dankzij Jeroen van Geelen, onze fietstechneut kan ik nu ook op wattage fietsen). De 20 minuten duurloop waarbij de magisch grens van 10km/uur in zicht komt. Een PR op de 10 km. lopen tijdens de Businessloop in Eindhoven, yes 1.04.56! Bij het zwemmen de 200, 400 en 1500 m test ook gedaan en vooral met die laatste was ik heel blij dat ik die onder de 35 minuten blijk te zwemmen. En daarbij van ‘mijn met linkerhand je rechteroor willen kietelen; zo langzamerhand weet om te zetten in ‘zwemmen als een gorilla met ballen onder de oksels’. En dit is dus mijn beeldspraak over hoe het moet aanvoelen als ik zwem. Ondanks alle pijn en ongemak, kan ik toch wel weer grenzen verleggen. En ja tuurlijk zijn er pannenkoek trainingen bij (je weet wel, die eerste pannenkoek die je bakt mislukt altijd. En daarna bak je mooie pannenkoeken) maar ik weet nu dat ik daaruit kan komen. Elke dag is weer een nieuwe dag is, elke training is een nieuwe training.

Inmiddels heb ik de planning voor het najaar dus ook een beetje ingevuld en dat geeft mij houvast. Op naar de Zevenheuvelenloop,die ik nu voor het eerst als de 15 km overdag kan lopen na vanaf 2016 de Zevenheuvelennacht te hebben gelopen. In december heerlijk een dag over het strand met de MTB om Josta te begeleiden op haar avontuur. In januari het combiklassement van Egmond, eerst Egmond-Pier-Egmond met de MTB knallen en de dag erna hoop ik een mooie snellere tijd op de halve marathon van Egmond te lopen. En wat daarna komt dat is nog onzeker maar ik hoop op heel veel zon en warmte. Alles weer op weg naar mijn 2de full distance! Op naar Almere 2022. Waar ik hopelijk net zo warm wordt ontvangen als in 2021 bij de Gelreman en Brouwersdam. Waar ik ook als inclusieve triatleet aan de start mag verschijnen met mijn buddy’s. Het begin is er, we gaan voor inclusiviteit en daar blijf ik mij graag voor inzetten. Helemaal nu we hopelijk in 2022 weer volle bak aan de start kunnen staan. In de maanden dat ik meer pijn en last van mijn lijf hebt, wordt de drive voor toegankelijke sport alleen maar groter. Ook na alle vervelende berichten vanuit de triatlon sport de afgelopen weken, hoop ik dat we samen de schouders er onder kunnen zetten om deze fantastische sport te laten blijven shinen.

Ruud de Haan

Ruim dertig jaar geleden aangestoken met het triathlonvirus. Als super-recreant races gedaan en door toedoen van Mels de Kievit aan de micro beland en die nooit meer los gelaten. Samen met maatje Wim van den Broek zo veel meer dan 1000 wedstrijden als speaker gedaan. Zo af en toe actief voor Eurosport als commentator bij triathlons.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.