Marloes Vos, adaptive triathlete (24): De vibe is back!

Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.

 

Tijd voor nieuwe blog. Typend met de voetjes in het zwembad en de zon op mijn gezicht, denk ik terug aan de afgelopen weken. Wat een contrast van de grijze dagen in Nederland en nu genietend van de Spaanse zon. Dat maakt terugkijken toch altijd nét wat aangenamer en liever kijk ik ook nog vooruit. Maar daar later over meer.

In januari staat Egmond op mijn lijstje. Dit jaar was het plan om met een aantal van vrouwen van het Trispiration Tri Team het combiklassement te gaan bestormen. Om bekende redenen gingen de officiële wedstrijden niet door. Inmiddels zijn jullie ook wel gewend dat wij niet voor één gat te vangen zijn en zo vertrokken we alsnog met vele teammates naar Egmond. Ik had al maanden geleden een appartementje in de buurt van het strand geboekt en samen met Natasja en Karin hebben we er een feestweekend van gemaakt. Op zaterdag verschenen er al uit diverse straatjes teamleden met de MTB in de hand om onze eigen Egmond-Pier-Egmond te gaan fietsen. We splitsen de groep in tweeën en de snelle groep haakte in Bob’s wiel. Hij heeft ons 18 km tegen de wind in mee genomen. Het was hard werken, maar we hielpen elkaar enorm. Echt zo genieten. Na een klein anderhalf uur ploeteren , tikten wij de pier aan, tijd voor een selfie. Met de wind in de rug zijn we weer terug naar Egmond gevlogen. Die warme chocomelk hadden we wel verdiend!

Op zondag komt voor mij het echte moment, de halve marathon van Egmond. Karin zou meelopen, maar na goed overleg en door diverse omstandigheden besloten we dat ze met de fiets mee zou gaan: zogezegd zo gedaan. Ik had een plan, ik wilde heel graag onder de 2.30 uur lopen. Het zit erin, in de triatlons kwam ik er al dichtbij. Maar nu hing het af van het strand en hoe mijn lijf zich die dag zou houden. Ik heb de afgelopen maanden minder kunnen lopen door de burn-out en de winterklachten van mijn lijf. De achillespees die regelmatig opspeelt in de winter maakt van het zand een uitdaging. Maar wauw, wat ging ik lekker! Ik had bedacht rustig van start te gaan en de groep voor mij uit te laten gaan, rustig mijn eigen trempo te pakken. Mezelf niet opnaaien en steady lopen. Die 7 km over het strand waren zó voorbij. Karin loodste mij keurig overal langs en vooral door het duingebied waarschuwde ze de lopers en fietsers voor mijn niet-uitwijkgedrag. Want dat uitwijken is nog steeds dingetje. Ik ga lopen in mijn bubbel en ben dan niet meer zo flexibel. Elke keer als ik de kilometertijd doorkreeg via mijn horloge voelde ik dat er echt een mooie tijd in zat. Als ik Egmond binnen loop, staan de al gefinishte meiden bij de vuurtoren en juichen mij toe. Ik zie dat ik zelfs 5 minuten sneller ben dan gepland. Maar ja ik wil wel echt die 21.1 km op de teller, dus we lopen en fietsen tot eind van de boulevard en zo verbeter ik zelfs mijn halve marathon tijd met 12 minuten naar 2.25 uur. Wauw! Al die uren werk richting de Gelreman zitten dus toch nog ergens opgeslagen in mijn spiervezels.

De weken die volgen zijn lastig, ik struggle door en pak langzaamaan het werken weer op. Toch merk ik dat het zoeken is naar de juiste balans. Het sporten gaat echt wisselend, gelukkig gaan de zwembaden weer open en kan ik daarin mijn rust hervinden. Ik laat de strandbanden op de MTB zitten na Egmond om makkelijker op de vlakke weg te fietsen en ik beperk me tot korte loopjes. Mijn tijd komt nog wel de komende weken.

Ook tref ik voorbereidingen voor mijn zesweekse overwintertrip. De coronastress slaat toe, want ja, ik wil écht wel dat vliegtuig in. In de week voorafgaand aan de reis krijg ik dan ook echt een terugval. Ik schrik van de paniekaanval die ik krijg en weet dat ik echt even stap terug moet nemen om de reis goed door te komen. Op 1 februari is het eindelijk zo ver! Samen met Josta heb ik mijn fiets in de fietskoffer gepakt, want oh wat vind ik dat eng. Mijn Mr. Felt gaat mee op reis en ik maak me er zorgen over of dát allemaal wel goed gaat. Er zijn zoveel zaken waar je nú rekening mee moet houden bij het reizen, je moet je QR-codes regelen, nadenken over voor 6 weken spullen meenemen. Mijn hond naar de oppas brengen en ook even afscheid nemen voor aantal weken van dierbare vrienden. Maar, alles voor een goed doel!

En dan stappen we 1 februari op Fuerteventura het vliegtuig uit. De fietsen zijn veilig aangekomen. Ik zucht van opluchting. De bagage is er ook.  Hoppa! We zoeken een taxi voor twee fietskoffers en de grote rugzakken op onze rug. Veertig minuten later staan we bij het appartement en begint de trip echt. We gaan op verkenning voor het trainingskamp wat over een paar dagen van start zal gaan.

We starten de trip gelijk goed met een fietstocht van 80 km. Oef, die hakt erin en mijn lijft knapt de nacht erop. Met een aanval als resultaat en daar heeft het lijf echt flink last van. Ik kom de dag door op zoek naar pijnstillers en dobber een beetje in zee. Ik lig veel in bed en hoop dat ik snel op knap. Vrijdags stap ik weer samen met Josta op de fiets voor korte verkenningstocht van 45 km. Het zou toch fijn zijn als we de meiden die zaterdag aankomen al een beetje de weg kunnen wijzen.

Zaterdag is het verhuisdag en vrijdags hebben we allebei pech aan onze fiets. Gelukkig regelt Gabi, onze gastvrouw van het trainingskamp John de bike mechanic! Hij gaat ons uit de brand helpen en zal zaterdag naar het gastenverblijf komen om onze fietsen te checken. Gabi regelt ook een taxibusje voor ons, want we moeten de heuvel, die voor ons als een berg voelt (haha) op. En met twee fietskoffers, twee kapotte fietsen en vier rugtassen wordt dát een uitdaging. De taxi volgeladen komen we aan bij twee prachtige villa’s waar ik mijzelf de komende week wel zie vertoeven. De meiden komen later op de dag aan dus ik kan even aarden en Gabi zorgt fantastisch voor mij. Ik ben nog steeds niet oké en maak mij zeker zorgen hoe het de komende dagen moet gaan.

We trappen af met een trailloopje op zondag, en fietsen een 48 km route, die ik vrijdag ook al heb gefietst. Dat geeft mij ieder geval wat vertrouwen. Ik zit nog echt gespannen op de fiets en mijn lijf pruttelt. Na 45 km moeten we dus weer die berg op. Het laatste stuk is tegen de 10% stijging en je raadt het al, ik krijg een spierspasme en moet lopend verder. De dag erna staat er een lange fietstocht gepland. Ik twijfel, maar na de koffiestop op 20 km voel ik mij toch goed en ik besluit de 70 km. route te fietsen. Het dalen gaat steeds beter en staat veel wind, dus de groep splitst zich in tweeën. In de afdaling vliegt de ketting er af maar ik kan net op tijd stoppen. Echt, mijn hart zit in de keel. Na 50 km moeten we ook nog weer terug. Pal wind op kop én heuvel op. Mijn lijf gaat in shut-down. Mijn hele rechterkant is verkrampt, ik kan geen kracht meer zetten en ik denk alleen nog maar “Hoe ga ik dit doen?” Petra en Megan blijven bij mij. Onderweg pakken we een cola en ik voel de tranen branden. ”Waarom laat mijn lijf mij zo in de steek? Twee jaar terug was ik op Lanzarote in deze zelfde week en had ik vleugels en nu…?” De vleugels blijven nog weg. Petra gaat steady omhoog en ik geef aan dat ze lekker door moet fietsen. Megan heeft namelijk aangeboden bij mij te blijven. We blijven steady doorfietsen. Bij de stop had Karin, die net weer op punt van vertrek stonden, mij gevraagd: “Wat heb je nodig?” Ik heb iemand nodig die blijft ouwehoeren en praten tijdens het fietsen. Dus ik zeg dat tegen Megan in het Engels en ze begrijpt haar taak. Verhalen vertellen, mij afleiden van de pijn en links van mij fietsen zodat autos mij niet laten schrikken. Echt respect voor Megan, die 20 km duurden een eeuwigheid en dan moet je dus ook nog die berg op in de laatste 2 km! Megan pusht mij. Blijf peddelen, blijf draaien, lantaarnpaal voor lantaarnpaal… Wat doet het zeer en wát een ontlading als ik boven ben. Ik vlieg Megan om de nek en hijg uit, ik huil, ik heb pijn en de emoties worden me te veel. Wáár is de Marloes gebleven die de Gelreman finishte…? De meiden zijn fantastisch lief voor mij. Zij gaan zwemmen en ik neem rust, ik duik met de elastieken in het zwembad en dat is genoeg voor vandaag.  Woensdag wandelen we een mooi stuk van de halve Marathon des Sables route die Josta in 2019 gerend heeft en voor de rest is het rustdag. We gaan geocachen, even naar de shoppingmall en voor de rest is er niets gepland. Heerlijk en voor mijn lijf echt even een time-out van twee dagen.

Na een week van sputteren, hoop ik toch echt dat de Lanzarote feel terugkomt, ook op Fuerteventura. ‘s Ochtends lopen we de berg af en rennen we langs de boulevard. Ik push mijzelf voor een snelle 5 km. en loop richting mijn PR, dus de tempoloop zit er weer op. Oké, dit geeft vertrouwen. Ik wandel de berg op en bereid mij voor voor een 70-80 km fietstrip. Er staat een straffe wind, we dalen richting de kust en het gaat wel erg hard. De wapperwinden vind ik eng en zie halverwege de afdaling de andere meiden ook staan. We praten wat en bedenken dat het verstandiger is om te keren want ja, die wind hebben we nu tegen en we moeten ophoog. In het wiel van Karin kan ik in mijn bubbel kruipen en me focussen en we komen verder omhoog. Op naar Antiqua waar we heerlijk koffie met taart gaan eten. Ik neem de snelle weg terug en wauw ik voel mij weer goed. De vibe is back! Na de fietstocht is het genieten van een fijne massage en ik bereid mij voor mentaal op de koninginnenrit van morgen. Er staat een 100+ km rit gepland, en ik vind het echt spannend.  Maar we gaan het doen! Ik voel me sterk, en moet mijn mind er echt even klaar voor maken. Maar, op kop trappend door Puerto de Rosario, omhoog langs de prachtige kustlijn rijd ik richting Corralejo. Daar staat de lunch voor ons klaar en dan moeten we nog 55 km door het landschap klimmen en dalen. Wauw wat ga ik lekker! Echt ik voel me weer zo sterk! Samen met zeven dames hebben we het geflikt! We hebben het zó heet en we zijn zó moe, en dus springen we met grote plons met onze fietskleding aan het zwembad in, Echt hilarisch! Allemaal zijn we zo gegroeid deze week. Een groep van 14 vrouwen die allemaal met hun eigen struggles en op hun eigen niveau stappen hebben gezet.

I am back en nu op naar Lanzarote!!!

 

Ruud de Haan

Ruim dertig jaar geleden aangestoken met het triathlonvirus. Als super-recreant races gedaan en door toedoen van Mels de Kievit aan de micro beland en die nooit meer los gelaten. Samen met maatje Wim van den Broek zo veel meer dan 1000 wedstrijden als speaker gedaan. Zo af en toe actief voor Eurosport als commentator bij triathlons.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.