Marloes Vos, adaptive triathlete (28): Supertrots dat Brouwersdam90 solo gelukt is!
Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.
Wat vliegt de tijd snel voorbij. In mei begint het opschroeven van het aantal trainingen; meer uren op de fiets, in het zwembad en aan het rennen. Daarnaast worden de afstanden ook steeds groter. Dit blijf ik iedere keer weer spannend vinden, wat gaat mijn lijf maar ook mijn hoofd hiervan vinden. De puzzel met de buddy’s valt nu langzaam in elkaar. Voor de halve triatlon in Amsterdam op 19 juni ligt er nu een plan. Het plan voor de hele in Almere krijgt ook langzaamaan vorm al is dit nog wel aan verandering onderhevig. Diverse mensen hebben mij ieder geval benaderd en nu is het kijken of we er een werkbaar geheel van kunnen maken. Gelukkig hebben we nog een kleine 100 dagen te gaan voordat ik samen met mijn buddycrew aan de start verschijn.
Na de tijdrit in Almere en de polderloop in Gendt begint in mei dan het echte triatlon werk. Begin mei trek ik ook weer richting Hilversum om bij Tripro samen met Jeroen de fit nog verder te optimaliseren op de fiets. Hetgeen resulteert in paar dagen flinke spierpijn… Maar wauw, ik zit nu wel als een prof op de fiets 😉. Inmiddels ben ik gewend aan de nieuwe aerodynamische houding en als ik dát vergelijk met hoe ik 3 jaar terug zat. Toen had ik nog een stuur dat hoger stond dan mijn zadel, nu heb ik toch zeker meer dan 8 cm drop. Hieraan zie ik zeker dat mijn lijf gegroeid is. Om goed te wennen heb ik een aantal keren heerlijk met teamgenootje Karin gefietst en ben ik daarnaast ook zelfs al één keer heen en weer gefietst naar kantoor. Met de laptop op de rug is het wel iets minder aerodynamisch en daarnaast reed ik door de drukte van de stad Nijmegen, maar ik kwam toch binnen 1,5 uur op kantoor. En daarna ook weer fijn terug. Dit ga ik zeker vaker doen!
Op 17 mei vier ik een feestje. Zes jaar geleden was dít de dag dat ik begon aan mijn mooie avontuur. Op 17 mei 2016 zette ik mijn eerste stappen naar een leven zonder rolstoel. Ik ben zo trots! Als ik nu terugkijk op wat ik heb mogen bereiken raakt mij dit. Een glimlach en daarnaast een traan. Op 17 mei 2016 begon mijn avontuur met krachttrainer Tjen en de fysio’s in Gendt. Samen zijn we de uitdaging aangegaan om weer controle over mijn lijf te krijgen. Van een stukje kunnen lopen verlegden we stap voor stap de grens naar 5 km hardlopen, een obstacle run voltooien en uiteindelijk mijn deelname aan de triatlon in Gendt in 2018. In 2019 kwam daar Josta op mijn pad. Trispiration en het team hebben mij een enorme boost gegeven en me in mijn triatlonavontuur laten groeien. Samen met het team van professionals om mij heen weten we stap voor stap met elkaar het uiterste uit mij te halen en is het geloof en vertrouwen in mezelf gegroeid. Wie mij 6 jaar terug had verteld dat ik nu in training zou zijn voor mijn tweede hele triatlon had ik voor gek verklaard. Echt alles is mogelijk! Stap voor stap en echt we hebben allemáál zoveel meer in ons mars. De Gelreman droom is uitgekomen en nu ben ik op weg naar Challenge Almere. Ik ben zo dankbaar voor alle buddy’s en atleten die geloven in mij, me aanmoedigen en me praktische hulp bieden om dit avontuur verder te laten groeien en die samen met mij willen trainen.
Gedragen op het vertrouwen van al deze mensen in races en trainingen is mijn vertrouwen gegroeid. Nu is de tijd gekomen om te starten op Brouwersdam90. Ik merk in de dagen ervoor wat nerveus wordt. Dit is de race waar ik eerder dit jaar een bewuste keuze heb gemaakt om solo aan de start te verschijnen. Ik ken het parcours en de afstanden liggen redelijk binnen mijn comfortzone. Wat mij geruststelt is te weten dat er vele atleten op het parcours zijn die mij kennen en dat daarnaast ook diverse Trispiration dames, inclusief Josta aan de start staan. Mocht er écht wat gebeuren dan zijn er genoeg mensen die kunnen helpen. Ik heb mij druk gemaakt om niets. Ondanks de golven, wind en kwallen weet ik gewoon netjes zwemmend aan de kant te komen, met een handje hier en daar van teamgenoten en andere atleten weet ik intens te genieten in het water.

Het fietsen was een genot, de wind heb ik omarmd en ik was blijkbaar ontspannen genoeg op de fiets…. Om jawel, te kunnen plassen…. Ik moest wel, afstappen was geen optie omdat ik spasmes in mijn benen voelde en dit keer geen buddy had om me daarbij te helpen. En ja, als je moet… dan moet je. Bizar wat mijn lijf nog steeds meer blijkt te kunnen leren. Het lukt me inmiddels zelfs mensen in te halen op de fiets op het rechte eind, nu nog leren fatsoenlijk bochten rijden want daar halen zij mij weer in. Ik ben ook erg blij dat ik nu een powermeter heb. Ik heb netjes op wattage gereden wat resulteerde in een steady fietsonderdeel. Onderweg heb ik vele aanmoedigingen van atleten en supporters mogen ontvangen. Ik reageer niet altijd in het moment, maar alles komt binnen dus bedankt daarvoor. Het helpt me enorm! Vooral op de fiets was ik op dat moment gewaarschuwd als iemand mij kwam passeren.

Het loopparcours was dit jaar aangepast en was nu 3 rondes. Superleuk om op die manier ook mijn teamgenootjes te zien buiten spelen. En of het door de actie van Trispiration kwam om meer vrouwen aan de start te laten verschijnen, dit was toch wel één van de races waar ik veel vrouwelijke deelnemers aan de start heb gezien. Het looponderdeel ging super, ik heb mij in mijn bubbel opgesloten, wat betekent dat ik me focus op de 2 meter voor mij en de rest niet zie maar wel hoor. Onderweg ben ik wel mijn voeding verloren en wat fijn dat de dames bij de drankpost meegeholpen hebben door marsjes en cola te regelen. Na 3 rondes komt de finish in zicht en zie ik ook dat ik een dik PR op de 10 km aan het lopen ben.

En hoe fijn is het als Ruud je bij de finish binnen haalt, hij weet wat ik ervoor doe en hoe hard ik ervoor werk. En zijn stem horen als je een sprintje trekt is een feestje. Na de finish moet ik echt bijkomen en heb ik een statafel nodig om mij naar de massagetafel te verplaatsen, het levert wel weer hilarische taferelen op. De dagen na Brouwersdam herstelt mijn lijf goed, maar mijn brein heeft het een stuk zwaarder. Dit is het effect van solo racen. Ik krijg veel meer prikkels te verwerken en moet neurologisch veel meer werk verrichten. Ik weet ieder geval meteen weer waarom ik met buddy’s race want mijn herstel van het brein duurt flink langer. Maar ik ben ook super trots dat dit alleen gelukt is!
Acht dagen na deze wedstrijd mag ik alweer knallen. Voor het derde jaar op rij is het feest op het Zeeburgereiland. Uit nood geboren in coronatijd zodat ik toch een wedstrijd had in 2020, mijn eerste halve triatlon. Vorig jaar werd het opnieuw gehouden en nu sta ik hier voor de derde keer aan de start van wederom een halve triatlon, The Island Trispiration triatlon staat weer op de agenda. Een triatlon die ieder teamlid mag doen zoals zij dat zelf wil. Je kiest zelf de afstand van zwemmen, fietsen en lopen. Onderweg een glijbaan mee pakken of even picknicken, het mag allemaal. Wat zijn deze dames van het Trispiration triteam kanjers. Deze dag beleeft ieder op haar eigen manier triatlon. Waar de ene zich als een zeemeermin voelt in het water en de ander al blij is dat ze dit onderdeel heeft overleefd. Waar iemand die vliegt op de fiets het looponderdeel mag wandelen-tot-hard-rennen. Ook combinaties van 500m zwemmen tot een halve marathon rennen, het kan en mag allemaal!
Grote dank aan de vele lieverds die bleven wachten tot mijn finish! Echt, deze dames zijn goud waard. Voor mij werd het één week na brouwersdam 2 km zwemmen, 80 km fietsen en 21.1 km hardlopen. Op het programma staat voor mij een halve triatlon. Wel in de lage zones en zien wat lijf aan kan. Deze keer wel weer met hulp, superlief dat de dochter van een teamgenootje mij gaat helpen. Ze begeleidt me op de sup tijdens mijn zwemmen en fietsend bij het looponderdeel. Dit is een win-winsituatie voor ons allebei: ik heb hulp en zij kan hiermee een stage-opdracht vervullen.
Vooral de hulp tijdens het looponderdeel scheelt enorm veel energie voor mijn brein, zodat ik mij kan focussen op het lopen zelf. Ondanks de harde wind en frisse weersomstandigheden weet ik steady te zwemmen en lekker te fietsen. Maar dat looponderdeel, het lijkt wel of ik vlieg. Het harde werken met fysio en de krachttrainingen begint zijn vruchten af te werpen. Dit jaar heb ik veel minder kilometers gelopen, maar als ik nu zie dat ik in één jaar tijd 20 minuten sneller kan lopen op een halve marathon. Of zelfs 10 minuten sneller dan in januari in Egmond aan Zee op een losse halve marathon, dan besef ik mij dat wat we doen voor nu toch de juiste weg is. Ik blijf steady doorbouwen en op naar de volgende mooie wedstrijden.
Op naar 19 juni en een halve triatlon in Amsterdam, op 26 juni de kwarttriatlon in Gendt en op 2 juli de Wim van de Broekserie in Holten. Wat krijg ik nu nóg meer zin deze zomer de vele uren op weg naar het ultieme doel van dit jaar, 10 september Challenge Almere-Amsterdam te gaan maken! Ik geloof dat er weer hele hoop mooie dingen gaan gebeuren deze zomer.