De column van Angela (11) ; Raceweek-Ik heb er teringveel zin in

Taperweek. Raceweek. Give it a name. Bij mij is de week inmiddels omgeslagen in zenuwachtige dagen met rare gedachten en dito dromen.

Heb ik wel genoeg getraind? Wat nou als ik lek rij? De Maas is wel erg warm, dadelijk word het een no-wetsuit-swim? Roept er nou iemand iets op Facebook over blauwalg? Potver, 7 uur starten is wel teringvroeg. Ik hoop dat ik slaap. Wat nou als ik niet slaap. Ik kan vast niet slapen!??! Ahhhhhhh!!!

En zo maak ik mezelf de gehele dag een beetje krankzinnig. Na 4 starts op de hele afstand mag ik mezelf inmiddels gerust ervaren noemen maar die wedstijdkriebels zijn toch elke, vooral long distance race, hetzelfde. Ik heb het eigenlijk altijd al gehad en ik denk ook niet meer dat het over gaat.

Dit keer wil ik de schuld geven aan het feit dat ik niet echt heel veel geluk gehad heb in m’n voorbereiding. Van de eerder genoemde diagnoses, tot een compleet protesterende rug op de fiets. Toch vaak wat rustdagen moeten toevoegen i.v.m. een galopperend hart. En ik ben zelfs tijdens een training op de racefiets in een touw van een opgelaten kite gefietst. Hoe verzin je het? Goddank bleef ik zitten. Maar het had een flinke brandwond op m’n arm tot gevolg. En een kapot lievelingsshirt. Maar kon ik dat wetsuit weer niet aan! Ik ging nog even op m’n muil (mag ik hier wel zeggen he) tijdens een trail. Gelukkig liep ik die met m’n tandarts dus eventuele schade aan het gebit had direct verholpen kunnen worden. Maar ze hoefde gelukkig niet aan het werk in het weekend. Alle tanden zaten er nog.

Tot zover. Het bericht over het aanpassen van het fietsparcours naar 3 ronden klonk mij als muziek in de oren. Want als ik last krijg van m’n rug, wat overigens door de aanpassingen van de vaste bikefitter al een stuk beter gaat, kan ik mooi elke ronde even rekken bij de supporters. En in mijn brein klinkt 3×60 gewoon lekkerder dan 2×90. Dat je dan 3x de door mij gehate klim bij St. Geertruid op moet laten we even buiten beschouwing. Dat Limburgse varkentje wassen we ook wel. Inmiddels is ook het loopparcours iets veranderd. Naar mijn bescheiden mening een prima aanpassing. In ieder geval voor mijn persoon.

Die eventuele no-wetsuit-swim. Kom maar op! Ik heb doordat ik hem even niet aan kon vaak genoeg geoefend zonder pak en een enorm vertrouwen gekregen in dat zwemmen zonder extra drijfvermogen. Dan maar wat langzamer.

En last but not least: Hebben jullie het weer gezien!? ☀️☀️☀️

Dus. Kom ik mijn week door met eten. Schakel ik langzaam over naar witbrood en cornflakes. Werk nog een paar korte trainingen af. Maak lijstjes van lijstjes. Werk ik nog een beetje (afleiding) en rust ik me eigen te pletter.

In m’n kop zit het goed. Ik heb er teringveel zin. En ik heb m’n voortanden nog. Dus ik kan gerust lachend over die finish. Want die ga ik halen. Tot zondag!