Lehmann en Periault winnen World Cup Karlsbad; Taylor-Brown en Hauser aan top in SLT Munchen; Rachel achtste – WTJ 2561

ZONDAG – Soms hebben we haast en knallen we een wedstrijdverslag direct na aankomst van een race op onze site. Maar meestal zijn we overdag lekker in touw met van alles en nog wat, laten we het wat bezinken en komen dan in de avond met onze reports. Bovendien pretenderen we een website te hebben voor elke triatleet. Toppers, pro’s maar vooral ook de agegroupers, de breedtesport en naast topevenementen zeker ook de kleine races. Een bijzondere uitspraak van Sebastian Kienle staat voor ons gelijk aan

We gaan straks eerst de juiste eindtijden plaatsen in de overzichten van de Nederlanders op Challenge Almere-Amsterdam. Ook daar gold: haastige spoed, is zelden goed. De livetiming was leuk om te volgen, maar Mylaps kennende wordt alles pas echt goed op een rijtje gezet zodra de laatste deelnemers -in dit geval Chris Buitenhuijs voor z’n 32e en Marcel Lapidaire voor z’n 13e keer – binnen zijn. In deze WTJ komen de eerste zondagwedstrijden aan bod: de World Triathlon Cup in Karlsbad en de Super League Triathlon in München, waar ‘we’ zelf min of meer bij waren.

Barbara beste Nederlandse op 24e plaats

In het Tsjechische kuuroord waren het Csongor Lehmann en Leonie Periault, die er met de World Cup overwinningen vandoor gingen. De Francaise draait een goed najaar, vorige week al derde op de World Cup Valencia en nu sneller dan Bianca Sergni uit Italie en de Amerikaanse Summer Rappaport-Cook. De Nederlandse triatleten kwamen in het spel om de podiumplaatsen niet voor Barbara de Koning werd een week na haar tweede plaats in Portugal nu 24e, Gjalt Panjer was de enige bij de mannen die de finish haalde: 50e en voorlaatste. Een wedstrijd om snel te vergeten, hoewel er altijd leermomenten uit te halen zijn.

De vrouwenrace begon sterk voor Rappaport en Seregni. Het duo zat vlot op de fiets, maar het duo breidde zich snel uit met Periault en ook de Britse Olivia Mathias, die vierde zou worden en Lizeth Rueda Santos, die oko in Pontevedra en Bergen al goed meedraaide. Op een kleine halve minuut was Barbara de Koning van het Nederlands kwintet als eerste klaar met zwemmen, korte daarna gevolgd door Maaike Vooren. Jammer genoeg was het hoge fietstempo met ook steeds de klim op de cobblestones (kinderkopjes) in het parcours er net even te veel aan voor Barbara en Maaike. Terwijl pelotonnetjes samen klonterden moesten zij er af.

Standard distance zien we te weinig

Na veel sprint triathlons in World Cup en World Series was het goed om weer eens een echte standard distance te zien, immers nog altijd het enige individuele Olympisch onderdeel. De verschillen werden dan ook gemaakt op het lopen met Leonie Periault in een hoofdrol. Ze werkte zich liefst 43 seconden los van de Italiaanse en Rappaport kreeg 1.26 minuten aan de koersbroek. Daarna volgde Mathias,Rueda Santos en de Duitse favoriete Lisa Tersch, winnares in Valencia vorige week. Ze miste nu de slag na een matig zwemonderdeel en fietste in de tweede groep. Yuko Takahashi op een zevende plaats, waarna opnieuw twee Duitse triatletes Marlene Gomez-Goggel en de nog jonge Selina Klamt. Tereza Zimovjanova mocht de top tien afsluiten.

Voor Barbara de Koning verliep het zwemmen en lopen goed, maar miste ze de power bij het fietsen. 24e dus. Marit van den Berg boekte daar de meeste winst en finishte niet onverdienstelijk als 31e. Robin Dreyling deed een constante race, die eindigde op de 34e plaats, toch al wel op een achterstand van acht-driekwart minuut. Maaike Vooren en Silke de Wolde hadden ‘hoge veertigers’ op de tien en zakten in het eindklassement naar de 38e en 41e en laatste plaats. Karlsbad is altijd een zware triathlon. Twaalf triatletes vielen uit, drie werden gedubbeld. Periault prees na afloop de perfecte samenwerking met de groep fietsers, waar de basis gelegd werd voor de eindzege: ‘but that run was just cracy’.

Lehmann is een wereldtopper

De beloftenwereldkampioen Csongor Lehmann won bij de mannen. Ook hij trok ten aanval op jet lopen. Met succes. Na Tiszaujvaros greep de zoon van lange afstandstriatleet Tibor Lehmann zijn tweede World Cupzege van het seizoen. Het was een race volgens het boekje. Richard Varga als vanouds als eerste uit het water, daar verloren de twee Nederlanders (te) veel tijd: Gjalt Panjer 58e op het  droge en Victor Goene 61e op een dikke minuut. Da’s zelfs op een kwart moeilijk goed te maken en dat gebeurde dan ook niet Victor stapte bij het fietsen af, Gjalt koerste door, maar niet in de kopgroep van 23 man. Op de klim in de stad probeerden sommige triatleten weg te komen, maar steeds kwam de groep weer samen. Met de 23 gingen ze voor de podiumplaatsen en 10 kilometer wegdek met de benenwagen.

Gjalt op 50e plaats in eerste World Cup-race

Daarin was Csongor Lehmann met een looptijd van 30.32 (waarschijnlijk is het parcours korter dan 10 k) als beste uit de bus. Tien tellen later was de Amerikaan Matthew McElroy, die in 2019 zo sterk afsloot met World Cupzeges in Japan en Korea, de nummer tweede. Lasse Lührs had er weer even op moeten wachten, maar was nu wel de derde podiumman. De eerste Spanjaard was Robert Sanchez Mantecon op plaats vier. De Britten hadden met Grant Sheldon (5) en Samuel Dickinson (7) twee man in de top tien. Tussen hen in Valencia World Cup-winnaar Manoel Messias uit Brazilië. Jonas Schomburg verloor eens niet te veel tijd met het lopen en eindigde achtste. De top tien begon met een Hongaar en eindigde met twee Hongaren: Mark Devay en Gabor Faldum. Iets meer dan tien minuten na Lehmann kwam de Apeldoorner triatleet Gjalt Panjer binnen. Voor een 50e plek was hij uiteraard niet gekomen. Anderzijds is een World Cup wel het op 1 na hoogste niveau en het was zijn debuut hierin.

Super League Triathlons: snelle wedstrijden in nat München

Was het niet heel warm in Karlovy Vary, ronduit koud en nat was het in München, waar het Olympiapark vandaag al voor de derde keer dit jaar een toptriathlon in huis haalde. Na de SLT Arena Games en het EK triathlon op de European Games was het nu de beurt aan de Super League Triathlon outdoor. Een stuk minder veel publiek dan met de Games (toen stonden er 100.000 mensen!), maar het weer nodigde ook niet echt uit om naar de Beierse hoofdstad af te reizen. München was de voorbije dagen veel in het nieuws, vooral omdat het exact een halve eeuw geleden is dat hier de zo beladen Olympische Spelen plaats hadden. Spelen, die ontsierd werden door de Palestijnse gijzelingsactie in het Olympisch dorp waarbij elf sporters uit Israel het leven lieten.

Voorafgaand aan de races was er inderdaad een indrukwekkende minuut stilte. Maar die was bedoeld ter nagedachtenis aan Queen Elizabeth. Datzelfde gebeurde overigens ook in Karlovy Vary en uiteraard bij de Ironman Wales, gewonnen door Joe Skipper (daarover later meer).

Beaugrand snel onderuit; GTB superieur

De race begon zoals de vorige in Londen eindigde: met Cassandre Beaugrand op kop. Ze zwom hard weg van de rest, maar bij het fietsen op het gladde wegdek van de Olympiapark ging ze vrijwel onmiddellijk onderuit. Daarna nam de Francaise geen risico’s meer en liet zich ver afzakken naar achteren. De zogeheten short chute voor haar team de Scorpions was toen in de pocket. Teamgenote Georgia Taylor-Brown nam de leiding over en stond die niet meer af. Achter haar vonden Sophie Coldwell (Cheetas) en Taylor Spivey (Rhinos) elkaar, maar het was duidelijk dat GTB de meeste aanspraak op de overwinning maakte. Zij ging wel voluit op het gladde en doornatte parcours en liet niemand meer terug komen in deze Enduro over drie keer 300 meter zwemmen, 4 km. fietsen en 1600 meter lopen.

Rachel Klamer herstelde zich prima van haar mindere eerste race in Londen, waar ze na twee manches langs de kant stond. Het is in SLT-races voor alle deelnemers zaak tempo te blijven maken, want anders lig je er uit. In de Enduro is dat bijvoorbeeld voor iedereen, die tegen een achterstand van anderhalve minuut op de kop aankijkt. Het overkwam onder meer Hanne de Vet, maar ook Beaugrand, Jeffcoat en nog drie andere atletes.

Rachel stukken beter dan in Londen

Rachel wist de dans ruimschoots te ontspringen, sterker nog ze opende op een veertiende plek in de eerste lap, maar gaandeweg kwam ze steeds dichterbij de top om uiteindelijk op een prima achtste plaats te eindigen. Jammer dat ze in de slotrun net even niet mee kon strijden voor die vierde plaats. Die kwam nu verrassend sterk bij Jeanne Lehair terecht, die tegenwoordig voor Luxemburg uitkomt. Nationaliteiten zijn bij SLT minder belangrijk, Jeanne is daar een van de Rhinos. Opmerkelijk was trouwens dat zij een ticket voor het concert van Ed Sheeran in Munchen had gekocht in de veronderstelling dat het zondagavond zou zijn. Het optreden bleek echter al zaterdagavond. Omdat Jeanne niet meer van haar kaartje af kon is ze gegaan. Achteraf zei ze dat ze voor volgende successen vaker concerten gaat bezoeken…..

Laura Lindemann was de terechte wildcard bij de Cheetas op een vijfde plaats en vervolgens volgde Non Stanford en ging ook Rachels teamgenote van de Cheetas Verena Steinhauser de Nederlandse nog vooraf. Daarmee was haar team natuurlijk wel heel succesvol in de breedte. Ze wonnen het klassement. Afwachten hoe de mannen het zouden doen. Sian Rainsley zat de hele koers vooraan, maar viel toch nog terug naar een negende plek.

Venijn zit ‘m in de staart bij mannen

Bij de mannen viel de beslissing pas op de laatste run. Met grote passen stoof Matthew Hauser voorbij Hayden Wilde en Vasco Vilaca en scoorde zo zijn eerste SLT-zege. En dat terwijl de Australiër bij het ingaan van de laatste mini-triathlon nog tegen 20 seconden achterstand aan keek. Tijdens de 300 meter in het water moet hij haast een buitenboordmotor bij zich gehad hebben, want die enorme marge zwom de boomlange Ozzie en juniorenwereldkampioen Rotterdam 2017 teniet om vervolgens met Wilde, Vilaca en ook Kenji Nener en Jonathan Brownlee uit het water te komen.

Even terug naar het begin. De eerste lap was het zwemnummer voor Tayler Reid, die er voor zorgde dat The Sharks en dus eventueel Hayden Wilde in de laatste run een stukje mocht afsnijden. Dat zou ook later gebeuren, de coaches/managers mogen immers bepalen wie van de teamgenoten gebruik maakt van die bonus uit het snelste zwem- en fietsonderdeel. Voor het fietsen gold dat Vasco Vilaca zijn team Rhinos een short chute bezorgde. Hij zou er zelf later gebruik van maken.

Dat soort tactische dingetjes zitten allemaal verpakt in Super League Triathlons, die de sport aantrekkelijker/sexyer moet maken voor televisiebeelden. Toegegeven, dat hebben PTO en SLT in tegenstelling tot Ironman en Challenge goed voor elkaar. Alle wedstrijden live op Eurosport en Discovery +. Dat geeft wel een extra boost. Veel in beeld was Richard Murray misschien niet. Hij sloot het rijtje van 19 atleten na de eerste swim, maar kwam daarna geleidelijk aan naar voren om uiteindelijk als 13e te finishen. Richard was in 2017 trouwens de allereerste winnaar van een Super League Triathlon, toen nog op Hamilton Island Australie.

Wilde over Hauser: Waar kwam die nou vandaan?

In de eerste korte triathlon was Hayden Wilde als eerste bij het water. Daarin ging Kenji Nener hem weer voorbij, die zou ook bij het fietsen nog even vooruit blijven. Lopend trok Wilde de zaken steeds weer recht. Brownlee en Vilaca sloten overigens bij het fietsen aan, zodat de finale met vier man werd ingeluid: Wilde, Nener, Vilaca en Brownlee, toevallig van vier verschillende teams resp. Sharks, Scorpions, Rhinos en Cheetas. Dus ontbrak alleen de Eagles, de formatie van Matthew Hauser.

Het laatste zwemonderdeel was bloedstollend spannend. Wilde begon, Nener nam over en vervolgens ook Vilaca. In die volgorde kwamen ze uit het water en met Wilde sprong ineens ook Hauser het ponton op. De Nieuw-Zeelander viel haast om van verbazing: waar kwam die nou vandaan? Bij het fietsen nam Hauser even de tijd om op adem te komen en zo zijn energie voor de 1,6 km. lopen te bewaren. Dat was nodig, want Hayden en Vasco namen de korte route (al scheelt dat niet meer dan 10 meter), maar met grote passen naderde de Ozzie om het hele veld in de luren te leggen. Vorige week nog tweede achter Wilde, nu superieur. Als een duveltje uit een doosje kwam ie, want de hele race zag je Hauser amper. Later vertelde hij ook nog nooit zo hard gezwommen te hebben. Voor Richard Murray waren de duels op kop net even te veel van het goede. Met een achterstand van ruim een minuut klasseerde hij net als vorige week in Londen als dertiende.

Georgia Taylor-Brown en Matthew Hauser verdienden ieder 20.000 dollar met hun overwinningen. Niet gek voor drie kwartiertjes sporten. Op een gemiddelde hele triathlon liggen de bedragen beduidend lager…

De volgende race is aanstaand weekend in het waarschijnlijk wel zonnige Malibu, USA. Daarna volgen nog Toulouse, Frankrijk en Neom, Saudi Arabië.