Column Bert Flier: Aerodyamisch drinken in Ammerstol

DONDERDAG – Waarom lezen we niets meer van Bert Flier op jullie site? De vraag werd me onlangs gesteld en ik kreeg meteen een rood hoofd. Want een column van Bert lag al heel lang op de plank. Papier is geduldig en Bert ook, maar hier is een ‘mea maxima culpa’ op zijn plaats. Het excuus dat we erg veel wedstrijdaanbod hadden en daardoor amper bijgeschreven komen, geldt even niet. In de verwachting dat we stilaan een rustiger periode in duiken en Bert ook weer de pen ter hand blijft nemen, plaatsen we nu de column, die er eigenlijk begin juli al op had mogen staan. Bert neemt ons mee terug naar het jaar 1993. Veel leesplezier:

NK Ammerstol

We gaan terug naar de maand augustus van het jaar 1993 (na Christus). In Ammerstol werd die maand het Nederlands Kampioenschap op de Olympische afstand georganiseerd. Triathlon was nog lang niet toegetreden tot de Spelen, maar de triathlonwereld stak haar ambities niet onder stoelen of banken door alvast de kwart afstand van het bijvoeglijk voornaamwoord Olympisch te voorzien.

Schrijver dezes was 21 jaar jong, zo groen als gras, en bezig zich marginal gains toe te eigen. Daarmee begaf hij zich op het gladde ijs van innovaties die, precies vanwege hun nieuwigheid, een zeker risico in zich meedragen. In het blaadje van de Nederlandse Triathlon Bond werd indertijd stevig geadverteerd met de BikeStream. De advertentie toonde een foto van een piepjonge Jan van der Marel die zijn fiets had uitgerust met dit aerodynamisch drinksysteem. Onder zijn zadel hing een soort van ballon, waaruit een plastic slangetje kwam dat tot net onder zijn mond reikte. ‘Deze uitvinding levert 40 tot 60 seconden tijdwinst op een tijdrit van 40 kilometer op’, beloofde de tekst naast de foto. Meer aansporing had ik niet nodig om me de BikesStream toe te eigenen. De disclaimer voor de beloofde tijdswinst was wel dat je je bidonhouders van je frame moest schroeven, anders werd de gratis winst tenietgedaan.

Rond balletje

Zodra de postbode de BikeStream had bezorgd begon ik aan de installatie. Het kostte me het grootste gedeelte van een vrije middag om het uit vele onderdelen bestaande aerodynamische
drinksysteem onder het zadel van mijn Koga Miyata te knutselen. De kern van de constructie was een latex bal. Die hing in een neopreen zak die met vier plastic S-vormige haakjes aan de zadelrails en staande achterbuis werd vastgehangen. De bijgeleverde instructie leerde me dat ik het ene uiteinde van het plastic slangetje in de latex bal moest steken en deze via de bovenbuis en onderlangs mijn stuur op de juiste lengte moest afknippen. Opdat ik – het liefst liggend op mijn stuur – aerodynamica! – alleen mijn hoofd licht hoefde te buigen om te kunnen drinken. Net zoals Jan van der Marel op de foto in de advertentie. Aan het uiteinde van dat slangetje zat een tuitje waarin een balletje met een klein rond balletje zat. Het systeem vulde je door een precies passend hulpstukje over het drinktuitje te doen. Daaraan zat een slangetje, in het midden een latex ballonnetje, en dan weer een stukje slang. Het uiteinde van de slang stopte je in een bidon met sportvoeding, vervolgens kneep je in het latex ballonnetje, en zo pompte je je sportdrank in de latex bal onder je zadel. Je pompte ook wat lucht mee, dus het systeem bouwde druk op. Door in het tuitje te bijten drukte je het balletje naar achter, waarna de vloeistof in je mond spoot.

Na een aantal kwartjes succesvol te hebben geracet met de BikeStream stond Ammerstol op het programma. Ik startte daar ik niet op de Olympische afstand, maar op de een derde triathlon, dus 1,4 km zwemmen, 60km lopen en 14km lopen. Dat verlengde mijn wedstrijd met bijna een uur. Nu was het in Ammerstol op die bewuste augustuszaterdag bloedje heet. Zo’n benauwde, Hollandse zomerdag die qua temperatuur en luchtvochtigheid je in gedachten op de Queen K in Hawaii doet fietsen. Wat te doen? Gezien de warmte en de afstanden had ik berekend dat ik twee grote bidons moest drinken tijdens het fietsen. Da’s anderhalve liter. Terwijl de handleiding duidelijk aangaf dat 0,6 liter het maximum was. Onder geen beding echter zou ik de beloofde 40 tot 60 seconden tijdswinst prijsgeven door bidons op mijn frame te monteren. In de voorgaande wedstrijden was ik al tot één liter gegaan. Daarna spoelde ik het hele systeem een aantal keer grondig door, want de binnenkant van de latex bal bleek een uitstekende kweekvijver voor bacteriën, die meerdere BikeStream-bezitters maag/darmklachten had bezorgd. Dat ging Bertje Flier niet gebeuren. Voor de zekerheid had ik dubbele tieraps bevestigd om het drinktuitje. Die had ik zo strak mogelijk aangetrokken, maar ook weer niet te strak, anders kneep ik het slangetje dicht. Het kwam allemaal heel nauw.

In het parc fermée, gelegen in een privé-boomgaard aan de oever van de Lek, vulde ik mijn BikeStream. O-zo voorzichtig pompte ik mijn sportvoeding over. Na de eerste bidon bolde de latex zak onder mijn zadel al flink op. Heel geleidelijk, kneep voor kneep, perste ik de inhoud
van de tweede bidon over. Tot mijn opluchting hield de constructie het. Onder mijn zadel hing nu een soort van gezwel met daarin anderhalve liter kostbare sportvoeding. Opgelucht hees ik me in mijn wetsuit om me met mijn startgroep per platbodem 1,4 kilometer stroomopwaarts te laten varen. Na het startschot dook ik de Lek in en hees me een krappe twintig minuten weer terug aan wal, gegangmaakt door een flinke stroom mee. Ik herinner me een goede wissel, waarna ik mijn Koga de dijk opstuurde. Eerst snelheid maken,
dan de blote voeten in de schoenen doen, liggen en rijden. Na een paar kilometer kreeg ik al dorst. Het tuitje van de BikeStream zat op precies de goede plek, ik boog mijn hoofd naar beneden, voelde met mijn lippen het tuitje en beet erin. Aerodynamischer kon het niet.

Eerste DNF

Toen voltrok zich de ramp die zich in mijn onderbewuste al had afgespeeld. Door de enorme druk schoot het tuitje los. In slow-motion zag ik het door de lucht buitelen, wist wat er was gebeurd, en richtte mijn aandacht vervolgens op het inmiddels heftig kwispelende slangetje
waaruit mijn sportvoeding de lucht inspoot. Na twee graaibewegingen had ik het uiteinde vast en stopte het in mijn mond. Ik besefte me dat de volledige inhoud er nu in één keer uitkwam en dit dus mijn enige kans op drinken was voor de rest van het fietsen. Hoestend en proestend slingerde ik over de dijk, want de toevoer was te groot om alles te kunnen wegklokken. Veel te snel was mijn BikeStream leeg. Slechts een paar slokken had ik kunnen wegdrinken, de rest lag op straat. En, zo voelde ik aan mijn plakkerige helm, haar, gezicht, armen en ligstuur, op mij en mijn fiets. Het werd een lang, warm fietsonderdeel. Tijdens het lopen ben ik, door de hitte bevangen, uitgestapt. Het was mijn eerste DNF in vier jaar triathlon. Maar ik had mooi wel zonder bidonhouders gefietst.

Bert Flier – www.3in1Sports.com

Wim van den Broek

Wilde in 1983 iets anders dan alleen hard fietsen, stapte snel over op microfoons uittesten, één van de drijvende krachten achter één van de oudste triatlons: Oud-Gastel, figureert in misdaadseries en mag zich ridder zonder paard noemen.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

nl_NL_formalDutch