Race van voorbije weken: Lac de l’Eau; RBR Tongerlo; Bearl Lake; Barrelman; Wataha Extreme en The Brutal met verslag nummer twee Rene Verheij – WTJ 2588

24/09/202224/09/2022 Wim van den Broek 0 reacties

ZATERDAG – Met nog EK-wedstrijden in Bilbao, de finales Teamcompetitie in eigen land en nog een handvol wedstrijden lijkt het een relatief rustig wedstrijdweekend te worden. Stilte voor de storm natuurlijk, want Hawaii komt er nog aan, de Grand Final Abu Dhabi en ook het WK IM 70.3 in St. George. In de aanloop naar wat komen gaat, nemen we nog even een blokje ‘vergeten uitslagen’ met jullie door. Opdat we niets vergeten zijn…..

Bij onze zuiderburen was het vorig weekend vooral te doen bij Lacs de l’Eau d’Heure. Over de volledige afstand en het sterk optreden van Edwin Dasselaar (tweede) hebben we het al gehad. Er was daarnaast ook nog het Belgisch kampioenschap halve triathlon met liefst 445 deelnemers en een kwart afstand met 1142 (!) deelnemers. Enorme aantallen dus. Het Belgisch kampioenschap had een Nederlands tintje in die zin dat Astrid Vancauwelaert kampioene werd en zij uitkomt voor EDO Sports. Ze versloeg verrassend Katrien Verstuyft, die dit jaar veel wint. Brons was voor Liesbeth Verbiest. Bij de mannen bestond het podium uit Stenn Goetstouwers, Jonathan Wayaffe (die zich voor het eerst waagde aan een langere afstand) en Victor Alexandre.

Rick Paffen vierde in RBR Tongerlo

Daar had ook Tom vander Hoogerstraete tussen kunnen staan, maar hij reed lek. Een dag later revancheerde de Belg zich met de winst op de kwart voor Edouard Verstraete en Dieter Boeye. Beste Nederlander was Nicolas Cosijn op een 54e plaats. Zoe Leurs won bij de vrouwen. Jeanne Dupont en Bernadette Goethals waren de nummers twee en drie en daar was de Nederlandse Louise Renema op een 18e plaats de beste landgenote. De sprint triathlon van Hasselt werd gewonnen door Tuur Lemmens en Sarah Verjans. In Tongerlo was een run-bike-run daar wonnen Guust de Smul en Helene Boels. Twee jongens uit Maastricht deden het daar goed: Topatleet Rick Paffen en Mick Claessens eindigden vierde en vijfde.

In Kroatie was afgelopen zaterdag een internationaal getinte halve triathlon. Voor de tweede keer op rij won de Kroaat Josip Bugarija, nu in 4.40.55. Landgenoot Martin Stefan en de Oostenrijker Michael Stroi hadden het nakijken. Snelste vrouw was de Kroatische Maja Urban in 5.07.40 uur, daarmee 26 minuten rapper dan de Oostenrijkse Michaela Wolf en bijna een uur voorsprong op landgenote Tina Coreta.

Bearl Lake Brawl en Barrelman

Andere kant van de Atlantische Oceaan waar de Amerikaanse klassieker Bearl Lake Brawl plaats had. Altijd klein gebleven op de lange afstand, met nu 17 deelnemers. Maxwell Kempe won in 11.41.00 voor Jonathan Belnap (11.44) en Raymond Lake (12.47). Snelste vrouw: Dawn Westrum in 13.10.07 en vervolgens Jill Aho (13.33) en Melissa Dobson (14.02). Allen Amerikaanse nationaliteit, hoewel er in het verleden ook wel eens Nederlanders mee deden overigens. De halve ging naar Lonnie Adams en Mindy Vincent. Zij was zelfs derde overall.

Een spectaculair zwemonderdeel heeft de Barrelman, want dat parcours ligt aan de voet van de wereldberoemde Niagara watervallen, het Canadese gedeelte. Maar liefst 672 atleten aan de start waaronder drie Nederlanders. De winst ging naar de Canadese topper Taylor Reid in 3.48.17. Anderhalve minuut later volgde de Pool Marek Bialkowski en Canadees Kyle Boorsma eindigde derde. De in Brabant geboren, maar in Canada woonachtige Matt Straatman werd zevende en beste Nederlander. Daarmee ook derde M25. In het vrouwenklassement stonden winnares Miranda Tomenson (4.18.32), Kirsten Marchant en Jennie Hansen bovenaan.

18 SEPTEMBER: BARRELMAN (CAN)
M:
7.Matt Straatman 4.03.53 (3e M25)
119.Jan de Visser 5.15.55 (10e M55)
166.Rob van Ballegooijen 5.31.51 (32e M35)

Was in de Barrelman vooral het zwemonderdeel zwaar, in de Extreme Triathlons is alles zwaar. Afgelopen zaterdag was in Polen de Wataha Extreme. Voor 13 vooral Poolse deelnemers was de uitdaging groot genoeg. De Pool Mateusz Sala legde de 3,8/180/42 door bergachtig gebied af in 11.55.18 uur. De nummer twee deed er iets langer over: Pawel Lipinski klaarde de klus in 13.28.20 en Marcin Mikos werd derde in 13.49.21 uur. Twee vrouwen deden mee: Agnieszka Fogiel-Pawlowska won in 15.34.46 en Katarzyna Czechowska volgde even later in 16.11.54 uur. Toen was het uiteraard al behoorlijk donker op de top van de laatste klim. Vorig jaar deed de Nederlander Sam Verheyden nog mee. Hij werd toen vierde in 14.02.53 uur, we hadden deze race toen nog niet opgemerkt.

Snel naar een week eerder toen er eveneens een aantal Extreme triathlons werden gehouden. De Blacklake van Montenegro hadden we al in onze WTJ’s opgenomen, maar er was ook de ook bij Nederlanders populaire The Brutal in en rond het dorp Llanberis, Wales. Scherprechter is steeds de steile Snowdon in het parcours. Op The Brutal full distance 66 deelnemers. De winst ging naar Andy Shaw. De Brit was klaar met de pittige klus in 11.17.48 uur. Rupert Milton volgde weldra in 11.26 en Andy Haigh maakte het Britse podium af in 12.01 uur. Frank van der Werff, die ooit aan de basis stond van de Ironman 70.3 West-Friesland verkoos het bergachtig terrein van Wales boven de vlakke Flevopolders van de Challenge. De Westfries werd knap zesde met een tijd net onder de 13 uur. Snelste vrouw was Rekha Hughes in 16.46.21 uur. Tweede en derde waren Victoria Connelly in 16.58 en Elizabeth Allen in 17.40 uur.

The Double Brutal oftewel twee keer een hele leverde ook Nederlands succes op. Daarvoor droeg Rene Verheij zorg. Hij heeft met onder meer de Grimm Extreme, Bearman Xtreme, de Celtman Scotland en de Slovak Xtreme de nodige ervaring opgedaan op dit soort terreinen en zulke afstanden, maar de Double Brutal is toch weer van een heel andere orde. Maar de man uit Dordrecht ging voortreffelijk, voltooide de wedstrijd zelfs als tweede op zo’n drie kwartier van de Britse winnaar Matthew Reid. Die was klaar in 27.05.57 uur, Rene scoorde 27.49.11 uur. De derde plaats ging naar een andere Brit Gregory Godley in 30.34.11 uur. De enige vrouw onder de 24 deelnemers was Vikki Aust. Zij volbracht deze ‘brute race’ in 37.52.07 uur, da’s bijna een volle werkweek!

Drie jaar terug was er zelfs nog een Triple Brutal, toen gewonnen door Onno de Boer, maar daar was dit jaar te weinig animo voor. Wij kunnen ons daar al helemaal niets bij voorstellen. De halve Brutal was er ook. De Duitser Lars Schauerhammer won in 6.16.35, Ben Hearne werd tweede en Chris Dutton derde. Bij de vrouwen was Ellie Horrocks de snelste in 7.29.08. Voor Hannah Briggs en Fiona Maurer. Alle Nederlanders staan hieronder vermeld.

11 SEPTEMBER: THE BRUTAL LLANBERIS (GBR)
M:
6.Frank van der Werff 12.59.53
33.Ben Kuiken 16.49.31
46.Jespar Wolfswinkel 18.22.14
51.Tibor Korozsi 20.38.31
THE DOUBLE BRUTAL
M:
2.Rene Verheij 27.49.11
THE HALF BRUTAL
20.Sander de Vries 7.57.47
79.Roeland van Schaik 11.43.34

Verslag Double Brutal van Rene Verheij, de nummer twee

Toen Rene weer een beetje was bijgekomen, maakte hij bijgaand verslag.

In 2018, na de Triple Dutch, besloot ik om deze wedstrijd te gaan doen. Maar eerst wilde ik wat ervaring opdoen in ‘normale’ extreme triatlons. Daarom heb ik in 2019 de Celtman (Schotland) en Janosik (Slowakije) gedaan. In 2020 en 2021 ging de Brutal (net als vele andere wedstrijden) om de welbekende redenen niet door, maar heb ik gelukkig wel wat andere wedstrijden kunnen doen: in 2020 de ThorXtri (Noorwegen) en Grimm Extreme (Duitsland) en in 2021 de Bearman in de Pyreneeën van Frankrijk.

Ook dit jaar werden de deelnemers van de Brutal geconfronteerd met een moment van schrik, met het bericht van het overlijden van koningin Elisabeth. Al snel kwamen er de nodige geruchten voorbij dat er een periode van 10 dagen zonder sport zou worden ingelast. Gelukkig kwam de organisatie van de Brutal al snel met duidelijkheid dat de wedstrijd gewoon door zou gaan, maar dat er voor de start een minuut stilte gehouden zou worden.

Zaterdagochtend 10 september stond de wekker om 5:00 uur, want de start van de wedstrijd was om 07:00 uur. De start was tegelijkertijd met de halve en de hele, dus met een goede 200 atleten werd er massaal gestart. Er moesten 8 rondjes van 950 meter gezwommen worden en na elke 2de ronde moest je via het strandje over de mat lopen. Na de start, lag ik al vrij snel achter de kopgroep van de hele triathlon. Helaas was ik deze na de landgang kwijt, omdat ik, mijn schema volgend, vloeibaar voedsel tot me nam en zij direct door het water in konden. Het gat kreeg ik niet meer dicht gezwommen, dus heb ik ze moeten laten gaan. Na bijna 4 rondjes solo te hebben gezwommen kreeg ik gezelschap van de nummers 2 en 3, hier ben ik bij gebleven en uiteindelijk kwam ik als 2de met een tijd van 2:14 uit het water.

Snel de tent in, afdrogen en (volledig) omkleden naar fietskleding. Als 2de sprong ik op de fiets. In totaal moesten er 8 rondjes van 46,5 km (en 600 hoogtemeters) gefietst worden. Het eerste rondje ging soepel in 1:33 en dus veel te snel. Hier hoorde ik ook dat ik als eerste in de wedstrijd lag, dit geeft de mens wel moraal. Elke ronde zou ik even stoppen om nieuwe bidons met sportvoeding en water aan te pakken en heel even van de fiets af te stappen. Het tweede rondje deed ik voor mijn gevoel rustiger aan, maar kwam ik terug in 1:38. Ik had dus duidelijk de juiste fietsbenen ingepakt. De volgende rondes verliepen zonder al te veel problemen. Het weer was meer dan prima, rond de 20 graden, beetje bewolkt, af en toe een zonnetje en er viel soms een klein druppeltje. De rondjes afwerken was zeker niet saai, want het parcours liep door het prachtige glooiende landschap van Snowdonia National Park met pittoreske dorpjes en met op het einde 1 klim van 6km a 5%. Na het 6de rondje moest de verlichting op de fiets worden gezet, want het begon donker te worden. Tijdens het 8ste rondje heb ik een jasje aangedaan en vlak voor de laatste afdaling mijn handschoenen, want het werd toch wel wat frisjes. Na 13:33 stapte ik van de fiets, zelfs de vrijwilligers waren verbaasd over de snelle fietstijd (“Are you a machine?!”), want het was een onofficieel nieuw parcoursrecord.

In de tent weer volledig omkleden naar de hardloopkleding om als eerste de Snowdon mountain op te lopen. Na een korte (medic) briefing mocht ik in gezelschap van mijn vriendin Carola naar boven. De berg op en af is een buddy verplicht vanwege de veiligheid. Vooraf was ze nogal bezorgd dat ze mijn tempo niet kon bijhouden, maar naar boven had ze er een dusdanig tempo in dat ik daar dus moeite mee had. Op ongeveer ¾ werd ik ingehaald door de nummer 2, hij had duidelijk meer ervaring met bergtrails lopen, want hij kwam ons hard voorbij. Ik heb me niet gek laten maken en we zijn gewoon op eigen tempo omhoog gegaan. Bovenaan bij een medicus melden en dan dezelfde weg weer terug. Na een kleine 3 uur stonden we weer beneden. Bij de auto even omkleden naar wat lichtere kleding en een groot gedeelte van de verplichte uitrusting dumpen in de auto.

Er moesten 8 rondjes rond het meer gelopen worden, de eerste 4km over asfalt waarvan de eerste 2 vlak. De afdaling was over een trailpad. De eerste 2 rondjes liep Carola mee. Ze heeft in totaal 32km met mij gelopen, dus dikke kuddo’s voor haar prestatie. Ronde 4 en 5 waren het zwaarst, ik liep alleen en was al bijna 24 uur onderweg. De vermoeidheid begon toe te slaan en moest grote moeite doen om mijn ogen open te houden. Gelukkig kwam het zonnetje op en kwamen er wat meer deelnemers op het rondje. Na een snelle blik op de tussentijden, zag ik dat de nummer 1 een kleine 10 minuten achter mij liep. Ik was vastberaden om te voorkomen dat ik zou worden gelapt. Van het zonnetje en het weerzien van Carola (die het vlakke stuk asfalt met me mee is gaan fietsen) kreeg ik wat energie en kon ik zowaar de laatste 3 rondjes nog wat versnellen.

Eindelijk mocht ik dan finishen met een tijd waarvan ik vooraf niet durfde te dromen: 27:49:11 en daarmee finishte ik dus als 2de op The Double Brutal.

Groot is dan ook mijn dank naar Carola die niet alleen die 32km heeft meegelopen, maar ook de laatste maanden met mij moest leven. Een leven wat eigenlijk volledig in het teken stond van trainen voor deze uitdaging. Verder natuurlijk mijn broertje Bas, die het hele avontuur in Wales onvermoeibaar bleef supporteren. En dan nog uiteraard mijn coach Dimitri voor de schema’s die mij wederom op het juiste moment liet pieken.

Wim van den Broek

U zou ook interesse kunnen hebben in

Geef een reactie Reactie annuleren