Marloes Vos, adaptive triathlete (41); Almere 2023 – Haar relaas op weg naar een nieuw P.R.
Ze flikt het “gewoon” weer. Opnieuw een finish op een hele triathlon, samen met haar buddies; Dagne, Anne, Angelique en Karin. En opnieuw een P.R.
41 afleveringen geleden begonnen we met haar blog, “gewoon” omdat we Marloes speciaal vonden, niet wetend waar het zou eindigen. Van een vrouw in een rolstoel naar een triatlete met een missie, een doel. Een dame waar ik (en met mij velen) een enorm respect voor heb. Niet alleen sportend voor zichzelf als Adaptive Atleet, maar ook een baan brekend voor haar lotgenoten binnen de triathlonsport. Inmiddels is er een vriendschapsband ontstaan tussen ons, welke ik zeer waardeer.
Marloes Vos – ex rolstoeler, Adaptive Triathlete, Full Distance finisher, triatlonmalloot vanaf 2018, strijder voor aangepaste regels voor hen die het nodig hebben in de triathlonsport, liefhebster pur sang van triathlon, doorzetster, een bikkel, schrijfster van bijzondere blogs – “gewoon” een bijzonder mens. “Alles behalve GEWOON” onze Marloes!
Haar verslag van Almere 2023 .
Waar zal ik beginnen?
Ik ben zó vanuit de triatlon weer het werkende leven ingerold. Een vliegreis schept tijd om terug te kijken op een prachtig en bloody hot weekend. Laten we het eens hebben over het resultaat! Een dik persoonlijk record behaald op mijn derde hele triatlon, met een indrukwekkende tijd van 12 uur, 36 minuten en 30 seconden. Dit is absoluut iets om trots op te zijn, vooral omdat deze editie allesbehalve gemakkelijk was.
In de week voorafgaand aan de triatlon ontving ik een onverwachte e-mail. Maandenlang was het stil geweest rondom het Adaptive Athletes-project, maar vlak voor mijn race in Almere bleek er toch achter de schermen aan gewerkt te zijn. Vorig jaar nog liepen de emoties hoog op bij me voor de race door het gebrek aan duidelijkheid en ondersteuning. Maar een jaar later hebben we dan toch een waardevol document in handen dat richtlijnen biedt voor het racen als Adaptive Athlete en het werken met buddy’s. Ik ben enorm dankbaar voor Adze Slijp, met wie ik samen hard heb gewerkt aan dit project. Hoewel we nog niet klaar zijn, zijn de eerste stappen gezet.
Het is ook mooi om te zien dat de Nederlandse Triathlon Bond (NTB) kort voor Almere aandacht heeft besteed aan dit initiatief. Met een mooie post op hun sociale media hebben ze de lancering van het adviesdocument gevierd. Ik hoop dat dit document meer duidelijkheid biedt voor atleten, wedstrijdorganisatoren en juryleden en dat er meer kansen en deuren opengaan voor Adaptive Athletes. Voor mij is het tijd om de volgende stap te zetten en ook internationaal actief te worden. Om in contact te treden met organisaties zoals ITU en Ironman om ervoor te zorgen dat deze doelgroep wereldwijd wordt omarmd en ondersteund. Het avontuur gaat door en ik ben vastbesloten om een positieve verandering teweeg te brengen voor Adaptive Athletes overal ter wereld.
Eindelijk breekt raceweek aan. Afgelopen jaar heb ik vele uren op de fiets doorgebracht met Karin, mijn ‘opper-buddy’. Ook met de andere buddy’s, Dagne en Angelique, hebben we intensief getraind om elkaar goed te leren kennen en optimaal voorbereid aan de start te staan. Omdat zij het grootste deel van de race als buddy voor haar rekening zou nemen, hebben Karin en ik écht alles op elkaar afgestemd Onze voedingsplannen waren op elkaar afgestemd. We hebben zelfs nog een bikefit laten uitvoeren en aanpassingen aan de fiets gedaan om ons zicht te verbeteren. We hebben er alles aan gedaan om met ons nieuwe team op ons best aan de start te verschijnen.
En dan, op maandag voorafgaand aan de race, ontvang ik een appje van Karin. Ze stuurt me een foto van zichzelf in bed, ze is ziek. De spanning begint toe te nemen en op dinsdag bel ik haar. Ze neemt hoestend en proestend op en verzekert me dat het wel goed zal komen, ze is nooit lang ziek. Maar op woensdag wordt duidelijk dat Karin echt behoorlijk ziek is en dat we een plan B moeten bedenken. Emoties overweldigen me. Waar haal ik op zo korte termijn een sterke fietsbuddy vandaan? Ik weet dat ik in topvorm ben en dat Karin en ik als een goed geoliede machine op de fiets functioneren. We zijn perfect op elkaar ingespeeld. Ik besluit om het nog niet aan de grote klok te hangen, maar ik begin wel berichten te sturen naar een aantal bevriende triatleten. Ik schakel over naar de actiemodus want ik wil zo graag. Om mijn paniek onder controle te krijgen begin ik praktische zaken te regelen.
Na enkele uren van stress en tranen beginnen de berichten binnen te stromen, waaronder één van Anne Zijderveld. We ontmoetten elkaar op Lanzarote en ze had gezegd dat ik haar altijd kon vragen als ik hulp nodig had. Via Sanne van der Meer heeft ze mijn noodoproep gehoord en ze stuurt me een bericht. “Wat heb je nodig? Ik wil wel invallen.” Het is bijna te mooi om waar te zijn. Een plan B komt in zicht. We hopen nog steeds allemaal dat Karin op tijd is hersteld, maar op donderdagmiddag belt Karin in tranen dat het echt niet gaat. Voor haar is het ook een emotionele reis naar Almere geweest. Ze omarmde haar rol als buddy en heeft er serieus voor getraind. Het was ontzettend zuur dat ze het niet kon voltooien. Maar zoals Karin het mooi zei: “Het gaat om jouw prestatie en het beste team moet aan de start staan.”
Op donderdag heb ik contact met de jury en met de organisatie om alles te checken. Dit jaar verliep alles zo soepel. We hebben allemaal geleerd van vorig jaar en we hielpen elkaar nu om de race zo goed mogelijk te laten verlopen, zelfs toen het nieuws kwam dat één van mijn buddy’s ziek was. Ik ging op zoek naar een vervanger en de bereidheid van hun kant om aanpassingen te maken was geweldig. Corry en Lianne, 2 toppers vanuit de organisatie hebben weer fantastisch geholpen, net als alle andere vrijwilligers en de rest van de organisatie. Iedereen was deze keer op de hoogte gebracht van het racen met buddy’s en ik ben echt onder de indruk van hoe behulpzaam iedereen was.
En dan beginnen eindelijk de race-rituelen. Mijn nagels zijn gelakt, de startnummers zijn opgehaald, en mijn buddy’s komen naar Almere. Het is geweldig dat we in het huis van mijn vriendin Susan kunnen verblijven. Wat betreft de voorbereidingen kan het niet beter. ’s Avonds nemen we de logistiek nog een keer door, en het is fantastisch hoe Angelique haar organisatorische vaardigheden inzet om ervoor te zorgen dat iedereen van punt A naar punt B komt. Via een video call krijg ik nog een peptalk van Ruud, en het voelt het alsof hij er fysiek bij is. Bedankt, Ruud! We besluiten om toch naar de pasta party te gaan, want na het inchecken van de fiets is het al 18.15 uur en we hebben allemaal honger. Tijdens de pasta party bespreken we al aandachtspunten en maken we het definitieve buddie plan stellen we ons nieuwe raceplan op. Ik heb er zin in!
Op zaterdagochtend gaat de wekker om 4.00 uur. Na een korte nacht vertrekken we naar de wisselzone, mijn fiets staat er nog. We pompen de banden op, trekken ons wetsuit aan en lopen richting de Esplanade. Onderweg passeren we de TRIPRO-post, waar coach Jeroen me nog wat aanmoedigende woorden geeft. De zenuwen gieren door mijn lijf, maar ik ben vastberaden. Samen met Dagne loop ik verder, want haar taak begint nu. Ze zal me begeleiden tijdens het zwemonderdeel. Samen kijken we naar de start van de Elite dames en heren, en om 7.27 uur is het eindelijk zover, time to race! Een oud-teamgenootje en vriendin, Karin, komt me nog een dikke knuffel geven en op dat moment komen al mijn spanning, tranen en zenuwen eruit. Ze was precies wat ik op dat moment nodig had. Ook krijg ik nog een knuffel van Rens, trouwen vrijwilliger en member van mijn triathlon-familie, voor de start, en dan mag ik met Dagne het water in. De speaker roept mijn naam om, de supporters juichen luidkeels en dat geeft me kippenvel. En dan klinkt het startschot. De race begint nu echt!
Tijdens het zwemmen volg ik continu de gele bandjes om Dagne’s onderbenen zodat ik haar niet uit het oog verlies. Na enkele minuten mogen ook de agegroupers het water in, maar ik merk nauwelijks dat ze me passeren. Dagne leidt me behendig langs alle boeien en na een half uur versnelt ze om me mijn eerste voeding te geven. De mist trekt langzaam op en de zon breekt door. Ik neem even de tijd om me heen te kijken en intens te genieten van het moment. Behalve Dagne’s mooi gelakte teennagels heb ik niet veel van het zwemparcours gezien, maar het zwemgedeelte voelde sterk en ontspannen aan en ging razendsnel voorbij. Na 1 uur en 28 minuten kom ik dan ook uit het water, opnieuw 5 minuten sneller dan vorig jaar. Ik heb dit jaar zeker iets goed gedaan. Hoewel mijn vorderingen in het zwemmen geleidelijk gaan, is de rust waarmee ik uit het water kom mijn grootste winst.
Dan staat Anne klaar en vrijwilliger Renske heeft net zoals vorig jaar er weer voor gezorgd dat er een stoel klaarstaat zodat ik kan gaan zitten in de wisselzone. Dagne helpt me uit mijn wetsuit, Anne droogt mijn voeten af en ik zet mijn bril op. Ik sluit mijn helm en mag dan een lang stuk door de wisselzone rennen. Mijn fiets staat aan het einde op een speciale plek, weer fantastisch geregeld. Ik krijg een luid gejuich en applaus van het publiek wanneer ik op mijn fiets stap met Anne achter me aan. Vanaf het eerste moment geeft ze mij de juiste aanwijzingen. Karin heeft haar nog even gebeld voor de race, maar Anne blijkt een natuurtalent als buddy. Ze is zonder specifieke training meteen klaar om me te ondersteunen en dat voelt geweldig. Ik merk dat ik meer durf te geven op het aanloopstuk naar de haven, een deel dat normaal gesproken mijn zenuwen op de proef stelt. Maar deze keer ga ik er vol vertrouwen doorheen.
In de dagen voor de wedstrijd heb ik uitvoerig met coach Jeroen het plan doorgenomen. De belangrijkste boodschap: “Stick to the plan!” Op de dijk krijg ik groen licht om harder te rijden van Anne, maar ik twijfel of ik meer kracht moet leveren. Maar nee, ik herinner me de woorden van Jeroen: “Stick to the plan!” We rijden door de mist richting Lelystad en al snel bereiken we de Knardijk, waar ik gewoon door kan blijven trappen. Zelfs in de polder lijkt het alsof het vanzelf gaat. Mijn hartslag blijft laag en ik rij constant boven de 30 km/u. We hebben echt plezier samen op de fiets. Bij de coachpost zie ik Jeroen staan en ik laat hem weten dat ik de eerste ronde in 2 uur en 50 minuten heb voltooid. Ik zie twijfel op zijn gezicht of ik niet te snel ga, maar ik voel dat ik echt sterk ben en nog veel over heb. Ik herinner ik me het motto (“Stick to the plan!) Dat is wat ik doe en zal blijven doen.
In de tweede ronde ontrolt zich een soort “PACMAN”-spel. Ik haal een aantal deelnemers van de full distance in en passeer ook veel atleten van de halve afstand. Dit geeft me een geweldig gevoel. Ik hou me aan de geplande wattages en geef niet meer gas. De temperatuur begint te stijgen en de dag is nog lang. Na 5 uur en 42 minuten, met slechts een verschil van 2 minuten ten opzichte van de eerste ronde, kom ik aan in de wisselzone. Dit is 40 minuten sneller dan vorig jaar en ik voel me nog steeds ontzettend sterk.
In de wisselzone zorg ik goed voor mezelf. We hebben besloten dat Anne ook de eerste ronde in de marathon met mij mee zal lopen. Na het aanloopstuk zie ik Sanne staan, wat een verrassing! Na een high-five van Sanne ren ik verder, honderd meter verderop staat de TRIPRO-supporttent waar ik met luid gejuich wordt ontvangen. Jeroen herhaalt nogmaals: “Stick to the plan!” en “Koelen”. Het plan is om de marathon in te gaan met een tempo van 6.05 tot 6.10 min/km, dat lukt me. Ondertussen wordt in het stadion de finish van Menno gevierd en ik gooi bekertjes water over mezelf heen om af te koelen. Koelen, koelen, koelen….. Dat is nu het belangrijkste, naast voeden en hydrateren. We komen op het Floriade-terrein en op post 3, op het 4 km-punt, blijken er geen sponsen te zijn en is het water warm. Maar we moeten door. Ik baal, ben even boos, maar ik zet door. We lopen verder het Floriade-terrein verder op en dan, na 5 km komt de klap. Mijn kleine teen verkrampt, mijn middenrif trekt strak en mijn hartslag schiet omhoog. Dit is niet goed, we besluiten even te gaan zitten. Ik trek mijn schoenen uit, fix mijn teen en ga weer door. Het is echt extreem heet op dit stuk en ik merk dat mijn lichaam allerlei noodsignalen begint af te geven. Anne blijft me motiveren en meedenken. De volgende post ligt echter pas op 7 km en ik moet echt gas terugnemen. Daar zijn eindelijk de sponsen en kunnen we echt goed afkoelen. We proberen de draad weer op te pakken, maar mijn lichaam blijft reageren op de stress. Hoe sterk mijn benen ook aanvoelen en hoewel normaal gesproken een hartslag van 155 goed voor me is, functioneert mijn ademhaling boven de 150 nu niet meer goed. Dus besluiten we om de hartslag lager te houden, te koelen, te blijven voeden en te blijven drinken en dan maar zien waar het naartoe gaat.
Mijn gedachten beginnen een eigen leven te leiden. Ik wil echt doorgaan, geen DNF want dit had zo’n sterke dag kunnen zijn, maar ik weet niet wat er nog inzit. Ik vraag Anne om vooruit te rennen naar de TRIPRO-tent om advies te vragen. Tegelijkertijd wisselen we van buddy, want nu mag Dagne haar taak weer oppakken voor een ronde op het parcours. Jeroen is er niet en ik weet niet meer wat het plan is. Op dat moment voel ik me echt falen, maar tegelijkertijd denk ik nog aan eerdere gesprekken met Jeroen. “A full distance is all about the mind.” In het stadion probeer ik sterk te blijven en de draad weer op te pakken. Deze ronde is echt zwaar voor me. Dagne blijft me koelen en wanneer we bij het supportpunt van De Bollenstreek komen, zie ik Ben Schell staan en vraag ik hem om koud water te regelen als ik de volgende keer passeer. Ik wil niet dat hetzelfde gebeurt als de vorige ronde, waar ik tussen de drankposten 3 en 4 in de problemen kwam. Ben antwoordt vastberaden dat hij het zal regelen. Verderop is ook Woest Sport al begonnen met extra koeling aan te bieden. We blijven doorgaan, en na deze ronde ben ik halverwege. Dan zie ik Karin staan en ik voel de tranen opkomen. Ze ziet hoe zwaar ik het heb en geeft me een knuffel en een peptalk. Het is zo fijn dat ze er is en nog steeds deel uitmaakt van deze prestatie. Opnieuw kom ik langs de TRIPRO-tent, waar Jeroen water over me heen gooit en buddy 3 klaar staat. Angelique is klaar om haar taak op te pakken. Bij het passeren van de TRIPRO-tent zie ik dat ik de halve marathon in 2 uur en 27 minuten heb volbracht. Gezien de omstandigheden is dat eigenlijk nog een goede tijd. Ik duik opnieuw het stadion in om wat extra energie op te doen.
In de derde ronde komen we halverwege Dagne tegen op de fiets en Karin staat weer te aan te moedigen. Ze vertelt me dat ik nog steeds op koers ben voor een geweldige eindtijd. Wat blijkt, ik heb onderweg een rekenfout gemaakt. Ik dacht dat 1.15 uur maal 4 gelijk was aan 6 uur. Oeps… Dat klopt niet. Blijkbaar lig ik nog steeds op koers voor een eindtijd van 12,5 uur. Ik laat het los, het belangrijkste is nu gewoon finishen. Ik weet dat er een PR in zit dankzij het sterke fietsonderdeel. Het belangrijkste is nu om door te gaan. Bij het ingaan van de vierde ronde staat Jeroen daar opnieuw en zegt hij: “Je kunt nog onder de 12.30 komen.” Ik besluit in ieder geval in beweging te blijven, te koelen en te blijven voeden en te kijken wat er nog in zit. Alle rondes heeft Ben klaargestaan met koud water, en ook Woest Sport biedt keer op keer opnieuw koeling aan. Ze hebben echt alles op alles gezet om de atleten goed te verzorgen. Petje af en Duizendmaal Dank! Halverwege de laatste ronde merk ik dat de energie echt op is en dat een eindtijd van 12.30 niet meer haalbaar is. Ik schreeuw het uit, de tranen stromen over mijn wangen. Er komt veel boosheid naar boven, en ik ben zelfs even boos op Jeroen, waarom zégt hij zoiets als hij weet dat het zo zwaar is? Wéér dat gevoel van falen!
Maar dan herpak ik mezelf al snel en besluit ik er de laatste 2 kilometer een feestje van te maken! Ik denk terug aan waar ik vandaan kom en ik wil dit goed afsluiten. Ik wil trots zijn op mijn prestatie en besef dat ik ondanks alles supersterk heb geracet. Een marathon rennen in een sauna is voor iedereen zwaar. Angelique heeft fantastisch werk geleverd om me mentaal en fysiek koel te houden. Ik ben de buddy’s vandaag echt zo dankbaar. De marathon was zwaar, maar daardoor voelt de finish des te mooier.
In het stadion krijg ik vleugels en zie ik Dagne, Anne en ook Karin is daar. Samen gaan we dit feestje vieren. Ik voel de euforie in me opborrelen, ik realiseer me dat ik ondanks alles toch heb gepresteerd! Ik draai me om en zie de eindtijd, 12.36.30. Hoe dan! Ik omhels mijn buddy’s en zie dan mijn triatlonmama Roely met de medaille staan, ik omhels haar ook! Daarna Rens, deze mensen hebben echt een triatlonhart! Samen met Roely en Rens en mijn buddy’s lopen we naar de douche en een half uur later lig ik op de massagetafel. Ik kan mijn verhaal kwijt en na dikke knuffels aan mijn buddy’s gaan Angelique en ik samen richting de wisselzone en het huis. Onderweg passeren we de beroemde Walk of Flame van TRIPRO waar ik even ga zitten om wat te kletsen en de dag af te sluiten.
Terugkijkend op de wedstrijd, ben ik ongelooflijk trots. De vooruitgang die ik heb geboekt is ongelooflijk. Van het ene PR naar het andere. Een jaar geleden begon ik samen met Jeroen aan dit project’ en dit is pas het begin. Ik ben nog lang niet klaar! Dank aan mijn buddy’s van dit jaar! Dank aan het begeleidingsteam dat dit jaar samenwerkte om het beste in mij naar boven te halen. Dank aan mijn voormalige teamgenoten, het TRIPRO-team, dank aan al mijn vrienden en familie en mijn triatlonfamilie die altijd voor me klaarstaan!
Nu moet ik eerst goed herstellen en me voorbereiden op 2024, waarin twee volledige triatlons op het programma staan! The road to Challenge Roth en jawel … opnieuw Challenge Almere-Amsterdam! Het project gaat door! Dus voor nu een korte oproep, de 12 uurs grens zit er aan te komen. Join the buddycrew voor één of beide wedstrijden en laten we samen het avontuur aan gaan?
