Triathlon Bike Positie verandert, part 1
De positie van een aanzienlijk aantal pro’s is op de fiets behoorlijk aan het veranderen. Deze trend lijkt een jaar of 4-5 geleden te zijn ingezet, maar het gaat steeds verder….. verder naar voren.
Verder naar voren met het zadel. Wanneer we de positie van de huidige groep beste fietsers, dames en heren, onder de loep nemen zien we dat ze in de afgelopen jaren een stuk verder naar voren zijn gegaan met het zadel. Met andere woorden de zitbuishoek is steiler geworden. We zijn nog niet terug beland in de begin jaren 90 met de fiets van het merk Speedliner die een hoek van 90 graden had (degene die zich dit nog kunnen herinneren zijn erg oud ;-)). Maar we komen aardig in de buurt van de 82-84 graden, bij een enkeling nog zelfs iets verder. Daar waar we daarvoor een soort consensus hadden gevonden dat de optimale positie rond de 78-80 graden zat. Hieronder zie je een afbeelding van Sam Laidlow op zijn Trek in 2022 toen hij tweede werd bij de IM op Hawaii. De zadelpen is omgedraaid naar voren gemonteerd, hij zit ver naar voren op het zadel en daardoor komt hij niet uit met de normale Trek Speed Concept aerobar cockpit. In plaats daarvan heeft hij een ‘normale’ aerobar gemonteerd maar kijk goed waar de armpads gemonteerd zitten ten opzichte van de rest. Veel verder naar voren dan normaal mogelijk zou zijn. Die aanpassing is noodzakelijk om de zadelpositie te kunnen handhaven.
De reden hiervoor en dat dit mogelijk is is nog niet helemaal duidelijk. Persoonlijk denk ik dat het met de hardloopschoenen te maken heeft. Met de hardloopschoenen? De fietspositie? Jawel, laat mij dit toelichten. Wat gebeurt er precies wanneer we onszelf in de zitbuishoek van 82-84 graden positioneren? Het gebruik van de bovenbeenspieren verandert. Even kort door de bocht om het niet extreem ingewikkeld te maken, bij een minder steile zitbuishoek gebruik je meer de bilspieren en hamstrings en bij de veel steilere zitbuishoek ga je meer met de quads fietsen. Dat op zichzelf is best interessant omdat je de bilspieren en hamstrings veel harder nodig hebt bij het hardlopen dus prima idee om die bij het fietsen wat minder zwaar te belasten. Alleen de quads/hipflexoren worden serieus meer belast, zoveel meer dat training noodzakelijk is om ze hieraan te laten wennen. De meesten kennen misschien de beelden nog van o.a. Sam Laidlow en Kristian Blummenfelt die bij meerdere races (PTO) verleden jaar races daar in de kramp gingen.
Niettemin blijven deze ‘nieuwe’ posities gehandhaafd en ik denk dat de nieuwe hardloopschoenen hier een rol bij spelen omdat de demping van de huidige generatie carbonschoenen zoveel groter is. Zoveel meer demping bieden dat uiteindelijk de quads het tijdens het hardlopen de belasting toch kunnen verwerken. Tot zover dit stukje toelichting omdat het slechts nog een gedachte is, die overigens door een aantal andere specialisten wel wordt gedeeld maar nog niet echt wetenschappelijk is vastgesteld. Anders dat we weten dat de nieuwe schoenen voor verbeterde prestaties zorgen en bijv. ook bij Challenge Roth dit jaar Patrick Lange op een niet-goedgekeurde IAAF schoen, met te dikke zolen, een snelste marathon ooit in een triathlon liep.
Het interessante is dat de fabrikanten echter nog helemaal niet klaar en voorbereid zijn voor deze aanpassing van de zitpositie. Want als het zadel naar voren wordt verplaatst dan moet het stuur/de aerobar ook naar voren en laten we daar nou al mee bezig zijn. Alleen zien we dat bij de fitters die veel met triathleten te maken hebben dat de armpads verder naar voren moeten dan de meeste fietsen standaard toelaten en we zien dat ook terug bij deze pro atleten. Daarom rijden er veel atleten in het rond met speciale ‘verlengstukken’ en custom armpads/aerobars. Eigenlijk zijn de fietsen gewoon te kort!
Maar waarom is verder naar voren met de aerobar nou echt interessant? Het geeft verschillende voordelen. Het ontlast de schouders en de nek terwijl de aerodynamica verbetert. Het geeft meer ruimte voor de longen en het maakt het veel makkelijker om het hoofd te laten zakken zodat het voor het bovenlichaam terecht komt en het frontale oppervlak kleiner wordt. Het hangt echter weer samen met de juiste hoek van de aerobars en het vormt als totaal één geheel. In veel gevallen moet de aerobar soms zelfs hoger gemonteerd worden om een verbetering van de aerodynamica te zien. Ook al klinkt het tegenstrijdig. Ik laat deze aanpassingen nu heel simpel en vereenvoudigd klinken, maar het is op zichzelf een complexe handeling omdat een en ander weer samenhangt met de ondersteuning van het bovenlichaam dus je kunt niet zomaar zeggen ik zet m’n armpads even 25 mm verder naar voren en klaar is kees. Het is wel wat complexer omdat het totale lichaam in elke afweging mee moet worden genomen.
We zien deze trend al sinds een jaar of 4-5 bij ons in de bike fit studio. Veel van onze Canyon CF SLX / CFR klanten hebben dan ook de speciale extender nodig die door een externe Duitse fabrikant Radsport Ibert wordt gemaakt om het stuur naar voren te kunnen verplaatsen. Net zoals de pro’s, op de afbeelding hierboven van Daniel Baekkegard is te zien of hieronder bij Sam Laidlow. Je hoeft namelijk fysiek geen pro te zijn om als een pro te kunnen zitten. Sterker nog, deze posities zijn verbazingwekkend comfortabel mits goed uitgevoerd.
Het zadel staat maximaal naar voren op de zadelpen en ook nog eens max naar voren op de rails en zichtbaar is dat Daniel net als Laidlow onder de aerobar het schuine verlengstuk heeft zitten om de aerobar uiteindelijk op de juiste positie te krijgen. Zonder dit verlengstuk zou het niet mogelijk zijn. En dit geldt niet alleen voor de fietsen van Canyon. Eigenlijk geldt dit voor alle merken en modellen op een enkele uitzondering na. En kijk maar eens goed dat de armpads helemaal niet zo extreem laag gepositioneerd zijn ten opzichte van het zadel.
Jeroen van Geelen, eigenaar van TRIPRO in Hilversum, triathlongek en komt uit het tijdperk dat we tijdens een Ironman nog rond fietsten en renden in zwembroekjes 🙂
