Diede Diederiks: Haar terugblik op een tumultueuze eerste hele in Cozumel.

Of het een sprint triathlon is, standaard afstand, een IM 70.3 race, Xterra race, cross of op de weg, EK of WK, ze kan het allemaal aan.
Maar ook de hele afstand, zoals ze liet zien in Cozumel met haar debuut op de hele en een mooie vijfde plaats. Zelf is ze de bescheidenheid ten top, maar wat had ze een superseizoen in 2023. Ze werd gevraagd om te racen in de PTO-races, pakte wereld en Europese titels
en meerdere podiumplaatsen in internationale wedstrijden en finishte haar eerste Ironman-race op plaats 5 in Cozumel.
Reden te meer dan voldoende om opnieuw de telefoon te pakken en eens met Diede te praten over haar eerste hele triathlon. Nog wel wat last van de jetlag, maar geen zere benen, het wat het allemaal waard volgens Diede.

Mijn eerste hele, al was het geen officiële hele omdat het zwemmen werd afgelast. Ik had toch graag die 3,8 km zwemmen afgelegd. Het werd een chaotische ochtend. Je werkt toe naar een startmoment om 07:00 uur met je warming-up, je voeding en focus. Er was voor de start veel onduidelijkheid, ook toen iedereen weer terug was in T1 (4km verderop). Wachtend in de inmiddels steeds warmere omstandigheden, mocht er eindelijk om 9u gestart worden met het fietsen. De startvolgorde was elke 15″ op basis van PTO ranking. Hierdoor veranderde de dynamiek compleet. Want de sterkste dames startten als eerste. Normale procedure is ook random volgorde op basis van loting, en minimaal 20″ er tussen.

Al heel snel na de start van het fietsen kwam ik er achter dat mijn vermogensmeter niet werkte, terwijl ik die voor de race nog had gechecked. Daar ging mijn wattage en voedingsplan, ik had nul besef wat ik aan het doen was. Extra lastig en uitdagend op een eerste hele. Maar ik ging er op zich mentaal goed mee om. De finish halen was altijd het doel, hoe dan ook. De hele eerste ronde van 60 kilometer bleef ik bij mezelf, keek niet naar achteren en trapte de kilometers weg. Ik wist niet welk wattage ik trapte en voelde wel dat ik waarschijnlijk niet snel genoeg kon fietsen. Maar in de hitte voelt het toch al anders aan.

Na 1 ronde bleek dat er al een tijd een groep van 4 a 5 dames achter mij had gereden, ik had ze niet opgemerkt! En op dat moment kwam er één van de dames mij voorbij, net op het moment dat ik info van Robert kreeg en ik hem vertelde dat ik geen vermogensmeter tot mijn beschikking had. Ik had op dat moment in de remmen moeten gaan en afstand nemen van degen die me had ingehaald, maar ik was nog zo druk met andere dingen dat ik daar geen erg in had. Plots was daar de jurymotor en kreeg ik een kaart voorgeschoteld, maar ook de meiden uit de groep achter mij waren allemaal aan de beurt. Ik vermoed dat de desbetreffende jury al een tijdje de groep in de gaten hield, een groep waarvan ik niet wist dat ze achter me reden. Even niet opgelet, terwijl ik steeds alleen had gereden.  Maar ik snapte de jury op de motor wel. Officieel zat ik een paar seconden in de drafting zone van de dame die mij inhaalde.

Ik besloot te stoppen in de eerste de beste penaltytent, omdat ik dacht dat het zo moest. Er waren alleen Spaans sprekende mensen, dus voordat de klok van mijn penalty was gestart, duurde behoorlijk lang, omdat ze niet wisten wat ik kwam doen en ik ze het niet duidelijk kon maken. Op dat moment was ik uit de race, de rest van de groep, die allemaal een kaart hadden, reden door naar een volgende penaltybox, iets wat ook toegestaan was.  Toch me maar weer vermand en de volgende twee fietsronden afgewerkt, me realiserend dat het niet snel genoeg ging en dus alles op het gevoel, wat natuurlijk wel ging. Alleen we hadden van tevoren een mooi plan uitgekiend. En die vermogens zijn ook bedoeld om niet over je grenzen te gaan en bijv te imploderen met lopen.
Ik kwam op kilometerafstanden die ik nog nooit in een wedstrijd heb gereden. Sterker nog , ik denk dat ik slechts 1 a 2x in mijn leven een afstand van 180 kilometer had gefietst

Ik heb me in 4 weken tijd voorbereid op deze eerste hele triathlon en mijn langste training was 5,5u.

De marathon begon voortvarend en steeds besefte ik me dat ik hier in mijn duursport carrière nog nooit was geweest; 7,5 uur sporten op 30 kilometer in de marathon bijvoorbeeld. Maar daar stond dan ook wel de spreekwoordelijke man met  de hamer, maar blijkbaar hoort die daar ongeveer te staan op een marathon tijdens een hele.
Een vijfde plaats op mijn eerste hele en dus podium, zoals ze dat bij IM races doen, ik ben er blij mee.

Natuurlijk wil ik ook nog een eerste “echte” hele Ironman gaan doen, ik bedoel met zwemmen, wellicht is Ironman Lanzarote daarvoor een geschikte. Maar een definitief plan daarvoor heb ik (nog) niet. Ook zou ik graag races doen in de PTO-series, ik was afgelopen jaar uitgenodigd voor twee PTO wedstrijden, maar had toen de financiële middelen gewoonweg niet om dat te bekostigen. Als je geen centjes hebt, kan je een nieuwe trui niet kopen.
Zodra de plannen voor 2024 wat meer duidelijk worden, laat ik het je snel weten