De Spelen zijn voorbij: onze nabeschouwing
ZONDAG – De Olympische Spelen zitten erop. Nederland breekt alle records met vooral die 15 gouden plakken. De 7 zilveren en 12 bronzen plakken erbij opgeteld komt TeamNL aan 34, twee minder dan in Tokyo. Maar de klassering op de medaillespiegel is wel weer historisch: zesde. Zo hoog stond Nederland nooit op de Zomerspelen.
Blijft wel beetje moeilijk om alle dertig Zomerspelen met elkaar te vergelijken. Vroeger waren er veel minder sporten, maar was ook de concurrentie minder. Dit jaar zonder de Russen, ook dat maakt verschil. Evengoed is het voor een klein land als het onze een mega-prestatie. Ik moet denken aan al die critici, die de eerste dagen in Parijs maar zeurden dat Nederland een net-niet-land is. We stonden inderdaad lang droog, maar daarna kwam de goudkoorts, de zilvervloot en de bronstijd toch echt onze kant op.
Formidabele zevende plaats
Geen Nederlandse triathlonmedailles. Na zeven edities Olympische triathlon is Rachel Klamer degene, die er het dichtste bij zat: vierde in Tokyo. Dat geldt ook voor het Mixed Relayteam Tokyo: eveneens vierde. Maya Kingma mag zeker zeer tevreden zijn met haar formidabele zevende plaats. En het debuut van de jonge Mitch is veelbelovend. Rachel en Richard kunnen terugzien op een roemrijke Olympische carrière. Ze hebben alleen alle vier de pech dat het in twee sportweken gebeurt, waarin de ene grootse prestatie de andere overtroeft.
Het is zelfs de vraag of de gouden races van Alex Yee en Cassandre Beaugrand in hun eigen landen de eeuwigheidswaarde hebben. De Britten waren er met twee keer Alistair Brownlee al een beetje mee verwend geraakt, de Fransen koesteren Cassandre wellicht toch. Het gastland heeft 16 gouden medailles, slechts eentje meer dan Nederland.
Het ging – wat triathlon betreft – ons inziens ook te veel over randzaken. Randzaken, die de wedstrijden zelf dan weer doen ondersneeuwen. Met Trikipedia hebben we in de berichtgeving bewust het verblijf van Maya Kingma buiten het Olympisch dorp achterwege gelaten. En bij de zoveelste melding over de waterkwaliteit van de Seine, geloofden we het ook allemaal wel. Let The Games Begin: daar draait het immers om. We hebben drie geweldige races gezien met ontstellend veel publiek langs de kant. De wedstrijden boden topspanning. Pure sportpromotie!
Dat is meteen de makke van de Spelen. Het nagenieten als liefhebbers of Oranjefan is steeds van korte duur. Genoten we aanvankelijk nog van de vele roeimedailles (complimenten aan voormalig tri-coach Koen de Haan trouwens!) met Karolien Florijn voorop; op de eerste atletiek dag zaterdag waren we plots geheel in de ban van de Femke Bol-gang. Fabelachtig hoe zij de Britten en Amerikanen nog voorbij snelde: goud, goud, goud! schreeuwden de commentatoren.
En weer was het van korte duur, want Worthy de Jong wierp in de allerlaatste seconde de bal in het netje en kreeg heel Frankrijk stil: uniek goud in 3×3 basketbal, een sport waarin wij bij 5 tegen 5 nooit iets voorstelden. En dan nu ineens dit! Even op adem komen met Marit Bouwmeester, beste zeilster ter wereld (en af en toe ook in triathlons actief!) om vervolgens al weer geobsedeerd naar het baanwielrennen te kijken met Harrie Hattrick Lavreysen.
Terwijl de media nog wat napraat over die vieze Seine, ligt Sharon van Rouwendaal al in datzelfde water om bij goud aan te tikken. Bij de hockeyvrouwen wordt al bijna ingecalculeerd dat ze winnen, dat het na 24 jaar ook de mannen lukt maakt dat we in twee dagen tijd ’s werelds allerbeste hockeynatie zijn. En nog is de koek niet op. De mannenmarathon mag dan minder goed uitpakken, Sifan Hassan schrijft sportgeschiedenis met een weergaloze zege op de marathon. De wereld staat perplex bij de prestaties uit het kikkerlandje aan de Noordzee. En zelfs na Sifan moeten we ons nog een keer schrap zetten om de Lichtflits uit Luykgestel (Brabant) zijn derde gouden plak te zien binnenhalen.
Er komt nog meer
Het kon niet op. En toch is het goed dat Olympische Spelen niet langer dan twee weken duren. Op enig moment treedt ook bij de fanatiekste sportliefhebber verzadiging op. Het is daarom dat ik met een half oog naar het EK triathlon in Turkije heb zitten kijken en morgen ook nog niet meteen naar Rotterdam rijd om de Tour de France Femmes te aanschouwen. Het is even genoeg, geef ook de fans even kans om bij te komen van al dat moois.
Straks de sluitingsceremonie met Billie Eilish, Tom Cruise, Snoop Dogg en de Red Hot Chili Peppers. Nu al zin in!
Naschrift: een collega bij de krant was toch wel verbaasd dat de Nederlandse triatleten met lege handen naar huis gingen. ,,Ik tel vijf gouden, drie zilveren en zes bronzen medailles bij zwemmen, fietsen en hardlopen. Dan verwacht je toch minsten een Nederlandse plak bij de optelsom van die drie sporten?”
Was het maar zo simpel. Het zal overigens diezelfde collega zijn, die in de zomer van 2028 aan mij gaat vragen: zeg, die Tourwinnaar uit Noorwegen? Kende jij die jongen al wat langer dan vandaag?”
Wim
