Marloes Vos (48) : Challenge Almere 2024: De weg naar sub12 en het moment van trots
Ruim een maand na Almere is het eindelijk tijd voor een terugblik. Het heeft even geduurd voordat ik de woorden kon vinden om deze race te beschrijven. Eigenlijk kan ik deze hele ervaring samenvatten in één woord: Trots! Het behalen van mijn sub12-doel, met een eindtijd van 11.57.54, geeft me niet alleen vertrouwen, maar ook een diep gevoel van voldoening. Twee hele triathlons in één seizoen, wie had ooit gedacht dat ik dit zou kunnen? Acht jaar geleden had ik dit nooit voor mogelijk gehouden. Maar zoals jullie van me gewend zijn, volgt hier een uitgebreid raceverslag.
De weg naar Almere: Moe, maar vastberaden
Na Roth ging het herstel goed, en na ongeveer vier weken kon ik alweer een pittig trainingsblok inplannen. Maar ik merkte wel dat het toewerken naar een tweede hele triathlon in één seizoen anders voelde. Mijn lichaam was regelmatig moe, en de trainingsweken van meer dan 20 uur hakten erin. Toch gaf het me ook energie. Het idee om in Almere te gaan vlammen groeide, en mijn vertrouwen in een sub12-tijd werd steeds sterker. Ik had het gevoel dat alles op zijn plaats viel.
De crew voor Almere was compleet. Sanne van de Meer zou opnieuw met me zwemmen en deze keer ook de tweede halve marathon meelopen. Ilko Bosman, een clubgenoot van Triathlon Vereniging Arnhem, was klaar om de 180 km fietsen voor zijn rekening te nemen. En natuurlijk was er Karin Sloove, mijn opperbuddy, die als chef wissel en loper van de eerste halve marathon opnieuw een cruciale rol zou spelen. Ze was er al bij mijn vier eerdere triathlons, en dat gaf me veel rust.
Paniek voor de wedstrijd: Het weer en mijn verblijf
Anderhalve week voor de wedstrijd sloeg de paniek toe toen ik het weerbericht zag. Stormachtig weer en regen voorspeld… dat was het laatste wat ik nodig had. Ik checkte buienradar meerdere keren per dag en merkte dat de spanning te veel werd. Vooral de gedachte aan mijn verblijf in een camper op de camping in slecht weer zorgde voor onrust. Uiteindelijk besloot ik mijn zorgen los te laten en een oproep te plaatsen in mijn triathletennetwerk: “Heeft iemand een bedje in de buurt van Almere?” Wat een opluchting toen er iemand zijn huis beschikbaar stelde, slechts 2 km van de start! Een warm bed, een warm bad, en lekker op de bank met mijn voeten omhoog – het was de perfecte voorbereiding.
Het raceplan: Vertrouwen in sub12
Op woensdag belde coach Jeroen van Geelen. We bespraken het raceplan en zoals altijd verklaarde ik hem weer voor gek. Toch begon ik steeds meer te geloven dat sub12 mogelijk was. Een steady swim, stabiel vermogen op de fiets, en dan gewoon blijven rennen tijdens het hardlopen. Het vertrouwen groeide en ik merkte dat ik steeds meer ontspanning vond. Ik realiseerde me dat, ongeacht de tijd, het allerbelangrijkste was dat ik zou genieten van de race en alles wat ik mag, kan en wil doen.
De laatste dagen voor de race: Rust en routine
Donderdag had ik mijn traditionele ‘rustmomentje’: nagels laten lakken. Twee uur zitten en helemaal niets doen. Zelfs nu, vijf weken later, geniet ik er nog steeds van! Daarna ging ik naar de Esplanade om mijn gebruikelijke checkrondje te doen bij de organisatie, jury en medische dienst. Het was fijn om bekende gezichten zoals Corrie en Liane te zien. Alles liep soepel, en ik had er alle vertrouwen in dat de voorbereidingen op rolletjes liepen.
Bij mijn homestay werd ik ontzettend hartelijk ontvangen. Ik voelde meteen dat dit de beste beslissing was die ik had kunnen maken. Na een goede nachtrust haalde ik op vrijdag de spullen voor mezelf en mijn guides op. De sfeer was ontspannen, en het was fijn om te zien dat dit jaar op de startnummers ook “guide” vermeld stond bij mijn buddies. Dat helpt enorm voor de herkenbaarheid.

Race day: Van start tot finish
De ochtend van de race voelde ik iets bijzonders: rust. Geen druk, geen stress. Zelfs in de wisselzone, waar ik Sanne en Ilko ontmoette, bleef ik kalm. We maakten de fietsen klaar, checkten de tassen, en ik wurmde mezelf in mijn wetsuit. Na een dikke knuffel van Roely liepen we rustig richting de start. Direct na het pro-veld was het onze beurt. Samen met Sanne gingen we het water in.
Bij het horen van de muziek, de speaker die mijn naam riep, en het applaus van het publiek wist ik: het is racetime.
Zwemmen
Het water was fris, slechts 17,1 graden, en ik had het koud. Na Roth had ik nauwelijks in open water gezwommen, dus dit was even wennen. Maar steady volgde ik Sanne. Zij hield me uit de drukte en zorgde voor mijn voeding. Ondanks de kou bleef ik gefocust en na iets minder dan anderhalf uur kwam ik uit het water. Zwemmen zal nooit mijn sterkste onderdeel zijn, maar ik zat vol energie.

Fietsen
De wissel ging soepel en het stokje werd overgedragen aan Ilko. Vanaf het begin pushte ik mezelf, ook al vond ik het eerste deel altijd zwaar door het draaien en keren en de drukte van atleten om me heen. Al snel kwam de dijk van Lelystad in zicht. Harry, een fotograaf, had speciaal een tijdsplan uitgewerkt om mij op de fiets vast te kunnen leggen. Het lukte hem, en het gaf me een enorme boost om van hem een fotoherinnering te krijgen.
Ik haalde atleten in en mijn wattages bleven stabiel, ondanks de wind. De tijd vloog voorbij. In de laatste 30 km kreeg ik last van middenrifspasmen en ik had moeite met ademhalen. Ik liet mijn wattage iets zakken, hoopte op het beste, en kon weer door. Voor ik het wist was Almere-Haven in zicht en had ik 10 minuten sneller gefietst dan vorig jaar: 5.32! In mijn hoofd begon ik te rekenen: sub12 was echt mogelijk.

Lopen
De wissel naar het lopen ging opnieuw soepel en nu was het Karin’s beurt om me te begeleiden tijdens de eerste halve marathon. Mijn taak was simpel: steady blijven lopen en genieten. Het eerste stuk richting het stadion vloog voorbij, en het applaus dat ik kreeg gaf me zoveel energie. De sfeer langs het parcours was geweldig, en ik voelde me zo sterk.
In de derde ronde trok mijn middenrif weer samen. Geen lucht… Nee, niet nu! Maar Sanne bleef me motiveren. Het werd zwaar, maar ik bleef doorgaan. De laatste ronde was een mix van run-walk-run, maar ik bleef vechten. Met nog 2 km te gaan kwam Jeroen me tegemoet. “Gas erop, sub12 ligt binnen handbereik!” Het werd spannend. Met de eindsprint vol gas over de finish… daar was het! De euforie, de emotie, de kracht die ik voelde. Ik had het gedaan.

De ontlading: Missie volbracht
De oerkreet die ik uitschreeuwde bij het zien van de tijd—11.57.54—zal ik nooit vergeten. Ik draaide me om, zag mijn guides juichen, en de tranen van blijdschap kwamen. Mijn vijfde hele triathlon, mijn tweede in één seizoen, en onder de 12 uur. Zonder mijn geweldige crew had ik dit nooit gekund. Karin, mijn maatje en teamgenoot van vroeger stond daar, mijn rots in de branding, een dikke knuffel en daarbij de ontlading, de tranen van blijdschap rolde over mijn wangen. Ik zat onder de douche, het bord met eten in mijn hand, en terwijl het water over me heen stroomde, kon ik alleen maar denken aan wat we hadden gedaan. Alles gegeven, iedere kilometer gevochten, en nu zit ik hier, voldaan en intens trots. We hadden niet alleen een tijd neergezet, we hadden een verhaal geschreven. Een verhaal van doorzettingsvermogen, samenwerking en het najagen van dromen. Dat gevoel van pure trots zou nog lang bij me blijven – het was een herinnering voor het leven.
Ook later, bij de TRIRPO-tent was de euforie er nog steeds en vieren samen de overwinning. Niet alleen op de race, maar op het hele proces dat eraan voorafging. De gesprekken, de trainingen, de twijfels en de momenten van pure vastberadenheid – alles kwam samen in dat ene moment van triomf. Ik keek om me heen naar de gezichten van mijn team, die allemaal straalden van trots en opluchting. Deze prestatie was niet alleen van mij, maar van ons allemaal. Zonder hen had ik dit nooit kunnen doen.
Karin, mijn onverstoorbare rots in de branding, stond naast me, net zo blij als ik. Ze had me door de zware momenten heen gesleept, precies zoals ze altijd doet. Ilko, die zich tijdens het fietsen geen moment liet kennen en altijd dat beetje extra gaf. Sanne, die me als een schaduw door het water had geleid en me tijdens de laatste zware kilometers had blijven pushen om niet op te geven. En Jeroen, mijn coach, wiens woorden me die laatste boost gaven om alles op alles te zetten voor die sub12-tijd. Het was een teaminspanning, en samen hadden we dit bereikt.

En toen ik later die avond mijn medaille in mijn handen hield en terugkeek op de dag, was er maar één gedachte die door mijn hoofd bleef gaan: We did it.
Alles wat ik had, had ik gegeven. Alles wat ik wilde bereiken, had ik bereikt. Mission accomplished. Alles gegeven, alles gewonnen. Het woord dat overblijft is: TROTS!