Column: hoe schat je het beste de prestaties van ‘onze triatleten’ in? ‘Constructieve journalistiek’ versus ‘Topsport is hard’

DINSDAG – Na veertig jaar triathlon van dichtbij te hebben meegemaakt, kreeg ik bij veel atleten een goed beeld wat ze wel en wat ze niet kunnen. Vaak belden/appten atleten voorafgaand aan belangrijke wedstrijden ook nog even met een update over de fysieke gesteldheid of het feit dat de wedstrijd ‘op halve kracht’ wordt gedaan, omdat de piek later in het seizoen ligt. Nuttige info bij het schrijven van een wedstrijdverslag.

Waarom deze inleiding? Welnu, de collega’s van 3athlon.nl hebben kennelijk een gevoelige snaar geraakt bij Marlene de Boer. Ze werd zaterdag elfde in de T100 Las Vegas en die prestatie werd door de redacteur van dienst afgeschilderd als een ‘moeizame vuurdoop’. Ze had dan wel top gepresteerd op het EK Almere met een nieuw Nederlands record en er waren nog andere successen, de T100 leek voor Marlene te hoog gegrepen. En dat liet deze website dan ook weten in de kop van het artikel en ook verderop.

Uitslagenjournalistiek

Ik heb de wedstrijd – in alle eerlijkheid – niet live gevolgd. Gezin, drukke baan en andere hobby’s maken dat ik in het weekend wel de website Trikipedia onderhoud, maar niet elke livestream of tv-uitzending bekijk. In onze berichtgeving trachten we geen uitslagenjournalistiek te bedrijven. Dat lukt goed, omdat we vrijwel bij elke wedstrijden wel wat ‘oren en ogen’ langs de kant hebben staan of spontane reacties van atleten in onze mailbox/chat ontvangen.

Een waarderingsoordeel proberen we te vermijden. Als Rachel laatste wordt in een Europe Tri Cup-race is dat niet geweldig, maar het is dan zaak om het verhaal achter die prestatie te achterhalen. En als Els na een paar topweken eens niet op het podium staat is dat niet meteen het einde van de wereld.

Zo proberen we van elk verhaal een stimulerende werking uit te laten gaan. Er is een lange periode van magere jaren geweest, waarin – een enkele uitzondering daargelaten – we nauwelijks mee konden met de wereldtop. Nu de successen weer talrijk zijn, raken we misschien wat verwend en dan kan een elfde plaats zo maar in de categorie ’tegenvallers’ terecht komen. Topsport is hard, dat weten topsporters als geen ander. Maar de ene week mee jubelen met een titel en dezelfde sporter kort daarna zien als ’te klein voor het tafellaken’ maakt ongeloofwaardig.

Prikkelend stukje proza

Of dat terecht of onterecht is laten we hier in het midden. Het is een schrijfstijl, die wij niet bezigen. Al weten we dat dergelijke koppen spraakmakend zijn en dus publiek trekken. Elke journalist smult van een discussie rondom een prikkelend stukje proza van zijn of haar hand. Het gebeurt nu ook met het verhaal van Marlene, koren op de molen voor 3athlon.nl.

Marlene heeft gelijk als ze met lichte verbazing verwijst  naar de site waarop staat dat de redactie als missie heeft ‘altijd de triathlonsport te promoten en de sport en haar beoefenaars in een positief licht te plaatsen.’ Het deert haar niet zozeer hoe over haar prestaties wordt gedacht, maar het is wel wat mensen over haar lezen als ze gaan Googlen. En dat kan weer invloed hebben op een voortbestaan als pro. We hebben inmiddels een mooie groep atleten, die een ‘redelijke’ boterham haalt uit het triathlonbestaan. Laten we zo’n perspectief niet in de kiem smoren. Kritisch waar nodig: ja, maar een prestatie omlaag halen? Niet nodig. Daar hebben we in ons land genoeg andere media voor. Dan maar wat minder hits en likes.

 

Wim

 

 

Wim van den Broek

Wilde in 1983 iets anders dan alleen hard fietsen, stapte snel over op microfoons uittesten, één van de drijvende krachten achter één van de oudste triatlons: Oud-Gastel, figureert in misdaadseries en mag zich ridder zonder paard noemen.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

nl_NL_formalDutch