Marloes Vos (blog 49):  Vallen en weer opstaan 

En toen werd het even stil… Na Almere nam ik echt mijn rust en ging ik mijn off-season in. Een uitdaging op zich, want stilzitten ligt mij niet. Mijn lijf protesteerde op alle mogelijke manieren, maar dit jaar besloot ik het te omarmen. Ik nam de tijd om te ontspannen, sloeg zonder schuldgevoel een training over en ontdekte dat er zoveel meer is dan alleen sport.

Tijdens een mooi gesprek met een van mijn guides maakten we een interessante vergelijking: het off-season is net als voeding tijdens een lange race. Stel je voor dat je een lange triathlon hebt; het zou niet slim zijn om in de eerste kilometers meteen aan de gelletjes te beginnen. De kans is groot dat je ze later, wanneer je ze écht nodig hebt, niet meer weg krijgt. Je bewaart die gelletjes voor de momenten waarop je ze moet inzetten en begint eerst met wat lichtere snacks, zoals een Snickers of Twix. Denk aan het off-season als die Snickers: nu genieten van de vrijheid en de ontspanning, zonder de verplichting van zware trainingsblokken. De echte inspanning en mentale focus bewaar je voor later. Zodra het nieuwe seizoen start, ben je weer klaar om vol energie te knallen!

Sterk en vrij, totdat…
Met die mindset startte ik aan de Zevenheuvelenloop, mijn eerste prikkel na Almere. Tot mijn verbazing en vreugde liep ik een ijzersterke tijd van 1.24.44, en dat zonder specifieke training, maar juist door het even los te laten. Dit beloofde wat! In december volgde nog met TVA leden de DEO-loop, een 25 km trailrun in Burculo, een gezellige uitdaging met clubgenoten. Mijn befaamde diesel kwam na 20 km echt op gang, en ik kon de kar naar huis trekken waarbij de guides in het begin aan de pak moesten kon ik hen motiveren op het laatste stuk, samen uit, samen thuis!

De overwinterplannen waren gesmeed, besproken met mijn coach, en traditiegetrouw stond Egmond op het programma: een meidenweekend en de halve marathon. Dit zou het moment zijn om voor een PR te gaan. De omstandigheden waren perfect, en ik had geregeld dat mijn maatje Karin mee zou gaan. Zij kwam terug van een blessure en kon het rustig aan doen, terwijl ze mij hielp de prikkels te verwerken. De dag begon fantastisch. Het strand lag er geweldig bij, ik liep een stabiele pace van 5.45 en voelde me onwijs sterk. De strandopgang was pittig, maar op 10,5 km lag ik op schema voor een PR van 2.03.

Maar dan… Het parcours werd steeds drukker. Op het bospad voelde ik dat het misging. Een paar duwtjes, te veel prikkels, en plotseling: error. Mijn rechterbeen maakte kortsluiting en daar lag ik, in de berm. Tranen stroomden over mijn wangen. Karin bleef rustig, hielp me, en toen de spasmen wegtrokken, besloten we door te gaan. Het werd een stuk zwaarder, maar uitstappen was geen optie. Karin moest aan de pak als guide om mij veilig te laten finishen. Het enige doel werd de finish. In de laatste kilometer besefte ik dat ik nog steeds sneller was dan eerdere edities, ondanks het tijdsverlies van de spasmen.

En dan slaat noodlot toe… 10 meter voor de finish. Karin en ik vierden al ons succes, toen ineens een felle pijn door mijn linkervoet schoot. Ik stortte in haar armen. Dit voelde anders. Dit was foute boel. Strompelend haalde ik de finish, maar direct daarna viel ik neer. De pijn was heftig, als ik een pijnscore 8 geef dan is er veel aan de hand. In de medische tent probeerde ik het nog te bagatelliseren en te hopen dat het mee zou vallen, maar de arts was resoluut: op naar de spoedpost voor verder onderzoek. Op de eerste hulp kwam het onvermijdelijke nieuws: een gebroken voet.

Uitdaging op een ander niveau
In een klap veranderde alles. Geen trainingen, geen overwinteren, een winter vol pijn en onzekerheid. Angst sloop in mijn gedachten: wat doet dit met mijn lichaam, hoe kom ik hieruit? Twee dagen later, bij de trauma-chirurg, werd duidelijk: absolute rust was noodzakelijk. Twee weken later bleek dat ik nóg langer een pas op de plaats moest maken. Dit nieuws kwam hard binnen.

Maar zoals altijd, zoek ik oplossingen. Ik ben dankbaar voor de mensen om me heen, het begeleidingsteam dat me eerder uit een rolstoel heeft getraind. Samen met mijn coach maken we nieuwe plannen. Dit is een mentale strijd, maar ik weiger me te laten verslaan.
Inmiddels train ik mijn bovenlijf, fiets ik op de hometrainer en ben ik begonnen met revalideren op de ALTERG-loopband, die mijn gewicht reduceert zodat ik veilig kan lopen.

Opbouwen en sterker terugkomen
Zoals jullie mij kennen, geef ik niet op. Dit is tijdelijk. Ik omarm de rolstoel als dat nodig is, maar blijf vooruitkijken. Mijn voet herstelt langzaam, mijn geest wordt sterker. Het seizoen is nog niet begonnen, ik heb tijd. Samen met mijn coach en trainers heb ik er vertrouwen in.

I will be back.