Marloes Vos, adaptive triathlete (10): inclusie in de sport.

Marloes Vos, adaptive triathlete, 29 jaar, 10 jaar lang is zij door het leven gegaan in een rolstoel. In 2016 is de knop omgegaan en in 2018 is haar triathlon avontuur begonnen. Nu is ze op weg naar haar 1^ste full distance triathlon in 2021. Naast haar fulltime baan als product manager zet ze zich ook in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog gaat Trikipedia.nl Marloes volgen, tot haar ultieme doel; De Gelreman 2021!

Het jaar 2021 is van start, de maand januari zit er alweer bijna op. Een maand waarin je normaal de plannen uitstippelt voor het komende seizoen…. Maar dit jaar loopt alles al weer anders. Toch schrijf ik mij op hoop van zegen in voor aantal toffe events, waarvan helaas de eerste al is geannuleerd. Maar het ultieme doel is ook vastgelegd, ik sta nu officieel op de startlijst van de Gelreman. De inschrijvingen gingen hard, dus na een vriendelijk appje van de organisatoren heb ik mij nu dan ook echt ingeschreven. Toch even spannend, op moment van schrijven weet ik dat ik over 215 dagen aan de start zal verschijnen. Het klinkt ver weg maar de tijd vliegt voorbij. Wat ik supertof vind is dat de Gelreman openstaat voor inclusie in de sport. Ik mag deelnemen met mijn buddies en het gaat om de prestatie an sich.

Inclusie in de sport, dat is nog steeds een topic van aandacht. De afgelopen 5 jaar is voor mij een zoektocht geweest. In 2016 speelde ik nog rolstoelbasketbal, in de jaren daarvoor heb ik geregeld ergens willen sporten, maar door dat ik niet goed meekwam of vanuit de rolstoel mee wilde doen, ging daar regelmatig de deur dicht. Men durfde het niet aan… Dit begon voor mij al op de basisschool. Kinderen zijn hard en eerlijk, en ja ik was te zwaar en kon niet goed meekomen dus werd ik altijd als laatste gekozen. Bij het zaterdag gymclubje kwam ik ook niet goed mee en toen ben ik gaan paardrijden. Op het paard was mijn beperking nauwelijks zichtbaar en kon ik meekomen met eenieder. Op het voortgezet onderwijs ging ik ziender ogen achteruit, lopen werd moeilijker. Ik moest met krukken gaan lopen, diverse operaties ondergaan en toen ik daarvan hersteld was kwam het gesprek opgang met betrekking tot meedoen aan de gymlessen. En hoe bizar… in plaats van dat er gestimuleerd zou worden dat ik mee zou gaan naar de gymzaal, werd er gezegd: “Ga maar naar huis of werk een uurtje in de mediatheek…” Wat inclusie…. Het argument dat ik kreeg was; je houdt de groep op, ja het is ingewikkeld en we vinden het gevaarlijk. Echt, nu 15 jaar later realiseer ik mij wat een impact dit heeft. Je wordt als puber buiten de groep geplaatst, ik wilde wel mee doen. Door hoe omgeving ook op mij reageerde ontstond er zelfs angst om te bewegen Ik mocht niet mee op buitenlandse tripjes en altijd werd er moeilijk gedaan als ik mee moest. Op de universiteit was dat niet heel veel anders, al heb ik daar meer gevochten voor mijn positie en daarmee veel voor elkaar kunnen krijgen. En dus studeerde ik af en kwam ook gelijk op de arbeidsmarkt terecht, waar mijn beperking minder zichtbaar werd. Want op het moment dat ik ging werken, ging het roer om. Ik heb alles op alles gezet om het mogelijk te maken. En wat bleek, juist sporten, juist het lichaam uitdagen maakt dat ik fulltime kan werken. Dat ik letterlijk op eigen benen kan staan. En hierdoor volwaardig deel uitmaak van de maatschappij.

Maar nu terug naar de inclusie in de sport. Toen ik in 2014 bedacht dat ik toch meer wilde gaan bewegen, werd ik verwezen naar rolstoelsporten. Bij de lokale badmintonclub durfde men het niet aan en toen ben ik bij de Maartenskliniek gaan basketballen. Supertof, maar hier lag mijn hart niet. Ik wil graag sporten met iedereen en niet tot een bepaalde groep horen. In 2016 toen ik ontdekte dat sport juist goed voor me is, ben ik op zoek gegaan naar een plek waar ik mee kan sporten… En dit bleek nogal lastig. De verenigingen vonden het maar moeilijk. Toen ik in 2017 besloot te gaan trainen voor de triathlon wist ik dat ik moest gaan leren zwemmen. Ik zette de vraag uit bij triathlonverenigingen of ik welkom was. Helaas was het antwoord  “ja dat is wel ingewikkeld.” Nog steeds weet ik niet goed waarom, maar ik vermoed dat men het eng vind. Iemand die een lijf heeft wat strubbelingen geeft en nog een hoop moet leren, dat vraagt kennis, maar ook de mindset om er samen voor te gaan.

In 2019, mijn tweede triathlonjaar liep ik tegen de grenzen aan. Bij wedstrijden bleek het toch allemaal wel wat lastig om een uitzondering voor mij op een aantal regels te maken. Denk aan de non-wetsuit bij bepaalde watertemperaturen of het racen met een buddie. Het racen met buddie is in een individuele sport natuurlijk iets aparts. Bij vele wedstrijden is het een uitdaging om het voor elkaar te krijgen dat er iemand met mij mee racet. De buddie racet in dienst van mij en meer niet. Je kan buddies zien als vrijwilligers bijvoorbeeld. Maar elke wedstrijd moet ik weer aankaarten met buddie te racen, weer het gesprek aan gaan. Hoe mooi zou het zijn als we dit goed kunnen regelen, wanneer buddies als gratis begeleiders meeracen met de atleet, dat mensen met een beperking en of chronische aandoening die buiten de parasport vallen wél gewoon mee kunnen doen. De paratriathlon is eigenlijk maar voor zeer beperkte doelgroep, en dat is ook prima. Je moet aan bepaalde eisen voldoen, iemand zoals ik met mijn spieraandoening valt erbuiten. Maar daarom streef ik naar inclusie in de reguliere sport. Men moet mee kunnen doen, mits je maar zwemt, fiets en loopt (of rolt). Buddies moeten mogelijk zijn, als jij epilepsie of suikerziekte hebt en door te racen met buddie dat je veiligheid geeft. Bij mij geeft buddie externe ques om te zorgen dat ik mijn brein mijn lijf blijft aansturen, en daarbij geeft mijn buddie me het gevoel van vertrouwen en veiligheid.

Het is mooi om te zien is dat steeds meer wedstrijden ervoor open staan om mensen zoals ik welkom te heten in de sport. Graag wil ik samen met iedereen werken aan meer inclusie. Wat kunnen we doen om te zorgen dat mensen de stap durven te zetten om ondanks hun ziekte of beperking te genieten van deze mooie duursport. Samenwerken met de verenigingen en wedstrijdorganisaties om te laten zien dat met kleine aanpassingen ieder volwaardig kan deelnemen. Graag ga ik het gesprek met jullie aan om hier in stappen te zetten en de sport verder te laten bloeien!