En maar schuiven op de kalender: IM’s en World Triathlon; Elfstedenkwartet; Ironman – WTJ 1749

WOENSDAG – Vroeger was het maar goed dat er potloden en gummen bestonden, tegenwoordig is het handig om een Control-C knop te hebben. Want wat zou het een chaos worden in de schriftjes of op het computerscherm met al die verschuivingen van wedstrijden in 2020 en inmiddels ook in 2021 dus.

Dinsdag was de meest opzienbarende verplaatsing de Challenge Roth van 4 juli naar 5 september (overigens ook een datum waarop al 4 evenementen gecanceld zijn). Maar de schuivende elementen gingen veel verder. Als schaakstukken vlogen ze over het bord naar later dit seizoen in de hoop dan meer kans te maken op een wedstrijd zonder al te veel restricties. En zoals vaker tussen Challenge en Ironman was het ook nu weer: op actie volgt reactie.

Wedstrijden zitten elkaar in de weg

Hield Challenge het vooralsnog bij 1 opschuivende race (maar wel meteen haar uithangbord/paradepaardje nota bene het EK), Ironman schoof maar liefst zes wedstrijden door. Ironman Lanzarote beseft dat 22 mei wederom niet haalbaar is en schuift door naar 3 juli (nota bene hetzelfde weeekend waar Roth nu uit is). Brengt Roth onherroepelijk enige ‘schade’ in het deelnemersveld toe aan Almere, dan heeft Lanzarote ongetwijfeld voor gefronste wenkbrauwen gezorgd bij de IM-organisatoren van Klagenfurt, Bolton, Les Sables d’Olonnes en Lahti om er een paar te noemen. Alleen bij de Frysman zal het ze wellicht een zorg zijn, dat het vulkaaneiland plots op hun datum zit.

De andere vermelde races gaan naar september. Zo schuift Ironman 70.3 Marbella van 25 april naar 19 september. Naar diezelfde datum is ook Ironman 70.3 Aix en Provence (oorspronkelijk 16 mei) uitgeweken. Daarmee komt het aantal Ironman-races in dat weekend op 8 (inclusief WK St. George!). De nieuwe Italiaanse Ironman 70.3 in Venice-Jesolo verlaat 2 mei en zoekt haar heil op 26 september (een dag met 5 Ironman-wedstrijden). 8 en 15 mei bleken ook geen optie meer voor respectievelijk Ironman 70.3 en Ironman Alcudia-Mallorca. De Spaanse organisatoren hebben nog geen nieuwe datum kunnen vinden. Dat je niet overal meer internationale topvelden mag verwachten is overigens  helder.

De eerste wedstrijd uit het IM-label, dat de hielen lichtte was Buffalo City. Van 24 januari naar…5 september. Vervolgens kwam Geelong op 21 februari, maar inmiddels terecht gekomen op 28 maart. De eerste confrontatie onder het Ironman-merk moet Lake Taupo worden op 6 maart. De Ironman Nieuw-Zeeland zou dan nog elk jaar gehouden zijn. Best bijzonder.

Dubai twijfelachtig

Onzekerheid is er over Ironman 70.3 in Dubai, die op 12 maart geprogrammeerd staat.  Op 21 maart waren de Ironman Taiwan en de Ironmans 70.3 in Davao Philippijnen en San Juan, Puerto Rico al van de kalender gehaald. Een nieuwe datum is er nog niet. Een week later: Oceanside foetsie, maar inmiddels voorzien voor 30 oktober. Galveston, Texas staat vooralsnog op haar oorspronkelijke datum van 11 april, feitelijk dan de tweede IM-race van 2021. Het Europese seizoen begint voor het label op z’n vroegst op 23 mei met de Ironman 70.3 van Graz.

Dat een groot merk als Ironman vaag doet over terugbetaling van inschrijfgelden zet wel kwaad bloed bij veel triatleten, die vervolgens hun gram proberen te halen via Social Media. Natuurlijk hebben sporters het volste recht tegen deze gang van zaken te protesteren. Maar een beetje hypocriet is het vaak wel, want even later schrijven ze toch weer in voor een andere Ironman-race. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan en soms is prestige ook een factor. Dan kunnen kleine organisaties nog zo vaak uitleggen dat het bij hen 10x goedkoper is, de ‘Ironman-style’ werkt nu eenmaal verslavend. Gelukkig in alle verschuivingen nog geen van beide Nederlandse wedstrijden (West-Friesland en Maastricht) betrokken.

Schuiven met Abu Dhabi en Chengdu

En het houdt niet op met Ironman, want World Triathlon moet ook alles uit de kast halen om haar World Triathlon Series fatsoenlijk tot stand te laten komen. Abu Dhabi verhuist naar 5/6 november. Uiteraard omdat de omstandigheden rondom de pandemie dan gunstiger lijken, maar ook als testevenement voor de Grand Final 2022, die Abu Dhabi ook aan het eind van dat seizoen mag organiseren. Abu Dhabi zal ook een Mixed Relay wedstrijd houden op 6 november 2021.

Vorig jaar was de race de kentering toen kort voor aanvang het hotel waar de triatleten zouden verblijven met corona te maken kreeg. Het begin van een lange, lange periode zonder topwedstrijden en zonder Olympisc

 

he Spelen. De hernieuwde seizoenstart zou beginnen op 1 mei in het Chinese Chengdu. De reisrestricties naar het land waar corona het eerst opdook zijn dusdanig dat op die datum geen wereldveld bijeen te krijgen is in de miljoenenstad. Een nieuwe datum is nog niet gevonden.

WTS Hamburg en NK Rotterdam jammerlijk in zelfde weekend

Twee weken later zouden de World Triathlon Series dan wel moeten beginnen in het Japanse Yokohama op 33 kilometer van het Olympisch parcours bij Tokyo vandaan. De andere wedstrijden in Leeds (5/6 juni) en Montreal (24/25 juni) blijven in hun oorspronkelijke weekends overeind. WTS Hamburg staat geprogrammeerd voor 10/11 juli. Wederom lukt het dus waarschijnlijk niet om het allerbeste Nederlandse veld bijeen te brengen op een NK (Rotterdam is ook dat weekend). Persoonlijk pleit ik al jaren voor het UCI-systeem waarin overal ter wereld in het weekend voor de Tour de France de nationale kampioenschappen worden gehouden. En dus ook altijd met het beste startveld. Ik kan me in het verleden de tikkie teleurgestelde organisaties herinneren, die de hogere afdracht aan de bond niet beloond zagen worden met een NK in de sterkst mogelijke bezetting, waardoor ook de televisie op den duur wegbleef. Ik weet het, dit kan de NTB niet alleen op pakken. Het is een zaak van de World Triathlon om na de pandemie haar eigen kalender eens goed tegen het licht te houden en de belangen van de Nationale Federaties daarin mee te nemen. Opdat in elk land de beste triatleet ook nationaal kampioen wordt.

Spelen

Na Hamburg komen de Spelen uiteraard en vervolgens gaat het van 17 tot en met 22 augustus wellicht in Edmonton los met WK agegroup, maar feitelijk niet WTS-finale. Want op 15, 16 en 17 oktober volgt nog de WTS Hamilton Bermuda met onder meer WK sprint en WK mixed relay. In het World Cup circuit is nog de wedstrijd in Lissabon opgenomen en wel op 22 mei. April, mei en ook juni blijven riskante maanden om verzekerd te zijn van een wedstrijd overigens.

En zo ‘rommelt’ het op die kalenders nog wel even door. Het geeft een machteloos gevoel om als organisator overgeleverd te zijn aan de maatregelen, zoals die op dat moment van kracht zijn. Maar we hebben er nu eenmaal mee te dealen, hoe moeilijk dat ook is. Lockdowns, avondklokken, winkels/horeca dicht, rem op evenementen: het is een patroon geworden in ons nieuwe bestaan. Daar een weg in vinden, vergt een groot aanpassingsvermogen van ons allemaal.

Henk Angenent, Jacob en Syb van der Ploeg deden toch een stuk Elsteden

Terwijl ik buiten kijk, zie ik de laatste sneeuw wegsmelten en in de achtertuin dat het ijs op de rivier verdwenen is. De dooi zette zondag al in en we stappen weldra over op lente-achtige temperaturen. Toch wist Elfstedentochtwinnaar Henk Angenent zondagmorgen vroeg nog de schaatsen onder te binden om 24 jaar na dato opnieuw op Fries ijs te gaan staan. De beroemdste spruitjeskweker ter wereld ging niet alleen. Hij nam triatlonbroers Jacob en Syb van der Ploeg en ook schaatsvriend Henk Matser mee. Als kwartet deden ze een dappere poging het parcours zoveel mogelijk te volgen. Dat lukte een heel eind. Van de elf steden werden er acht aangedaan en de finish was wel degelijk in het schemerduister zondagavond op de Bonkevaart. Onderweg kwamen ze een ijs zwemmende Carlo Pappot tegen, vermoeden we. Alle gekheid op een stokje: een bijzondere ervaring moet de 140 afgelegde schaatskilometers voor de mannen beslist geweest zijn. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ze zo ver zouden komen, omdat het noorden deze winter eens niet met de koudste temperaturen te maken kreeg. Hopelijk mag het viertal in de komende winters nog eens echt aan de bak op de Tocht der Tochten.

Kritiek op Ironman

We hadden het al over het schuiven op de kalender. Vooral Ironman is er druk doende mee. Dat de Ironman Group veel kritiek krijgt weten we ook. De mondiale organisatie was vorig jaar vaak erg laat met annuleringen, waardoor veel atleten met niet terug te vorderen reis- en verblijfskosten kampten. En lang niet altijd was er sprake van restituties op inschrijfgelden. De vouchers vliegen je soms rond de oren, maar het lost niet elk probleem op. Tegelijkertijd is ook dat marktwerking, want heus: Ironman kan bij heel veel atleten een potje breken. Uiteindelijk wil die triatleet maar 1 ding: de finish halen op een van de 150 Ironman-races met als ultieme doel de Magic Carpet van Hawaii. Dan slikt die triatleet, die net weer 400 dollar lichter is een paar keer en zet zich toch weer aan de trainingsarbeid voor zo’n IM-race. En heus, ik geloof zeker dat de Ironman Group het zwaar heeft. Dat blijkt uit de contacten die we nog geregeld hebben met onze collega-speaker Paul Kaye (eerder al genoemd) in Zuid-Afrika. Hij en zijn vrouw zijn in dienst van IM en nu alles ‘on hold’ staat, droogt de inkomstenbron wel op. Het moet allemaal niet te lang meer duren, zoveel is duidelijk.