Spectaculaire, historische overwinning voor Els Visser op Ironman Nieuw-Zeeland; Hollands glorie met ook Peter Fitzweijers – WTJ 2775

ZATERDAG – En dan is er na die wat sombere berichten op vrijdag toch dat mooie lichtpuntje op zaterdagochtend. Nacht liever want rond vijf uur Nederlandse ochtendtijd sloeg Els Visser toe en schreef geschiedenis door als eerste Nederlandse de Ironman van Nieuw-Zeeland op haar naam te schrijven. Alleen Peter Zijerveld stond in 1987 als derde op het podium en de beste Nederlandse triatlete tot dusverre in deze klassieker was Irma Zwartkruis. Zij finishte in 1991 als vierde. Later behaalde alleen Sione Jongstra nog een top tien klassering (8e).

Race volgens het boekje

Prachtig hoe Els haar race opbouwde en ook aantoonde dat ze feitelijk ook in Challenge Wanaka de beste was, als ze niet verkeerd was gefietst/gestuurd. Maar ‘als’ telt niet in de sport en de Utrechtse heeft zich snel over die teleurstelling heen gezet. Het was een race volgens het boekje. Schade beperkt houden tijdens het zwemmen, langzaam maar zeker naar de frontlinie fietsen en met een solide marathon zorgen dat je de zege niet meer uit handen speelt. Easier said than done natuurlijk.

Els moest 6,5 minuut toestaan op Rebecca Clarke, de nummer twee van vorig jaar. De Nieuw-Zeelandse, die eerder dit jaar al blijk gaf van haar grote vorm in de Port of Tauranga-race was een dikke minuut sneller uit het Taupo-meer dan Hannah Berry. We lazen ergens dat Hannah Berry de grote verrassing van de dag was. Voor de goede orde: zij is Hannah Wells, inmiddels getrouwd en dan neem je soms wel eens de achternaam van je man aan…..

Hannah verdedigde dus haar titel in Taupo. Meredith Kesssler was als outsider gestart, ze volgde als derde op 4 minuten na het zwemmen. Met ook Laura Wood en de Japanse Ai Ueda nog voor zich begon Els met 6.26 minuten achterstand aan het fietsen. Op de fiets bleven zowel Rebecca als Els nu wel op het juiste parcours, zodat een faire wedstrijd ontstond. De voorsprong van Rebecca op Hannah bleef lang in tact. Els schoof snel naar voren en raakte tot bij Kessler in de strijd om de derde plaats. Halfkoers bleeft het verschil op zo’n 3,5 minuut hangen. Hannah was dichterbij Rebecca geraakt. Op het 100-kilometer punt fietsten de twee Kiwi’s samen. Daar was de Amerikaanse Meredith Kessler definitief gelost van Els, die alleen op jacht ging naar het duo vooraan.

Erop en erover

Dat maakte het wellicht lastig om het resterende verschil goed te maken. Met nog 15 kilometer te fietsen was de Nederlandse – bezig aan een bijzondere trip door Nieuw-Zeeland met onder meer een visite aan haar lotgenote bij de schipbreuk van 2014 – bij het leidende duo gekomen. Erop er erover moet ze gedacht hebben, want meteen reed ze weg bij de lokale favorieten, die meer naar elkaar keken dan naar de ontsnapte Els. Op de laatste klim naar de stad neemt ze afstand van haar concurrentes.

In de wisselzone zijn de rollen al omgekeerd en mag Els met een voorsprong van een dikke minuut op Hannah Berry en Rebecca Clarke aan de marathon beginnen. De andere triatletes tellen dan al niet meer mee. Kessler moet 18 minuten toe staan, de doorgaans hardlopende Ueda 41 minuten zelfs. Al na zes kilometer voelt Els dat ook haar loopbenen er zin in hebben. Ze loopt dan al dik twee minuten voor Berry en Clarke bungelt erachter. Halverwege de marathon is het 3.40 respectievelijk 5.44. De overwinning kan Els niet meer ontgaan, ze wordt gedragen door het publiek en met een smile van oor tot oor begint ze haar grandioze zegetocht richting finish.

Els geniet van laatste kilometers waar publiek haar toejuicht

De eindtijd is niet belangrijk, ze wil vooral genieten van de laatste kilometers. Dat maakt dat de titelverdedigster wel weer dichterbij komt, doch nooit meer een bedreiging vormt. Els Visser schrijft haar naam bij op de lange erelijst van Ironman Nieuw-Zeeland en wel in 9.05.44 uur. Geen parcoursrecord (dat blijft in handen van Jocelyn McCauley in 8.53.10), maar dat is nooit een doel op zich. Hannah Berry-Wells zakte een plaatsje ten opzichte van twee jaar geleden (vorig jaar was Nieuw-Zeeland agegroup-only) en finishte in 9.08.33 en Rebecca Clarke greep de derde plaats in 9.10.11 uur.

Een mooie strijd tussen twee Nieuw-Zeelandse triatletes en een Nederlandse, waar ze in Nieuw-Zeeland (mede vanwege de verhalen uit 2014) ook best vrede mee hebben. Els Visser heeft de juiste flow te pakken en ook haar ticket voor het WK Hawaii 2023 is binnen.

Het grote gat kwam naar nummer vier, tweevoudig NZ-winnares Meredith Kessler, die er 9.30.51 uur over deed. Ai Ueda liep nog wel iets in op de vrouwen voor haar, maar was veel te veel tijd verloren op de fiets: vijfde eindigde ze in 9.42.51 uur.

Geduld van Mike Phillips eindelijk beloond

Bij de mannen ging de winst eindelijk naar Mike Phillips. Na veel tweede en derde plaatsen sloeg de Kiwi eindelijk toe. Daar kon noch titelverdediger Braden Currie, noch tweevoudig Hawaii-kampioen Sebastian Kienle, noch levende triathlonlegende Cameron Brown iets aan veranderen. Een snelle race werd het bovendien, want Mike bleef onder de acht uur (7.56.05 uur), net geen parcoursrecord (in handen van Joe Skipper). Braden Currie finishte op 3.11 minuut als tweede en de ook in ons land bekende Zwitser Jan van Berkel (even meegedaan namens Oranje in de Olympische kwalificatiereeks) eindigde als derde. Daarmee bleef Sebastian Kienle in zijn afscheidstoernee net buiten het podium als nummer vier. Zijn achterstand op de winnaar: 17.58 minuten.

50-jarige Cameron Brown sluit af met 7e plaats

Kiwi’s Matt Kerr en Simon Cochrane waren de volgende finishers, maar daarna volgde toch echt de 50-jarige (!) Cameron Brown. In zijn laatste jaar als pro-atleet zette de Abraham onder de triatleten – de twaalfvoudig winnaar van deze race – de klok stil op 8.42.15 uur. Dat zullen niet veel 50-plussers kunnen zeggen. Matt Burton – een andere favoriet – zakte door het ijs en sloot de rij van twaalf pro’s in 10.01.43 uur.

Currie en Phillips kwamen praktisch samen na 3,8 km. zwemmen uit Lake Taupo. Terwijl Burton en Kienle de achtervolging zochten, bleef het Kiwi duo vooraan met na 90 km. fietsen 3.20 voorsprong op Burton en 4.11 op Kienle. Op de slotklim maakte Phillips zijn beslissende move om met al 2.47 voorsprong op Currie aan de marathon te beginnen. Buron lag daar op 7.30 en Kienle op 14 minuten, Van Berkel was de nummer vijf op 19 minuten. Currie kwam zienderogen terug, want na 16 km. was het verschil ten opzichte van de dappere Phillips nog maar driekwart minuut, Burton volgde nog als derde op 12 minuten reeds. Na 24 km. liepen de twee Nieuw-Zeelandse favorieten samen en leek het erop of Mike Phillips opnieuw het onderspit moest delven. Currie ging er vandoor en nam maximaal 20 seconden voorsprong. Op 7 kilometer van het einde plots een inzinking voor Braden, waar Phillips meteen van profiteerde. Binnen enkele kilometers waren de rollen compleet omgekeerd en nam Mike Phillips (fanatiek volger van Trikipedia trouwens) fraai afstand op weg naar zijn allereerste Ironman Nieuw-Zeeland winst.

We say: congratulatins Els, congratulations Mike. Great job, the both of you!!!

En dan waren er natuurlijk nog de andere Nederlanders. Zoals Peter Fitzweijers, die bij de agegroupers een fraaie twaalfde plaats scoort in 9.39 uur. De Nederlander woont/werkt in Christchurch en was met die twaalfde plaats ook prachtig de snelste M40. Zo halen we zo maar twee overwinningen in een race waarin nog nooit een Nederlander won (niet bij de pro’s, niet bij de agegroupers).

ZATERDAG 4 MAART: IRONMAN TAUPO (NZL)
M:
23.Peter Fitzweijers 9.39.07 (1e M40)
98.Roderick Simons 10.59.01 (18e M35)
298.Robin de Goeij 13.10.11 (49e M45)
306.Anton Reiman 13.20.22 (51e M45)
V:
1.Els Visser 9.05.44