Marloes Vos, adaptive triathlete (11): Inmiddels kan ik in bepaalde situaties ook wat terug doen

Marloes Vos, adaptive triathlete, 29 jaar, 10 jaar lang is zij door het leven gegaan in een rolstoel. In 2016 is de knop omgegaan en in 2018 is haar triathlon avontuur begonnen. Nu is ze op weg naar haar 1^ste full distance triathlon in 2021. Naast haar fulltime baan als product manager zet ze zich ook in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog gaat Trikipedia.nl Marloes volgen, tot haar ultieme doel; De Gelreman 2021!

En dan is het februari, de maand waar ik eigenlijk niet in Nederland zou zijn maar heerlijk een aantal weken zou gaan doorbrengen op Lanzarote. Werken op afstand, trainen en genieten van het fijne weer. Maar helaas schuiven we dit plan een jaartje op. Wat in het vat zit vergaat niet. Maar dan… Wat ga je dan in februari doen…. Mindset change, en hoppa we gaan voor flexibele plannen. Ook al denk ik graag vooruit en stippel ik mijn avonturen goed uit. 2020 heeft ons geleerd dat je je stip op de horizon kan behouden, of er nou wel of geen race is (want dan organiseer je zelf gewoon iets). Alleen de weg ernaar toe blijft een verrassing. Ik heb hier met vlagen best moeite mee. Mijn leven heb ik altijd heel erg moeten plannen. De energie die ik heb kan ik maar één keer uitgeven en tot een aantal jaar terug moest ik daarom bewust keuzes maken wanneer ik wat deed. En dan heb ik het over de simpelste dingen als, kan ik vandaag douchen en zo ja, doe ik dat in de ochtend of avond. Wanneer kan ik boodschappen doen in de week etc. Vaak was mijn energie al aan het begin van de middag op en dan moest ik nog een hele dag. Hoe fijn is het nu dat dit toch anders is, al is het patroon van 10-15 jaar alles moeten plannen nog niet uit mijn systeem.

Na even sparren met mijn coach Josta van Trispiration besluit ik op zoek te gaan naar virtuele challenges, mooie fietsroutes en plannen we onze eigen doelen in. Per maand bekijken we wat er mogelijk is. Niet te ver vooruitkijken, ideeën zijn ontstaan en de stip op de horizon is gezet voor 28 augustus 2021 (en stiekum kijken we ook al beetje verder). En dan komt adaptive triathlon maatje Djoke met de mededeling dat ze de Elfstedentocht vanuit thuis mee gaat fietsen en ik zeg, dan gaan we samen op weg. Alle indoortrainingen en af en toe een tochtje buiten voegen we toe aan ons trainingsprogramma en zo kunnen we virtueel toch tegen elkaar op fietsen en hebben we de grootste lol op de app en facebook met onze avonturen. Stiekem dachten er een aantal we echt aan fietsen waren in Friesland. Hiermee heb ik echt het indoorfietsen een stuk leuker gemaakt, Netflix aan en gaan met die banaan.

En dan is er in eens sneeuw…. Oeps change of plans en lekker genieten van dit mooie weer. Helaas gaat schaatsen er voor mij niet in zitten. Maar je kan toch prima op avontuur gaan. Vele wandelingen gemaakt en lekker rennen in de sneeuw ging best goed. En ja,  zoals jullie al gewend zijn van mij had ik een race ingepland. En , als die niet doorgaat ga ik er zelf voor. Dus ja,  de alternatieve Groeten uit Schoorl stond in de agenda. Gewoon naar Schoorl om een halve marathon te rennen. Josta liep hem samen met teamgenootje Karin en Ilse mocht mij op sleeptouw nemen. Het doel was om onder de 2,5 uur op de halve marathon te lopen. De eerste 7 km gingen voortvarend, maar oeps toen kwam de eerste klim en wat ligt daar …. sneeuw en ijs. En jawel hoor, mijn brein sputtert aan alle kanten. Rennen was geen optie meer, lijf blokkeert dus al snelwandelend gaan we voort. Ilse moest echt aan de bak als buddy. Mijn brein deed niet meer wat het moest doen. Aansturing was zoek. Na aantal kilometers kon ik weer dribbelen. En na 2 uur en 45 minuten zat het erop. Genoten van de omgeving, de snelheid was ver te zoeken maar de uitdaging is gelukt! Volgende keer beter eten vooraf en tijdens en met betere omstandigheden knallen we onder de 2,5 uur.

En dan krijg je een appje van Willie, oma 007 van het Trispiration team. Ik kom naar de wal…. Heb je tijd? Ja, even voor jullie info. Willie woont op het prachtige Terschelling en heeft zich zelf tot doel gesteld in 2023 de andere mooie hele van Nederland te doen. En wie weet ga ik tegen die tijd met haar mee naar het mooie Friesland. Ik app terug ja ik heb tijd… Zullen we tochtje fietsen? Zo gezegd zo gedaan. Zondag met prachtig weer staat Willie voor de deur. Josta die ook Willie coacht vertelt mij tijdens de coach call dat we voor minimaal 45 km moeten gaan op een gemiddelde van pak-em-beet 25 km/u. Ik zeg dat gaan we regelen… En ja 45 km… dan weet ik het wel, dan gaan we rondje Gelreman fietsen met een aanloopstuk naar de route. Ik weet dat we dan wel op zo’n 50 km uit zullen komen, maar dat vertel ik nog maar even niet.Zo gezegd zo gedaan. Zondagochtend om 10 uur met een prachtig zonnetje na wat kleding perikelen (we zijn deze temperaturen niet meer gewend) gaan we op pad. Even lekker fietsen en dan hoppa. Op het snelfietspad gaan we lekker draaien. Zo zit Willie nog in mijn wiel en dan, op een gegeven moment niet meer. Ik zie aan haar koppie dat ze het spannend vind. Ik ken Willie inmiddels en weet dat ze er doorheen moet. Het is natuurlijk druk op de weg door mooie weer en we fietsen harder dan dat ze normaal zou doen. Na half uurtje , we fietsen net op de mooie dijk tussen Bemmel en lent, hoor ik achter me “——kunnen we even stoppen?” … Tranen rollen bij Willie over de wangen, de emoties en de spanning komen eruit. Ik vertel haar dat we nu lekker gaan toeren over de dijk, genieten. En ja ze raapt zich weer bij elkaar, de glimlach komt terug en we gaan ervoor. Het is flink werken voor haar, maar ik zie haar geregeld in haar ligstuurtje liggen dus we gaan er voor. Na opnieuw een half uur stoppen we even bij Fort Pannerder in Doornenburg. Zorgen dat er voeding en genoeg vocht in gaat, want nu gaan we uurtje knallen. Dus zo neem ik haar mee op sleeptouw.

Ik voel aan mijzelf dat ik harder kan, dat ik sterker ben dan ooit op de fiets. De gedachte spookt door mijn hoofd om dus in de middag een tweede etappe te fietsen, maar die parkeer ik nog eventjes. Na 45 km zijn we in Park Lingezegen en ik zie ik aan Willie dat ze er wel klaar mee is. Dat is het mentale spelletje dat met je begintte spelen. Alles doet zeer, en je wilt niet meer. Maar ik weet inmiddels ook dat je hier doorheen moet. Dus ik spoor haar aan. Kom nog paar kilometer dan zijn we thuis. Het tempo daalt maar dat maakt niet uit: opdracht voltooid. De  45 km op 25 km/u is done. Eenmaal thuis zie ik blijdschap bij Willie. Na een goeie lunch app ik Josta en vraag of ik nog een ronde mag en ze zegt geniet er maar lekker van. Het tempo gaat flink omhoog en zo maak ik mijn eerste 101 km op één  dag. Hoe mooi is het dat we elkaar mogen helpen.

Menig keer word ik op sleeptouw genomen of aangeduwd door mijn buddy’s , maar inmiddels kan ik in bepaalde situaties ook wat terug doen en teamgenoten mee laten liften op de weg die ik mag afleggen. Hoe mooi is dit om samen te mogen doen! Komende maanden zal ik nog vaak genoeg op sleeptouw genomen moeten worden. En superleuk dat er vele triathleten zijn die mij een rondje mee willen nemen op de fiets. Dus mocht je zeggen: ik weet nog een mooie route, let me know. Ik haak graag aan!