Sanne Goosen: Ötillö, de wedstrijd.
Sanne Goosen droomde al jaren van een swimrun in Zweden; de Ötillö. Samen met Jacoline Zilverentant toog ze naar Zweden om deel te nemen aan deze race. Het levert een mooi verslag en foto’s op, Wij delen Sanne haar verhaal graag met onze lezers.
Vijf jaar geleden precies zag ik een filmpje voorbij komen waarin men in tweetallen door de woeste golven van de zee beukte, om vervolgens aan land te klimmen en over glibberige rotsen dwars door de natuur te trailen. Rennend over het eiland, zwemmend naar de volgende, van eiland naar eiland, ö till ö. Wow.
De rest van de avond keek ik Youtube, gegrepen was ik door deze sport die swimrunnen bleek te heten.
Een zaadje was geplant, een droom geboren, dit wilde ik ook, daar in Zweden.
Inmiddels is de sport overgewaaid naar Nederland, ben ik er mee in aanraking gekomen en heb heel wat trainingen en ook wat wedstrijden achter de rug.
Maar Zweden.. ja die droom is altijd gebleven (geen wk hoor, da’s echt nog een stap te ver)
Na afloop van de race zit ik zo vol van deze overweldigende ervaring dat ik de juiste woorden niet kan vinden om te vertellen wat we hebben meegemaakt.
We stappen vroeg op de boot en zijn blij dat we deze reis gisteren al hebben gemaakt. Toen was er de opwinding over al die prachtige eilandjes, de imposante rotsplaten waarover we zouden moeten rennen en klauteren, het zwemmen in de zee… vandaag hebben we genoeg aan onze zenuwen.
De inschrijving gaat voorspoedig en ruim op tijd lopen we naar de start. Er komt een korte briefing bovenop de heuvel, dan start eerst de world serie weg (deze helden doen maar liefst 37km) daarna mogen wij.
De eerste 2300m lopen gaat lekker en dan mogen we het water in. Hier hebben we gisteren al gezwommen en ook dat is fijn.
Op m’n paddles heb ik alle afstanden geschreven, 11x lopen, 10x zwemmen. Het is handig om te weten wat er komt.
Het zwemmen wisselen we af, de ene keer zwemt Jacoline voor, de andere keer ik.
Achter zwemmen betekent rust, we zitten immers aangelijnd en je zit zó in de slipstream van de ander dat je amper wat hoeft te doen.
De zee is rustig, dat wil zeggen, amper golfslag. Wel soms enorme stroming, kwallen, troebel water en eruit is soms een uitdaging. Glibberig zeewier, zompige modder, gladde rotsplaten, maar natuurlijk lukt dit ons!
Dan het lopen. Waar op het start/finish eiland nog wegen waren, zelfs van asfalt, is dit op de meeste eilandjes niet. Daar woont niemand, daar is niks. Dus ook geen pad. Lintjes wijzen ons waar we heen moeten.
Wat er wel is, is prachtige natuur. Geitenpaadjes door gras, stekelige bosjes, gladde rotsplaten, losse brokken en keien, als ware klimgeiten zoeken we klimmend en klauterend onze weg.
Van hardlopen is heel vaak geen sprake, het is eenvoudigweg niet mogelijk.
Waar wel wat wegen en paden zijn staan de mensen ons enthousiast toe te schreeuwen, heya heya!! Altijd fijn, die aanmoedigingen.
Zo gaaf, dat wij hier zijn, dat wij dit doen!!
We komen samen steeds beter in de race en genieten echt van elk moment.
Overmand door emoties, we lachen en huilen tegelijk, komen we bij de finish.
Net binnen de 4 uur. We hebben het geflikt, we did it!!
